Γρηγοριάδης Κώστας

Ο θόρυβος αυτός προκλήθηκε στο τελευταίο πεντάμηνο από μια σειρά ενεργειών της κυβέρνησης της ΝΔ, καθώς και αποκαλύψεις των ΜΜΕ, όπως:

• Η συγκρότηση της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής, με στόχο τη διερεύνηση των πληροφοριών ότι στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης εισέπραξαν μίζες για την προμήθεια συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων.
• Η κατάθεση του νομοσχεδίου για το «βασικό μέτοχο» (ήδη ψηφίστηκε και αποτελεί νόμο του κράτους), προκαλώντας μπαράζ δημοσιευμάτων και συζητήσεων στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια σχετικά με τη διαπλοκή μεγαλοεκδοτών και εξουσίας.
• Τα κρούσματα διαφθοράς στο χώρο της Δικαιοσύνης και της Εκκλησίας, που συνοδεύτηκαν με δηλώσεις εκπροσώπων της κυβέρνησης και του αρχιεπισκόπου για μέτρα εξυγίανσης, κάθαρση κλπ.
• Οι λίστες των δημοσιογράφων που εργάζονται στο δημόσιο τομέα (στενό ή ευρύτερο). Τις λίστες αυτές, που είδαν το φως της δημοσιότητας στις 31 Γενάρη, κάποιοι τις ταύτισαν - σκόπιμα - με μια μικρή μερίδα δημοσιογράφων που «τα πιάνουν» είτε από τα μυστικά κονδύλια (κράτους και μεγάλων επιχειρήσεων) είτε με άλλη μορφή και με συγκεκριμένα ανταλλάγματα.

Θα παρακάμψουμε τις τρεις πρώτες περιπτώσεις, για να σταθούμε κάπως πιο αναλυτικά στο θόρυβο που προκλήθηκε από τη δημοσιοποίηση της λίστας με τους δημοσιογράφους. Νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο να σταθούμε κάπως πιο αναλυτικά στα όσα ακούστηκαν ή γράφτηκαν γύρω από τη διαπλοκή δημοσιογράφων με την εκάστοτε πολιτική - και όχι μόνο - εξουσία. Κι αυτό, όχι μόνο επειδή γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό από μέσα τα πράγματα (όντας μέλη της ΕΣΗΕΑ επί 25 συναπτά έτη), αλλά και επειδή είναι ένας από τους πιο «ευαίσθητους» - αν όχι ο πιο «ευαίσθητος» - χώρους, καθώς έχει να κάνει όχι μόνο με την ενημέρωση αλλά και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Πολλοί θεωρούν αυτονόητο - και είναι - πως τόσο από την κυβέρνηση όσο και από άλλες πλευρές παίζεται «παιχνίδι» με τις λίστες των δημοσιογράφων. Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα αυτονόητα, τα οποία ορισμένοι δημοσιογράφοι όχι μόνο τα αποσιωπούν αλλά παρερμηνεύουν καταστάσεις και πράγματα. Με την τακτική τους αυτή, στην ουσία παίζουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) το παιχνίδι όσων καλλιέργησαν και καλλιεργούν στην κοινή γνώμη την εικόνα πως ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι «τα πιάνουν» ή είναι «αλήτες και ρουφιάνοι».

Μερικά από αυτά τα αυτονόητα είναι και τα εξής:

Πρώτο: Στην ανακοίνωση του υπουργού Τύπου, Θ. Ρουσόπουλου, προς την ΕΣΗΕΑ, που συνόδευε το σχετικό κατάλογο δεν υπήρχε καμιά απολύτως μομφή για τους δημοσιογράφους. Απλά, αναφέρονταν ονομαστικά οι δημοσιογράφοι που απασχολούνταν στα Γραφεία Τύπου υπουργείων, στην κρατική ραδιοτηλεόραση (ΝΕΤ, ΕΤ-1), στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και στη Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών.

