Συνεχίζουμε και στο σημερινό μας φύλλο τη δημοσίευση των σημαντικών παρεμβάσεων, που φίλοι και προσκεκλημένοι έκαναν στην Ημερίδα που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ την Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου, με θέμα: «Η τρομοκρατία και οι πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος». Σήμερα παρουσιάζουμε τις ομιλίες του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Στέλιου Παπαθεμελή, του συνταξιούχου εφέτη Αγγελου Ρεμπή και της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας.

«Να ευχαριστήσω και εγώ για την πρόσκληση και να συγχαρώ για την πρωτοβουλία να υπάρξει μια, πιστεύω, υπεύθυνη και σοβαρή ανατομία ενός φαινομένου, το οποίο φαίνεται ότι θα ταλανίσει κατά τα επόμενα χρόνια την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο απ' ό,τι την απησχόλησε έως αυτή την ώρα.

Είναι ολοφάνερο αυτό το οποίο μας το είπε ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Χένρι Κίσιγκερ χθες με ένα του άρθρο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες στο τέλος της δεκαετίας του '90, από ηγεμονεύουσα δύναμη έχουν μετατραπεί σε κυρίαρχη δύναμη του κόσμου. Λειτουργούν επομένως με την αλαζονεία του κυρίαρχου και προφανώς θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με αυτή την αλαζονεία.

Στο όνομα αυτής της χειρότερης μορφής παγκοσμιοποίησης, η οποία στις μέρες μας εδραιώνεται, επεκτείνεται, εμπλουτίζεται, επιβάλλεται με όλους τους τρόπους σε διεθνή κλίμακα, φαίνεται ότι υπάρχουν προβληματισμοί στην ίδια τη χώρα από την οποία προέρχεται και η οποία είναι η πηγή της παγκοσμιοποίησης.

Ηδη, όπως είναι γνωστό, μια Επιτροπή 14μελής υπό τον Γκάρι Χαρτ, άλλοτε παρ' ολίγον προεδρικό υποψήφιο, την οποία συγκρότησε τους τελευταίους μήνες του '99 ο κ. Κοέν, υπουργός Εθνικής Αμύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μια ανάλυση του τι πρόκειται να αντιμετωπίσει η υπερδύναμη στα πρώτα 25 χρόνια του 21ου αιώνα, επεσήμανε ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι οι νέες μορφές τρομοκρατίας με τη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων, με τη χρήση των διαφόρων ιών και ιώσεων.

Βεβαίως, συναφή είναι άλλα προβλήματα που σχετίζονται με τη μετατόπιση ισχύος από τα κρατικά κέντρα αποφάσεων, τα οποία υπόκεινται σε κάποιον έλεγχο δημοκρατικό ή λιγότερο δημοκρατικό, αποτελεσματικό ή λιγότερο αποτελεσματικό και αυτά τα κέντρα είναι φυσικά τα καρτέλ του πετρελαίου, τα καρτέλ των ναρκωτικών και όποιες άλλες μη κρατικές οντότητες, οι οποίες, βεβαίως, δε διέπονται από κανόνες. Δεν υπόκεινται σε κανόνες».

«Η συζήτηση, εν πάση περιπτώσει, και η ανατομία αυτού του φαινομένου είναι μια ανάγκη και μια υποχρέωση. Είναι προς τιμήν του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο θέλησε με τη σημερινή του πρωτοβουλία να ξεκινήσει αυτόν το διάλογο και στα πλαίσια μιας πολυκομματικής πολυφωνίας.

Οι δύο αρχικοί εισηγητές δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με το ελλαδικό φαινόμενο, δεν πρόκειται να ασχοληθώ εγώ, με τη γενεαλογία του προπαντός και την ιδιοσυστασία του. Θέλω, όμως, να υπενθυμίσω κάποιες απόψεις, τις οποίες έχω την ευκαιρία πολλές φορές να επαναλάβω αυτά τα χρόνια, καθώς για ένα βραχύ χρονικό διάστημα η παρουσία μου στο υπουργείο Δημοσίας Τάξεως συνδέθηκε και με την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου.

Το συμπέρασμα, στο οποίο είχα καταλήξει και το οποίο δεν έχει ανατραπεί μέσα μου έκτοτε, είναι ότι για την καταπολέμηση, τον έλεγχο τουλάχιστον, αν όχι την εξουδετέρωση αυτού του φαινομένου, ενός φαινομένου που φαίνεται ότι δημιουργεί ένα μείζον πρόβλημα αξιοπιστίας για τις ελληνικές δημόσιες αρχές τα τελευταία 25 χρόνια, για να υπάρξει αυτή η αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπισή του, πρέπει να συνυπάρξουν ορισμένες προϋποθέσεις, οι οποίες ή υπήρξαν για ελάχιστα διαλείμματα ή δε συνυπήρξαν όλες μαζί.

