«Μόνο στο Αφγανιστάν η παράνομη παραγωγή ναρκωτικών και οι σχετιζόμενες δραστηριότητες έφτασαν, παγκοσμίως, σε επίπεδα ρεκόρ μέσα στο 2004 και απειλούν τη σταθερότητα στη χώρα. Τα τελευταία χρόνια στο Αφγανιστάν έχει επίσης αυξηθεί κατακόρυφα η χρήση ναρκωτικών ουσιών και η ενέσιμη χρήση στον πληθυσμό των ηρωινομανών». Η διαπίστωση ανήκει στην Ετήσια Εκθεση για το 2004 της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών και αποτελεί άλλη μια χεροπιαστή απόδειξη του πραγματικού χαρακτήρα και του περιεχομένου της «ανθρωπιστικής» εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και της συνεχιζόμενης ακόμη ΝΑΤΟικής κατοχής της πολύπαθης αυτής χώρας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, μπορούμε να είμαστε... περήφανοι. Οπως όλοι γνωρίζουν, η χώρα μας συμμετέχει με στρατιωτικές δυνάμεις στην κατοχή του Αφγανιστάν κι έτσι, συμβάλλει άμεσα και καθημερινά, σε όλα όσα γίνονται σ' αυτή τη χώρα...

Τόσες δεκαετίες τώρα, είτε κυβερνούσαν τη χώρα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ, επαναλαμβάνονται ουσιαστικά τα ίδια και τα ίδια. Κάθε νέα κυβέρνηση παραλάμβανε «χάος» και «καμένη γη» από την προηγούμενη, «μαύρες τρύπες» και τεράστια ελλείμματα. Και, βέβαια, καλούσε τους εργαζόμενους και το λαό, να κάνουν θυσίες, να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι τους. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, έλεγαν και λένε όλοι. Σε διαφορετική περίπτωση, η οικονομία θα καταβαραθρωθεί και οι συνέπειες θα είναι ασύγκριτα βαρύτερες. Ολοι τους ισχυρίζονταν, επίσης, πως κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, για να είναι όσο γίνεται μικρότερες οι εκάστοτε οι θυσίες των εργαζομένων και διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι οι θυσίες αυτές είναι προσωρινές και, βέβαια, δε θα πάνε χαμένες.

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε ότι όλοι τους κοροϊδεύουν συνειδητά, θρασύτατα και συστηματικά τους εργαζόμενους και το λαό; Δε νομίζουμε. Σ' ένα πράγμα μόνον έλεγαν και λένε την αλήθεια. Πράγματι, οι θυσίες των εργαζομένων δεν πάνε χαμένες. Αλλωστε, ο παραγόμενος πλούτος δεν εξαϋλώνεται και δε γίνεται αέρας, ούτε «τρώγεται» από την «ανευθυνότητα και τη μικροπολιτική» των όποιων κυβερνώντων. Απλώς, μεταφέρεται στα θησαυροφυλάκια της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατίας, όπως αποδείχνουν ακόμη και τα επίσημα στοιχεία.

Για να συμπληρώσουμε τη συνολική εικόνα, πάντως, πρέπει να σημειώσουμε και τις περιπτώσεις εκείνες, που μια νέα κυβέρνηση δε μεταχειριζόταν το πρόσχημα της «καμένης γης» και των «άδειων ταμείων». Αυτό συνέβαινε συνήθως, όταν η μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαδεχόταν την άλλη και, βέβαια, δεν μπορούσε -για ευνόητους λόγους- να ρίξει τις ευθύνες στην προηγούμενη. Στις περιπτώσεις αυτές, το βάρος έπεφτε στους «μεγάλους στόχους» και τα ...οράματα, στην επίτευξη των οποίων καλούνταν οι εργαζόμενοι και ο λαός να συμβάλουν, κάνοντας θυσίες. Στη διάρκεια της τελευταίας 12ετίας, τέτοιοι στόχοι - οράματα -πάντα, με το «καπέλο» της ανάπτυξης- ήταν: Η ένταξη της χώρας στην ενιαία εσωτερική αγορά και ο εκσυγχρονισμός, η ένταξη της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ) και η κυκλοφορία του ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι κάθε λογής «απελευθερώσεις» και διαρθρωτικές αλλαγές, κλπ.

Κι ενώ όλ' αυτά προχώρησαν και προχωράνε. Ενώ οι λαϊκές θυσίες μεγάλωναν και μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο. Ενώ ο παραγόμενος πλούτος (ανάπτυξη) σημείωνε αξιοσημείωτη ετήσια αύξηση, οι εργαζόμενοι πορεύονταν και πορεύονται με το «κάθε φέτος και χειρότερα» και μόνον τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών γνωρίζουν μέρες δόξας... Η εξήγηση είναι απλή: Τα οράματα, οι στόχοι και η πολιτική των προηγούμενων και νυν κυβερνώντων ήταν και είναι προσαρμοσμένα στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.