Τετάρτη μεσημέρι στην παραλιακή, στην έξοδο της Πάτρας προς τον Πύργο, οι μπουλντόζες έχουν πιάσει δουλιά... Ξεκοιλιάζουν, γκρεμίζουν, ισοπεδώνουν. Η ΒΕΣΟ μια από τις παλιές οινοποιίες της πόλης, μετατρέπεται σε έναν σωρό από παλιοσίδερα και χώματα. Καζάνια, μηχανές, σωλήνες, πάνε για λιώσιμο. Οσο για το οικόπεδο, ο νέος ιδιοκτήτης το προορίζει -όπως λέγεται- για πολύκεντρο ψυχαγωγίας, αίθουσες κινηματογράφων και καφετερίες.

Πιο δίπλα το κτιριακό συγκρότημα του Λαδόπουλου σιωπηλό... Κλειστές πύλες, σπασμένα τζάμια, χορταριασμένα κάγκελα και απόλυτη σιωπή. Στην ακμή του, από τις μεγαλύτερες χαρτοποιίες της χώρας, πάνω από 1000 εργαζόμενοι. Τώρα ερήμωση και ακινησία... Αμέσως μετά και ένα δρομάκι πιο πίσω η Πειραϊκή-Πατραϊκή, η ναυαρχίδα της κλωστοϋφαντουργίας... Με τρεις χιλιάδες και πλέον εργαζομένους, ήταν το βιομηχανικό καμάρι των Πατρινών και ολόκληρης της Αχαΐας, σήμερα υπό εκκαθάριση. Στην πύλη μόνο δυο από τους φύλακες σκοτώνουν το χρόνο και στην ούγια δε γράφει παρά αδιέξοδο και απόγνωση για χιλιάδες απολυμένους.

Στην πολυεθνική «Πιρέλλι», δεν έμεινε τίποτα να τη θυμίζει, πέρασε πια και αυτή στην ιστορία της βιομηχανίας της Πάτρας, στο κτίριο εγκαταστάθηκε νέος ιδιοκτήτης. Μέσα στην Πάτρα, οι εγκαταστάσεις της βιομηχανίας « Ντρεσ-κο», πνίγουν με τον όγκο τους και το μπετόν τις γύρω πολυκατοικίες και τους περιοίκους, η βουή των μηχανών και οι φωνές των εργατών έγιναν θύμισες και παρελθόν. Το μικρό οδοιπορικό μας, στις κλειστές βιομηχανίες της Πάτρας, τελειώνει έξω από το εργοστάσιο της ΜΙΣΚΟ. Εδώ η πολυεθνική «Μπαρίλλα» άφησε χωρίς μακαρόνια το μοναχό Ακάκιο και εκατοντάδες εργαζόμενους χωρίς δουλιά.

«Πειραϊκή-Πατραϊκή», «Λαδόπουλος», ΒΕΣΟ, ΝΤΡΕΣ-ΚΟ, η «Πιρέλλι» παλιότερα, η «Μίσκο» που προστέθηκε τελευταία, και μαζί τους δεκάδες άλλες μικρότερες βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Ενα μεγάλο νεκροταφείο βιομηχανιών που κάποτε κυριαρχούσαν στην οικονομική ζωή της πόλης. Που η λειτουργία τους έδωσε τον τόνο στην πορεία αυτού του τόπου για δεκαετίες και που το κλείσιμό τους, σημάδεψε ολόκληρη την τοπική κοινωνία.

Αυτήν την πόλη επισκέπτεται αύριο ο πρωθυπουργός. Την πόλη που την τελευταία δεκαετία μετράει τουλάχιστον είκοσι χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας. Χιλιάδες οικογένειες χτυπήθηκαν ανελέητα. Σήμερα δεν υπάρχει σπίτι στην Πάτρα που να μην έχει έναν άνεργο ή έναν υποψήφιο άνεργο. Με αυτό το νόμισμα πλήρωσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όλον αυτό τον κόσμο που στις εκλογές του έδινε την πρωτοκαθεδρία. Με το ίδιο νόμισμα τους πλήρωσε και η Ν.Δ. Η Αχαΐα, η Πάτρα, από «πράσινα κάστρα», έγιναν τα κάστρα της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της ανασφάλειας και της σκληρής εκμετάλλευσης. Πάνω και δίπλα από τα κουφάρια των κλεισμένων εργοστασίων, υψώθηκαν οι αλυσίδες των πολυκαταστημάτων και των υπηρεσιών των πολυεθνικών και των τραπεζών.

Ο «απασχολήσιμος» του κύριου Σημίτη είναι ο νέος τύπος εργαζόμενου για την Πάτρα. Η ανεργία «περπατάει» στους δρόμους της πόλης, συνωστίζεται στα καφενεία της απραξίας και μαραζώνει έξω από τα γραφεία ευρέσεως εργασίας. Στις ουρές των ανέργων έξω από τον ΟΑΕΔ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπόσχεται και νέα προγράμματα υποαπασχόλησης και «εκπαίδευσης» στην ευκαιριακή και προσωρινή εργασία, στην ανοχή και τη μοιρολατρία. Στους άλλους, στους λίγους και εκλεκτούς στα νέα τζάκια του ΠΑΣΟΚ και στους αετονύχηδες των «προγραμμάτων» και «επιχορηγήσεων» κομίζει νέα και μεγαλύτερα κέρδη. Σε αυτή την πόλη έρχεται αύριο ο πρωθυπουργός επιδιώκοντας ν' αλιεύσει την ψήφο των «πολλών» και την υποστήριξη των «λίγων». Αλλά για την Πάτρα, των πολλών, την Πάτρα του άνεργου, του απολυμένου και του απόκληρου ο κύριος Σημίτης, δε θα μιλήσει. Ισως γι' αυτό το επιτελείο του περιορίστηκε να οργανώσει μια εσωτερική μάζωξη των μανδαρίνων και των κομματικών του στελεχών στη Νομαρχία. Αλλά η άλλη Πάτρα, η Πάτρα της εργατιάς και των φτωχογειτονιών είναι εκεί, διαδηλώνει και απαιτεί.