Εγραφε ο «Ριζοσπάστης» στο φύλλο του Δεκέμβρη του 1973: «Γελιέται οικτρά όποιος νομίζει ότι μπορεί να παίζει με τη φωτιά. Και είναι ηφαίστειο που βράζει το πάθος του λαού για λευτεριά, δημοκρατία, ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο. Το μίσος που έχει ενσταλαχτεί στις καρδιές των Ελλήνων πατριωτών κατά της φασιστικής τυραννίας και των πατρώνων της, κοχλάζει και προμηνάει τρομερές εκρήξεις. Οι άνανδροι αιμοσταγείς τύραννοι και τα αφεντικά τους οι αμερικανοΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές, για να κάμψουν και να φοβίσουν τον αδάμαστο λαό μας, έστρεψαν με μανία τα πυροβόλα των τανκς του ΝΑΤΟ προς τα γυμνά λαϊκά στήθη και διέταξαν, ΠΥΡ! Επεσαν 100άδες νεκροί και τραυματίες. Βάφτηκε το Πολυτεχνείο - προπύργιο της Λευτεριάς - και οι δρόμοι της Αθήνας με το αίμα των παιδιών του λαού μας».

Στις 17 Νοέμβρη του 1973 μερικά παιδιά που αγαπούσαν την ελευθερία είχαν κλειστεί από μέρες στο Πολυτεχνείο. Αγωνίστηκαν ενάντια στους κακούς στρατιωτικούς που τους τη στερούσαν. Τελικά, οι κακοί στρατιωτικοί έφεραν ένα τανκ που έσπασε την πύλη του Πολυτεχνείου και σκότωσε μερικά απ' τα καλά παιδιά. Κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη τα τιμούμε γιατί θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθερα στην όμορφη δημοκρατία μας. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε ενάντια στη δικτατορία των στρατιωτικών που είχαν πάρει την εξουσία με πραξικόπημα το 1967, ανατρέποντας τη «δημοκρατία» που είχαμε πριν!

Οσο και αν είναι «υπερβολικό» το παραπάνω, δεν είναι και πολύ μακριά απ' αυτά που θα ήξερε κάποιος νέος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εάν έμενε σ' αυτά που έμαθε απ' το σχολείο και σ' αυτά που ακούει απ' τα ΜΜΕ. «Ξεχνάνε», βλέπετε, οι κάθε λογής εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης πως στην πύλη του Πολυτεχνείου τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν δύο: «Εξω οι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ». «Ξεχνάνε» να αναφέρουν πως η χούντα ήταν αμερικανοκίνητη, όπως τόσες άλλες δικτατορίες εκείνη την περίοδο σε ολόκληρο τον κόσμο. «Ξεχνάνε» πως η χούντα ήταν συνέχεια του μετεμφυλιακού κράτους των βασανιστηρίων, των εξοριών, των εκτελέσεων. Θέλουν να 'χουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Χαρακτηριστική, για το πώς θέλουν τη μνήμη και την επέτειο της 17ης Νοέμβρη, η τοποθέτηση του Ν. Κωνσταντόπουλου, προέδρου του ΣΥΝ, την περασμένη Κυριακή, στην εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ: «Το πρώτο δίδαγμα του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής του, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρξε ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία έσπασε τα προδικτατορικά ιδεολογικά τείχη και δημιούργησε μια νέα ενότητα του ελληνικού λαού και της νεολαίας ιδιαίτερα»! Στην ίδια εκδήλωση ο «σοσιαλιστής» εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Στέφανος Τζουμάκας μας «αποκάλυψε» πως ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, όταν ήταν 17 χρονών έκανε σκασιαρχείο και πήγε με συμμαθητές του στο Πολυτεχνείο. Ολα μαζί, ενταγμένα στην εξυπηρέτηση παιχνιδιών του συστήματος, για τη διαστρέβλωση του πραγματικού νοήματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Τρεις δεκαετίες μετά γίνεται όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια να παρουσιαστεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ως μια αυθόρμητη έκφραση των φοιτητών ενάντια στη δικτατορία και όχι ως μια στιγμή κορύφωσης της αντιδικτατορικής πάλης του λαού. Αυτό τους βολεύει να είναι το Πολυτεχνείο: Μόνο μια αυθόρμητη εξέγερση φοιτητών «μακριά από κόμματα» απ' τη μια και απ' την άλλη μια «ιστορική στιγμή στην οποία συνέβαλαν, όπως λένε, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου».

Οι διαστρεβλώσεις αυτές γίνονται συνειδητά για να οδηγούν στα συμπεράσματα περί δικαίωσης των αιτημάτων των αγωνιστών του Νοέμβρη του '73. Θέλουν να μας πείσουν πως η περίοδος της καταστολής των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων είναι μακρινή και πως σήμερα «η δημοκρατία πατάει γερά στα πόδια της». «Η δημοκρατία στέριωσε», λένε, επαναλαμβάνοντας, ως δείγμα υποτιθέμενης ενότητας, τη συμβολή όλων των πολιτικών δυνάμεων. Πρόσφατα μας πληροφόρησαν, μάλιστα, πως έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης και οδεύουμε σε μια νέα εποχή!

