Μπροστά σε μια απεργιακή κινητοποίηση που οι δυνάμεις της συναίνεσης και της υποταγής τη βλέπουν σαν μια εθιμοτυπική τουφεκιά, ενώ την ίδια ώρα απαιτείται αγώνας που θα θίγει την αιτία και θα ανοίγει προοπτικές, βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι της χώρας. Η απεργία έχει προκηρυχτεί για την Πέμπτη 21 του Νοέμβρη.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο έχει απευθύνει ήδη κάλεσμα στους εργαζόμενους στο Δημόσιο να συμπορευτούν με τις δυνάμεις του, να οργανώσουν δυναμικά τους αγώνες τους σε σύγκρουση με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, που λειτουργεί υπέρ του κεφαλαίου. Μια πολιτική που γεννά, αναπαράγει και εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, τόσο μέσα από τη μισθολογική πολιτική όσο και μέσα από τις άλλες επιμέρους και γενικότερες πολιτικές. Με αυτήν την εκτίμηση οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο προτάσσουν σ' αυτήν την απεργία ένα πλαίσιο συνδυασμένων αιτημάτων, που απαντά στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, παίρνει υπόψη τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων στο Δημόσιο. Με τη σχετική ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και στην πορεία προς την απεργία να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να εγκαταλείψουν μαζικά τις συνένοχες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα προσυγκεντρωθούν τη μέρα της απεργίας στις 10 το πρωί στην πλατεία Ομονοίας.

Οπως σημειώνει το ΠΑΜΕ, η αναγκαιότητα για έναν άλλο προσανατολισμό με αφορμή και την απεργία αναδεικνύεται μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ αλλά και ετοιμάζεται να πάρει ακόμα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα. Ηδη στο ενεργητικό της καταγράφεται η απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων με την ταυτόχρονη επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στο Δημόσιο, μέσω της πρόσληψης 13.000 εργαζομένων με μερική απασχόληση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Την ίδια στιγμή μέσω του σχεδίου προϋπολογισμού για το 2005 επιδιώκει τη διαιώνιση της λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, τη μείωση των κοινωνικών δαπανών για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, την αύξηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων αλλά και νέες γενναιόδωρες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο. Για τους δημόσιους υπάλληλους ετοιμάζει τη σύνδεση του μισθού με το βαθμό και την αποδοτικότητα, στοχεύοντας στην εντατικοποίηση της εργασίας και στην ενίσχυση του αυταρχικού χαρακτήρα της Δημόσιας Διοίκησης. Ολα αυτά, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή της αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, όπως ορίζει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Από τη μεριά τους οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες όχι μόνο δεν αντιδρούν αλλά στηρίζουν, ουσιαστικά, αυτήν την πολιτική. Αποφεύγουν όπως «ο διάολος το λιβάνι» κάθε τι που οδηγεί στην οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων. Συμμετέχουν στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», προβάλλοντας την αντίληψη του «μη χείρον βέλτιστον», στηρίζουν συντεχνιακές λογικές και αποδέχονται ως αναγκαία την έννοια της ανταγωνιστικότητας. Ομως, η στήριξη της αντεργατικής πολιτικής δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων. Γιατί είναι αυτή η ίδια η πολιτική που γεννά και οξύνει τα προβλήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι, αναγκαία προϋπόθεση για την αποτελεσματική διεκδίκηση αιτημάτων, που να ικανοποιούν τις ανάγκες των εργαζόμενων, είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να βάλουν στο περιθώριο τους εκφραστές της συναίνεσης και της υποταγής, να συμπορευτούν με ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, για την οργάνωση δυναμικών ταξικών αγώνων ενάντια στο σύνολο της πολιτικής του κεφαλαίου όπως εκφράζεται και από τη σημερινή κυβερνητική πολιτική.