Τι εκφράζει η άποψη περί κατάργησης της εθνοκρατικής οργάνωσης;

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της εθνοκρατικής οργάνωσης, (κατάργηση του έθνους - κράτους, δηλαδή του κράτους σε κάθε χώρα), είναι ιδεολόγημα που προβάλλουν διάφοροι οπορτουνιστές ως αποτέλεσμα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης που ολοένα εντείνεται, αφού το κεφάλαιο δρα και στην παγκόσμια αγορά. Και το παρουσιάζουν ως νέο φαινόμενο, με το επιχείρημα ότι η πολιτική που εφαρμόζεται σε κάθε χώρα εκπορεύεται από διεθνείς και περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΕΕ κλπ.). Τους οποίους αποκαλούν υπερεθνικούς οργανισμούς και όχι διακρατικούς όπως είναι, μιλώντας ταυτόχρονα και για τη δημιουργία υπερεθνικού κράτους και απαξίωση του αστικού εθνικού κράτους.

ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ το γεγονός ότι η κυβέρνηση κάθε χώρας, το εθνικό κράτος, συμμετέχουν ενεργά στους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις και συνδιαμορφώνουν αυτή την πολιτική των διακρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία, σε όφελος του κεφαλαίου, εφαρμόζοντάς τες, επίσης, γιατί εξυπηρετούν το κεφάλαιο γενικά και στη χώρα τους.

Η ΑΠΟΨΗ αυτή αθωώνει την αστική τάξη, σε εθνικό επίπεδο, αφού θεωρεί ότι αναπόφευκτα η κυβέρνηση της χώρας και το εθνικό αστικό κράτος, είναι αδύναμα μπροστά στον «υπερεθνικό οργανισμό», στο «υπερεθνικό» κράτος. Θεωρεί, επίσης ότι τα αδύνατα καπιταλιστικά κράτη εξαναγκάζονται να εφαρμόζουν τις εντολές των ισχυρών και όχι ότι η διαπλοκή τους από υποδεέστερη θέση με τα ισχυρά κράτη εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη.

ΘΕΤΕΙ ΔΕ ως καθήκον στο εργατικό κίνημα όχι την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του για την ανατροπή της εξουσίας της σ' αυτήν και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, αλλά τη λογική ότι δεν έχει άλλη διέξοδο από το να συνδέει την πάλη του με την εναντίωση στα «υπερεθνικά» κέντρα εξουσίας. Είτε σε περιφερειακό επίπεδο, όπως η ΕΕ, είτε σε παγκόσμιο, όπως π.χ. το G7+1), σε αντίθεση με την πάλη σε εθνικό επίπεδο. Αυτό το βλέπουμε να γίνεται πράξη με το λεγόμενο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης των διαφόρων «Φόρουμ».

ΣΥΜΦΩΝΑ με τις αντιλήψεις αυτές, καθίσταται αδύνατη η ανατροπή του καπιταλισμού στο εθνικό επίπεδο και θα γίνει ή σε όλα τα κράτη μαζί, πανευρωπαϊκά, παγκόσμια ή πουθενά.

ΤΕΤΟΙΕΣ αντιλήψεις υποβαθμίζουν συνειδητά το ότι τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης σε εθνικό επίπεδο είναι ίδια με τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης όλων των καπιταλιστικών χωρών, ανεξάρτητα από τη θέση που έχει η αστική τάξη της μιας ή της άλλης χώρας στο διεθνές σύστημα του ιμπεριαλισμού, στην παγκόσμια αγορά.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν ανάγκη να γνωρίσουν και να κατανοήσουν βαθύτερα, στον πυρήνα του το πρόβλημα: Τη συμπεριφορά της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έναντι των κυβερνήσεων των λιγότερο αναπτυγμένων και εξαρτημένων χωρών και αντίστροφα. Να το κατανοήσουν ταξικά και όχι με επιφανειακά ηθικά κριτήρια συμπεριφοράς, π.χ. με το διαχωρισμό αφέντες και υπηρέτες, ισχυροί και δουλοπρεπείς, υποτελείς.

ΚΑΙ ΠΑΝΩ απ' όλα να μην πέφτουν στην παγίδα του ιδεολογήματος περί κατάργησης της εθνοκρατικής οργάνωσης, αλλά να οργανώνουν τον κοινωνικοπολιτικό αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στη χώρα τους. Αγώνας που συνδυάζεται και με τον κοινό αγώνα με τους άλλους λαούς ενάντια στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς.