Η αποστολή του Μετώπου, δηλαδή η κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, όπως και ο χαρακτήρας της επανάστασης καθορίζονται από το χαρακτήρα και την ωρίμανση του ελληνικού καπιταλισμού και όχι από τη συγκριτική θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, η οποία είναι ενδιάμεση και εξαρτημένη. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα πρέπει να είναι σοσιαλιστική, είτε αναβαθμιστεί σχετικά, είτε υποβαθμιστεί συγκριτικά η θέση της το επόμενο διάστημα, αφού βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, στην κρατικομονοπωλιακή του βαθμίδα.

Η αναφορά στη διεθνή θέση της χώρας, το γεγονός ότι δεν κατέχει δεσπόζουσα, μονοπωλιακή θέση στο μοίρασμα των αγορών και των εδαφών, έχει σημασία για τη διερεύνηση αυξημένων δυνατοτήτων συγκέντρωσης δυνάμεων για τη δημιουργία του Μετώπου, αλλά και για την έγκαιρη προετοιμασία μας σε περίπτωση που η Ελλάδα αναδειχτεί σε «αδύνατο κρίκο».

Η οικοδόμηση της συμμαχίας με τα μικροαστικά στρώματα αποτελεί σύνθετο καθήκον και δε χρειάζεται ανυπομονησία. Πρέπει να δούμε κατάματα την αντιφατική επίδραση που γεννά η ανταγωνιστική πίεση των μονοπωλίων σ' αυτά τα στρώματα. Απ' τη μια, όσο η πίεση αυξάνεται τόσο δυναμώνει η εναντίωση των μικρομεσαίων σε τμήματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Απ' την άλλη όμως, αυξάνει ακόμα περισσότερο η δυσκολία τους να ανταποκριθούν σε βασικά εργατικά αιτήματα στις ίδιες τις επιχειρήσεις τους, π.χ. να λάβουν μέτρα ασφάλειας που κοστίζουν, ουσιαστικές αυξήσεις στους εργάτες.

Αν αυτές είναι οι δυσκολίες, ποιο είναι τότε το κατάλληλο πρόσφορο έδαφος για την προώθηση των συσπειρώσεων; Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να δώσουμε βάρος στις σοβαρές λαϊκές ανάγκες (π.χ., δημόσια δωρεάν Υγεία και Παιδεία), που προσφέρονται για παλλαϊκές πρωτοβουλίες σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Αυτές μας ανοίγουν δρόμο για δυσκολότερες προσπάθειες συσπείρωσης σε κλαδικό επίπεδο.

Μέσα από την πάλη μας στο εργατικό κίνημα, συγκεντρώσαμε σημαντική πείρα και μπορώ να πω στο συνέδριό μας ότι στηριγμένοι στην πολιτική του Κόμματος δημιουργήσαμε προϋποθέσεις και μπορούμε με αυτοπεποίθηση να δώσουμε τη μάχη για την ισχυροποίηση του Κόμματος, σύμφωνα με τις αποφάσεις και τους στόχους του 17ου Συνεδρίου.

Παλεύουμε από καλύτερες θέσεις. Η προσπάθειά μας για τη συσπείρωση δυνάμεων προχωράει στο εργατικό κίνημα μέσα από τη συγκρότηση και την ανάπτυξη του ΠΑΜΕ. Εχουμε κάνει ουσιαστικά βήματα. Εχουμε κατ' αρχήν στα χέρια μας ένα επεξεργασμένο πλαίσιο στόχων πάλης, που απαντάει στις ανάγκες των εργαζομένων και αντιπαρατίθεται στη γραμμή των συμβιβασμένων ηγεσιών στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην αντιλαϊκή πολιτική, στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Στο εργοστάσιο ζήσαμε και ζούμε από πρώτο χέρι το ρόλο του σύγχρονου εργατοπατερισμού και τη διαπλοκή του, άλλοτε με το κράτος και τώρα με τις πολυεθνικές. Οι παλιοί ρεφορμιστές, οι παλιοί εργατοπατέρες έχουν γίνει σήμερα καθηγητές στην υλοποίηση των πολιτικών της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν σοβαρές αδυναμίες στο πώς παλεύουμε τις θέσεις του ταξικού κινήματος, πώς τις εξειδικεύουμε και τις προσαρμόζουμε στις συνθήκες του κάθε χώρου, χωρίς να χάνεται η ουσία τους, η βασική γραμμή.