Ισχυρή, ισχυρότατη κρατική βούληση και αναγωγή σε εθνική προτεραιότητα της καταπολέμησης του φαινομένου, κοινωνική συναίνεση και συνολική συστράτευση και αξιοποίηση των πάντων. Λέω κοινωνική συναίνεση, την αποδοχή ενός μίνιμουμ τουλάχιστον ενόχλησης, την οποία πρέπει να αποδεχθεί ο πολίτης, και την υπέστη σε άλλες χώρες, την απεδέχθη σε άλλες χώρες, για να καταπολεμηθεί το φαινόμενο. Δεν το έκανε εδώ.

Λέω συνολική συστράτευση, και αυτό σημαίνει απασχόληση όχι των 300 - 400 άλλοτε ολιγοτέρων και άλλοτε περισσοτέρων στελεχών της Αστυνομίας, τα οποία συγκροτούν την αντιτρομοκρατική της υπηρεσία κάθε φορά, αλλά του συνόλου των αστυνομικών, αλλά επίσης και συμμετοχή του πολίτη, ο οποίος και μάτια έχει και αυτιά έχει και μπορεί να επισημαίνει πράγματα».

«Είχα και τότε αντιταχθεί στο ενδεχόμενο της νομοθετικής ρυθμίσεως με τα στοιχεία αυτού που απεκλήθη τρομονόμος νέας νομοθετικής ρυθμίσεως. Είχα, όμως, καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν αναγκαίες κάποιες τομές στην ποινική δικονομία, απολύτως απαραίτητες και σχετίζονταν κυρίως με την προστασία δικαστών και μαρτύρων, με τη σύνθεση την αμιγή από δικαστές των δικαστηρίων, τα οποία θα επελαμβάνοντο αυτών των υποθέσεων.

Εξακολουθώ να θεωρώ και σήμερα ότι αυτά τα πράγματα είναι απολύτως απαραίτητα. Τέλος, θα επισημάνω με πολλή θλίψη ότι τουλάχιστον στη δεκαετία του '90 υπήρξε μια εμφανής ασυνέχεια και ως εκ τούτου και ασυνέπεια αντιτρομοκρατικής πολιτικής στην Ελλάδα, η οποία εκφράζεται με την εύκολη αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας εις αυτό το υπουργείο, όπου ο μέσος όρος θητείας των υπουργών στη δεκαετία του '90 είναι το έτος.

Ευχαριστώ πολύ».

«Και εγώ θα ήθελα να θίξω ένα κάπως ειδικότερο ζήτημα που συνάπτεται με την επαγγελματική μου τοποθέτηση, με την άσκηση του επαγγέλματος που είχα όταν ήμουν εν ενεργεία.

Βέβαια, τι να πω τώρα, ότι η ορθή και ακριβόλογη τοποθέτηση από τον γενικό εισηγητή της ημερίδας και η εμπεριστατωμένη διαπραγμάτευση των θεμάτων από τους ειδικούς εισηγητές και άλλους αξιότιμους ομιλητές, αυτού του τόσο εκτεταμένου και πολύπλευρου θέματος της «τρομοκρατίας και των πολιτικών διαστάσεων του προβλήματος», το οποίο θέμα με αξιέπαινη αγωνιστική πρωτοβουλία θέτει η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στην ημερίδα που διεξάγεται τώρα εδώ, όλα αυτά πολύ φοβούμαι ότι θα κάνω να φανεί κάπως ωχρή η ολιγόλεπτη παρέμβασή μου.

Επομένως, πρέπει να προσπαθήσω επιγραμματικά να φέρω στην προσοχή σας, τα εξής συναφή, όπως νομίζω, με το θέμα της ημερίδας γεγονότα και λίγες σκέψεις πάνω σ' αυτά που είναι ζωτικής σημασίας για την παραπέρα πολιτική πορεία του τόπου».

«Συγκεκριμένα: Τον Οκτώβρη - Νοέμβρη του 1997 ήρθε στο φως της δημοσιότητας η είδηση ότι από την Ευρωπαϊκή Ενωση οργανώνεται ένας υπερκρατικός θεσμός δικαιοσύνης με "ευρωεισαγγελίες" και "ευρωδικαστήρια". Αυτός ο θεσμός θα επανδρωθεί κατά τον προγραμματισμό που είχε δημοσιοποιηθεί τότε και θα λειτουργήσει άσχετα από εθνικά κρατικά σύνορα και άσχετα από υπηκοότητα δικαστών και δικαζομένων.

Σε κάθε επιμέρους χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης μπορούσε να είναι δικαστής ή εισαγγελέας άλλης υπηκοότητας και να ασκεί τα καθήκοντα που ως τώρα ασκεί ο εθνικός δικαστής.

Στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" δημοσιεύτηκαν τότε δυο άρθρα το Νοέμβρη του '97, σχετικά με ένα συνέδριο πάλι νομικών από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εν σιωπή είχε οργανωθεί στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη του '97 για να συζητηθούν θέματα σχετικά με την υλοποίηση αυτών των θεσμών.

Είχαν συμμετάσχει τότε σ' αυτό το Συνέδριο οι τότε και τώρα Πρόεδρος και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ένας Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα. Με τα άρθρα αυτά προκλήθηκαν να ανακοινώσουν τι έγινε στη Θεσσαλονίκη τότε και ποια θέση πήραν οι ίδιοι. Υπήρξε μια απόλυτη σιωπή.

Τώρα με την ευρύτερη δημοσιότητα που πήραν τα ζητήματα αυτά με αφορμή την Ειδική Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Τάμπερε στις 15 και 16 Οκτώβρη τώρα του '99, πολύ περισσότερος κόσμος ξέρει το συνολικό σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για την οργάνωση αυτού που λέγεται "χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης".

Κατά τον τότε σχεδιασμό του 1997 είχε καταρτιστεί ένας κώδικας με διατάξεις ουσιαστικού ποινικού δικαίου και δικονομικού ποινικού δικαίου. Τότε δηλαδή με τα σχεδιασθέντα ως τότε συγκροτούσαν μια υπερεθνική ευρωεισαγγελία και ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Αυτός ο ξένος σε κάθε επιμέρους χώρα ευρωεισαγγελέας, αυτός θα ξεκινούσε την ποινική δίωξη κάποιου κατηγορουμένου που σημειωτέον τα στοιχεία κυρίως θα αντλούνταν από τις άλλες οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή την Europole κυρίως και κατά τα λοιπά και με τη Σύμβαση τη Σένγκεν που μπήκε σε ενέργεια και αυτός ο ευρωεισαγγελέας θα διεξήγαγε και την ανάκριση που θα ακολουθούσε, θα αποφαίνονταν τελικά και αν είναι πρέπει να παραπεμφθεί ή όχι ο κατηγορούμενος».

«Γιατί τα λέω τώρα αυτά που ίσως δεν είναι πάρα πολύ γνωστά και ίσως είναι και λίγο ανιαρά. Γιατί αυτά οδηγούν στην κατάργηση φοβερών κατακτήσεων της δημοκρατικής δομής, αυτής τουλάχιστον που ξέραμε. Δηλαδή παύει να υπάρχει πια ο δικαστής - ανακριτής. Ο ίδιος ο εισαγγελέας που ξεκινά την ποινική δίωξη θα είναι και ο ανακριτής. Σύμφωνα με τα ισχύοντα, μετά από κάθε ανάκριση, ακολουθεί έλεγχος συμβουλίου δικαστών, αν τα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση είναι αξιόλογα να παραπεμφθεί ο κατηγορούμενος σε δίκη ή δεν είναι αξιόλογα και αφήνεται. Είναι εκείνο που λέει ο κόσμος απηλλάγη διά βουλεύματος, χωρίς να παραπεμφθεί στην περιπέτεια αυτή.

Αυτά όλα ανατίθενται, με αυτό το σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στον ευρωεισαγγελέα, ο οποίος μπορεί να είναι, εάν έχει ευτυχή πορεία η είσοδος και της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μπορεί να είναι ένας Τούρκος στην Ελλάδα. Ο καθένας καταλαβαίνει δηλαδή τι πολιτική μοίρα επιφυλάσσεται μέσω και αυτού του τομέα της κρατικής δομής, αν μένει τίποτε από εθνική κρατική δομή.

Σε όλα αυτά δεν απάντησαν οι μεγαλοδικαστικοί, τα μεγαλοδικαστικά στελέχη που είχαν συμμετάσχει στο αντίστοιχο Συνέδριο της Θεσσαλονίκης. Τώρα με την ειδική Σύνοδο του Τάμπερε πριν από την τακτική Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον Οκτώβρη που έγινε, ξαναμελετήθηκε αυτό το ζήτημα.

Υπάρχουν πολλές παράγραφοι στα πορίσματα της Προεδρίας που ακολουθεί κάθε τέτοιο συμβούλιο - να μην σας απασχολώ - μία, πάντως, είναι η κάπως πιο συγκεκριμένη και ειδικότερη από τις 18 εν όλω παραγράφους που ασχολούνται με το ζήτημα αυτό.

Να αναφέρω μονάχα το εξής, ώστε απευθείας να φανεί και ο καθένας να καταλάβει κατά πού κατευθύνεται όλη αυτή η ιστορία. Λέει, δημιουργείται μια μονάδα, η eurojust όπως τη λέει τώρα όλη τη δομή αυτή που θα αποτελείται από εισαγγελείς, δικαστές, αξιωματικούς της αστυνομίας, οι οποίοι ο καθένας θα έχει ανάλογες αρμοδιότητες.

Προς το παρόν, αφήνουν να συγκροτούνται τα ευρωδικαστήρια από επιχώριους δικαστές σε κάθε χώρα - μέλος, οι οποίοι θα υπακούουν στην ευρωπαϊκή νομοθεσία με όλη την κατάργηση αυτών των κατακτήσεων που υπήρχαν. Και ανέθεσε περαιτέρω στο επόμενο συμβούλιο - και κυρίως στο συμβούλιο των Αρχηγών του Ελσίνκι που ακολούθησε - και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Κομισιόν να μελετήσει την περαιτέρω πρακτική οργάνωση, όλης αυτής της ευρωδικαιοσύνης.

Στα συμπεράσματα τώρα του Συμβουλίου του Ελσίνκι, δεν περιλαμβάνεται τίποτε απολύτως. Μια νύξη βλέπω κάπου εκεί που απλώς αναθέτει και περαιτέρω μελέτη σε άλλα όργανα και μετά από αυτό το Συμβούλιο».

«Αν σ' όλα αυτά τα παραπάνω τώρα συνυπολογίσουμε και όλα τα άλλα που βλέπουμε να συμβαίνουν δηλαδή τις ρυθμίσεις του Συμφώνου Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη που μας αφορά ιδιαίτερα εμάς εδώ στα Βαλκάνια, τότε δίκαια τρομάζει ο κόσμος με τον κυνισμό που εξαγγέλλεται η διάλυση κρατών. Αν δει κανείς και προσέξει τι λέει για το υπόλοιπο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, για το Μαυροβούνιο, για τους εκβιασμούς που ασκούνται μέχρις ότου πέσει ο Μιλόσεβιτς, όλα αυτά είναι καθαρά κυνισμός.

Στα παραπάνω πρέπει να συνυπολογίσουμε τις ρυθμίσεις της Σύμβασης με τις ΗΠΑ που ανακοινώθηκε πρόσφατα, περί δικαστικής συνδρομής, με αυτό τον ψευδεπίγραφο τίτλο, που ένας θεός ξέρει τι περιλαμβάνει μέσα. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την υποχρέωση πως αν θα χρειαστεί την κατάθεση ενός μάρτυρα μια αρχή στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι υποχρεωμένο το Ελληνικό Δημόσιο να τον στείλει εκεί για να του πάρουν εξέταση.

Είναι επίσης όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό μέσα στο χώρο της δικαιοσύνης, μέχρι σ' αυτές τις αστειότητες των τελευταίων εβδομάδων που είδαμε εδώ, τη θρασύτητα δηλαδή και την απειλή πολλές φορές κυβερνητικών παραγόντων. Θα θυμάται ο καθένας ίσως, πέρσι και πρόπερσι, ακόμα τον ίδιο τον υπουργό της Δικαιοσύνης να κραυγάζει, για την αντιμετώπιση των εκδηλώσεων των αγροτών, ότι θα κλάψουν μανούλες στα δικαστήρια.

Αν συνυπολογίσει κανείς όλα αυτά, καταλαβαίνει πού κατευθύνεται όλη αυτή η ιστορία, τι απομένει και ποιο είναι το μέλλον της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου και ποια πρόκειται να είναι η μεταχείριση του ελληνικού λαού και ποιος ο τρομακτικός βαθμός της οπισθοδρόμησης.

Επομένως και από την άποψη αυτή εγώ θέλω να στρέψω την προσοχή στους κινδύνους που υπάρχουν. Προσωπικά νιώθω μια μεγάλη ευχαρίστηση που, μπροστά σ' όλη αυτή την τραγική πορεία όπως προδιαγράφεται, το Κομμουνιστικό Κόμμα πάλι και οι κομμουνιστές "από τον αγώνα μη κινούντες" όπως λέει και ο ποιητής, πάλι είναι οι πρώτοι, όπως άλλωστε συνομολόγησαν και οι φιλοξενηθέντες σήμερα εδώ ομιλητές κάθε άλλης παράταξης ότι είναι και πάλι το πρώτο κόμμα με την πρώτη πρωτοβουλία που ανοίγει αυτόν το διάλογο για να αντιληφθεί ο λαός σε μεγαλύτερη έκταση την απειλή που κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Ολα αυτά τα περιστατικά αναδεικνύουν σαν τον μόνο τρόπο αποτελεσματικής αντίδρασης τον οργανωμένο αγώνα κάτω από ηγεσίες που ο ίδιος ο λαός θα πρέπει με προσοχή να επιλέξει. Ευχαριστώ πολύ».