Εργαζόμενες σε συσκευαστήριο φρούτων

Στην Εισήγηση στο Συνέδριο, αλλά και στην Πολιτική Απόφαση, μπήκε πολύ συγκεκριμένα το καθήκον της εξειδίκευσης της γενικής πολιτικής του Κόμματος στις γυναίκες. Δηλαδή ότι είναι αναγκαίο και άμεσο ζήτημα να διαμορφώσουμε επεξεργασμένη δράση στις γυναίκες, ενταγμένη στο γενικότερο πρόγραμμα δράσης των κομματικών μας οργανώσεων.

Γιατί οι γυναίκες είναι το κομμάτι εκείνο του λαού μας, που έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται από την άρχουσα τάξη, ως μέσο για την υλοποίηση των στρατηγικών της στόχων, των αναδιαρθρώσεων του καπιταλισμού που αφορούν όλες τις πλευρές της ζωής.

Γιατί, όσο περισσότερες και παράλληλες είναι οι υποχρεώσεις των γυναικών σήμερα (ο καπιταλισμός φροντίζει γι' αυτό), τόσο πιο ελαστικές και χειραγωγήσιμες γίνονται οι συνειδήσεις τους. Δεν υπάρχει μέτρο της ΕΕ που να μην κάνει ειδική αναφορά στις γυναίκες.

Σε συνθήκες, όμως, υποχώρησης ή στασιμότητας του κινήματος, οι γυναίκες πρώτες αναδιπλώνονται και συμβιβάζονται. Πολλές είναι οι αιτίες γι' αυτό. Ο φόβος, η ανασφάλεια, το βαθύ αίσθημα της ευθύνης για την πορεία της οικογένειας και ιδιαίτερα για τα παιδιά κυριαρχούν, ενώ συγχρόνως η κατάργηση κατακτήσεων και το αποδυναμωμένο λαϊκό κίνημα αναβιώνουν συντηρητικές απόψεις και προκαταλήψεις που είχαν αδυνατίσει με την αντικειμενική πρόοδο της κοινωνικής εξέλιξης.

Η αστική προπαγάνδα βέβαια είναι παντοδύναμη. Αλλωστε, έχει όλα τα μέσα και τις δυνατότητες να επηρεάζει τη συνείδηση του λαού.

Το ζητούμενο είναι πώς εμείς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν, τις αστείρευτες δυνάμεις μέσα στους απλούς ανθρώπους του καθημερινού μόχθου (γυναίκες και άντρες), που κατανοούν την αναγκαιότητα για ριζικές αλλαγές, αλλά εμποδίζονται από τις δυσκολίες. Και τέτοιες δυσκολίες είναι οι ελαστικές μορφές εργασίας, η τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς και οι απολύσεις, η ανασφάλεια, η υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, η έλλειψη κοινωνικών παροχών που πρέπει να στηρίξουν την οικογένεια κλπ. Ετσι, η απογοήτευση και η αδιαφορία εύκολα παίρνουν τη θέση τους εδώ, με τη βοήθεια φυσικά της συναινετικής λογικής και πρακτικής που κυριαρχεί στο εργατικό κίνημα.

Το αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι να μένει έξω από τη δράση σημαντικός αριθμός εργαζομένων και των δύο φύλων, αλλά κύρια γυναίκες.

Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και από την κρίση του ίδιου του καπιταλισμού και από τις «διεξόδους» που προτείνει, αφού είναι στην προοπτική της ρύθμισης των ανισοτήτων και όχι της ανατροπής της εκμετάλλευσης.

Η ανάπτυξη αγώνων είναι εκ των ων ουκ άνευ. Το ζήτημα είναι το περιεχόμενο και η ποιότητά τους.

Τι αγώνες, λοιπόν, απαιτούνται σήμερα, ώστε και κάποιες κατακτήσεις να αποσπώνται και αυταπάτες να μη δημιουργούνται για τις δυνατότητες του καπιταλισμού και τα όριά του και να μη συσκοτίζεται η προοπτική του λαϊκού κινήματος.

