Σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα κινείται η κερδοφορία των επιχειρήσεων που λειτουργούν στη χώρα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι τουλάχιστον θεαματική η αποδοτικότητα των κεφαλαίων
Το γεγονός ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες αξίωναν και συνεχίζουν να απαιτούν την πλήρη παράδοση και υποταγή της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων στην υπόθεση της δικής τους κερδοφορίας είναι κάτι που πηγάζει από την ίδια τη φύση των κεφαλαιοκρατών. Οι ίδιοι ξέρουν πολύ καλά κάτι που διαφεύγει της προσοχής των υπολοίπων. Οτι, δηλαδή, για να εξακολουθήσουν να είναι κεφαλαιοκράτες και αφεντικά, θα πρέπει να καταφέρνουν να διευρύνουν συνεχώς την εκμετάλλευση των εργαζομένων, με τέτοιο μάλιστα τρόπο που να εξασφαλίζεται, παράλληλα, η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοτικότητα για κάθε ευρώ που έχουν επενδύσει. Και εδώ που τα λέμε, ούτε σ' αυτόν τον τομέα τα πάνε άσχημα. Τα επίσημα στοιχεία των ισολογισμών των μεγάλων επιχειρήσεων δείχνουν ότι οι διάφοροι απολογητές του συστήματος κρύβουν ουσιαστικές πλευρές για τα δεδομένα που διαμορφώνουν τις αποδόσεις των επιχειρήσεων. Τα στοιχεία που παρουσίασαν το 2003 οι κατ' εξοχήν μεγάλες επιχειρήσεις (Ανώνυμες Εταιρίες και ΕΠΕ) δεν είναι μόνο αποκαλυπτικά. Είναι εξωφρενικά, όταν κάποιος αναλογιστεί ότι όλα τα τελευταία χρόνια σημειώνεται συνεχής αύξηση και του όγκου των καπιταλιστικών κερδών και των ρυθμών αύξησής τους, ενώ παράλληλα έχει διατηρηθεί σε σαφώς υψηλά επίπεδα η αποδοτικότητα των κεφαλαίων. Ειδικά η αποδοτικότητα, δηλαδή το ποσοστό του ετήσιου κέρδους για κάθε μονάδα από τα θεωρούμενα «ίδια κεφάλαια», αποδεικνύει ότι οι ντόπιοι εκμεταλλευτές έχουν επιβάλει ένα ιδιαίτερα επαίσχυντο καθεστώς εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Δεκάδες επιχειρηματικές δραστηριότητες έχουν μέσους συντελεστές αποδοτικότητας πάνω και από 25%, εξασφαλίζοντας έτσι την πλήρη επιστροφή του επενδεδυμένου κεφαλαίου μέσα σε 4 μόλις χρόνια.
Οπως προκύπτει από επεξεργασίες του «Ρ», με βάση τα στοιχεία των ισολογισμών των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως αυτά παρουσιάζονται στις ετήσιες εκδόσεις του οικονομικού οδηγού της ICAP, το 2003 και οι 28 εμφανιζόμενοι ως κλάδοι της βιομηχανίας είχαν αύξηση των μεικτών τους κερδών σε σχέση με το 2002, ενώ παράλληλα όλοι οι κλάδοι παρουσίασαν θετικό συντελεστή αποτελεσματικότητας των κεφαλαίων τους (την προηγούμενη χρονιά τουλάχιστον 3 κλάδοι είχαν ζημιές). Στη βιομηχανία, συνολικά, η αποδοτικότητα στους διάφορους κλάδους ήταν:
Ακόμα πιο θεαματικά είναι τα στοιχεία που αφορούν στην αποδοτικότητα των κεφαλαίων στο εμπόριο. Ετσι, σύμφωνα πάντα με τους επίσημους ισολογισμούς των μεγάλων επιχειρήσεων, το 2003 ένας κλάδος (εμπορία εξοπλισμού ασφαλείας) έχει συντελεστή αποδοτικότητας 55%!!! Επίσης:
Πάντως, πρέπει να σημειωθεί - και μάλιστα με έμφαση - ότι όταν γίνεται λόγος για την κατά ΜΕΣΟ ΟΡΟ, την κλαδική αποδοτικότητα των κεφαλαίων στα όρια του 20% και 25%, στην πραγματικότητα για τις ισχυρές επιχειρήσεις του κάθε κλάδου τα ποσοστά αυτά μπορεί να αποδεικνύονται ...μηδαμινά για την πραγματικότητα που έχουν εξασφαλίσει οι μεγαλοκαπιταλιστές στις επιχειρήσεις τους. Για τις συνθήκες, δηλαδή, μεγαλύτερης εκμετάλλευσης εργατικής δύναμης και ξεζουμίσματος των εργαζομένων. Εντελώς ενδεικτικά ν' αναφέρουμε ότι στο βιομηχανικό κλάδο «Φάρμακα-Καλλυντικά-Απορρυπαντικά» με την υψηλότερη αποδοτικότητα κεφαλαίων (25,4%), την πρώτη θέση κατέχει η πολυεθνική «ΚΟΛΓΚΕΪΤ» με αποδοτικότητα κεφαλαίων 650% (!!!), στον κλάδο παραγωγής «ηλεκτρολογικού εξοπλισμού» με κλαδική αποδοτικότητα 8,7% στην πρώτη θέση βρίσκεται μια άλλη πολυεθνική, η ΖΗΜΕΝΣ, με συντελεστή αποδοτικότητας 70%, ενώ ακόμα και στον κλάδο βιομηχανικής επεξεργασίας, όπου τα συνολικά κέρδη είναι σχετικά χαμηλά, η εταιρία «ΣΑΠΟΥΝΤΖΗΣ» λειτουργεί με συντελεστή αποδοτικότητας 59%!
Τα κέρδη που αποσπούν οι, ξένοι και ντόπιοι, μεγαλοεπιχειρηματίες από τον παραγόμενο πλούτο της χώρας δεν έχει τέλος. Οπως τέλος δεν έχουν και οι αξιώσεις που προβάλλουν, προκειμένου να αποσπάσουν ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά υπεραξίας και υπερκερδών. Κι αυτό επειδή οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως μόνο μέσα από τη συνεχή κλιμάκωση της επίθεσής τους ενάντια στην εργατική τάξη και στους άλλους εργαζόμενους, μόνο μέσα από το ακόμα μεγαλύτερο κλέψιμο ολόκληρης της κοινωνίας και μέσα από τις προσπάθειες καθυπόταξης των πάντων στα δικά τους συμφέροντα, μόνο έτσι θα έχουν εξασφαλισμένο το σήμερα και το αύριο των κεφαλαίων τους, θα καταφέρουν να διατηρήσουν την κυριαρχική θέση που κατέχουν στην κοινωνία και θα αποκτούν στηρίγματα στη μέχρι θανάτου αναμέτρηση με τους ανταγωνιστές τους. Ομως, όλα αυτά είναι μια ιστορία που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφορά τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, των οποίων τα συμφέροντα κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση...