Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, αφού μέσω αυτού επιχειρείται πλαγίως και με συνοπτικές διαδικασίες να δημιουργηθούν τετελεσμένες καταστάσεις στα πλέον επίμαχα ζητήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης κι ύστερα, αφού θα έχει ψηφιστεί, να ξεκινήσει ο πολυδιαφημισμένος εθνικός διάλογος με δεδομένη την υποβάθμιση σπουδών και πτυχίων. Ομως, παρά την προσπάθεια που έκανε το υπουργείο Παιδείας να «κλείσουν» βιαστικά και χωρίς να κινήσουν υποψίες σημαντικά θέματα, τόσο οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι, όσο και μια σειρά επαγγελματικές ενώσεις (Τεχνικό Επιμελητήριο, Δικηγορικός Σύλλογος, Ιατρικός Σύλλογος, Ενωσης Ελλήνων Χημικών κ.ά.) και φορείς της ακαδημαϊκής κοινότητας έχουν εκφράσει ήδη την έντονη αντίδρασή τους στο νομοσχέδιο κι σ' όσα αυτό επιφέρει. Ετσι, οι φοιτητές και με το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο της Παρασκευής θα απαιτήσουν την απόσυρσή του, ενώ οι επαγγελματικές ενώσεις αναμένεται να πάρουν πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της αλλαγής του πρώτου κεφαλαίου του νομοσχεδίου κι ιδιαίτερα των άρθρων 4 και 5.

Μέσα σ' αυτά τα άρθρα περνάει όλη η λογική των αποφάσεων της Μπολόνια κι αυτών που την ακολούθησαν για το σπάσιμο της Ανώτατης Εκπαίδευσης σε κύκλους, την αξιολόγηση αλλά και την πιστοποίηση διαφόρων προγραμμάτων, τις πιστωτικές μονάδες, την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.

Μάλιστα, από αυτή τη λογική που το διαπνέει ακυρώνεται και το ίδιο το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δήθεν στόχος του νομοσχεδίου είναι η απλούστευση των διαδικασιών αναγνώρισης τίτλων, εφόσον η ιδιωτικοποίηση, η πολυδιάσπαση κι η δήθεν διεύρυνση της Ανώτατης Εκπαίδευσης με «ευέλικτα» Τμήματα, προγράμματα και διδακτήρια δημιουργεί πολλών τύπων σπουδές και τίτλους, η αναγνώριση των οποίων αναπόφευκτα θα γίνεται όλο και πιο δυσχερής. Καμιά εγγύηση δεν υπάρχει ότι ο νέος οργανισμός που δημιουργείται στη θέση του ΔΙΚΑΤΣΑ θα διεκπεραιώνει με επιτυχία τις δαιδαλώδεις υποθέσεις αναγνώρισης των απίθανων τίτλων και «ειδικοτήτων» που θα κατασκευάζει η αγορά.

Επιπλέον, ο νέος οργανισμός (ΟΑΤΑΠ) διατηρεί όλα τα αρνητικά του προκατόχου του (ΔΙΚΑΤΣΑ) ως προς την αντιμετώπιση των πτυχιούχων των εκτός της ΕΕ ανώτατων ιδρυμάτων, προβλέποντας γι' αυτούς σκληρότατες δοκιμασίες, την ίδια στιγμή που αίρονται και τα τελευταία εμπόδια για την αναγνώριση και την ισοτιμία των πτυχίων ιδρυμάτων της ΕΕ, ακόμη και όταν είναι φανερά κατώτερα από αυτά των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ (όπως τα bachelor). Η τακτική αυτή δεν έχει σχέση με την προστασία της εγχώριας αγοράς από τους αποφοίτους των βαλκανικών ιδρυμάτων που κάποιοι συνηθίζουν στο σύνολό τους να τα θεωρούν ανυπόληπτα, καθώς ανυπόληπτα κι αμφιβόλου ποιότητας ιδρύματα υπάρχουν σε χώρες τόσο εντός όσο και εκτός της ΕΕ. Στην πραγματικότητα τα συγκεκριμένα μέτρα στοχεύουν στην ανακοπή της φοιτητικής μετανάστευσης προς τις χώρες εκτός ΕΕ, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ευρωενωσιακής «αγοράς» ανώτατης εκπαίδευσης.

