Την ώρα που μόλις το 42% των Ισπανών προσέρχεται στο δημοψήφισμα για το «ευρωσύνταγμα», εμείς εδώ ξεχνάμε, χάρη στη «βαβυλιάδα», ότι θα περάσει στη Βουλή με μπλε και πράσινες ψήφους. Ο λαός μας θα δεθεί χειροπόδαρα, θα βρεθεί κάποια μέρα, σύντομα, ως απεργός απέναντι σε ευρωσυνταγματικά κατοχυρωμένο «λοκ άουτ» των εργοδοτών και θα ξέρει περισσότερα για τις ακαθαρσίες της εξουσίας απ' όσα ξέρουν τα σκυλιά για τις δικές τους και δεν τις πατάνε.

Ανάμεσα στα όσκαρ, τη «Γιουροβίζιον», τα 300 χιλιάδες ευρώ που δώσαμε ήδη για να ενισχύσουμε τους φτωχούς Αμερικανούς στην εκπαίδευση των ταγματασφαλιτών στο Ιράκ, που τους χρειάζονται, η Λιθουανία, χώρα ευρωπαία και... σύμμαχος θα διδάσκει τα παιδιά της στα σχολεία, την εθνική συμβολή των SS στην πορεία της χώρας.

Η διεθνής των δοσιλόγων τώρα δικαιώνεται, από την Ουάσιγκτον ως τη Βαλτική.

Τα παιδιά μας θα εξακολουθήσουν να παίζουν μπάλα με το τόπι το κατασκευασμένο από ανήλικους εργάτες - δούλους στη νοτιοανατολική Ασία. Η διά βίου εργασία, αγχωτική, προσωρινή, καταναγκαστική κι εν τέλει απλήρωτη, πασπαλισμένη με εκπαιδευτικές - επιχειρηματικές ανασκολοπίσεις τύπου Μπολόνια θα είναι, αν μείνουμε αδρανείς και «συναινετικοί», «ανοιχτή στα ρεύματα του κεφαλαίου», ο μονόδρομος της αμφίβολης επιβίωσης.

Τώρα μέσ' την ύπουλα και σκόπιμα και αποδοτικότατα, για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, διαφήμισης της σήψης, ο λόγος μας πρέπει να βγαίνει σαν απολυμασμένο νυστέρι και να χαράζει την πέτσα της πολιτικής αφασίας. Κι ύστερα θα 'ρθει απ' τη βάση το τραγούδι του καθαρού αέρα να διώξει τον κόπο, να κλείσει πληγές, να νανουρίσει τα παιδιά που σκιάζονται τη μυρουδιά που αναδύει ο φοβισμένος άνθρωπος...