Στην αρχή της δεκαετίας του 1980, όταν εκτοξεύτηκε ο πρώτος ινδικός δορυφόρος, η βοϊδάμαξα δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να μετακινεί κανείς δορυφόρους στην Ινδία. Ωστόσο, ο Ινδικός Οργανισμός Διαστημικών Ερευνών (ISRO) έκρινε ότι ήταν η πιο οικονομική και άμεση λύση, όταν χρειάστηκε μια μη μεταλλική κινητή πλατφόρμα, για να εκτελέσει τις δοκιμές ηλεκτρομαγνητικών παρεμβολών στο δορυφόρο πριν την εκτόξευσή του.

Αυτή η λιτοδίαιτη φιλοσοφία, μαζί με ένα σαφές πλαίσιο στόχων, επέτρεψαν στον ISRO να οδηγήσει την Ινδία μέσα σε μερικές δεκαετίες, στην ομάδα των χωρών που διαθέτουν εκτεταμένη αυτόνομη διαστημική ικανότητα. Αντίθετα, με τους σκοπούς εκείνων που το επέβαλλαν, σ' αυτό το αποτέλεσμα βοήθησε και το αμερικανικό εμπάργκο προηγμένης πυραυλικής τεχνολογίας, που ανάγκασε τους Ινδούς να βρουν μόνοι τους λύσεις σε πολλά προβλήματα και να κατασκευάσουν δικές τους τεχνολογίες εκεί που το εμπάργκο έβαζε περιορισμούς. Οι Ινδοί υπολογίζουν ότι έχασαν μια πενταετία, εξαιτίας του και το κόστος του διαστημικού τους προγράμματος ανέβηκε κατά 10%. Τώρα, όμως, μπορούν να διαθέτουν σε ξένους επιστημονικούς οργανισμούς χώρο και ηλεκτρική ισχύ στο διαστημόπλοιο «Τσαντραγιαάν-1», που σκοπεύουν να θέσουν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη το 2007.

Το ινδικό διαστημικό πρόγραμμα βασίστηκε στο όραμα του ιδρυτή του, του Βικράμ Σαραμπχάι, σύμφωνα με το οποίο η διαστημική τεχνολογία και τα αποτελέσματά της μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε όφελος του φτωχότερου τμήματος του ινδικού λαού, δηλαδή των 700 εκατομμυρίων αγροτών. Από το όραμα του Σαραμπχάι τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα, η Ινδία έχει θέσει σε τροχιά πολλούς κλιματολογικούς και επικοινωνιακούς δορυφόρους, επιτρέποντας, μεταξύ άλλων, την καθοδήγηση της αγροτικής οικονομίας, ώστε να αυξήσει την απόδοσή της, την παρακολούθηση των διαθέσιμων αποθεμάτων νερού σε λίμνες και βουνά, για να κατευθύνεται σωστά η άρδευση, την αύξηση της επιτυχίας των γεωτρήσεων για νερό από 50% σε 90%, το διπλασιασμό της παραγωγής ψαριών στις υδατοκαλλιέργειες κτλ.

Βέβαια, το διαστημικό ενδιαφέρον της Ινδίας είχε και τη στρατιωτική πλευρά του, όπως αποδείχτηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1980, όταν το πρώτο στάδιο του πυραύλου SLV-3 χρησιμοποιήθηκε και σαν πρώτο στάδιο ενός νέου βαλλιστικού πυραύλου μεσαίου βεληνεκούς, εγχώριας κατασκευής. Αυτή ήταν και η αφορμή για να εφαρμοστεί το εμπάργκο.

Οι βάσεις του ινδικού διαστημικού προγράμματος τέθηκαν με τη συνεργασία και τη βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης. Τα διαστημικά κέντρα της Ινδίας είναι δομημένα με βάση την αρχή της σοβιετικής διαστημικής τεχνολογίας, που πρόβλεπε την ανάπτυξη όλων των απαραίτητων τεχνολογιών σε μεγάλα συγκροτήματα και όχι το κομμάτιασμα της όλης δουλιάς σε απομακρυσμένα μεταξύ τους ερευνητικά κέντρα και βιομηχανίες, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Οι κρυογονικοί κινητήρες, οι αντλίες και οι δεξαμενές του δεύτερου σταδίου των ινδικών πυραύλων είναι σοβιετικής σχεδίασης και Ρώσοι τεχνικοί συνεχίζουν να δουλεύουν στα κέντρα ελέγχου των κοσμοδρομίων της Ινδίας, καθώς οι Ινδοί μηχανικοί προετοιμάζουν τις νέες αποστολές. Οχι όμως για πολύ ακόμα. Ο ISRO βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής του πρώτου γηγενούς κρυογονικού δεύτερου σταδίου, που θα διαθέτει προωθητική ισχύ 7,5 τόννων ανά κινητήρα και θα μεταφέρει 12 τόνους προωθητικού καυσίμου.

Οι μέχρι τώρα ινδικοί πύραυλοι έχουν μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Στο πρώτο στάδιο χρησιμοποιούν στερεό καύσιμο για τους βασικούς κινητήρες και μόνο για τους βοηθητικούς πυραύλους χρησιμοποιούν υγρά καύσιμα. Παρά το επικίνδυνο του εγχειρήματος έως τώρα δεν υπήρξε κάποια αποτυχία σε εκτόξευση. Πάντως, ο νέος ινδικός πύραυλος που υπολογίζεται ότι θα είναι έτοιμος γύρω στο 2008 και θα μπορεί να θέτει σε τροχιά δορυφόρους βάρους 4 τόνων, θα έχει το συμβατικό σχεδιασμό, με κεντρικούς κινητήρες υγρών καυσίμων και αναρτημένους βοηθητικούς κινητήρες στερεών καυσίμων.

Το ινδικό διαστημόπλοιο «Τσαντραγιαάν-1», κόστους κατασκευής μόλις 85 εκατομμυρίων δολαρίων, θα διαθέτει κινητήρα υγρών καυσίμων που θα του προσδώσει την ώθηση, ώστε από το απόγειο της τροχιάς του γύρω από τη Γη, να κατευθυνθεί στη Σελήνη. Εκεί θα μπει σε πολική τροχιά και επί δύο χρόνια θα πραγματοποιήσει χαρτογράφηση του φυσικού δορυφόρου της Γης, καθώς και φασματοσκοπικές παρατηρήσεις ευρείας κλίμακας, όλα με επιστημονικά όργανα κατασκευασμένα στην Ινδία. Για να επικοινωνεί με το διαστημόπλοιο ο ISRO κατασκευάζει ένα ραδιοτηλεσκόπιο διαμέτρου 34 μέτρων, όταν ένα των 25 μέτρων θα ήταν αρκετό. Ετσι «θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε αν θελήσουμε να πάμε στον Αρη αύριο», λέει με νόημα ο διευθυντής του ISRO, Π. Σ. Γκοέλ.

Ο πρώτος δορυφόρος της Ινδίας μπήκε σε τροχιά από πύραυλο «Αριάν» της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας (ESA). Τώρα η ESA έχει έρθει σε συμφωνία με την Ινδία, ώστε ο ISRO να μπορεί να καλύψει τυχόν αδυναμία της να εκτοξεύσει εμπορικό δορυφόρο. Το 2030, η Ινδία ίσως δε θα είναι μόνο η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα του πλανήτη, αλλά και μια μεγάλη δύναμη στο Διάστημα.