Πρόσφατο το «φιρμάνι» της Νομαρχίας Αθήνας, που προκάλεσε την άμεση αντίδραση της ΠΕΑΕΑ, σχετικά με το χρόνο και τον τρόπο εορτασμού της απελευθέρωσης της Αθήνας. «Θεωρούμε απαράδεκτη κάθε προσπάθεια να μας υποχρεώσει ο οποιοσδήποτε να γιορτάσουμε τη μεγάλη αυτή επέτειο μ' εκείνους που κάνουν το παν για να διαστρεβλώσουν και να σβήσουν την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, την ιστορία και τους αγώνες του λαού μας από τη λαϊκή μνήμη», τόνισε σε δήλωσή του ο γενικός γραμματέας της ΠΕΑΕΑ Φοίβος Τσέκερης.

Επισήμανση: «Τελευταία πληθαίνουν ανησυχητικά οι προσπάθειες απόκρυψης της ιστορικής αλήθειας και διαστρέβλωσής της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την τεράστια συνεισφορά του ΕΑΜ και των άλλων ΕΑΜογενών οργανώσεων, του ΚΚΕ, στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα. Προσπάθεια, στην οποία πρωτοστατεί η άρχουσα τάξη που είτε απουσίαζε απ' αυτόν τον αγώνα, είτε υποτάχτηκε και συνεργάστηκε με τον κατακτητή, για να εμφανίζεται σήμερα τιμητής των αγωνιστών και να προτρέπει σε υποταγή στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη».

Η προσπάθεια παραχάραξης της πραγματικής ιστορίας μας στόχο έχει την ιστορική άγνοια, κυρίως της νεολαίας, καθώς η ιστορία ξαναγράφεται από επιτήδειους κοντυλοφόρους...

Χαρακτηριστική είναι μια επιστολή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ιστορία» πρόσφατα (τεύχος 433, Ιούλης 2004).

Ο επιστολογράφος, «τακτικός αναγνώστης» όπως γράφει, ενοχλήθηκε από δυο δημοσιεύματα που είχαν σχέση με αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Πιο συγκεκριμένα, το ένα δημοσίευμα αφορούσε στην αδικοχαμένη αγωνίστρια, παιδαγωγό και λαογράφο Μαρία Λιουδάκι. Παρ' όλο που το δημοσίευμα είχε επικεντρωθεί στο λαογραφικό και παιδαγωγικό της έργο, ο αναγνώστης, στέκεται στην αναφορά ότι η Λιουδάκι σκοτώθηκε στον Εμφύλιο (σ.σ. Την έκαναν κομμάτια οι παρακρατικοί) και γράφει: «Η αφετηρία των θέσεων της Λιουδάκι αποκαλύπτονται στο τελευταίο ιστορικό μέρος του δημοσιεύματος, οπότε όλα εξηγούνται...», γράφει με ...νόημα.

Πιο πικρόχολος γίνεται ο επιστολογράφος στις παρατηρήσεις του, που αφορούν δημοσίευμα του ίδιου τεύχους, σχετικά με τη «σφαγή των Καλαβρύτων», όπου «βρίσκει» την εξής ανακολουθία: «Αντί, παρατηρεί, τα γεγονότα να εξιστορούνται με τη χρονική σειρά που διαδραματίστηκαν, ώστε να προκύπτει κάποια σχέσις αιτίου και αιτιατού, αντί δηλαδή η περιγραφή να ξεκινάει από τα "πριν", για να φτάσει στα "μετά" γίνεται το αντίθετο. Ετσι, λοιπόν, το πώς έγινε η αρχή των θλιβερών γεγονότων, αντί να αποτελεί την εισαγωγή σε αυτά, αναφέρεται στην τελευταία σελίδα (109) του δημοσιεύματος ως εξής: "Οι αντάρτες του ανεξάρτητου τάγματος Καλαβρύτων της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ συγκεντρώθηκαν στην Κερπίνη, στο μύλο του Γούλα, όπου έκαναν την πρώτη επίθεση και τελικά έπιασαν κάπου 70 Γερμανούς αιχμαλώτους.

Στα τέλη Νοεμβρίου του 1943, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη τριπλή γερμανική προέλαση από Πάτρα, Τρίπολη και Ηλεία, οι αιχμάλωτοι μεταφέρονται στο χωριό Μαζί και στη συνέχεια εκτελούνται στην περιοχή "Γκρεμός του Μάγερου"» - οι υπογραμμίσεις δικές μου, γράφει ο επιστολογράφος για να προσθέσει: «Και όχι μόνο "εκτελούνται" αλλά κατά άλλες περιγραφές ευρέθησαν κατακρεουργημένοι!

» Επομένως, συνεχίζει, η αρχική αιτία έγινε στα τέλη Νοεμβρίου 1943. Η κατάληξις, δηλαδή η σφαγή των Καλαβρύτων "ως αντίποινα για το θάνατο των Γερμανών στρατιωτών" (σελ. 108), όπως αναφέρει το δημοσίευμα, έγινε στις 13 Δεκεμβρίου 1943».