Δικαίωση, λοιπόν! Κατά πόσο είναι αλήθεια όλα αυτά, φτάνει να κοιτάξουμε γύρω μας. Φτάνει για να καταλάβουμε γιατί επιθυμούν οι εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου να έχουν «μουσειακό χαρακτήρα». Φτάνει για να καταλάβουμε γιατί θέλουν να μας περάσουν πως το μήνυμά τους: «Καλά ήταν όλα αυτά που έγιναν τότε, μα τώρα οι εποχές είναι διαφορετικές». Πόσο διαφορετικές είναι όμως οι συνθήκες στη σημερινή εποχή;

Φυσικά και δεν υποτιμάμε τις κατακτήσεις απ' το 1974 μέχρι σήμερα. Τίποτα δε χαρίστηκε όμως, ό,τι κατακτήθηκε έγινε μετά από αγώνες και θυσίες των εργαζομένων και πάντα με το φόβο της άρχουσας τάξης μήπως ο λαός αρχίσει να ζητάει αυτό που πραγματικά του ανήκει.

Σήμερα κλείνουν 31 χρόνια απ' την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η κατάσταση στη χώρα μας και διεθνώς μόνο δικαίωση του τότε λαϊκού αγώνα δεν αποδεικνύουν. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί στο όνομα του «προληπτικού πολέμου» και πάντα στο όνομα της ελευθερίας είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει. Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα είναι έτοιμη να χτυπήσει σε κάθε γωνιά της Γης προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της. Το είδαμε στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ διαμορφώνουν μια κατάσταση σύμφωνα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Είναι πρόθυμες να παρέμβουν οπουδήποτε πλήττονται αυτά, ενώ οι όποιες αντιθέσεις τους πηγάζουν μόνο από ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές και σε καμία περίπτωση για την υπεράσπιση της ειρήνης. Το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» στρέφεται καθαρά ενάντια στους λαούς και τα δικαιώματά τους και έχει ως εχθρό του τη λαϊκή πάλη και αντίσταση.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν επιλέξει στρατόπεδο. Δε σύρονται στις επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά ως μέλος τους συμμετέχουν ενεργά και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Γην και ύδωρ έχουν δώσει σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση παρά την άκρως αντίθετη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Προφανώς όλα αυτά τα έχουν κάνει στο πλαίσιο της δικαίωσης των αιτημάτων του Πολυτεχνείου για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία...

Απ' την άλλη οι ελευθερίες και τα δικαιώματά μας συνεχώς συρρικνώνονται. Εχει κατασκευαστεί ένα αντιδημοκρατικό και αυταρχικό νομικό πλαίσιο τα τελευταία χρόνια, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, αποδεδειγμένο κατασκεύασμα της αστικής τάξης. Ο τρομονόμος, ο ευρωτρομονόμος, το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, το «ευρωσύνταγμα» έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση που μόνο ως δημοκρατική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα μέρα με τη μέρα εντείνεται στο όνομα της ασφάλειας. Η αστυνομοκρατία και ο αυταρχισμός, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, οι κάμερες θεωρούνται μέσα διασφάλισης των δικαιωμάτων μας. Αυτό θέλουν να μας πείσουν. Να μας πείσουν δηλαδή πως το φυσιολογικό είναι η στέρηση κεκτημένων δικαιωμάτων του λαού μας.

Θεωρητικά η απεργία είναι δικαίωμα της εργατικής τάξης κατοχυρωμένο απ' το Σύνταγμα. Στην πράξη μόλις θιγούν έστω και στα ελάχιστο τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης η απεργία βαπτίζεται παράνομη και καταχρηστική. «Παράνομη» χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε πράξη αμφισβητεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Εχουμε δίκες συνδικαλιστών, εργατών, αγροτών, μαθητών επειδή στην ουσία εναντιώθηκαν στην επίθεση στα δικαιώματά τους. Μορφές πάλης του λαϊκού κινήματος φτάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές πράξεις. Οι κατηγορίες πάντα φυσικά έχουν κάποιο νομικό μανδύα απ' τα αντιδραστικά νομοθετήματα της λεγόμενης σύγχρονης ελεύθερης κοινωνίας. Οποιος αγωνίζεται για τα δικαιώματα του, λοιπόν, είναι επικίνδυνος για την ασφάλεια αυτής της «ελεύθερης κοινωνίας».

Την ίδια στιγμή που αφαιρούνται συνεχώς κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα, η λαϊκή οικογένεια υποφέρει καθημερινά για να τα βγάλει πέρα. Οι μισθοί βρίσκονται σε εξευτελιστικά σημεία, ενώ ταυτόχρονα τα κέρδη της αστικής τάξης εκτοξεύονται. Η Παιδεία, η Ασφάλιση, η Υγεία και η Πρόνοια ιδιωτικοποιούνται και στην ουσία έχουν γίνει και αυτά προϊόντα της «ελεύθερης αγοράς» τους. Κι ετοιμάζουν ακόμα χειρότερα.

Με αυτό τον τρόπο μάλλον έχουν δικαιώσει και το σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία»...

Τα κεντρικά συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν ζωντανά και μέχρι σήμερα ανεκπλήρωτα. Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέμε και δε θα σταματήσουμε να το κάνουμε. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ όλα αυτά τα χρόνια ήταν πρωτοπόροι στους αγώνες του λαού μας και έτσι θα συνεχίσουν να είναι. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που έχουμε απ' το 1974 μέχρι σήμερα «δε χωράει» τα αιτήματα και τα συνθήματα του Νοέμβρη. Η καθημερινή πάλη για λαϊκή εξουσία που προτείνει το ΚΚΕ είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίσει να καίει η φλόγα της εξέγερσης μέχρι την πραγματική δικαίωσή της...