Σαφέστατος και ταξικός ο πρόεδρος της Εμπορικής, όπως ταιριάζει σε έναν κεφαλαιοκράτη. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους, υπερασπίζοντας το «δίκιο» της τάξης του και προβάλλοντας τη στρατηγική της. Τα όσα είπε σημαίνουν: Πρέπει να πέσει ακόμη πιο κάτω η τιμή της εργατικής δύναμης, που είναι ακριβή! Να αυξηθεί η κερδοφορία της Τράπεζας και άρα, όσον αφορά στην Κοινωνική Ασφάλιση, να μειωθεί σημαντικά η κρατική και εργοδοτική συμμετοχή και να αυξηθεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Που θα πει, να διαμορφωθούν τέτοιες συνθήκες, ώστε η Τράπεζα να απομυζά από αυτούς ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό υπεραξίας.

Δηλαδή, ο πρόεδρος της Εμπορικής δε λέει τίποτα περισσότερο - τίποτα λιγότερο απ' όσα λένε και κάνουν χρόνια τώρα η πλουτοκρατία και τα κόμματά της όπου Γης: Τα προβλήματα που παρουσιάζονται στην αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου και η ισχυροποίηση της τάσης να πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους, έχουν οδηγήσει τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις του (φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές), να εγκαταλείψουν την πολιτική των εκτεταμένων καπιταλιστικών κρατικοποιήσεων και των παροχών ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης, που τότε ήταν στις δυνατότητες του συστήματος, και να εφαρμόζουν τη νεοφιλελεύθερη, των ιδιωτικοποιήσεων, των ελαστικών ωραρίων, της εμπορευματοποίησης κοινωνικών τομέων, απ' όπου προηγουμένως το κεφάλαιο απείχε, όπως Υγεία - Πρόνοια κ.ά.

Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι σε αυτή την αλλαγή πρωτοστάτησαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που έγιναν εξίσου ένθερμοι υπερασπιστές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με τους Ρίγκαν - Θάτσερ, οι οποίοι ξεκίνησαν πρώτοι. Η επιτάχυνση της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, όρος εκ των ων ουκ άνευ ιδιαίτερα σε συνθήκες λυσσαλέου ανταγωνισμού, προϋποθέτει την ακόμη πιο έντονη επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Από τα παραπάνω, ωστόσο, προκύπτει ένα θεμελιακό συμπέρασμα: Οτι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου (καπιταλισμού) και όχι μια επιλογή διαχείρισης ανάμεσα σε άλλες. Αποτελούν μονόδρομο για τον ιμπεριαλισμό, φυσική ανάγκη της κίνησης του κεφαλαίου, για να μην πάθει «ασφυξία».

Από εδώ προκύπτει και το «δίκιο» του κυρίου προέδρου της Εμπορικής Τράπεζας, ο οποίος καταλαβαίνει άριστα τι κάνει και για ποιον το κάνει. Εκείνοι που κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν, είναι οι πλειοψηφίες των ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, του συλλόγου της Εμπορικής, που σε ανακοινώσεις τους καλούν τη διοίκηση της Τράπεζας «να αντιληφθεί» (sic) «τα προβλήματα που δημιουργούνται από την αρνητική στάση της, και να προσέλθει σε ουσιαστικό και όχι προσχηματικό διάλογο με το σύλλογο, προκειμένου να βρεθεί μια αποδεκτή και ικανοποιητική λύση»!!

Κι όμως: Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις κατοχυρώνονται με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και άλλες, τώρα και με το «ευρωσύνταγμα». Και αφορούν σε ολόκληρη την ΕΕ.

Κι όμως: Η ανατροπή του Επικουρικού στην Εμπορική αποτελεί προοίμιο ανατροπών σε όλες τις Τράπεζες και στις ΔΕΚΟ. Αφού με το νόμο Ρέππα προχώρησαν με βάση το γνωστό «διαίρει και βασίλευε», τώρα έφτασε και η σειρά των «ευγενών» Ταμείων. Αλλά και εδώ υπάρχει η σχετική μεθόδευση, την οποία η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί, «βγάζοντας» μπροστά τούς τραπεζίτες.

