«Η αγάπη των Ελλήνων κομμουνιστών, ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού προς τους Τούρκους κομμουνιστές, τον τουρκικό λαό που αγωνίζεται και υφίσταται θυσίες και διώξεις, είναι δεδομένη». Με τα λόγια αυτά απευθύνθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στη συγκέντρωση του ΚΚ Τουρκίας που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στην Κωνσταντινούπολη, συμπληρώνοντας:

«Είμαστε όλοι εμείς που μαζί σας δε θα αφήσουμε να μας δηλητηριάσουν και να μας αντιπαραθέσουν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στην ελληνική και τουρκική αστική τάξη. Εχουμε κοινά συμφέροντα. Τον τουρκικό και ελληνικό λαό τους συνδέει το κοινό τους συμφέρον να αντιπαλέψουμε τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και των ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ, που άλλοτε υποδαυλίζουν τον ιμπεριαλιστικό διχασμό και ανταγωνισμό και άλλοτε δουλεύουν για την ιμπεριαλιστική ειρήνη πάντα με γνώμονα τα οικονομικά και γεωστρατηγικά της συμφέροντα.

Ο ελληνικός λαός, ο τουρκικός λαός δεν έχουν καμία υποχρέωση να χύσουν το αίμα τους για τα κέρδη των ιμπεριαλιστών. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα δουλέψουμε από κοινού σε όσο γίνεται περισσότερα μέτωπα πάλης. Στα ήδη κοινά προστίθεται ο αγώνας κατά των επιλογών της ΕΕ, η πάλη για μια διαφορετικά ενωμένη Ευρώπη, μια Ευρώπη σοσιαλιστική».

Συνεχίζοντας η ομιλήτρια αναφέρθηκε συνοπτικά στο χαρακτήρα της ΕΕ, τονίζοντας: «Ο ταξικός χαρακτήρας της ΕΕ είναι αφετηριακό και θεμελιακό της γνώρισμα. Δεν ήταν το 1957 αναγκαιότητα η ένωση της Ευρώπης, αλλά μόνο της καπιταλιστικής Ευρώπης. Μόνο μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης τέθηκε το ζήτημα με τη διεύρυνση της ΕΕ.

Μια χαρακτηριστική απόδειξη για τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της Ενωμένης Ευρώπης αποτελεί και το γεγονός ότι στην προπολεμική συζήτηση για την ένωση της Ευρώπης παρενέβη και η ΕΣΣΔ ζητώντας να συμμετάσχει, ζήτημα που απορρίφθηκε.

Σε όλη τη διαδρομή της η Κοινότητα προχωρά ως διαδικασία ενοποίησης, με αναπόσπαστο χαρακτηριστικό την ανισόμετρη ανάπτυξη, τη διεύρυνση του χάσματος, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Αναπόφευκτες, πάντα παρούσες εσωτερικές αντιθέσεις, η κυριαρχία συμφερόντων των ηγετικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά και η πάντα παρούσα επιρροή των ΗΠΑ».

Ενημερώνοντας τα μέλη και τους φίλους του ΚΚ Τουρκίας για την πορεία της χώρας μας στην ΕΕ, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Θα ήθελα να σταθώ επιγραμματικά σε ορισμένα ιστορικά στοιχεία από τη χώρα μας, που κατά τη γνώμη μας είναι χρήσιμα σήμερα καθώς και η Τουρκία βρίσκεται σε διαδικασία έναρξης διαπραγματεύσεων.

Κατά τη δεκαετία του '60 αντίθεση στην ένταξη δεν εξέφρασαν μόνο το ΚΚΕ και η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, αλλά και αστικές δυνάμεις που θεωρούσαν ότι η χώρα δεν είναι έτοιμη να ενταχθεί και ότι η όλη πορεία σύνδεσης και ένταξης θα τη μετέτρεπε σε αποικία, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. Ενα τμήμα των αντιδρώντων αστικών δυνάμεων πρόβαλε τον αγροτικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και την ασθενή εγχώρια βιομηχανική της βάση. Πίστευαν ότι θα ανακοπεί η πορεία βιομηχανικής ανάπτυξης και ότι θα πληγούν τα εγχώρια προϊόντα λόγω των εισαγωγών με τη νέα δασμολογική βάση. Ανέδειξαν επίσης τις επιπτώσεις από τις δυσκολίες που προκύπτουν να αναπτυχθούν εμπορικές σχέσεις με τρίτες χώρες, ιδιαίτερα τις σοσιαλιστικές.

Σε γενικές γραμμές εμφανίζεται εδώ μια αντίθεση στα πλαίσια της αστικής τάξης και των επιχειρηματιών.

Ενα μέρος από αυτούς έβλεπε περισσότερο τις κοντοπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες αρνητικές επιπτώσεις σε ένα τμήμα του κεφαλαίου που δε θα μπορούσε να σταθεί με όρους ανταγωνιστικούς και παραγνώριζε τα γενικά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Το άλλο τμήμα έβλεπε ακριβώς αυτά τα συμφέροντα και στο συγκεκριμένο ζήτημα τα έβλεπε σωστά, καθώς επιβεβαιώθηκε πλήρως στην πορεία. Οτι συνολικά το κεφάλαιο ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ ανεξάρτητα από τις κοντοπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες δυσκολίες προσαρμογής ή ετοιμότητας.

Οι διαφωνίες που εξέφραζαν οι αστικές απόψεις δεν είχαν την ίδια ταξική αφετηρία με εκείνες του ΚΚΕ, έστω και αν σε ορισμένες διαπιστώσεις συνέπιπταν.

Εμείς αναδεικνύαμε τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της Κοινότητας, την ιμπεριαλιστική της πολιτική και όχι το ζήτημα της ετοιμότητας που έθεταν οι άλλες απόψεις.

Τέτοιες αντιθέσεις και διαφοροποιήσεις είναι παρούσες και σήμερα, με σύγχρονο περιεχόμενο, δεν πρέπει να ξενίζουν κανένα. Τέτοιες και άλλες αντιθέσεις εκφράζονται κατά τη γνώμη μας και σήμερα αναφορικά με την ένταξη της Τουρκίας, αντιθέσεις που ντύνονται με δευτερεύοντα επιχειρήματα, καθώς επιδιώκουν κυρίως μπροστά στους λαούς να κρύψουν τις ενδοκοινοτικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τις αντιθέσεις με τις ΗΠΑ».

Εξάλλου αναφερόμενη στο συμπέρασμα αυτής της πορείας, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε με έμφαση πως:

«Η ένταξη στην ΕΕ πρόσφερε και προσφέρει στην αστική τάξη και τις πολιτικές δυνάμεις που την υπηρετούν γενικότερη ευρωπαϊκή στήριξη και πλάτες έναντι του λαϊκού κινήματος.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ συνέβαλε στην ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, σε ένα ορισμένο εκσυγχρονισμό του με βάση το αφετηριακό στοιχείο της ιστορικής του καθυστέρησης, σχετικά με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης. Ομως τόσα και τόσα χρόνια σύνδεσης, προσαρμογής, ένταξης δεν οδήγησαν στη μείωση του χάσματος που χωρίζει τον ελληνικό καπιταλισμό από τον καπιταλισμό των ηγετικών και άλλων δυνάμεων. Αρα δεν πραγματοποιήθηκε το βασικό σύνθημα της αστικής τάξης περί σύγκλισης. Ούτε επιβεβαιώθηκε ότι η ένταξη οδηγεί στην επίλυση προβλημάτων που έχουν σχέση με τη διαφύλαξη των συνόρων ή ότι η ΕΕ είναι παράγοντας ειρήνης και σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών. Η ΕΕ στήριξε ή ανέχθηκε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έχει βαρύτατες ευθύνες για το Παλαιστινιακό, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ιμπεριαλιστική και φιλοαμερικανική είναι η στάση της απέναντι στην Κούβα και γενικότερα στα λαϊκά κινήματα.

Δεν επιβεβαιώθηκε επίσης μια άλλη υπόσχεση που έδωσε η αστική τάξη της χώρας μας, ότι η ένταξη θα οδηγήσει στην άμβλυνση των ταξικών διαφορών και θα οδηγήσει στην κατάκτηση της λεγόμενης κοινωνικής συνοχής.

Η συνολική τάση ήταν και είναι η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, η απόλυτη ή σχετική επιδείνωση της θέσης του λαού.

Το κύριο και βασικό ζήτημα είναι ποιος ισχυροποιήθηκε από την ανάπτυξη του καπιταλισμού, ποιος καρπώθηκε τα αποτελέσματα της ανάπτυξης π.χ. της βιομηχανίας. Η ανάπτυξη έχει ταξικό χαρακτήρα. Το θέμα δεν είναι πόσο αναπτύσσεται μια χώρα, αλλά για ποιο σκοπό γίνεται η ανάπτυξη, ποιος αποφασίζει για την ανάπτυξη και ποιος καρπώνεται τα αποτελέσματά της.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά, που τη θέτουμε με τη μορφή ερωτήματος. Αν η εκβιομηχάνιση, στον όποιο βαθμό έγινε στην Ελλάδα, θα μπορούσε να γίνει με άλλους κοινωνικοπολιτικούς όρους, σε αντίθεση με τις επιλογές της Κοινότητας και μάλιστα με θετικές συνέπειες άμεσες και μακροπρόθεσμες για το λαό. Εκβιομηχάνιση με βάση τις δυνατότητες της χώρας και όχι μόνο με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Εμείς απαντάμε κατηγορηματικά ναι. Μπορούσε και θα γινόταν υπέρ του λαού και έξω από την ΕΟΚ, έξω από την ΕΕ.

Δεν επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις για την ΕΕ - ευρωζώνη, γι' αυτό και σήμερα γίνονται συνεχείς αναθεωρήσεις τους. Από την αισιοδοξία στο σκεπτικισμό, στην απαισιοδοξία, στη μαυρίλα. Αυτό κυριαρχεί στα επιτελεία, ανεξάρτητα τι λέγεται προπαγανδιστικά προς τους λαούς.

Η ΕΕ εμφανίζει αδυναμία εκεί ακριβώς που διατεινόταν ότι υπάρχει το μείζον πλεονέκτημα, στα πλαίσια της ΟΝΕ.

Αδυναμία που προκύπτει από το ρόλο του ευρώ ως μέσου συγκόλλησης μη κοινών, ανισόμετρων αγορών, πράγμα που οδηγεί στη χαλάρωση στοιχείων της κοινής νομισματικής πολιτικής. Το σύστημα της ΟΝΕ επιβάλλει ενιαία πολιτική, αυτή όμως δεν μπορεί να εφαρμοστεί εκεί που υπάρχει ανισόμετρη ανάπτυξη. Αντίθετα επιβάλλεται μια ορισμένη χαλάρωση και διαφοροποίηση, αν αυτή κυρίως συμφέρει τις ισχυρότερες.

Οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ εκφράζονται τώρα άμεσα στην περίπτωση του πολέμου στο Ιράκ, όμως δεν είναι αυτό η μοναδική αχίλλειος πτέρνα. Ο πάγιος και υποβόσκων ανταγωνισμός γίνεται ακόμα πιο εμφανής και στο κυνήγι των επενδύσεων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, γενικά δηλαδή σε ευρύτερα μέτωπα, μια και το πεδίο είναι η παγκόσμια ηγεμονία, η παγκόσμια πίτα.

Στην κούρσα του ανταγωνισμού μπαίνει και ο τομέας της άμυνας, των στρατιωτικών εξοπλισμών, της στρατιωτικής συμμαχίας. Οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν παγκόσμιες εκστρατείες, στις οποίες οι Ευρωπαίοι δε θα αναλαμβάνουν ισχυρό μέρος στο κόστος και αντίστοιχα θα ζητούν λεία. Η ΕΕ φαίνεται από τη μια μεριά να θέλει να γίνει πιο ισχυρή και αμυντικά, να έχει αυτονομία, αλλά από την άλλη μεριά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μόνη της δίχως και την παρουσία, συνδρομή των ΗΠΑ. Είναι ζήτημα που πρέπει να παρακολουθεί κανείς από κοντά».

Εν συνεχεία αναφερόμενη στη διεύρυνση, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επισήμανε: «Είναι διάχυτη η αγωνία για το πώς μπορούν να απορροφηθούν οι κραδασμοί της διεύρυνσης από την ίδια την ΕΕ. Και μάλιστα αρχίζουν προβληματισμοί για το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης.

