Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, το λεγόμενο ευρωσύνταγμα, είναι μια ακόμη Συνθήκη ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως ιμπεριαλιστικού κέντρου δε χωρά αμφιβολία. Γι' αυτό οι λαοί και ο δικός μας πρέπει να πουν «ΟΧΙ» στο «ευρωσύνταγμα» και σε κάθε «ευρωσύνταγμα», αφού φιλολαϊκή Συνθήκη σε καπιταλιστική Ενωση δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμη πιο πολύ, πρέπει να πουν «ΟΧΙ» στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σήμερα παρουσιάζουμε κωδικοποιημένα τα σημεία που αποκαλύπτουν την ενίσχυση της πολεμικής μηχανής της Ενωσης, την ενίσχυσης του κεφαλαίου και την ανισοτιμία των κρατών - μελών.

• Αναπόσπαστο στοιχείο για τη μεγαλύτερη ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών είναι η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Εγκαινιάζει νέα κούρσα εξοπλισμών, που θα στηρίζει το NATO και θα συμπληρώνει αυτό όπου έχει ανάγκη. Περιγράφεται στο άρθρο 1-41, όπου αναφέρει τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας για την ανάπτυξη εξοπλιστικών, αμυντικών δυνατοτήτων και έρευνας που θα ενισχύει τη βιομηχανική και τεχνολογική βάση του αμυντικού τομέα.
• «Η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών για την πρόληψη μιας τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών - μελών» (άρθρο 1 - 43.1α). Πρόκειται για υιοθέτηση της προληπτικής στρατιωτικής δράσης, σύμφωνα με το έγγραφο Σολάνα που παρουσιάστηκε στη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης και κατά το πρότυπο του Αμερικανικού δόγματος του προληπτικού χτυπήματος.
• «Τα κράτη μέλη δεσμεύονται να βελτιώσουν τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Δημιουργείται Ευρωπαϊκός Οργανισμός Εξοπλισμών, Ερευνών και Στρατιωτικών Δυνατοτήτων» (άρθρο 1 - 41.3)
• «Τα κράτη μέλη πληρούν υψηλότερα κριτήρια στρατιωτικών δυνατοτήτων κι έχουν αναλάβει μεταξύ τους δεσμευτικότερες υποχρεώσεις στον τομέα αυτό, για την πραγματοποίηση των πλέον απαιτητικών αποστολών, θεσμοθετούν διαρθρωμένησυνεργασία στα πλαίσια της Ενωσης (άρθρο 1-41.6)
• «Οι αποστολές περιλαμβάνουν: κοινές δράσεις αφοπλισμού, ανθρωπιστικές αποστολές και αποστολές διάσωσης, αποστολές με στόχο την παροχή συμβουλών και βοήθειας επί στρατιωτικών θεμάτων, αποστολές πρόληψης των συγκρούσεων και διατήρησης της ειρήνης, επέμβαση μαχίμων δυνάμεων στηδιαχείριση κρίσεων, μεταξύ άλλων με αποστολές αποκατάστασης της ειρήνης και επιχειρήσεις σταθεροποίησης μετά το τέλος των συγκρούσεων» (άρθρο ΙΙΙ-309)
• «Τα κράτη - μέλη υποστηρίζουν ενεργά και ανεπιφύλακτα την κοινή εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας της Ενωσης με πνεύμα πίστης και αλληλεγγύης» (άρθρο Ι-16.2)
• «Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας. Εξασφαλίζει επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ενωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της ΕΕ, προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης...(άρθρο I-4Ι παράγρ.1)

Και ενώ ετοιμάζουν την πολεμική τους μηχανή, κανείς τους δε μιλάει για το ποιος είναι ο εχθρός, από ποιον κινδυνεύει η ΕΕ!

Να σημειωθεί ότι και στο θέμα της στρατιωτικοποίησης υπάρχουν αντιθέσεις. Είναι διαφορές συμφερόντων και διαφαίνεται ότι θα οξύνεται και θα μεγαλώνει ο ανταγωνισμός στον τομέα της άμυνας. Ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, μεθοδεύοντας να αντιμετωπίσει προοπτικά τον ανταγωνισμό του και στην άμυνα με τις ΗΠΑ, διαμορφώνει σκληροπυρηνικούς σχηματισμούς, ανεξάρτητα από προσωρινούς συμβιβασμούς, όπως στη Νάπολη στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών, με τη γερμανο-γαλλο-βρετανική συμφωνία για ευρωπαϊκή άμυνα συμβατή με τις ΝΑΤΟικές δεσμεύσεις.