Δεύτερο: Η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ απλά δημοσιοποίησε τον κατάλογο που παρέλαβε από τον υπουργό Τύπου, επισημαίνοντας μόνο - και σωστά - πως από τον κατάλογο απουσιάζουν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι απασχολούνται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (κρατικές τράπεζες, ΔΕΚΟ και θυγατρικές τους κλπ.).

Τρίτο: Η μεγάλη πλειοψηφία από τους 1.044 δημοσιογράφους του καταλόγου, δεν είναι αργόμισθοι. Εργάζονται κανονικά - όπως και οι άλλοι συνάδελφοί τους στα ιδιωτικά έντυπα και ηλεκτρονικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα - για την όσο το δυνατό πληρέστερη και αντικειμενικότερη ενημέρωση της κοινής γνώμης. Μάλιστα, η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων που απασχολούνται στο Δημόσιο, αμείβονται - όπως και οι δημοσιογράφοι στον ιδιωτικό τομέα - με τη Συλλογική τους Σύμβαση, που δυστυχώς προβλέπει πολύ χαμηλούς μισθούς (βασικός 711 ευρώ μεικτά) - γεγονός που αποτελεί τη βάση για την πολυθεσία. Αποτελεί, δε, κοινό μυστικό, ότι αρκετοί δουλεύουν σκληρά (από ανάγκη) σε δύο δουλιές για δύο χαμηλούς μισθούς, όπως επίσης αποτελεί κοινό μυστικό πως κάποιοι άλλοι εισπράττουν αργομισθίες.

Τέταρτο: Οπως σε όλους τους άλλους επαγγελματικούς κλάδους, έτσι και στον κλάδο των δημοσιογράφων υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν δηλαδή δημοσιογράφοι, που «τα πιάνουν», είτε από μυστικά κονδύλια του κράτους είτε από μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις (ελληνικές ή ξένες), στις οποίες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Πέμπτο: Οι λίστες δημοσιογράφων και όσων αμείβονται από τα μυστικά κονδύλια (του κράτους ή των επιχειρήσεων) δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ στη δημοσιότητα, για τον απλό λόγο ότι τα κονδύλια αυτά είναι ΜΥΣΤΙΚΑ. Και το πιθανότερο είναι να μη δοθεί στη δημοσιότητα ούτε η λίστα με τους δημοσιογράφους που προσφέρουν «υπηρεσίες» στις κρατικές τράπεζες, στις ΔΕΚΟ και στις θυγατρικές τους.

Και ενώ τα παραπάνω είναι αυτονόητα - τουλάχιστον για τον κλάδο - προκαλεί εντύπωση η σφοδρή αντίδραση που εκδηλώθηκε από μερίδα δημοσιογράφων (που περιλαμβάνονταν στη συγκεκριμένη λίστα) αλλά και από το ΠΑΣΟΚ (ανακάλυψε επιχείρηση άλωσης των ΜΜΕ και εκβιασμού των δημοσιογράφων από την κυβέρνηση). Ενώ στην ανακοίνωση του Θ. Ρουσόπουλου ή της ΕΣΗΕΑ δεν υπήρχε ούτε καν υπαινιγμός ότι η λίστα περιλάμβανε και δημοσιογράφους που «τα πιάνουν» από την εκάστοτε πολιτική εξουσία, κάποιοι συνάδελφοι θεώρησαν απαράδεκτη τη δημοσιοποίηση της λίστας. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς θεωρούν πως διασύρθηκαν με τη δημοσιοποίηση της «μαύρης» - όπως λένε - «λίστας» και απειλούν με μήνυση για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων!

Και εύλογα αναρωτιέται κανείς:

Είναι άραγε ντροπή να εργάζεται κάποιος στη ΝΕΤ, στην ΕΤ-1 ή σε άλλες κρατικές υπηρεσίες; Αν ναι, τότε με αυτή τη λογική θα 'πρεπε να λένε και τις ειδήσεις, ανώνυμα, ενώ με την ίδια λογική θα 'πρεπε να ντρέπονται και δημοσιογράφοι που εργάζονται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.

