2. Η σκιά του κτήτορα Καραμανλή έχει πια ξεθωριάσει. Κι όσο κι αν την προέβαλλαν και την έδειχναν συγκινημένοι, ο πανδαμάτωρ χρόνος γελούσε από πίσω της, θαυμάζοντας τη δουλιά που είχε κάνει.

3. Εξυπνη, πολύ έξυπνη, ομολογώ, η απόφαση στη γιορτή να μιλήσει κανείς για το ένδοξο παρελθόν της παράταξης. Μου θύμισε τους φιλοορθόδοξους διανοούμενους που σκίζονται, τόσο στα βιβλία τους όσο και σε ομιλίες ότι ουδεμία σχέση έχουμε εμείς οι Ελληνες ορθόδοξοι με την Παλαιά Διαθήκη - μόνο με την Καινή, τονίζουν, μόνο με αυτή! Ετσι ακριβώς, όπως η Παλαιά Διαθήκη, αντιμετωπίζεται αρνητικά η μητέρα όλων των Δεξιών, η ΕΡΕ, από τους Δεξιούς, η ΕΡΕ με τα αντίστοιχα πάθη που προκάλεσε, τα κυνηγητά, τις δίκες, τις πολιτικές δολοφονίες, εξορίες, νοθείες παντός είδους και φυσικά τους μαρξιστές στην παρανομία. Η κυρίαρχη ιδεολογία γνωρίζει πως, για να υπάρξει, έχει ανάγκη την προπαγάνδα, αντί της ιστορίας, γι' αυτό, τώρα που αναπαύεται ήσυχη στα χέρια των τεχνικών της εξουσίας, εκείνοι τής ψιθυρίζουν ότι είναι νέα, μόλις 30 ετών.

4. Γιορτάζοντας την κηδεία τους οι Νεοδημοκράτες, δίχως να το καταλάβουν, έφεραν στην επιφάνεια το ήθος, το πνεύμα της παράταξής τους και τους τρόπους που αυτή κινήθηκε μέσα στην ιστορία. Αν όλα αρχίζουν από τη Μεταπολίτευση, αρκεί να διαβάσει κάποιος τα απομνημονεύματα του πρώτου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, για να πάρει μια γεύση πώς σκεφτόταν ο Πρώτος. Οπως κάθε αστός που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτός μας επιτρέπει να μεταλάβουμε της αληθείας του, φυσικά μετά θάνατον.

5. Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να παρεισφρήσω στο παρελθόν όχι τόσο για λόγους ιδεολογικούς, αλλά περισσότερο για ιστορικούς, όσον αφορά στη διείσδυση του λεγόμενου ξένου παράγοντα με πολιτικούς χειρισμούς στον ευαίσθητο χώρο της λογοτεχνίας. Η κυρίαρχη τάξη έχει διαφημίσει πολύ την προσφορά της στα Γράμματα και τις Τέχνες, και ενδιαφέρον παρουσιάζει πώς στήθηκε μια ολόκληρη μηχανή από δω έως το Λονδίνο για να φτάσει ο Γιώργος Σεφέρης στο πολυπόθητο βραβείο Νόμπελ. Τον είχε ξεχωρίσει ο Ρεξ Λίπερ, βρετανός Πρέσβης, και στις 26 Δεκέμβρη 1944, μέσα στις μάχες της Αθήνας, του έστειλε προσωπική πρόσκληση για την ομιλία του Τσόρτσιλ στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας: «... προσκαλείσθε να συμμετάσχετε σε συνέδριο όπου θα συζητηθεί η παρούσα κατάστασις στην Ελλάδα...». Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, και στις μετέπειτα άγριες δεκαετίες, όταν ο Γιάννης Ρίτσος μαζί με τους συντρόφους του ακολουθούσαν το λαό μας στις φυλακές και τις εξορίες, ένα εσωτερικό υπόμνημα του Φόρεϊν Οφις ήταν αποκαλυπτικό της εκτίμησης που έχαιρε ο Σεφέρης: «Καθ' όλη τη διάρκεια της αποστολής του στο Λονδίνο, ο Σεφεριάδης πάντοτε εφέρθη ως πραγματικός φίλος της αγγλοελληνικής συνεργασίας. Δε θεωρούμε ότι οι οποιοιδήποτε απόηχοι, που ίσως εξακολουθούν να παραμένουν όσον αφορά το ζήτημα της Κύπρου, θα καθιστούσαν καθ' οιονδήποτε τρόπο ανεπιθύμητο το να τιμηθεί στο Κέμπριτζ το επόμενο καλοκαίρι για το ποιητικό του έργο, και οι φίλοι του στο Φόρεϊν Οφις θα ήταν όλοι πολύ ευτυχείς εάν του δινόταν τιμητικός τίτλος».

6. Το τέλος της γιορτής βρήκε τη Νέα Δημοκρατία όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελε να 'ναι. Γνωρίζοντας ότι το μυστικό είναι να μείνουν όλα στη θέση τους ακίνητα, φορτώνουν τις πράξεις και τις ενοχές τους στην κρίση όχι του λαού αλλά στο «μαγαζί» της Εκκλησίας, το τελευταίο καταφύγιο της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ας είναι ελαφρύ το κέρδος που τους σκεπάζει...