Πέρασαν 60 χρόνια από τη λήξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου που σφραγίστηκε με τη νίκη των λαών κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους. Ο «Ριζοσπάστης» ξεκινά σήμερα ένα ιστορικό αφιέρωμα σε συνέχειες προκειμένου να συμβάλει στην αντικειμενική και πραγματική καταγραφή των ιστορικών γεγονότων της περιόδου, με δεδομένο ότι μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 - 1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που επιχειρεί να μειώσει ή και να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος στους λαούς όλου του κόσμου, την καθοριστική συνεισφορά της ΕΣΣΔ στη νίκη των λαών, να χειραγωγήσει μαζικά τις νεότερες γενιές στα σημερινά εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής τάξης, συγκαλύπτοντας συνειδητά ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Χιτλερικοί στρατιώτες περνούν τα σύνορα εισβάλλοντας στην Πολωνία

To βράδυ της 31ης Αυγούστου του 1939 ομάδα ένοπλων ανδρών των Ες - Ες, ντυμένοι με πολωνικές στρατιωτικές στολές, εισέβαλαν στο κτίριο του ραδιοσταθμού τής, μεθοριακής με την Πολωνία, γερμανικής πόλης Γκλάιβιτς κι αφού έριξαν ορισμένους πυροβολισμούς μπροστά στα μικρόφωνα διάβασαν στην πολωνική γλώσσα ένα κείμενο που καλούσε τους Πολωνούς σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Μαζί τους οι χιτλερικοί είχαν και ορισμένους Γερμανούς ποινικούς εγκληματίες από στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους οποίους και εκτέλεσαν μόλις τελείωσε η όλη σκηνοθεσία και τους άφησαν πίσω τους ως αποδεικτικά στοιχεία της «πολωνικής επίθεσης μέσα στο γερμανικό έδαφος»¹. Σε λίγο όλοι οι γερμανικοί ραδιοσταθμοί με έκτακτες ανακοινώσεις τους ανήγγειλαν τη δήθεν πολωνική επίθεση εναντίον της χώρας τους, παρουσιάζοντας μάλιστα και τις... αποδείξεις των νεκρών δήθεν Πολωνών στρατιωτών. Την επομένη ο Χίτλερ, μιλώντας στο Ράιχσταγκ, αναφέρθηκε στην «πολωνική επίθεση» στο Γκλάιβιτς λέγοντας χαρακτηριστικά: «Την νύχταν ταύτην διά πρώτην φοράν Πολωνοί στρατιώται του τακτικού στρατού επυροβόλησαν επί του εδάφους μας. Από της 4ης και 45΄ π.μ. ανταποδίδομεν τα πυρά και του λοιπού εις τας βόμβας θ' απαντήσωμεν με βόμβας»².

Η ναζιστική Γερμανία άρχιζε να προετοιμάζει διπλωματικά την επίθεση κατά της Πολωνίας από την άνοιξη του 1939. Στις 21 Μάρτη του εν λόγω έτους ο Χίτλερ ζήτησε από την πολωνική κυβέρνηση την παραχώρηση του Δάντσιχ (Γκντανσκ) καθώς και ένα διάδρομο, ανάμεσα στο πολωνικό έδαφος, που να συνδέει τη Γερμανία με την ανατολική Πρωσία, αυτοκινητόδρομο και σιδηρόδρομο με δικαιώματα ατέλειας³.

Στις 11 Απρίλη του 1939 η γερμανική στρατιωτικοπολιτική ηγεσία ενέκρινε το σχέδιο πολέμου εναντίον της Πολωνίας που είχε την κωδική ονομασία «Λευκό Σχέδιο»⁴. Ολα έπαιρναν το δρόμο του πολέμου και δυνατότητα αποτροπής των επερχόμενων εξελίξεων δεν υπήρχε, εκτός κι αν γινόταν κατορθωτό να υπογραφεί αποτρεπτική στρατιωτικοπολιτική συμφωνία μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Ομως οι Αγγλογάλλοι δεν ενδιαφέρονταν ειλικρινά για κάτι τέτοιο, πράγμα που ήταν απολύτως εμφανές κι έλυνε τα χεριά του Χίτλερ.