Πολλές φορές, κάτω από την πίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, συρρικνώνουν τις απαιτήσεις τους ή μπαίνουν σε αγώνες για τους αγώνες χωρίς συγκεκριμένη στόχευση, χωρίς όραμα για τα πραγματικά - ταξικά τους συμφέροντα. Εχει εδώ την επίδρασή της και η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα με τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ηγεσίας του και την προώθηση της ταξικής συνεργασίας, της διαχείρισης της βάρβαρης καπιταλιστικής πραγματικότητας, στα πλαίσια του λεγόμενου εφικτού, δηλαδή αυτού που θέλει το κεφάλαιο. Είναι, λοιπόν, αναγκαίος όσο ποτέ ο στόχος της πολιτικοποίησης των αγώνων. Δηλαδή, ο στόχος για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας, αλλά και η προοπτική της κατοχύρωσης και επέκτασης των όποιων κατακτήσεων, για να γίνονται αφετηρία για τη διεύρυνσή τους σε σύνδεση με τη διεκδίκηση της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Ετσι, θα παίρνει νόημα και περιεχόμενο και ο γυναικείος αγώνας, είτε μέσα από το γυναικείο, είτε μέσα από το εργατικό κίνημα. Αλλιώς, ο στόχος της χειραφέτησης και της ισοτιμίας θα είναι ένα όραμα χωρίς καμιά αξία.

Ολο και περισσότερα ζευγάρια προβληματίζονται να αποκτήσουν ένα παιδί (πολλά περισσότερα για δεύτερο), γιατί είναι δυσβάσταχτα τα έξοδα και οι μισθοί μικροί ή ανύπαρκτοι. Το πρόβλημα γιγαντώνεται όταν υποχρεώνονται να καταφεύγουν π.χ. σε εξωσωματική. Αλλωστε, όλη η αναπαραγωγική διαδικασία έχει παραδοθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει η γυναίκα σήμερα; Να αποδεχτεί αυτή την κατάσταση και να προσπαθεί να τα «βολέψει» ή να αναδείξει μέσα από συντονισμένους αγώνες το πρόβλημα και τις αιτίες του; Οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται στην ίδια τη βάση του κοινωνικού συστήματος (στις παραγωγικές σχέσεις, στο κέρδος και στις μεταρρυθμίσεις του καπιταλισμού). Η προοπτική του αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλη από την προοπτική και το στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ομως, ο αγώνας που θα αναπτυχθεί θα στοχεύει και στο σήμερα (π.χ. στο πρόβλημα της Υγείας, κάλυψη όλων των δαπανών από το κράτος γι' αυτές τις υπηρεσίες Υγείας) και συζήτηση με τις γυναίκες, ότι οι όποιες θετικές ρυθμίσεις αποσπαστούν, είναι προσωρινές και ανίκανες να αλλάξουν την κοινωνική και ταξική εκμετάλλευση, την ίδια τους τη θέση σήμερα. Ετσι θα μπουν στη διαδικασία της συνειδητοποίησης ότι απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας.

Ετσι δένεται η σχέση της ταξικής πάλης και του πολιτικού αγώνα, η σχέση της τακτικής με τη στρατηγική.

Η επιμονή στην αποκάλυψη των στόχων που η κυρίαρχη τάξη σήμερα έχει, είναι απαραίτητη για να συνειδητοποιούνται τα χαρακτηριστικά του αγώνα που απαιτείται, δηλαδή η αποκάλυψη του στρατηγικού στόχου των λεγόμενων αναδιαρθρώσεων.

Μπροστά στην Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτερες και καλύτεροι στην εκλαΐκευση των Αποφάσεων του Συνεδρίου μας. Να φέρουμε περισσότερες γυναίκες σε επαφή με τα ιδανικά και τις αξίες μας. Να τις κάνουμε να πιστέψουν στη δύναμή τους. Να δώσουν δυναμικό «παρών» στην απεργία της 17ης Μάρτη και σε κάθε κινητοποίηση του μαζικού λαϊκού κινήματος. Να στηρίξουν το λαϊκό κίνημα, να ενισχύσουν το Κόμμα. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για το λαϊκό μέτωπο. Αυτό συμφέρει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας. Και πρέπει να γίνει δική τους υπόθεση.