Οι άλλοι χρειάζονταν σελίδες. Αυτός τα ίδια πράγματα μπορούσε να τα συμπυκνώσει σε μιαν αράδα. Μια κουβέντα του μέτραγε όσο χίλιες.

*

Το «μάλωμα» του Χαρίλαου είχε κάτι από την τρυφεράδα της μάνας. Ο Χαρίλαος ήξερε να σε «μαλώνει». Γιατί το δικό του το «μάλωμα» ερχόταν από έναν άνθρωπο, που ποτέ δεν τσιγκουνευόταν το «μπράβο». Αν άξιζες το «μπράβο», στο 'δινε από καρδιάς. Κι όταν «άστραφτε και βρόνταγε», τότε ήξερες ότι πήρες και πάλι αυτό που σου άξιζε. Σταράτα.

*

Για τη γενιά των νεότερων κομμουνιστών, αυτός, που πια αναμετριόταν με την Ιστορία, είχε πάντα χρόνο. Να δείξει, να προτείνει, να συμβουλέψει, να ρωτήσει, να «πάρει γνώμες».

*

Η σοφία του Χαρίλαου δεν ήταν μόνον ότι ήξερε τι έλεγε και πώς το έλεγε. Ο Χαρίλαος ήταν σοφός, γιατί ήξερε να ακούει. Κέρδιζε με την απλότητα του ανθρώπου, που ποτέ δεν καμώθηκε ότι τα ξέρει όλα, αποδείχνοντας, έτσι, ότι ήξερε τα περισσότερα από όλους τους άλλους.

*

Ο Χαρίλαος ήταν από κείνους, που στο 'δειχνε ότι πάντα σε είχε στην «έγνοια» του. Τον ένιωθες πλάι σου, όπως τη φροντίδα και τη ζεστασιά του δικού σου ανθρώπου. Ο Χαρίλαος είχε πάντα το νου του στην ορμήνια μην πέσεις σε κακοτοπιά. «Γνοιαζόταν» μη χάσεις το δρόμο, σου 'δειχνε τα «περάσματα».

*

Για μας, για τη γενιά των νεότερων κομμουνιστών, δεν ήταν ποτέ ο Φλωράκης. Ηταν ο «Χαρίλαος». Ο καπετάνιος, ο αντάρτης, ο ηγέτης. Στρατηγός και στρατιώτης μαζί.

*

Ηταν ο «Χαρίλαος». Ο δικός μας και όλης της Ελλάδας. Ηταν το «πρόσωπό» μας στην κοινωνία. Μας ρωτούσαν πώς πρέπει να είναι οι κομμουνιστές και μεις απαντούσαμε: «Να, όπως αυτός»! Ηταν η ιστορία του Κόμματός μας. Το καθάριο των οραμάτων μας. Τα τιμαλφή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός μας. Το διαβατήριο στα ταξίδια της συνείδησής μας. Ηταν το σύμβολο, η υπόληψη και η Τιμή μας.