Η διεύρυνση πάντως με 10 νέες χώρες οδηγεί στο βάθεμα της ανισομετρίας, στη διαμόρφωση βαθύτερων σχέσεων εξάρτησης, στη διαμόρφωση δορυφορικών κρατών δίπλα στη μια ή την άλλη ισχυρή καπιταλιστική χώρα.

Στόχος της διεύρυνσης ήταν να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο ο κοινοτικός ιμπεριαλισμός προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Αποβλέπουν στην ενίσχυση της θέσης τους στη Ρωσία, στην παρευξείνια και καυκάσια χώρα.

Τα προβλήματα συνοχής και αντιθέσεων θα οξυνθούν στο έδαφος της προσπάθειας για ενιαία οικονομική πολιτική.

Η "συνταγματική" συνθήκη που ετοιμάζεται ενισχύει θεσμικά τη διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, εκχωρεί νέα κυριαρχικά δικαιώματα, που βέβαια μέσω της εκχώρησης στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα ενισχύεται η αστική τάξη σε κάθε κράτος - μέλος, ενισχύει ακόμη πιο πολύ την ανισοτιμία και ανισότητα υπέρ των πιο ισχυρών χωρών (σκληρός πυρήνας), στρατιωτικοποιεί παραπέρα την Ευρωπαϊκή Ενωση εγκαινιάζοντας κούρσα εξοπλισμών, νομιμοποιεί την προληπτική στρατιωτική επέμβαση στο όνομα της τρομοκρατικής απειλής, επιδιώκει να αναδείξει την ΕΕ σε δεύτερο χωροφύλακα στο πλευρό των ΗΠΑ.

Στο χώρο της καπιταλιστικής Ευρώπης δεν αυξάνεται μόνο η ανεργία, η φτώχεια, η αβεβαιότητα, ο περιορισμός πρόσβασης στη μάθηση για τους νέους από λαϊκές οικογένειες, που οι στατιστικές υπηρεσίες επιβεβαιώνουν. Αυξάνεται και ο περιορισμός στο δικαίωμα διαμαρτυρίας για αυτή την απάνθρωπη και βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζεται.

Η καταστολή είναι βασική στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Αν και στην ΕΕ ενιαία συνολικά πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί είναι σύμφυτη με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, όμως σε ό,τι αφορά τη δράση της κατά των λαϊκών κινημάτων είναι απόλυτα συντονισμένη. Ενιαία Ευρωπαϊκή Ενωση θα είναι σε ό,τι αφορά την επίθεση κατά των λαών και των δικαιωμάτων τους. Αυτό το στόχο εξυπηρετεί ο λεγόμενος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας: την κατατρομοκράτηση των λαών και της λαϊκής πάλης.

Είχαμε τη Σένγκεν Ι πήγαμε στη Σένγκεν ΙΙ, στην ευρωαστυνομία που ενισχύεται ο ρόλος της, στη νομιμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελώματος, στη δικαστική συμφωνία και έκδοση με τις ΗΠΑ, στον ευρωστρατό με τα μικρά ευέλικτα σχήματα ενταγμένα ή όχι στη ΝΑΤΟική ομπρέλα, τους συνοροφύλακες για το κυνηγητό των προσφύγων και μεταναστών. Τα νέα μέτρα που πάρθηκαν στην πρόσφατη σύνοδο της Χάγης».

Στα παραπάνω προστίθεται τώρα και το λεγόμενο ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ, συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα, υπογραμμίζοντας:

«Συνολικά, το περιεχόμενο του "ευρωσυντάγματος" είναι σε πλήρη αρμονία με τις τρέχουσες πολιτικές της ΕΕ: την άκρατη φιλελευθεροποίηση και στήριξη του καπιταλιστικού κέρδους, το χτύπημα όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων, τη στρατικοποίηση, την ανάπτυξη της καταστολής με τον ευρωστρατό, την ευρωαστυνομία, τους τρομονόμους. Με ένα τέτοιο περιεχόμενο είναι πρακτικά αδύνατο για όσους δεν είναι ειδικοί στην εξαπάτηση να ισχυριστούν ότι το "Σύνταγμα" είναι ένα βήμα προς τη δημοκρατία και την πρόοδο. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ και της Νίκαιας που δένει τους λαούς.