Στις 22 Αυγούστου του 1939 ο Χίτλερ μίλησε σε σύσκεψη της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας της Γερμανίας, που έγινε στο Ομπερζάλτσμπουργκ, και δεν άφησε περιθώρια παρανοήσεων: «Η ώρα - είπε⁵ - να καταληφθεί η Πολωνία έφτασε. Αυτό πρέπει να γίνει αμέσως, μια και υπάρχουν πολλές πιθανότητες τώρα να μη λάβουν μέρος η Γαλλία και η Αγγλία. Ο πόλεμος μεταξύ της Γερμανίας και των δυτικών κρατών είναι αναπόφευκτος. Πρώτος αντικειμενικός μας σκοπός πρέπει να είναι η κατάληψις της Πολωνίας και η καταστροφή των στρατιωτικών της δυνάμεων. Μια αιτία θα βρεθεί. Αλλωστε αυτό δεν έχει καμιά αξία γιατί το νικητή ποτέ δεν τον ρωτούν εάν έχει δίκιο ή όχι».

Τη νύχτα 30 προς 31 Αυγούστου 1939 η Γερμανία έστειλε τελεσίγραφο προς την Πολωνία, επαναλαμβάνοντας τις απαιτήσεις που προαναφέραμε. Η πολωνική κυβέρνηση, βλέποντας πως τα πράγματα δυσκόλευαν επικίνδυνα, έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της στο Βερολίνο ν' αρχίσει αμέσως διαπραγματεύσεις, αλλά ο τελευταίος δεν κατόρθωσε να συναντηθεί με τους ηγέτες της χιτλερικής Γερμανίας. Το επόμενο βράδυ της 31ης Αυγούστου ο Χίτλερ εξέδωσε την Οδηγία υπ' αριθ. 1 με την οποία κινητοποιούσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας του κατά ης Πολωνίας. Στο ντοκουμέντο αυτό, μεταξύ άλλων, αναφερόταν⁶: «Τώρα που έχουν εξαντληθή όλες οι πολιτικές πιθανότητες να διακανονισθή με ειρηνικά μέσα η κατάσταση στα ανατολικά σύνορα, κατάσταση αφόρητος για τη Γερμανία, απεφάσισα να επιτύχω λύσιν με τη δύναμη των όπλων. Η επίθεση εναντίον της Πολωνίας πρέπει να διεξαχθή συμφώνως με τις προετοιμασίες που έγιναν για το "Fall Weiss" (Λευκόν Σχέδιον), με τροποποιήσεις που θα προκύψουν, όσον αφορά το στρατό, από το γεγονός ότι από τότε έως τώρα συνεπληρώθησαν οι στρατιωτικές προπαρασκευές. Καμία μεταβολή δεν επέρχεται σχετικώς με την κατανομή των καθηκόντων και τους στόχους που θα επιδιώξουν οι επιχειρήσεις.

Ημερομηνία επιθέσεως: 1η Σεπτεμβρίου 1939. Ωρα επιθέσεως: 04. 45΄».

Τώρα πια το λόγο είχαν τα όπλα.

Οντως την 1η Σεπτέμβρη του 1939, στις 4.30΄ το πρωί, ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στην Πολωνία. Οι στρατιές του Χίτλερ ξεχύθηκαν μέσω των πολωνικών συνόρων και συνέκλιναν προς τη Βαρσοβία από βορά, νότο και δυτικά. Ταυτόχρονα, τα πολεμικά αεροπλάνα άρχισαν το βομβαρδισμό του πολωνικού στρατού, των στρατιωτικών αποθηκών πυρομαχικών, των γεφυρών, των σιδηροδρόμων, ακόμη και των ανοχύρωτων πόλεων. Ο θάνατος σκέπαζε απ' άκρη σ' άκρη το πολωνικό έδαφος.

Η ναζιστική επίθεση στην Πολωνία αποτέλεσε το σύνθημα για να ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 3 Σεπτέμβρη του 1939, στις 11 το πρωί, η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία. Το βράδυ της ίδιας ημέρας με το μέρος της Αγγλίας τάχθηκε η Γαλλία και το ίδιο έκαναν οι Ινδίες, η Αυστραλία και η Ν. Ζηλανδία. Στις 6 Σεπτέμβρη ακολούθησε η Νοτιοαφρικανική Ενωση και στις 10 Σεπτέμβρη ο Καναδάς. Ομως τούτος ο πόλεμος ήταν εντελώς διαφορετικός. Ηταν ένας πόλεμος που κύριο χαρακτηριστικό του δεν ήταν η πολεμική δράση, όπως λογικά φαντάζεται κανείς, αλλά η πλήρης πολεμική αδράνεια. Ηταν ένας πόλεμος χωρίς μάχες, γι' αυτό και ονομάστηκε «παράξενος πόλεμος». Γράφει ο Ρεμόν Καρτιέ⁷: «Μεγάφωνα διακηρύσσουν στη διαπασών πως οι Αγγλοι θα πολεμήσουν μέχρι του τελευταίου... Γάλλου. Κανένας δεν επιχειρεί να σκορπίσει τα συνεργεία των Γερμανών στρατιωτών που δουλεύουν στο ύπαιθρο, να χτυπήσει και να ρίξει τα αεροπλάνα ή να κάνει να βουβαθεί η ολέθρια εκείνη για το ηθικό φωνή του μεγαφώνου. Παράξενος Πόλεμος! Στρατιές, δυνάμεως εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών, τελειώνουν έτσι τα καθημερινά τους ανακοινωθέντα: "Απώλειες οφειλόμενες στη δράση του εχθρού: καμία. Απώλειες από δυστυχήματα: κάποιος μεγάλος αριθμός". Στις έδρες των γενικών στρατηγείων, το τμήμα που αναπτύσσει τη μεγαλύτερη δραστηριότητα είναι το... "θέατρο του μετώπου". Παράξενος πόλεμος! Το μέτωπο - αν υποτεθεί πως έχει εδώ τη θέση του η μεγάλη αυτή λέξη - έχει βυθιστεί σε λήθαργο. Στις 12 Σεπτεμβρίου, η επίθεση για την Πολωνία σταμάτησε, γιατί δεν υπάρχει πια Πολωνία».

Ηταν σαφές πως με τούτο τον «παράξενο πόλεμό» τους οι Δυτικοί έλεγαν στο Χίτλερ: προς ανατολάς το πεδίο είναι ελεύθερο!!! Γιατί άραγε; Στο ερώτημα θα δοθεί ολοκληρωμένη απάντηση αν πάμε μερικά χρόνια πίσω και να δούμε πώς διαμορφώνεται σε γενικές γραμμές η διεθνής, κυρίως όμως η ευρωπαϊκή, πραγματικότητα στα χρόνια του μεσοπολέμου, στα χρόνια δηλαδή της περιόδου που μεσολαβεί από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κι ως την έναρξη του Δεύτερου.

1. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 1ος, σελ. 66.

2. William L. Shirer: «Η άνοδος και η πτώσις του Γ΄ Ράιχ», εκδόσεις Αρσενίδη, τόμος Β΄, σελ. 289.

3. Υπουργείο Αμυνας ΕΣΣΔ: «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις «20ός αιώνας», Αθήνα 1959, σελ. 60.

4. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ι1- Ι2, σελ. 31.

5. Ρ. Α. Στέινιγκερ: «Η δίκη της Νυρεμβέργης», Αθήναι 1960, σελ. 93.

6. Ουίνστον Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις «Ελληνική Μορφωτική Εστία», τόμος Α΄, σελ. 327.

7. Ρεμόν Καρτιέ: «Ιστορία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου», εκδόσεις Πάπυρος, τόμος Α΄, σελ. 29-30.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΕΛΙΣΑΙΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ

Το εξώφυλλο του βιβλίου "Η ιστορία της Λετονίας τον 20 αιώνα", που εκδόθηκε, με χρήματα των αμερικανών και προωθεί με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο την παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας

Οσοι νομίζουν ότι η συγκεκριμένη εκπομπή ήταν μια «εξαίρεση», αυτό που λέμε «εκτός γραμμής», πέφτουν πολύ έξω! Γιατί η «γραμμή», που επεξεργάζονται τα ιδεολογικά κέντρα των απολογητών του ιμπεριαλισμού, είναι ακριβώς αυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έκδοση, με χρήματα των Αμερικανών, του βιβλίου «Η ιστορία της Λετονίας τον 20ό αιώνα», η παρουσία του οποίου έκανε στη Ρίγα μεγάλο «θόρυβο» στα τέλη του Γενάρη και θεωρείται πως παρουσιάζει «αποκομμουνιστικοποιημένα» την ιστορία της Λετονίας και στην πραγματικότητα με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο προωθεί την παραχάραξή της.

Ηδη, στις σελίδες πριν το κείμενο, ο αναγνώστης μπορεί να γνωριστεί με τη φράση: «Η έκδοση ετοιμάστηκε με την οικονομική βοήθεια της Επιτροπής για τη Δημοκρατία της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λετονία, του υπουργείου Εξωτερικών της Λετονίας, της Πρεσβείας της Λετονίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, της Διεύθυνσης για τα ζητήματα υπηκοότητας και μετανάστευσης και του Κρατικού Ιδρύματος Πολιτισμού».

Σκίτσο ναζιστικού στρατοπέδου που παρουσιάζεται ως «αναμορφωτικό ίδρυμα»

Οπως έγραψε η λετονική εφημερίδα «Τσας», το βιβλίο «εξιστορώντας την περίοδο της γερμανικής κατοχής με προσοχή αποφεύγει να αναφερθεί στις κτηνωδίες των ναζιστών και των ντόπιων συνεργατών τους».

Η ίδια εφημερίδα σημειώνει πως στο εγχειρίδιο ιστορίας «το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σαλασπίλς, γνωστό και ως βαλτικό Αουσβιτς, ονομάζεται τώρα "αναμορφωτικό - εργασιακό στρατόπεδο" και "διευρυμένη αστυνομική φυλακή". Ακριβώς αυτούς τους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούσαν και οι ιδεολόγοι του φασισμού».

Ενας από τους συγγραφείς του βιβλίου είναι σύμβουλος της Προέδρου της Λετονίας, Βαΐρα Βίκε - Φραϊεμπέργκε. Οπως άλλωστε φαίνεται και από τους χρηματοδότες του βιβλίου, αυτό απηχεί τις απόψεις του σημερινού καθεστώτος της Λετονίας, που έχει απαγορεύσει τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Λετονίας, που στήνει μνημεία στους λεγεωνάριους των Ες - Ες, που στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από το 23% του πληθυσμού με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια. Κι όλα αυτά με την ενεργό υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ.

Στα τέλη Απρίλη 2005 το κοινοβούλιο της Λιθουανίας κάλεσε τη Ρωσία να αναγνωρίσει πως δεν υπήρξε νίκη κατά του φασισμού, αλλά κατοχή των χωρών της Βαλτικής από την ΕΣΣΔ. Οπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση: «Δεν μπορείς να ονομάσεις νίκη αυτό που οδήγησε στην κατοχή άλλων χωρών, που έφερε τεράστιες απώλειες και καταπάτησε τις δημοκρατικές προσδοκίες». (Ο,τι ακριβώς είπε και η προαναφερόμενη εκπομπή του MEGA). Νωρίτερα, ο Πρόεδρος της Λιθουανίας Βάλντας Αντάμκους, όχι μόνο αρνήθηκε να συμμετάσχει στους εορτασμούς για την Αντιφασιστική Νίκη, αλλά δήλωσε πως η 9η Μάη πρέπει να μετονομαστεί από Μέρα της Νίκης σε «μέρα έναρξης της σοβιετικής κατοχής».

Νωρίτερα, στις 15 Απρίλη 2005, ομάδα 9 βουλευτών κατέθεσε στο Αμερικανικό Κογκρέσο σχέδιο απόφασης με το οποίο ζητούν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να πιέσει τη Ρωσία, ώστε αυτή να αναγνωρίσει την «παράνομη κατοχή» της Λετονίας, της Λιθουανίας και Εσθονίας την περίοδο 1940 - 1991. Η πρωτοβουλία ανήκει στον «ρεπουμπλικανό» Τζ. Σίμκους και στον «δημοκρατικό» Ντ. Κούσινιτς.

Στο μεταξύ, όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία στην Εσθονία, στις παραμονές της επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, οι τοπικές αρχές ετοιμάζονται να εγκαταστήσουν και στην πρωτεύουσα Τάλιν ένα μνημείο για όσους πήραν μέρος στις «αμυντικές μάχες κατά του Κόκκινου Στρατού». Λόγος γίνεται για την 20ή εσθονική μεραρχία των Ες-Ες. Το μνημείο περιλαμβάνει μια χάλκινη πλάκα, στην οποία έχει σκαλιστεί ο πολεμικός χάρτης της Εσθονίας (περίπου 16 σημεία) όπου δόθηκαν οι σκληρότερες μάχες των ναζί κατά την προέλαση του Κόκκινου Στρατό και την απελευθέρωση της Εσθονίας.

Από τα παραπάνω είναι φανερό πως ο αντικομμουνισμός συμβαδίζει με την ηθική αποκατάσταση των ναζί και των συνεργατών τους, που ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές της «ελευθερίας» απέναντι στους μπολσεβίκους.

Η ιστορία πριν από 60 χρόνια δεν τους έκανε το «χατίρι». Σήμερα, προσπαθούν να την ξαναγράψουν, όπως τους βολεύει. Οσο όμως κι αν προσπαθήσουν και μόνο η φωτογραφία της Κόκκινης Σημαίας στο Ράιχσταγκ, έχει χαράξει για πάντα το ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση και θα συνεχίζει να είναι «καρφί» στο μάτι τους, στο μάτι του ιμπεριαλισμού.