Η ΕΕ καθιερώνεται σαν νομικό πρόσωπο (άρθρο Ι-7), που «νομοθετεί και εκδίδει και νομικά δεσμευτικές πράξεις, ενώ τα κράτη - μέλη έχουν την εν λόγω δυνατότητα μόνο εάν εξουσιοδοτούνται προς τούτο από την Ενωση ή μόνο για να εφαρμόσουν τις πράξεις της Ενωσης» (άρθρο Ι-Ι2). Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο Ι-33 παράγρ.1 «ο ευρωπαϊκός νόμος αποτελεί νομοθετική πράξη γενικής ισχύος, δεσμευτικός ως προς όλα τα μέρη του και ισχύει άμεσα σε κάθε κράτος - μέλος».

Αλλά και στον τομέα οικονομικής και νομισματικής πολιτικής προβλέπει «τη θέσπιση οικονομικής πολιτικής που βασίζεται στο στενό συντονισμό των οικονομικών πολιτικών των κρατών - μελών, την εσωτερική αγορά καθώς και τον καθορισμό κοινών στόχων, και ασκείται σύμφωνα με την αρχή της ανοιχτής οικονομίας αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό» (άρθρο ΙΙΙ-177), με μόνες εγγυημένες ελευθερίες (άρθρο Ι-4, θεμελιώδεις ελευθερίες) την ελευθερία εγκατάστασης και διακίνησης προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίου. Είναι οι τέσσερις (4) ελευθερίες του Μάαστριχτ, (που έχουν ψηφίσει όλα τα άλλα κόμματα της Βουλής), που εξασφαλίζουν την κερδοφορία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και πιο αναλυτικά αναφέρονται στο άρθρο ΙΙΙ-130 παράγρ.2.

Επιπλέον, καταργείται το δικαίωμα «βέτο» και περιορίζονται οι αποφάσεις που απαιτούν ομοφωνία σε ακόμη περισσότερα θέματα. Οι πιο ισχυρές χώρες θα μπορούν ευκολότερα απ' ό,τι πριν, να εμποδίζουν αποφάσεις που αντιβαίνουν στα συμφέροντά τους και να επιβάλλουν τη θέλησή τους (άρθρο Ι-25 μειοψηφία αρνησικυρίας τεσσάρων κρατών - μελών). Το σύνταγμα και οι κανόνες της ΕΕ υπερισχύουν από το Δίκαιο των κρατών - μελών (άρθρο Ι-6). Ετσι παρεμβαίνει σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ή να είναι πραγματικά προοδευτικό κάτω από αλλαγές συσχετισμού δύναμης σε εθνικό επίπεδο. Κατοχυρώνεται ακόμη πιο πολύ στο άρθρο Ι-59, όπου το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με ειδική πλειοψηφία μπορεί να εκδώσει απόφαση για ένα κράτος - μέλος, ότι παραβιάζει τις αξίες της ΕΕ του «ευρωσυντάγματος» και να επιβάλει τιμωρία αναστολής δικαιωμάτων. Καταργείται η εναλλασσόμενη ανά εξάμηνο Προεδρεία της Ενωσης και εκλέγεται με ειδική πλειοψηφία πρόεδρος του Συμβουλίου για 2,5 χρόνια (άρθρο Ι-22), ενώ παύει να υπάρχει η αρχή της συμμετοχής όλων των κρατών - μελών στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά μόνο τα 2/3 των κρατών - μελών συμμετέχουν (άρθρο Ι-26 παράγρ.6).

Με τις παραπάνω ρυθμίσεις ενισχύεται ο χαρακτήρας της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικού κέντρου, που συντονίζει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας των κρατών - μελών, οι οποίες εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα εκπροσώπησης χωρίς να χάνουν την κρατική οντότητά τους. Ενισχύεται πιο πολύ η ανισότητα και ανισοτιμία υπέρ των πιο ισχυρών χωρών (σκληρός πυρήνας), ωστόσο κερδισμένη σε εξουσία, προνόμια και κέρδη είναι η αστική τάξη κάθε κράτους - μέλους, ακόμη και αν προέρχεται από λιγότερο ισχυρή χώρα και το μερίδιό της είναι μικρότερο από την πίτα μοιρασιάς.