Μπορεί πια κανείς να ελπίζει στην πολιτική της ΝΔ; Ολα τα προηγούμενα εντάσσονται στη στρατηγική της...

Μπορεί να ελπίζει στο ΠΑΣΟΚ; Εδωσε όλες τις δυνάμεις του ως κυβέρνηση (τις δίνει και ως αντιπολίτευση) για να προχωρήσουν όλα τα προηγούμενα...

Μπορεί κανείς να υπολογίζει στις ηγεσίες ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, στην ΟΤΟΕ και σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργοδοσίας; Χρόνια τώρα έβαλαν πλάτη να περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και άλλοτε για να περάσουν με το «μαλακό» και όσο πιο μουλωχτά γινόταν. Και συνεχίζουν στην ίδια ρότα...

Μπορεί το κεφάλαιο να επιτίθεται με το πιο βαρύ πυροβολικό του και η εργατική τάξη να χρησιμοποιεί σφεντόνες ή το πολύ λιανοντούφεκα; Ακόμη χειρότερα: Το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο;

Ο πλούτος που παράγεται είναι τεράστιος. Οι διαστάσεις της κοινωνικοποιημένης παραγωγής ευρύτατες, ενώ η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της συγκεντρώνεται σε ακόμη λιγότερα χέρια. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός.

Η πάλη θα γίνεται ισχυρή, στο βαθμό που διεκδικεί στόχους που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, στο βαθμό που προωθεί τη συσπείρωση δυνάμεων, την κοινή δράση της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα, στο βαθμό που θα αλλάζει το συσχετισμό δυνάμεων υπέρ του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΥ.

Στις σημερινές συνθήκες, ο αγώνας για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι αδιάσπαστος με τον αγώνα για ελεύθερο χρόνο, 7ωρο - 35ωρο - 5ήμερο, συνταξιοδότηση στα 60 και στα 55, εξασφάλιση δουλιάς για όλους, κατώτερο μισθό 1.200 ευρώ και 960 ευρώ σύνταξη, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια, κατάργηση των «ευέλικτων» μορφών εργασίας.

Η κατάσταση που υπάρχει στο Ασφαλιστικό προετοιμάστηκε πριν από χρόνια. Πρέπει να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι - και ο τελευταίος του ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται ενιαία δράση με τους μετανάστες, για να μπουν στο ασφαλιστικό σύστημα. Να ασφαλιστούν οι εργαζόμενοι με ελαστικά ωράρια, να πληρώσουν το κεφάλαιο και το κράτος τα χρέη τους στα Ταμεία. Να επιδοτούνται οι άνεργοι με το 80% των 1.200 ευρώ για όλο το διάστημα της ανεργίας. Να παρθούν μέτρα φροντίδας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Είναι αντικειμενικά ώριμο, στη στρατηγική του κεφαλαίου το εργατικό - λαϊκό κίνημα να αντιπαραθέσει τη δική του στρατηγική. Στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις μία είναι η απάντηση: Κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός, λειτουργία της λαϊκής οικονομίας με βάση τις ανάγκες του λαού.

Η οικονομική ανάπτυξη ή θα γίνεται στη σημερινή βάση, με ό,τι σημαίνει αυτό για το λαό, ή θα γίνεται σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας. Τύπος οικονομίας, που θα κινείται ανάμεσα στους δύο προηγούμενους, δεν υπάρχει. Τα περί νέου οικονομικού μοντέλου, που ακούγονται από τον ΣΥΝ και άλλους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο ουτοπικές επινοήσεις. Είναι και άκρως επικίνδυνα, λειτουργούν ευνουχιστικά για το λαϊκό κίνημα και υποστηρικτικά για το μεγάλο κεφάλαιο. Ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να επιστρέψει στο προμονοπωλιακό στάδιο.

Απάντηση στη στρατηγική του κεφαλαίου αποτελεί η δράση για τη δημιουργία της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συμμαχίας, η συσπείρωση στη γραμμή που συγκρούεται επί της ουσίας με την πλουτοκρατία, η γενική σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική, η προσπάθεια απεγκλωβισμού των εργαζομένων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Ο συγκεκριμένος αγώνας είναι σκληρός, αλλά είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα.