Ακόμα, όμως, κι εκεί που κατασκευάστηκαν κάποια έργα και αποσυμφόρησαν την κυκλοφορία, όπως στον Κηφισό, το κριτήριο του κέρδους και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου έκαναν τη ζωή των περιοίκων αφόρητη.

Αμέτρητες ώρες χάνονται για τους εργαζόμενους κατά τη μετακίνησή τους από και προς την εργασία τους, ενώ οι επαγγελματίες βλέπουν διαρκώς την πελατεία τους να μειώνεται, αφού οι καταναλωτές προτιμούν τις αγορές που έχουν καλύτερη συγκοινωνιακή πρόσβαση.

Την ίδια στιγμή, η έλλειψη χώρων στάθμευσης αναγκάζει τους οδηγούς να εγκαταλείπουν πάνω στο οδόστρωμα τα αυτοκίνητά τους, δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την κυκλοφορία των άλλων αυτοκινήτων και κυρίως τη διέλευση των λεωφορείων. Ετσι, για αποστάσεις που απαιτούνται 10 λεπτά, τα λεωφορεία πολλές φορές να χρειάζονται το διπλάσιο αλλά και τριπλάσιο χρόνο.

Δε λείπουν, βέβαια, τα προβλήματα των ίδιων των γραμμών των αστικών συγκοινωνιών, αφού σε αρκετές περιοχές η σύνδεση είναι και ανεπαρκής και αραιή. Ο σχεδιασμός των γραμμών είναι τέτοιος που, είτε προκειμένου να εξυπηρετήσει πολλές περιοχές, συνδέει περιμετρικά τα σημεία, είτε αναγκάζει κατοίκους γειτονικών δήμων να περνούν μέσα από τον Πειραιά, για να πάνε στον άλλο δήμο. Για παράδειγμα, αν επιχειρήσει κάποιος να πάει από τον Πειραιά στον Ασπρόπυργο, με λεωφορείο θα χρειαστεί μία περίπου ώρα, αφού θα διανύσει τη λεωφόρο Θηβών. Αν πάει μέσω Σχιστού, ο χρόνος είναι 15-20 λεπτά.

Η συγκοινωνιακή σύνδεση του Περάματος με τον Πειραιά είναι συχνή, αλλά ο επιβάτης, με όποιο μέσο κι αν πηγαίνει, αν βιάζεται, εύχεται ένα και μόνο πράγμα: Να μη συμβεί κάποιο ατύχημα στο δρόμο, γιατί ακόμα κι ένα ασήμαντο τροχαίο ατύχημα είναι αρκετό, για να κλείσει ο μοναδικός, κι απαράδεκτος για τη σημερινή εποχή, δρόμος που υπάρχει και κανείς δεν ξέρει για πόση ώρα θα παραμείνει εγκλωβισμένος.

Ανάλογα προβλήματα υπάρχουν και στους άλλους δήμους όπως στον Αγιο Ιωάννη Ρέντη, όπου ο επιβάτης σπαταλά περισσότερο χρόνο, περιμένοντας το τρόλεϊ, παρά για να φτάσει από εκεί στον Πειραιά, στον Κορυδαλλό και τη Νίκαια όπου οι δρόμοι είναι διαρκώς μποτιλιαρισμένοι, στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, όπου στις ώρες αιχμής ο χρόνος τριπλασιάζεται.

Την ίδια στιγμή, αρκετοί δήμοι, αντί να διεκδικήσουν δημόσιες, σύγχρονες και ενιαίες συγκοινωνίες και σύγχρονο οδικό δίκτυο, επιχειρούν να μπαλώσουν το πρόβλημα με τη δρομολόγηση δημοτικών λεωφορείων, χαρατσώνοντας εκ νέου τους πολίτες και φορτώνοντας στις πλάτες τους το κόστος αρμοδιοτήτων που έχει η κεντρική εξουσία.

Το περασμένο Σάββατο διοργανώθηκε από μαζικούς φορείς του Πειραιά ημερίδα για τις συγκοινωνίες και την κυκλοφορία στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Τα προβλήματα και οι επιπτώσεις που επισημάνθηκαν ήταν τα ίδια, που εδώ και δεκαετίες επισημαίνονται, απλά σήμερα είναι πολύ πιο οξυμένα.

Οσο για τη συμπεριφορά της Πολιτείας, την περιέγραψε στην ομιλία του ο Γιάννης Πατσιλινάκος, βουλευτής Πειραιά του ΚΚΕ: «Η παραλιακή λεωφόρος που θα συνδέσει τη Λεωφόρο Σχιστού με τον Πειραιά φτιάχνεται εδώ και 25 χρόνια. Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς τελείωσε ένα κομμάτι από την πλατεία Καραϊσκάκη στον Αγιο Διονύση, μήκους 3,5 χιλ. και πράγματι βοήθησε πολύ. Φτάνει, όμως, για τις ανάγκες μας σήμερα; Ο δήμος και η νομαρχία έλεγαν ο δρόμος να γίνει υπόγειος, το ΥΠΕΧΩΔΕ υπέργειος και τελικά, μετά από 15 χρόνια έγινε ισόπεδος με πολύ άσχημα χαρακτηριστικά. Από το τμήμα Αγιος Διονύσης - Ψαρόσκαλα - Κερατσίνι από το 1987 μέχρι σήμερα έχει τελειώσει το μισό. Από το Σεπτέμβρη του 1998 έχει αναλάβει το ΥΠΕΧΩΔΕ και ελπίζει σε δύο χρόνια να τελειώσει. Για το τρίτο τμήμα Λεωφόρος Σχιστού - Ψαρόσκαλα, μήκους 1.800 μέτρων, δυστυχώς πριν από δέκα μέρες μάθαμε ότι το σχέδιο έχει αλλάξει. Θα περιοριστούμε σε ένα δρόμο χωρίς οδόστρωμα και φωτισμό που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον Πειραιά».

«Σε όλο το μήκος της παραλιακής, επισήμανε ο Γιάννης Πατσιλινάκος, ο ΟΛΠ δεν έχασε ούτε ένα μέτρο. Αρα ο σχεδιασμός δεν έγινε για να εξυπηρετήσει τον Πειραιά, αλλά για να μη χάσει ο ΟΛΠ ΑΕ ένα μέτρο γης. Ελπίδες δε βλέπω πολλές. Ελπίζω μόνο στον αγώνα των εργαζομένων. Οι ανάγκες τους πρέπει να διεκδικηθούν με όλα τα μέσα, για να μπορούμε να κυκλοφορούμε τουλάχιστον. Ο Πειραιάς έμεινε πολλά χρόνια πίσω και οι εργαζόμενοι πρέπει να διεκδικήσουν. Μας τα χρωστάνε αυτά».

Κι αν κανείς επικαλεστεί τα πολυδιαφημισμένα μεγάλα έργα που έγιναν, όπως το οδικό έργο στον Κηφισό, η πραγματικότητα που ζουν οι κάτοικοι, σήμερα αποκαλύπτεται πλήρως στην πρόσφατη μελέτη της Νομαρχίας Πειραιά για τις δυσμενείς επιπτώσεις του έργου και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. «Το οδικό έργο επισημαίνεται στη μελέτη, έχει ήδη προκαλέσει έντονη υποβάθμιση του περιβάλλοντος, της ποιότητας ζωής στις περιοχές Μοσχάτου και Νέου Φαλήρου όπου γειτνιάζει. Τα επίπεδα ηχορύπανσης στις προσόψεις των πολυκατοικιών, που απέχουν 12 περίπου μέτρα από τα πλευρικά τμήματα του έργου, προβλέπονται, σύμφωνα με μελέτες του ΥΠΕΧΩΔΕ, τελικά μεγαλύτερα των 80 ντεσιμπέλ, όταν το αντίστοιχο θεσμοθετημένο όριο είναι 70 ντεσιμπέλ.

Πέραν του γενικού επίπεδου θορύβου ιδιαίτερα ενοχλητικοί είναι οι κρότοι που δημιουργούνται από τις διατάξεις απορρόφησης κραδασμών, που συνδέουν τις κολόνες, με το οριζόντιο τμήμα του έργου και το «κροτάλισμα» από τις διατάξεις ανάσχεσης της ταχύτητας των οχημάτων. Το μικροκλίμα της περιοχής έχει μεταβληθεί από το ογκώδες και ασύμβατο για την κλίμακα της περιοχής έργο από μπετόν και άσφαλτο, με αύξηση της θερμοκρασίας, ιδιαίτερα το καλοκαίρι».

«Ο Κηφισός, τονίζεται στη μελέτη, αποτελεί πλέον ανοιχτό και ανήλιαγο οχετό σκιασμένο από τη λεωφόρο, με τα προβλήματα οσμών και εντόμων πιο έντονα. Σμήνη κουνουπιών ταλαιπωρούν τους κατοίκους και μεταφέρουν τη μόλυνση του ποταμού στη γύρω περιοχή. Η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι μεγάλη και οι συνέπειές της για τους κατοίκους, προς το παρόν απρόβλεπτες. Η φωτορρύπανση από τον έντονο φωτισμό της λεωφόρου είναι ιδιαίτερα οχληρή. Η μικρή απόσταση έργου και κατοικιών εκθέτει τους κατοίκους σε κινδύνους, που μπορεί να συνεπάγονται οδικά ατυχήματα με βαρέα οχήματα, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις μεταφοράς εύφλεκτων και επικίνδυνων ουσιών».