Μια φράση του πρωθυπουργού περί «νταβατζήδων», που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου, η οποία, καθώς φαίνεται σκόπιμα, διέρρευσε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έδωσε λαβή για την ανακίνηση του προσφιλούς - στους διάφορους δημοσιολογούντες - θέματος της διαπλοκής και των σκανδάλων, με αποτέλεσμα ο δημόσιος διάλογος, τουλάχιστον αυτός που εκτυλίσσεται στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και στις σελίδες των εφημερίδων, να περιστρέφεται, μέρες τώρα, γύρω απ' αυτό. Βεβαίως, πρέπει να σημειώσουμε πως η επιδίωξη της κυβέρνησης είχε διττό χαρακτήρα: Αφ' ενός να εμφανιστεί ως πολέμια της διαπλοκής, φορέας της κάθαρσης του δημόσιου βίου και αφ' ετέρου να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό, στρέφοντας την προσοχή του στη διαπλοκολογία και αποστρέφοντάς την από τη δριμεία επίθεση που εξαπολύει εναντίον του. Ως προς το δεύτερο σκέλος, αρωγό της βρήκε τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ που αναπαράγουν σε καθημερινή βάση το θέμα.

Ο άφθονος χρόνος και χώρος που σπαταλάται για την προβολή του ζητήματος κάθε άλλο παρά φωτίζει όλες του τις πλευρές, απεναντίας συσκοτίζει την κύρια πλευρά του. Εξαρχής η συζήτηση περί «διαπλεκομένων συμφερόντων» περιορίστηκε ασφυκτικά. Το πρόβλημα επιχειρήθηκε να αποδοθεί στην ύπαρξη μιας χούφτας μεγαλοκαρχαριών, εμπλεκόμενων με τις προμήθειες του Δημοσίου και τα δημόσια έργα, που με την ισχύ των ΜΜΕ της ιδιοκτησίας τους «λύνουν και δένουν», εκβιάζοντας για ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας. Και η κυβέρνηση, διαμήνυσε ο Κ. Καραμανλής, δεν πρόκειται να ανεχτεί άλλο αυτή την κατάσταση...

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Το πρόβλημα δεν αφορά σε πέντε, έξι ή δέκα επιχειρηματίες που ξεφύτρωσαν από το πουθενά ή εξαιτίας της εύνοιας που τους έδειξε το ΠΑΣΟΚ. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, ως προς την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος, θα ήταν πολύ απλά. Από τη στιγμή όμως που πολιτική και οικονομική εξουσία αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, η διαπλοκή θα αναπαράγεται όπως τα κεφάλια της Λερναίας Υδρας. Αναντίρρητη η αλήθεια πως στον καπιταλισμό η αστική τάξη, μέσω των πολιτικών της εκπροσώπων, εξουσιάζει. Και τέτοιοι ήταν και είναι και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Διαπλοκή υπάρχει και θα υπάρχει όσο η πολιτική εξουσία υπηρετεί την ολιγαρχία του πλούτου, τα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο. Οσο για τις κατά καιρούς αποκαλύψεις δεν αποτελούν παρά έκφραση του ανταγωνισμού μεταξύ διαφορετικών τμημάτων της άρχουσας τάξης. Και η στάση τής εκάστοτε κυβέρνησης απέναντί τους δεν αφορά παρά στην επιλογή της για τις σχέσεις που θα προκρίνει με τις τάδε ή τις δείνα ομάδες επιχειρηματιών, ποιους θα ευνοήσει και ποιους όχι, αναλόγως από τη στήριξη που προσδοκά να της ανταποδώσουν, σ' αυτήν ειδικά και στο δικομματισμό συνολικά.

Δεν είναι τυχαίο, όπως σημειώνεται και στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι από τη διαπλοκολογία «απουσιάζει κάθε αναφορά στο εφοπλιστικό, το τραπεζιτικό και τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου».

Είναι, λοιπόν, αυταπάτη να πιστέψει κανείς όχι μόνο ότι χτυπώντας κάποιους επιχειρηματίες χτυπιέται η διαπλοκή, αλλά ακόμα και να πιστέψει ότι με τη διαμόρφωση ενός κατάλληλου θεσμικού πλαισίου θα επέλθει η εξυγίανση. «Κανένα θεσμικό πλαίσιο - τονίζεται στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - δεν μπορεί να καταργήσει την πολιτική υπέρ των κερδών, από τη στιγμή που το θεσμικό αυτό πλαίσιο θα εδράζεται και θα στηρίζει την πολιτική των 4 ελευθεριών του Μάαστριχτ, γενικότερα την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, τη στήριξη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής». Το φαινόμενο είναι σύμφυτο του συστήματος, στα πλαίσιά του δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και μόνο ειρωνικά μειδιάματα προκαλούν όσοι το ισχυρίζονται, έχοντας οι ίδιοι ταχτεί στην υπηρεσία αυτού του συστήματος.

Οι εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός σοφά θα πράξει, αν στρέψει την προσοχή του στα προβλήματά του που επιτακτικά ζητάνε λύση. Αντί να παρακολουθεί το σίριαλ της διαπλοκολογίας ας πρωτοστατήσει για την οργάνωση της πάλης του ενάντια στο ένα και μόνο σκάνδαλο που πρέπει να τον απασχολεί, της πολιτικής που ευνοεί κατά τρόπον προκλητικό τούς λίγους και καταδικάζει στην ανέχεια τους πολλούς. Αυτό το σκάνδαλο, με όλες τις προεκτάσεις του, μπορεί να αντιμετωπιστεί αν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ενότητα δράσης, χαράξουν ρότα σύγκρουσης και ανατροπής αυτής της πολιτικής.