Οι λαοί δε χρειάζονται "ευρωσύνταγμα". Δε χρειάζονται καν Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτοί που το δημιούργησαν, αυτοί που το χειροκροτούν, αλλά και αυτοί που ερωτοτροπούν μαζί του πρέπει να υποστούν τις συνέπειες.

Η εξέλιξη δεν ήταν ομοιόμορφη σε κάθε φάση. Υπήρξαν φάσεις στις οποίες γίνονταν παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους, άλλες γιατί ήταν αναγκαίοι εκσυγχρονισμοί για το κεφάλαιο, άλλες κερδισμένες με το όπλο του αγώνα και της θυσίας.

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ η γενική τάση ήταν και είναι είτε οι κατακτήσεις να αποδυναμώνονται και να αφυδατώνονται, είτε να παίρνονται πίσω.

Ανεξάρτητα από τα ζιγκ ζαγκ η γενική αρνητική τάση δεν ανακόπηκε, έγινε ακόμα χειρότερη ιδιαίτερα μετά το 1990. Αντίθετα η ΕΕ έχει επιδεινώσει τη ζωή των λαών, με χαρακτηριστικό την ανισόμετρη ανάπτυξη, τις αντιθέσεις, τη στρατιωτικοποίηση. Είναι το βασικό στήριγμα της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας από τους βασικούς της μετόχους».

Συνεχίζοντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, υπογράμμισε: «Κάτω από το ανερχόμενο κίνημα των λαών της Ευρώπης κατά των επιλογών, αλλά και κάτω από τις αντιφάσεις και αντινομίες που εμφανίζει η ΕΕ από τη φύση της, αναπτύσσονται κατά καιρούς διάφοροι προβληματισμοί τόσο από τα φιλελεύθερα κόμματα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά που τελικά συμπλέουν, για το αν μπορεί κάποια από τα οξυμένα προβλήματα να αμβλυνθούν, ώστε να συνεχιστεί η χειραγώγηση και υποταγή των λαών.

Στη συζήτηση αυτή παρεμβαίνουν και οι οπορτουνιστικές αντικομμουνιστικές δυνάμεις, που ενδιαφέρονται από τη μια μεριά να τα έχουν καλά με την ΕΕ και από την άλλη να επικοινωνήσουν και με τη λαϊκή διαμαρτυρία.

Οι προτάσεις που προβάλλονται δε φεύγουν από τα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, κινούνται στη λογική του μονόδρομου, είναι προτάσεις που αδυνατίζουν την αντίσταση και εγκλωβίζουν την προοπτική.

Εμφανίζονται ως προτάσεις επηρεασμένες από τις απόψεις του Κέυνς, ως προτάσεις που τάχα μπορεί να υπάρξει αρμονικός συνδυασμός ανάμεσα στην πολιτική της οικονομίας της αγοράς και σε μια πολιτική κοινωνική, φιλολαϊκή. Οταν πάντως αναφέρονται στην κοινωνική πολιτική, τότε αποκαλύπτεται τι εννοούν. Ουσιαστικά μιλάνε για μια πολιτική που δίνει ψίχουλα, ούτε καν ψωμί, στην ακραία φτώχεια.

Η κλασική θεωρία του Κέυνς υποστήριζε την ανάληψη από το κράτος της καπιταλιστικής αναπαραγωγής και την τόνωση της ζήτησης. Με εξαίρεση τη φασιστική Γερμανία δεν εφαρμόστηκε πουθενά καθαρός κεϋνσιανισμός. Οι σημερινοί κεϋνσιανιστές δεν υποστηρίζουν ούτε το κρατικό μονοπώλιο, ούτε την προστασία της εγχώριας αγοράς.

Οι σημερινοί νεοκεϋνσιανιστές προβάλλουν την άποψη να κτίζονται δημόσια ιδρύματα και να ιδρύονται κοινωνικές υπηρεσίες με ιδιωτική χρηματοδότηση και όχι κρατικές δαπάνες, πράγμα που οδηγεί στην αύξηση του κόστους, στην εμπορευματική τους λειτουργία. Δεν προτείνουν αυξήσεις μισθολογικές, αλλά επιδότηση της φτώχειας, επιδόματα ανεργίας και φοροελαφρύνσεις. Δηλαδή ούτε τις ασπιρίνες του καπιταλιστικού συστήματος προηγούμενων δεκαετιών δεν προτείνουν.

Δηλαδή δεν αλλάζει η στρατηγική, απλά γίνονται ορισμένες τακτικές κινήσεις που δεν έχουν αποτελεσματικότητα πέρα από το να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων».

Ακολούθως η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Αφετηριακή θέση του ΚΚΕ είναι ο χαρακτηρισμός της ΕΕ ως καπιταλιστικής διακρατικής συμφωνίας που υπηρετεί πριν απ' όλα την αναπαραγωγή του συστήματος, την ακόμα μεγαλύτερη καπιταλιστική συγκέντρωση. Στην καπιταλιστικής μορφής κοινωνικοποίηση εμείς αντιπαραθέτουμε τη σοσιαλιστική. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση δεν είναι μονόδρομος, γιατί μονόδρομος για το λαό δεν είναι ο καπιταλισμός. Δε θα "ζήσει" αιώνια. Στο άμεσο μέλλον θα έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, καθώς θα διευρύνεται το χάσμα, η ανισομετρία και θα διαμορφώνονται πολλές ομάδες και υποομάδες και οξυμένες αντιθέσεις στο εσωτερικό της.

Το λαϊκό κίνημα της κάθε χώρας δεν πρέπει να φοβάται τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ούτε να παίρνει τη θέση υπέρ του ενός ανταγωνιστή και εναντίον του άλλου. Πρέπει να τις αξιοποιεί, να διαμορφώνει προϋποθέσεις για την τελική νίκη.

Η εμφάνιση της καπιταλιστικής μετοχικής εταιρίας, ακόμα από την περίοδο του Μαρξ, ανέδειξε το ξεπέρασμα του ατομικού ιδιοκτήτη προς όφελος της συλλογικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Σήμερα αντικειμενικά υπάρχει η βάση για το ξεπέρασμα της συλλογικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Βεβαίως, για να γίνει αυτό, πρέπει να διαμορφωθούν όλες οι προϋποθέσεις για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Η οργή που υπάρχει για τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια, τα καπιταλιστικά μεγαθήρια δεν είναι τίποτε άλλο παρά το υπόβαθρο για να αναπτυχθεί πλατιά η ιδέα της λαϊκής οικονομίας.

Ο καπιταλισμός είναι σύστημα σε φάση σήψης και παρασιτισμού. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι είναι ετοιμόρροπος, ακίνδυνος, ανίκανος, ή ότι δεν έχει περιθώρια να βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίζει τις αντιφάσεις και αντινομίες του συστήματος.

Παρ' όλα αυτά και την προσωρινή πισωδρόμηση του κινήματος, μεγαλώνει η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Η λαϊκή δυσαρέσκεια μετατρέπεται όλο και πιο έντονα σε τάση για πάλη. Σ' αυτό το έδαφος ωριμάζει η εναλλακτική πρόταση για την πορεία της Ευρώπης, που ταυτόχρονα είναι πρόταση για μια ριζικά διαφορετική πορεία σε εθνικό επίπεδο.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα δημοψηφίσματα που έγιναν σε αυτές τις χώρες. Παρά την προπαγάνδα υπέρ της ΕΕ και τη λειψή ενημέρωση για τους όρους ένταξης, ένα σημαντικό ποσοστό 40-50% δεν πήγε να ψηφίσει, ενώ ένα άλλο ποσοστό, κύρια στις Βαλτικές χώρες (περίπου 25-30%) στερήθηκε το δικαίωμα ψήφου! Η μαζική αποχή και τα εμπόδια έκφρασης των λαών αυτών των χωρών δείχνει ότι πριν ακόμη ενταχθούν η δυσπιστία (ευρωσκεπτικισμός) είναι μεγάλη, λόγω των συνεπειών που ήδη γεύονται και θα γευτούν ακόμα πιο έντονα στο μέλλον (δημοψηφίσματα Σουηδίας, Δανίας κ.ά.).

