«Εκδρομούλα» στις Βρυξέλλες θα πραγματοποιήσουν στις 19 Μάρτη τα στελέχη της ΓΣΕΕ και διάφοροι συνδικαλιστές από δευτεροβάθμιες οργανώσεις, για να συμμετάσχουν, λένε, στη διαδήλωση, που θα γίνει εκεί, με αιτήματα την ισχυροποίηση της «κοινωνικής» (!) Ευρώπης, κλπ. Αφού, λοιπόν, εκτέλεσαν τα «αγωνιστικά»... τους καθήκοντα για τα σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων στη χώρα, αποφάσισαν να «εκδράμουν» και στο εξωτερικό.

Ας αφήσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τα περί ισχυροποίησης της δήθεν «κοινωνικής» Ευρώπης. Γιατί αυτή η Ευρώπη, δηλαδή η ευρωένωση του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και της Λισαβόνας, είναι που αφαιρεί δικαιώματα, που ποδοπατά κατακτήσεις. Και είναι, τουλάχιστον, πρόκληση προς τα εκατομμύρια εργάτες, άνεργους και συνταξιούχους, που βιώνουν την πιο άγρια επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων τους, να καλούνται να διαδηλώσουν και υπέρ της. Μπορεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να προσκυνά το Μάαστριχτ και τη Λισαβόνα, δεν πάει, όμως, πολύ να θέλει να βρει και συνοδοιπόρους στα «προσκυνήματά» της;

Θυμάστε, τι έλεγαν και τι υπόσχονταν οι κάθε λογής οπαδοί της ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, στη δεκαετία του 1970, σε αντίθεση με όσα έλεγε το ΚΚΕ; Να σας το θυμίσουμε εμείς: Πρώτον, ότι η Ελλάδα θα συγκλίνει με τις ανεπτυγμένες και πλούσιες - όπως έλεγαν - χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Δεύτερον, ότι θα ανοίξει η μεγάλη αγορά των 250 και πλέον εκατομμυρίων καταναλωτών της τότε ΕΟΚ στα ελληνικά προϊόντα, κυρίως τα αγροτικά και τρίτον, ότι θα διασφαλιστούν, μια και καλή, η δημοκρατία και τα σύνορα της χώρας.

Ας κάνουμε τώρα είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την πλήρη ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ, έναν επιγραμματικό απολογισμό αυτών των προβλέψεων - υποσχέσεων: Οι μόνες συγκλίσεις, που έγιναν, αφορούσαν στους ρυθμούς αύξησης των κερδών της πλουτοκρατίας και στις τιμές των προϊόντων. Η μεγάλη αγορά των 250 εκατομμυρίων αποδείχτηκε τελικά πολύ μικρή για τα εγχώρια προϊόντα, σε αντίθεση με την ελληνική αγορά των 10 εκατομμυρίων, που κατακλύστηκε από τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των πολυεθνικών της ευρωένωσης. Και, τέλος, όποτε χρειάστηκε να πάρει θέση η ΕΕ, σχετικά με προκλητικές βλέψεις και συμπεριφορές ή απειλές σε βάρος των ελληνικών συνόρων (βλέπε Τουρκία), οι Βρυξέλλες «ένιψαν τας χείρας των», σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, μαζί με το ΝΑΤΟ.

Θυμηθήκαμε τις τότε υποσχέσεις, όπως και τις ανάλογες, που εξακολουθούν να δίνουν οι κάθε λογής οπαδοί του ευρωμονοδρόμου, διαβάζοντας την έρευνα της ελβετικής επενδυτικής εταιρίας UBS, που δημοσιεύεται στα χτεσινά «Νέα». Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας αυτής, ανάμεσα σε 71 πόλεις παγκοσμίως και με μέτρο σύγκρισης συγκεκριμένο καλάθι αγαθών και υπηρεσιών, η Αθήνα καταλαμβάνει την 21η θέση στον πίνακα των τιμών και είναι ακριβότερη από πόλεις, όπως το Μιλάνο, το Βερολίνο, η Ρώμη, ακόμη και το Λος Αντζελες των ΗΠΑ. Και τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, όταν συνυπολογιστεί το ύψος των μισθών και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Για παράδειγμα, οι μισθοί στο Μιλάνο και στο Βερολίνο είναι μεγαλύτεροι κατά 25% και 74% αντίστοιχα απ' αυτούς της Αθήνας. Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, ότι στο σχετικό πίνακα σύγκρισης των μισθών, η Αθήνα πέφτει στην 32η θέση, ενώ την ίδια θέση κατέχει και στον πίνακα σύγκρισης της αγοραστικής δύναμης.

Με απλά λόγια, δηλαδή, τα μεροκάματα παραμένουν να είναι «Αθήνας», ενώ οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών συνέκλιναν ή και ξεπέρασαν τις αντίστοιχες των μεγάλων πόλεων της ΕΕ.