Στα αγωνιστικά τους πλαίσια, φοιτητές και σπουδαστές αντιτίθενται κάθετα σ' αυτό το μοντέλο «ευέλικτης», κατηγοριοποιημένης, υποβαθμισμένης και ιδιωτικοποιημένης εκπαίδευσης, ταυτόχρονα όμως προβάλλουν και τη θετική διεκδικητική τους πρόταση για την εκπαίδευση που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες τους. Απαιτούν Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της επιστημονικής και κοινωνικής εξέλιξης.

Ζητούν κατάργηση του αντιεπιστημονικού διαχωρισμού επιστήμης και τεχνολογίας (ΑΕΙ - ΤΕΙ), ουσιαστικά ανώτατες προπτυχιακές σπουδές ώστε να βγαίνουν ολοκληρωμένοι επιστήμονες και να υπάρχουν μεταπτυχιακά ενός κύκλου που να οδηγούν απευθείας και αποκλειστικά σε διδακτορικό. Φυσικά για να υπηρετηθεί ένα τέτοιο μοντέλο εκπαίδευσης, δεν είναι δυνατόν να συρρικνωθεί στα τρία χρόνια ο προπτυχιακός κύκλος - όπως έχει αρχίσει να ψιθυρίζει η κυβέρνηση, με στόχο τη δημιουργία ημιμαθούς κι ευέλικτου εργατικού δυναμικού - αλλά απαιτείται και χρονική αύξηση των προπτυχιακών σπουδών.

Παράλληλα, το αίτημά τους για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση εδράζεται στην αρχή ότι το πανεπιστήμιο που λειτουργεί σαν επιχείρηση και υπηρετεί το κέρδος, δεν μπορεί να είναι επιστημονικό ίδρυμα. Ενα ίδρυμα που συνειδητά μεροληπτεί υπέρ των συμφερόντων μιας μικρής κοινωνικής μερίδας, δεν είναι ικανό να καλλιεργήσει και να αναπτύξει ουσιαστικά την επιστήμη, καθώς σκοπός της είναι η αναζήτηση της αλήθειας και η εξασφάλιση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου. Ο σκοπός αυτός απαιτεί ταυτόχρονα την ευρύτερη δυνατή συνεργασία των ανωτάτων ιδρυμάτων και τη συνένωση όλων των διαθέσιμων επιστημονικών δυνάμεων, όπου γης. Τα ανώτατα ιδρύματα δεν έχουν κανένα λόγο να ανταγωνίζονται για να επιβιώσουν ή να ανέλθουν στο βάθρο των λιγοστών κέντρων αριστείας. Επομένως, η προνομιακή αντιμετώπιση των ιδρυμάτων της ΕΕ έναντι εκείνων των εκτός ΕΕ χωρών, που επιχειρείται μέσω του νομοσχεδίου, όχι μόνον δεν ωφελεί, αλλά παρεμποδίζει την επιστημονική πρόοδο. Αυτό που χρειάζεται είναι ο αρμόδιος για την αναγνώριση των τίτλων φορέας να ερευνήσει διεξοδικά τις συνθήκες με τις οποίες παρέχεται η ανώτατη εκπαίδευση στα διάφορα ιδρύματα του εξωτερικού και να συντάξει πίνακα των ανώτατων ιδρυμάτων που πληρούν τις προϋποθέσεις της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ώστε οι υποψήφιοι φοιτητές να γνωρίζουν εκ των προτέρων τους όρους με τους οποίους το πτυχίο τους θα αναγνωριστεί.

Ολα αυτά γίνονται αντικείμενο πάλης για το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, αλλά και ευρύτερα για την ακαδημαϊκή κοινότητα κι όλο το λαό.