Το μέλλον της Ευρώπης συνδέεται αναπόσπαστα με το μέλλον του κινήματος σε κάθε κράτος - μέλος. Με την ανατροπή συσχετισμών δύναμης στο εσωτερικό όσο γίνεται περισσότερων χωρών, ανάμεσα στις ισχυρότερες, αλλά και σε λιγότερο ισχυρές. Οσο δυναμώνει το αντιιμπεριαλιστικό, το αντικαπιταλιστικό κίνημα και θα φέρνει αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, τόσο η ΕΕ θα αποδυναμώνεται. Η Ευρώπη ή θα είναι καπιταλιστικά ενωμένη ή σοσιαλιστικά. Δεν υπάρχει τρίτος ή ενδιάμεσος δρόμος.

Η άνοδος της σημασίας της διεθνοποίησης της πάλης δεν αναιρεί, αντίθετα δίνει νέα σημασία στην πάλη στο εθνικό πλαίσιο.

Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα που αντιστέκεται και βάζει εμπόδια στην ΕΕ σήμερα, ανοίγει το δρόμο για την αποδυνάμωσή της, στρώνει το δρόμο για την άλλη Ευρώπη, τη σοσιαλιστική».

Καταλήγοντας η ομιλήτρια υπογράμμισε: «Βεβαίως, δεν υποστηρίζουμε ότι ο λαός πρέπει να περιμένει το σοσιαλισμό για να διεκδικήσει ανακούφιση από τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, ούτε να παραιτηθεί από τον καθημερινό αγώνα για άμεσα και οξυμένα προβλήματα.

Να δώσει προοπτική στον καθημερινό του αγώνα, να διεκδικήσει ανατροπή. Διαφορετικά θα δει χειρότερες μέρες. Ο καθημερινός αγώνας να οδηγεί στο άνοιγμα της πόρτας και όχι ένας αγώνας στο σημερινό κλουβί.

Σ' αυτόν τον αγώνα μπορούν να ενωθούν δυνάμεις που θέτουν ως προοπτική τη σοσιαλιστική Ευρώπη και δυνάμεις που μπορεί να έχουν διαφωνίες για το σοσιαλισμό ή διαφορετική αντίληψη για τη μελλοντική Ευρώπη, αρκεί βεβαίως η αντίληψή τους να είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Αυτό που μας ενώνει είναι η εναντίωση και ρήξη με την ΕΕ.

Η Ευρώπη δε θα γίνει σοσιαλιστική διά μιας, δε θα επικρατήσει ο σοσιαλισμός σε όλες τις χώρες ταυτόχρονα. Θα περάσει από πολλές φάσεις, θα έχει ζιγκ ζαγκ, όμως η γενική πορεία θα είναι υπέρ των λαών.

Αυτό που έχει σημασία είναι το λαϊκό κίνημα της κάθε χώρας να κινείται σε κατεύθυνση αλλαγών στο επίπεδο της εξουσίας σε πλήρη και καθαρή αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, τον ιμπεριαλισμό. Η αποδέσμευση να γίνει στόχος πάλης όλων των ευρωπαϊκών λαών και κινημάτων, ώστε να υπάρχει συγκέντρωση δυνάμεων σ' αυτή την κατεύθυνση. Η συγκέντρωση δυνάμεων στο στόχο της αποδέσμευσης, σε συνδυασμό βεβαίως με αλλαγές στο εσωτερικό της κάθε χώρας, θα οδηγήσει στην οικοδόμηση του αντίπαλου δέους, που σήμερα λείπει.

Η αποδέσμευση δε σημαίνει εθνική απομόνωση και ξέκομμα από τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Είναι αποδέσμευση και διεκδίκηση οικονομικών σχέσεων στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος. Παράλληλα με την τάση της αποδέσμευσης θα αναπτύσσεται η τάση αμοιβαίας συνεργασίας των αποδεσμευμένων χωρών, αλλά και με τρίτες χώρες που και αυτές θα κινούνται στον ένα ή τον άλλο βαθμό σε ανάλογη πορεία, κάτι που το εξασφαλίζει η διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, η παγκοσμιοποίηση των φαινομένων και των τάσεων. Οι λαοί μπορεί να μουδιάζουν, να υποχωρούν, αλλά τελικά δεν αυτοκτονούν».