Και το ηθικό δίδαγμα, πάντα κατά τον επιστολογράφο: «Εχει πάντα σημασία "ποιος ήρξατο χειρών αδίκων" άσχετα αν οι συνέπειες υπήρξαν φοβερές. Αλλωστε, ο ΕΛΑΣ επιζητούσε αυτές τις συνέπειες, διότι πίστευε ότι ευνοούσαν το πολιτικό κλίμα που ήθελε να καλλιεργήσει».

Και το ...κορύφωμα της επιστολής: «Θα ήθελα, τέλος, να επισημάνω ότι όπως διατυπώνεται στη σελίδα 109 του δημοσιεύματος "Πολλοί Καλαβρυτινοί σήμερα χαρακτηρίζουν ως αξιόπιστη την έρευνα του (σημείωση επιστολογράφου) Γερμανού ερευνητού, γνωστού και από πρόσφατη εκπομπή, 27/3, της TV) Φρανκ Μάγιερ, ο οποίος λέει ότι τα θύματα ήταν πολύ λιγότερα από τα συνήθως αναφερόμενα».

Βεβαίως, τα ιστορικά γεγονότα είναι εντελώς διαφορετικά. Οταν οι Γερμανοί πραγματοποιούσαν το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων δε γνώριζαν πως οι αιχμάλωτοι στρατιώτες τους είχαν εκτελεστεί από τους αντάρτες. Επίσης, όταν οι Γερμανοί αποφάσισαν την «επιχείρηση Καλάβρυτα» οι αιχμάλωτοι δεν είχαν εκτελεστεί, πράγμα που σημαίνει πως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων εξυπηρετούσε για τις δυνάμεις κατοχής στρατιωτικούς σκοπούς, ανεξάρτητους από την τύχη των αιχμαλώτων. Αλλωστε, η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» δόθηκε από τον Χίτλερ και τον στρατάρχη Κάιτελ στις 29/10/1943. Η εκτέλεση της επιχείρησης ανατέθηκε στον διοικητή της 117ης Μεραρχίας αντιστράτηγο Καρλ φον Λεσουίρ. Ο τελευταίος, αφού συγκέντρωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις που του ήταν απαραίτητες, στις 25/11/1943, εξέδωσε την υπ. αριθμ. 1296 διαταγή προς τις μονάδες που θα έπαιρναν μέρος στην επιχείρηση. (Στοιχεία από Περικλή Ροδάκη: «Καλάβρυτα 1941- 1944 - Η Αντίσταση στην Επαρχία - Το ολοκαύτωμα», εκδόσεις «Παρασκήνιο»).

Αλλά ο επιστολογράφος θεωρεί ότι «ήρξατο χειρών αδίκων» όχι ο κατακτητής που εισέβαλε στη χώρα μας, αλλά ο ΕΛΑΣ, που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση από τον κατακτητή.

Σ' ό,τι αφορά τον Μάγιερ - που τα βιβλία του προβάλλονται συστηματικά από τα ΜΜΕ - αποκαλυπτική είναι μια επιστολή της αγωνίστριας Ναυσικάς Φλέγκα - Παπαδάκη (όπως είναι γνωστό, είναι εκείνη που έγραψε τους στίχους για το «τραγούδι του Μικρού Χωριού» και στη διάρκεια της Κατοχής δραστηριοποιήθηκε, ανάμεσα σε άλλα, για να σωθούν χιλιάδες παιδιά της υπαίθρου από το θάνατο, από την πείνα όπου τα είχαν καταδικάσει οι κατακτητές).

Γράφει, λοιπόν, στην επιστολή της προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλο:

«Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας,

Θεωρώ υποχρέωσή μου να σας κοινοποιήσω την απάντησή μου στο περιοδικό "Πόλεμος και Ιστορία", τεύχος 67, Οκτωβρίου 2003, στη συνέντευξη του Χ. Μάγιερ, που, εκτός των άλλων, αναφέρει ότι βραβεύσατε, δυο ελληνιστές καθηγητές, τον Χ. Ρίχτερ και τον Ρ. Στούμπερ για την προσφορά τους στην ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό. Οι δυο αξιότιμοι κ.κ. καθηγητές επιμελούνται τώρα και τα "ιστορικά γραπτά" του Μάγιερ, ο οποίος είναι γιος ναζί αξιωματικού της Γερμανικής Κατοχής 1941-'44.

