«7.000 λέξεις ακριβώς!»

Μετά την καλοκαιρινή επιτυχία της στο «Παρκ», μεταφέρθηκε στο χειμερινό θέατρο «Βέμπο» η παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης - Μια ζωή ...Ελλάδα!», η οποία αποτελεί ένα θεατροποιημένο «οδοιπορικό» στη νεότερη ιστορία της χώρας μας μέσα από τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη, τα οποία αγάπησε ο λαός, όπως όλη την τεράστια - από κάθε άποψη - μουσική δημιουργία του. Η παράσταση είναι σύνθεση μιας επιλογής τραγουδιών του συνθέτη από την Κάκια Ιγερινού, η οποία, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη της παράστασης Κοραή Δαμάτη, έγραψε και τα κείμενα που συνδετικά «θεατροποιούν» τα τραγούδια και διάφορα ιστορικά γεγονότα με τα οποία ταυτίστηκαν διάφορα τραγούδια του Μίκη και η προσωπική του ζωή. Πρόκειται για μια αρκούντως υποκειμενική επιλογή των τραγουδιών, των γεγονότων και πώς τα «διερμηνεύουν» τα συνδετικά κείμενα. Επιλογή, η οποία απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό. Ομως, ο προσεκτικός και κάπως κατατοπισμένος ιστορικά θεατής, παρατηρεί ότι από την επιλογή λείπουν κορυφαία και αντιπροσωπευτικότατα δημιουργήματα του συνθέτη για μεγάλα, ζέοντα για το λαϊκό κίνημα και ιδεολογικοπολιτικά διόλου «άχρωμα» ιστορικά γεγονότα. Πέραν της επισήμανσης αυτής, η παράσταση - με «κορμό» και «ψυχή» της τα τραγούδια του συνθέτη - προσφέρει απόλαυση με την ηθογραφική και χορογραφική εικονοπλασία της σκηνοθεσίας, τις καλές ερμηνείες των τραγουδιών από τους Λένα Αλκαίου, Αναστασία Μουτσάτσου, Αλέξανδρος Χατζής και Καλλιόπη Βέτα, και μουσικά από τη λαϊκή ορχήστρα και τις ερμηνείες όλων των ηθοποιών, με κυρίαρχες τις ερμηνείες των Βέρας Κρούσκα, Παύλου Ορκόπουλου, Κοσμά Ζαχάρωφ, Γιάννη Δρίτσα, Σίας Κοσκινά, Τζούλη Σούμα, Αντωνίας Γιαννούλη.

«Μίκης Θεοδωράκης - Μια ζωή ...Ελλάδα!»

«Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός»

«7.000 λέξεις ακριβώς» από το «Θέατρο -Εργαστήριο»

Στο θέατρο «Εμπρός», έκανε την εμφάνισή του ο νέος θίασος «Θέατρο - Εργαστήρι», με ένα ενδιαφέρον κείμενο του ηθοποιού Κίμωνα Ρηγόπουλου, το οποίο αριθμεί 7.000 λέξεις. Πρόκειται για δύο παράλληλους, επιφανειακά αδιασταύρωτους αλλά υπογείως διασταυρούμενους, κατά μόνας εξομολογητικούς, υποκειμενικά, που σημαίνει όχι και τόσο αυτοκριτικά απολογιστικούς, και, πάντως, εκατέρωθεν αποκαλυπτικούς μονολόγους. Μονόλογοι που διεκτραγωδούν με πικρό χιούμορ, τον κοσμικό, συζυγικό και ατομικό βίο ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Μονόλογοι που, παρά την ατομικότητά τους λίγο - πολύ καθρεφτίζουν το σύγχρονο άνθρωπο, τα ήθη, τις συμπεριφορές, τις σκέψεις και σχέσεις του. Το συνειδητό και ασυνείδητο, τα εκδηλωμένα και ανεκδήλωτα συναισθήματα, τη λογική και τον παραλογισμό του καθημερινού βίου του, σε μια κοινωνία και μια εποχή κυριαρχίας των ηλεκτρονικών ΜΜΕ του απάνθρωπου κεφαλαίου, τα οποία, εκμεταλλευόμενα τις αδυναμίες, τα προβλήματα και τον πόθο του απλού αφελούς ανθρώπου να βγει από την υπαρξιακή ανωνυμία του εισβάλλουν στον ατομικό βίο του και τον μεταβάλλουν σε εμπορεύσιμο θέαμα. Το κείμενο, με απέριττο σκηνικό και κοστούμια του Κώστα Βεληνόπουλου, διδάχτηκε σκηνοθετικά, και πρωτίστως υποκριτικά, από την έμπειρη και άξια ηθοποιό Αννα Μακράκη. Η σκηνοθεσία της Α. Μακράκη υπογράμμισε δραστικά το «δηλητηριώδες» χιούμορ, δίδαξε ρυθμοποιητικά, με υφέσεις και εντάσεις, αλλά και με καθημερινή αμεσότητα και φυσικότητα το λόγο των δύο ερμηνευτών. Του Βλάση Ζώτη, του οποίου η ερμηνεία διαθέτει πνευματικότητα και λεπτό ειρωνικό χιούμορ. Η Μπέτη Νικολέση, έχοντας κληρονομήσει το γερό υποκριτικό κύτταρο της μητέρας της, Α. Μακράκη, διακρίνεται για το σκηνικό «νεύρο» και την εκφραστικότητα των μέσων της και τη μεγάλη αμεσότητα και φυσικότητα του λόγου της.

«Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» στο «Θέατρο Πειραιώς 131»

Δεν είναι παράξενο που για τρίτη περίοδο παίζεται το έργο των Θανάση Παπαθανασίου - Μιχάλη Ρέππα «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός», σε σκηνοθεσία των ίδιων. Η υπογράφουσα ουδέποτε προσκλήθηκε από τη θεατρική επιχείρηση να δει την παράσταση, γνώριζε όμως κάποιες θετικές κρίσεις για το έργο κυρίως και έτσι αυτόκλητα είδε τη φετινή παράσταση. Το να μην προσκαλούνται οι κριτικοί, σε τελευταία ανάλυση, μόνο τους δημιουργούς αδικεί. Με αυτή τη σκέψη βγήκε η υπογράφουσα από την παράσταση, και με την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι Θ. Παπαθανασίου - Μ. Ρέππας διαθέτουν μεγάλο, εξελισσόμενο ποιοτικά και πολλά υποσχόμενο για το μέλλον δραματουργικό ταλέντο. Τη θεατρική μαστοριά τους θα τη ζήλευαν αρκετοί από τους τάχα «σπουδαίους» σύγχρονους Αμερικανο - Αγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους... συγγραφείς της «παγκοσμιοποίησης» και του θεάτρου, αν οι ισχυροί δεν είχαν ρίξει στο περιθώριο την ελληνική γλώσσα και αν η πολιτεία στήριζε την ελληνική δραματουργία. Οι δυο συγγραφείς έχουν μια βαθιά αίσθηση του λαϊκού θεάτρου και μάλιστα με ελληνική «ταυτότητα» και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τη μορφή του. Αποδείχνονται άξιοι συνεχιστές των καλύτερων παραδόσεων της γηγενούς ελληνικής λαϊκής ηθογραφικής δραματουργίας και των ειδών της (δραματική κωμωδία, μουσική κωμωδία, φαρσοκωμωδία και σάτιρα). Το έργο «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» είναι μια πανέξυπνα, ευρηματικά γραμμένη κωμωδία, με μικρές δόσεις δραματικού στοιχείου, φαρσικές «πινελιές», με γλώσσα άμεση, ζωντανή, χυμώδη, τοποθετημένη μέσα σε ένα παρελθόν ιστορικό πλαίσιο. Το έργο διαδραματίζεται στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και τα πρόσωπα αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνικής «τοιχογραφίας» της εποχής, με αντιπροσωπευτικά πρόσωπα. Ενα άστεγο, άτεκνο, φοβικό ζευγάρι που μισεί τους κατακτητές. Το ζευγάρι αυτό, για να επιζήσει ανέχεται ένα παλιό φιλικό, επίσης άτεκνο, ζευγάρι - μια καλή και αξιοπρεπή γυναίκα της οποίας ο άντρας αποδείχνεται ένα κουμάσι, συνεργαζόμενο με τους Γερμανούς. Το δεύτερο ζευγάρι φιλοξενεί το πρώτο ζευγάρι σε ένα σπίτι δολοφονημένων Εβραίων, το οποίο επίταξαν και παραχώρησαν στον Ελληνα συνεργάτη τους οι Γερμανοί. Ο φυγάς από φυλακή νεαρός γιος των δολοφονημένων Εβραίων - ο οποίος αποτελεί το «εύρημα» της μυθοπλασίας, τον «πελαργό» για τα άτεκνα ζευγάρια. Μια φτωχιά μάνα τριών ανήλικων παιδιών, που κάνει ό,τι μπορεί για να θρέψει τα παιδιά της και ένας αγνός, καλόψυχος ΕΛΑΣίτης, με την παρουσία του οποίου σηματοδοτείται το τέλος της φασιστικής κατοχής από τον απελευθερωτή ΕΛΑΣ.

Η σκηνοθεσία των συγγραφέων, προσφέροντας χορταστικό γέλιο, αλλά και συγκίνηση, αναδείχνει απολύτως το λαϊκό χαρακτήρα του περιεχομένου και της μορφής του έργου τους, όλα τα δραματουργικά του προτερήματα, τους καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, τα ισόρροπα κωμικά στοιχεία, το δραματικό κατά βάθος υπόβαθρο των φαρσικών καταστάσεων που γεννά η ανάγκη της επιβίωσης, η «τύφλα» του συνεργάτη του κατακτητή και τα μωρά που φέρνει στα άτεκνα ζευγάρια ο πελαργός... Στο ευφρόσυνο σκηνικό αποτέλεσμα συμβάλλει το ρεαλιστικό σκηνικό (Αντώνης Δαγκλίδης), τα κοστούμια εποχής (Εβελύν Σιούπη), οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί (Λευτέρης Παυλόπουλος), τα τραγούδια εποχής και η σύνθεση ήχων (Δημήτρης Ιατρόπουλος) και βέβαια οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Ιδιαίτερα απολαυστικές και γελαστικές είναι του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου και του Τάσου Χαλκιά. Κωμικότητα διαθέτουν, όμως, και οι ερμηνείες των Γιάννη Τσιμιτσέλη, Ελισάβετ Ναζλίδου, Μαρίας Κανελλοπούλου, Αριέτας Μουτούση, Γιάννη Μπουρζάνα.