Γιατί η δημοσιοποίηση της λίστας των δημοσιογράφων που απασχολούνται στο Δημόσιο αποτελεί παραβίαση προσωπικών δεδομένων και δεν αποτελεί παραβίαση η δημοσιοποίηση των ονομάτων των μαθητών που πέρασαν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ ή οι προσλήψεις εκπαιδευτικών και άλλων που δίνουν εξετάσεις στο ΑΣΕΠ κλπ.;

Τα γιατί και τα διότι είναι πολλά. Το σίγουρο, όμως, είναι ένα: Η προσπάθεια ορισμένων να αποδείξουν πως «τα πιάνουν» ΟΛΟΙ (πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι κλπ.), είναι αν όχι επικίνδυνη, τουλάχιστον ύποπτη. Και είναι ύποπτη γιατί όλα αυτά βγαίνουν στη δημοσιότητα σε μια περίοδο που τα μεγάλα λαϊκά και κοινωνικά προβλήματα είναι σε όξυνση. Στην ουσία, αξιοποιείται ένα υπαρκτό γεγονός, το οποίο όμως οι κυβερνώντες ποτέ δε θα εξαλείψουν, γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα για αποπροσανατολισμό του λαού. Ετσι, την ώρα που οι αγρότες ξανακατέβαιναν με τα τρακτέρ στους δρόμους. Την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται για νέα αντεπίθεση στα λαϊκά εισοδήματα τόσο με την εισοδηματική πολιτική (που θα δίνει αυξήσεις - ψίχουλα στους μισθούς, στις συντάξεις του Δημοσίου, του ΟΓΑ και στο ΕΚΑΣ) όσο και τις σχεδιαζόμενες νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και στα εργασιακά κλπ. Την ίδια ώρα οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με τη διαπλοκή και τους διαπλεκόμενους, αφήνοντας σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, που σε μεγάλο βαθμό αφορούν και τους ίδιους.

Βέβαια, η ουσία του προβλήματος, είναι η εξής: Οσο τα ΜΜΕ ανήκουν ή ελέγχονται από τους κεφαλαιοκράτες και το κράτος τους, η ενημέρωση θα είναι χειραγωγημένη με βάση τα συμφέροντά τους και τα περιθώρια των δημοσιογράφων να προσφέρουν ολόπλευρη και ουσιαστική ενημέρωση του ελληνικού λαού θα παραμένουν αυστηρά περιορισμένα. Σε συνθήκες κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, η ενημέρωση της κοινής γνώμης με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων, θεωρείται ασυμβίβαστη με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν και δημοσιογράφοι που «τα πιάνουν», με αντάλλαγμα - εννοείται - να προσφέρουν τις καλές υπηρεσίες για τη διαιώνιση του συστήματος εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Αν και δεν έχουμε αυταπάτες, νομίζουμε ότι θα ήταν προτιμότερο να αξιοποιηθεί η δημοσιοποίηση αυτού του καταλόγου (όσο και όλων των άλλων που λείπουν και πρέπει να δοθούν), στις εξής κατευθύνσεις:

• Την επιμονή του κινήματος και της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσιογράφων (και όχι μόνο) για αποκάλυψη αυτών «που τα παίρνουν» από τα μυστικά κονδύλια.
• Για το ξεκαθάρισμα του κλάδου από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους και τους αργόμισθους στο Δημόσιο. Είναι απαράδεκτο και ασυμβίβαστο να υπάρχουν δημοσιογράφοι που δουλεύουν για το κράτος ή τις επιχειρήσεις και ταυτόχρονα στα ΜΜΕ. Γιατί είναι εξαρτημένοι από συμφέροντα.
• Τη διεκδίκηση ικανοποιητικών μισθών και συνθηκών δουλιάς και μια θέση εργασίας για κάθε δημοσιογράφο.
• Τη συσπείρωσή τους με τους άλλους εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, για τη ματαίωση των αντιλαϊκών κυβερνητικών σχεδίων στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις κλπ.

Ποτέ δεν είναι αργά.