Το ΠΑΜΕ αποτελεί σήμερα την πιο προωθημένη συσπείρωση στην εργατική τάξη, δημιουργώντας προϋποθέσεις και ανοίγοντας δρόμο για τη δημιουργία ενός μαζικού, ταξικού, ενωτικού, συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, που δεν εξαντλείται στο μεροδούλι μεροφάι.

Το χτίσιμο ταξικού, αγωνιστικού, συνδικαλιστικού κινήματος, που θα δυναμώνει τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων, θα υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες, θα συντονίζει, θα παίρνει πρωτοβουλίες, θα οργανώνει, είναι δύσκολο, προχωράει βασανιστικά, είναι όμως μονόδρομος.

Ξέρουμε ότι στις σημερινές συνθήκες βήμα βήμα θα προχωράμε. Οι αντίπαλοι είναι ισχυροί, έχουν μεγάλα μέσα στη διάθεσή τους, είναι σε ενιαίο μπλοκ απέναντί μας. Θα συνεχίσουμε αταλάντευτα με εμπιστοσύνη στην ιστορία του Κόμματος και του κινήματος. Με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στον αγώνα της για την απελευθέρωσή της, για το σοσιαλισμό.

Η ιδεολογικοπολιτική ενίσχυση μελών και στελεχών, συστατικό μέρος της ισχυροποίησης του Κόμματος, οφείλει να υπηρετήσει την ενιαία αφομοίωση της στρατηγικής μας και την ενιαία αντίληψη στην προώθησή της.

Η προσυνεδριακή διαδικασία αποκάλυψε ζητήματα περιεχομένου και οργάνωσης σ' αυτόν τον τομέα. Στη Συνδιάσκεψη της ΚΟΘ εκτιμήσαμε ότι χρειάζεται να προσανατολιστούμε:

- Στη διατήρηση ζωντανής της αναγκαιότητας - δυνατότητας της σοσιαλιστικής επανάστασης.

- Στο προγραμματισμένο άνοιγμα της συζήτησης για τις ανατροπές.

- Σε ζητήματα Ιστορίας του Κόμματος και του κινήματος.

Σ' όλη την έκταση απασχολούν ζητήματα μεταναστών, ρατσισμού, εθνικισμού, που συνδέονται με την κατάσταση της εργατικής τάξης και το ρόλο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αναμένεται πυροδότηση των προβλημάτων στα Βαλκάνια με αφορμή το Κόσσοβο.

Η νέα ΚΕ, παίρνοντας υπ' όψιν τις ανάγκες στο σύνολο των οργανώσεων, να εξετάσει την αναγκαιότητα ενιαίου προγραμματισμού, ξεκινώντας από τις ΚΟΒ, ο οποίος θα εμπλουτιστεί με τις ανάγκες των Νομαρχιακών.

Σχετικά με την προσπάθεια προσέγγισης του ζητήματος της εξουσίας. Τα λόγια του Λένιν: «Στο μέτρο που εκτείνεται και βαθαίνει η ιστορική δημιουργία των ανθρώπων πρέπει να αυξάνει και ο όγκος του πληθυσμού που γίνεται συνειδητός παράγοντας της ιστορίας», μας υπενθυμίζουν ότι εμείς την πολιτική εξουσία και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας μόνο μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούμε να το πετύχουμε, ότι δεν αποτελούν αντικείμενο τούτων ή άλλων μέτρων.

Με πολλή συγκίνηση σταμάτησα στην αναφορά της εισήγησης για τον ηρωισμό της σημερινής εποχής. Γιατί η ισχυροποίηση του Κόμματος προϋποθέτει παραπάνω ατομική προσπάθεια απ' τον καθένα μας.

Γιατί όλοι χρειαζόμαστε κουράγιο για να συνεχίζουμε, να καταφέρνουμε να στεκόμαστε όρθιοι καθημερινά, να γινόμαστε λίγο καλύτεροι. Κι αυτό, το Κόμμα, με τη θεωρία του, το πρόγραμμά του, την ιστορία του, το συλλογικό αγώνα και το συλλογικό ξεπέρασμα των αδυναμιών καθενός μας ξεχωριστά, αυτό το κουράγιο εξακολουθεί να μας το προσφέρει.

Ως πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ θέλω να διατυπώσω μερικές σκέψεις, που έχουν σχέση με την πορεία και το μέλλον της ΠΕΑΕΑ. Πρόγραμμα και στόχος μας είναι, αυτή την τριετία, μέχρι το επόμενο Συνέδριο της ΠΕΑΕΑ, η ηλικιακή ανανέωση να φτάσει μέχρι και στο τελευταίο από τα 200 περίπου παραρτήματα που υπάρχουν και λειτουργούν σήμερα σε όλες τις πόλεις και τις κωμοπόλεις της Ελλάδας. Αν καταφέρουμε, σε συνεργασία και με τη βοήθεια των ΝΕ του Κόμματος, να έχουμε δύο τρεις, έστω, νεότερους συντρόφους, παιδιά ή και συγγενείς αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, να αναζωογονήσουμε, τουλάχιστον, στις πρωτεύουσες των νομών, τις ΔΕ των βασικών Παραρτημάτων, η ΠΕΑΕΑ θα μπορέσει να επιβιώσει και να συνεχίσει το σημαντικό έργο που έχει ακόμα να επιτελέσει.

Επίσης, από το Σύλλογο των Απογόνων μπορούν μέλη και στελέχη του, εφ' όσον είναι παιδιά ή στενοί συγγενείς αγωνιστών, να περάσουν και στις γραμμές της ΠΕΑΕΑ, χωρίς να χάσουν την ιδιότητά τους, σε άλλους Συλλόγους των Απογόνων. Τέτοια μέλη και στελέχη έχουμε ήδη στις τάξεις της ΠΕΑΕΑ, στις ΔΕ των Παραρτημάτων, στο κεντρικό ΔΣ, ακόμα και στο Προεδρείο της.

Στο 10ο Συνέδριο της ΠΕΑΕΑ, διαπιστώθηκε η αρραγής ενότητα που υπάρχει στις γραμμές της. Χαρακτηριστικό δείγμα της ομοψυχίας αυτής, αλλά και των άρρηκτων δεσμών που συνδέουν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με το κόμμα μας, είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχτηκαν οι σύνεδροι την πρόταση του Προεδρείου, όλη η περιουσία της ΠΕΑΕΑ, κινητή και ακίνητη, μετά τη διάλυσή της (όποτε αυτή γίνει), να περιέλθει στο ΚΚΕ.

Σε ό,τι αφορά τις δραστηριότητες της ΠΕΑΕΑ, οι 11 περιφερειακές Επιτροπές της ΠΕΑΕΑ, με τις ΝΕ και τα Παραρτήματά τους, που καλύπτουν ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, λειτουργούν, σε γενικές γραμμές, ικανοποιητικά και, πολλές απ' αυτές, υποδειγματικά. Υπάρχουν, ασφαλώς, δυσκολίες λειτουργίας σε πολλά Παραρτήματα, για λόγους στους οποίους αναφέρθηκα. Και αυτές τις δυσκολίες προσπαθούμε, με την ηλικιακή ανανέωση, με τη βοήθεια των κομματικών μας οργανώσεων, να τις ξεπεράσουμε.