«Η ταξική πάλη μπορεί να οδηγήσει σε σχετική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, να μετριάσει τις απώλειες και την οξύτητα των προβλημάτων για μια ορισμένη περίοδο. Δεν μπορούν όμως να καταργηθούν οι εγγενείς τάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Διαφορετικά, αυτό που πάντα συμβαίνει είναι τα κέρδη που αποσπούν με αγώνες οι εργαζόμενοι σε έναν τομέα να συνοδεύονται από απώλειες και ζημίες σε άλλους τομείς»(Από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ στο 17ο Συνέδριο).
Αρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, καθοδηγώντας την πάλη του εργατικού κινήματος, επιδιώκει όχι μόνο τη βελτίωση της θέσης των εργατών στον καπιταλισμό, αλλά τη συνειδητοποίηση και μέσα απ' αυτήν την πάλη της αναγκαιότητας του πολιτικού αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το γεγονός της προσπάθειας να «κρύβεται η δυστυχία της εργατικής τάξης», το γεγονός ότι «η αθλιότητά της δε βρίσκεται σ' εκείνα τα μικρά δεινά», αλλά στον ίδιο τον καπιταλισμό, αντικειμενικά συνδέει την πάλη για την εξάλειψη «των δεινών», με την εξάλειψη του καπιταλισμού.
Αυτό είναι επίσης θεμελιακό ζήτημα στην ταξική πάλη της εργατικής τάξης και πιο συγκεκριμένα στη σύνδεση της τακτικής με τη στρατηγική.
Αλλά ακόμη και αν υπάρξουν, που μπορεί και να υπάρξουν, κάποιες λύσεις, κάποιες παραχωρήσεις σε κάποια προβλήματα, εκτός του ότι είναι προσωρινές, δεν καταργούν τον πυρήνα της δράσης του κεφαλαίου, την παραγωγή υπεραξίας, δηλαδή την εκμετάλλευση. Για παράδειγμα, η εργατική τάξη με τους αγώνες της, και βεβαίως με άλλο συσχετισμό δυνάμεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, κατέκτησε σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, τον μείωνε, κατακτούσε Κοινωνική Ασφάλιση, σε μεγάλο βαθμό δημόσια Υγεία, Εκπαίδευση, κλπ. Σήμερα, παρά την αλματώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι αυτές μπορούν να ικανοποιήσουν ακόμη περισσότερο όχι μόνο τις βασικές ανάγκες της εργατικής τάξης, για την αναπαραγωγή της εργατικής της δύναμης, αλλά όλες τις σύγχρονες ανάγκες της, οι μέχρι σήμερα κατακτήσεις της ανατρέπονται σε βάρος της.
Ταυτόχρονα, η πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην ικανοποίηση των αναγκών που την κάνουν ικανή να ζει και να δουλεύει για τους καπιταλιστές. Αν σκοπός των καπιταλιστών, με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, είναι η απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερης μάζας κερδών, σκοπός της εργατικής τάξης, με τη δουλιά της, είναι να ικανοποιεί τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες της, υλικές και πνευματικές, αλλά αυτό απαιτεί να επιβάλει το δικό της τρόπο παραγωγής.
Ετσι μπορούμε να συνδέσουμε τη σημερινή κατάσταση με το μέλλον, το σοσιαλισμό, όπως, π.χ., οι ιδιωτικοποιήσεις και ο δημόσιος λαϊκός τομέας οικονομίας με τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και ειδών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, που έχουν μονοπωληθεί σε κρατική - κοινωνική ιδιοκτησία, η δημόσια δωρεάν για όλους Εκπαίδευση, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, που προϋποθέτουν κρατικό - κοινωνικό τομέα οικονομίας, κλπ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εξασφαλίζουμε την ενιαία δράση ολόκληρου του Κόμματος, με βάση το Πρόγραμμά του, με τις Αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Είναι όρος για την ολόπλευρη ισχυροποίησή του.