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, δεν ξέρω αν διαβάσατε το πρώτο του βιβλίο "Αναζήτηση". Σ' αυτό το βιβλίο όλη η προσπάθεια είναι να αποκαταστήσει τη μνήμη του ναζί πατέρα του με το δικαιολογητικό ότι ο πατέρας του, ναι μεν ήταν μέλος του φασιστικού κόμματος της Γερμανίας, ναι μεν υπηρετούσε στο γερμανικό στρατό κατοχής στην Ελλάδα, αλλά υπηρετούσε στην επιμελητεία. Μα υπήρχαν, αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, πιο φοβεροί από τους αξιωματικούς αυτούς, που πρώτοι μπαίνανε στα σπίτια της υπαίθρου, άδειαζαν ό,τι είχαν και δεν είχαν μέσα - τις προίκες των κοριτσιών που χρόνια στον αργαλειό κάθονταν οι μανάδες τους να ετοιμάσουν - και στο τέλος έβαζαν και μια φωτιά και άφηναν ολόκληρη οικογένεια στο δρόμο;

» Αναφέρει ο Μάγιερ πως ο πατέρας του συνέβαλε και στην αναστήλωση της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Σας ερωτώ, κύριε Πρόεδρε, της Δημοκρατίας. Την ιστορική αυτή γέφυρα την αναστήλωσαν για το καλό της πατρίδας μας ή για να μεταφέρουν τα στρατεύματά τους, τα πολεμοφόδιά τους και όλη την παραγωγή της Νότιας Ελλάδας για την τροφοδοσία ολόκληρου του γερμανικού στρατού;

Αντί, λοιπόν, να ντρέπεται για τον πατέρα του, να είχε τουλάχιστον το φιλότιμο να αγωνιστεί στην πατρίδα του και να δώσει ολόκληρο τον εαυτό του, ώστε να δοθούν οι γερμανικές αποζημιώσεις στους δεινοπαθούντες Ελληνες. Ετσι θα μπορούσε κάπως να περισώσει τη δική του αξιοπρέπεια. Ας πει τέλος πάντως ο Μάγιερ. Τι δουλιά είχαν να 'ρθουνε τα γερμανικά στρατεύματα στην Ελλάδα; Μήπως θα μας πει κιόλας ότι τους καλέσαμε;

Πολύ φοβάμαι πως, όπως εξαπάτησε τον Ευάγγελο Παπαδάκη (και το ομολογεί στο βιβλίο του και στις συνεντεύξεις) και όπως έγραψε δεκάδες ψέματα για την οικογένειά μου, μου έστειλε ακόμη εκφοβιστική επιστολή και έβαλε δικηγόρο να με τρομοκρατήσει από το τηλέφωνο, το Δεκέμβριο του 1992, έτσι θα προσπαθήσει να εξαπατήσει κι εσάς. Τι θέλει και ξαναγυρίζει; Θέλει, επικαλούμενος τη βράβευση αυτών των αξιόλογων καθηγητών, να βραβευτεί κι αυτός από την εξοχότητά σας ή να διαφημίσει τα βιβλία του;».

Σε συζήτηση που είχαμε με την Ναυσικά Φλέγκα - Παπαδάκη, πληροφορηθήκαμε ότι ο Μάγιερ είχε επισκεφθεί το σπίτι της παλιότερα, λέγοντας ότι θέλει πληροφορίες για ένα ιστορικό κείμενο και αφού μίλησε με τον Ευάγγελο Παπαδάκη (καπετάν Λευτεριά) που δε ζει πια, ο Μάγιερ σηκώθηκε ξαφνικά και με απειλητικό ύφος του είπε: «Εσύ, είσαι ο φονιάς του πατέρα μου»! Υστερα απ' αυτό ο Ε. Παπαδάκης τον απέπεμψε και εκείνος έδωσε συνέντευξη σε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας, αναφέροντας ψευδή στοιχεία. Το δικαστήριο που δίκασε τους υπεύθυνους της εφημερίδας δικαίωσε τον Λευτεριά.

Δεν είναι εξαιρέσεις τα παραπάνω. Παρόμοια κρούσματα υπάρχουν πολλά και γίνεται προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας, που βέβαια δε διδάσκεται στα σχολεία. Η εξουσία θέλει να θάψει τη μνήμη. Μέχρι πρόσφατα αυτό γινόταν πότε με την τρομοκρατία, πότε με τη σιωπή, πότε με το επιχείρημα της «μη αναμόχλευσης των παθών». Τώρα έχει αρχίσει να μεταχειρίζεται έναν πιο έξυπνο και σύγχρονο τρόπο: Ξαναγράφει την ιστορία έχοντας σύμμαχό της το χρόνο και την άγνοια των νεότερων γενεών. Κρατώντας τάχα «ίσες αποστάσεις», στοχεύοντας στην «αντικειμενικότητα», προσπαθεί να πείσει με «επιστημονικά επιχειρήματα» ότι ναι μεν υπήρξαν ένοχοι από τη μια πλευρά, αλλά υπήρξαν και φταίχτες και ακρότητες και από την άλλη. Ετσι νομίζουν θα ισοπεδώσουν την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης...