Είναι συμφωνία ντροπής και προδοσίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης από μια μερίδα εργατοπατέρων, που ευδοκιμούν στο θερμοκήπιο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ευτυχώς που δεν πρόλαβαν να περάσουν και από την Ακαδημία που οργανώνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και να αποκτήσουν και πτυχίο.

Είναι καθαρή εξαγορά ενός τμήματος εργαζομένων στον ΟΤΕ σε μια κρίσιμη συγκυρία που το μονοπωλιακό κεφάλαιο περνά σε ολομέτωπη επίθεση, για να δώσει τελειωτικό χτύπημα σε ένα θεμελιακό δικαίωμα της εργατικής τάξης. Το σταθερό χρόνο εργασίας. Η συμφωνία αυτή δε θίγει μόνον τους μελλοντικά εργαζόμενους στον ΟΤΕ. Αφορά όλους τους εργαζόμενους και στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, γιατί ανοίγει το δρόμο, διευκολύνει τη γενική επίθεση. Το σχέδιο αυτό δε θα μπορούσε να προχωρήσει, θα δυσκολευόταν, αν δεν έβαζαν την υπογραφή τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Αποδείχνεται, για άλλη μια φορά, ο ρόλος αυτών των κομμάτων, αλλά και των οπορτουνιστών του ΣΥΝ, που έβγαλαν την τελευταία στιγμή απ' έξω την ουρά τους, ενώ είχαν βάλει πλάτη σε όλη τη διαδικασία των συζητήσεων.

Η άρχουσα τάξη δε θα μπορούσε να σταθεί στην εξουσία της ούτε στιγμή, αν δεν είχε στην υπηρεσία της ένα τμήμα της εργατικής τάξης, την εργατική αριστοκρατία και τον οπορτουνισμό.

Στις μέρες μας, πήρε μαζικές διαστάσεις, ειδικά στο «θερμοκήπιο» της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Είναι ένα μαζικό φαινόμενο διαφθοράς συνειδήσεων. Αν δεν υπάρχει αυξημένη επαγρύπνηση και οξύ ιδεολογικό μέτωπο μπορεί να παρασύρει στον κατήφορο και τίμιους ανθρώπους.

Οι 6.000 υπάλληλοι του ΟΤΕ που περνούν σε «εθελούσια» έξοδο δεν είναι όλοι σύμφωνοι με τέτοιες λογικές και πρακτικές. Μπορούν να αντισταθούν πολλοί, αλλά κάποιοι πρέπει να μπουν μπροστά με καθαρή συνείδηση.

Γι' αυτό, πάντα υπογραμμίζαμε και υπογραμμίζουμε ότι ένας από τους όρους, για να διεξάγει η εργατική τάξη νικηφόρους αγώνες και, πολύ περισσότερο, για να κερδίσει την τελική μάχη με το κεφάλαιο, είναι η συντριβή αυτού του φαινομένου, η χρεοκοπία του, η εξάλειψή του από τις γραμμές του εργατικού κινήματος.

Είναι ένα σκληρό μέτωπο πάλης, όπου το ΚΚΕ, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, πρέπει να έχει πλήρη συνείδηση της ευθύνης και των καθηκόντων της. Να διακρίνεται για τη στάση αρχών, για τη συνέπεια λόγων και έργων. Η πρωτοπορία οφείλει όχι μόνο να διαπαιδαγωγεί σε αυτό το πνεύμα τα μέλη της, τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, αλλά μέσω αυτών και την τάξη ολόκληρη, με τη δύναμη πριν απ' όλα του παραδείγματος. Με το κύρος των ιδεών και της πράξης. Από τη σκοπιά αυτή, το Κόμμα πρέπει να είναι σταθερό και αποφασιστικό σε κάθε φαινόμενο παρέκκλισης από τη γενική αυτή αρχή.

Είναι, όμως, αλήθεια ότι για την κατάκτηση ενός τέτοιου ρόλου δεν αρκούν ούτε οι επιθυμίες, ούτε οι ευχές. Είναι πρωτίστως θέμα βαθιάς πίστης στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Είναι υπόθεση ουσιαστικού θεωρητικού εξοπλισμού. Αφοσίωσης στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η ΚΕ, έχοντας συνείδηση του ρόλου και της ευθύνης του Κόμματος, αλλά και των σύνθετων συνθηκών μέσα στις οποίες παλεύει δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο 17ο Συνέδριό του τοποθέτησε με πλήρη σαφήνεια το κύριο περιεχόμενο της ισχυροποίησης του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες. «Να έλθει το Κόμμα στη μεγαλύτερη δυνατή αντιστοιχία με το χαρακτήρα και την αποστολή του ως επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό, στις δοσμένες συνθήκες που διαμόρφωσε η νίκη της αντεπανάστασης και η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, οι πόλεμοι και επεμβατικοί μηχανισμοί του ιμπεριαλισμού. Σε συνθήκες που οι μηχανισμοί χειραγώγησης, κρατικής καταστολής, εξαγοράς και διάβρωσης έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική και εμβέλεια». Δηλαδή, να κατακτήσει και να εδραιώσει αυτό το ρόλο σε συνθήκες όχι εύκολες.

Οταν το Κόμμα μας χαρακτηρίζει την εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν αυθαιρετεί και έχει πλήρη συνείδηση του τιτάνιου έργου που απαιτείται για το άνοιγμα του δρόμου.

Είναι θεμελιωμένο επιστημονικά και αποδείχνεται με μαθηματική ακρίβεια από τις ίδιες τις εξελίξεις που ζούμε.

Η βαρβαρότητα του συστήματος σήμερα δεν απορρέει μόνο από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, αλλά κυρίως από το βάθος και την οξύτητα των αντιθέσεών του. Δεν είναι μόνο ότι βρίσκεται στο τελευταίο στάδιό του, αλλά βυθίζεται αξεπέραστα στις αντιθέσεις του και είναι αντιμέτωπο με τα πιο γνήσια προϊόντα του, που είναι η μαζική ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο πόλεμος. Δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο. Επιπλέον, στο κέντρο του τρόπου παραγωγής είναι η εργατική τάξη που αποτελεί και την πλειοψηφία στον πληθυσμό, κυρίως στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Δεν υπάρχει άλλη προοπτική, νομοτελειακά, παρά η εργατική τάξη να γίνει κυρίαρχη των μέσων παραγωγής και να καταργήσει τις τάξεις.

Ακριβώς εδώ βρίσκεται ο ρόλος της πρωτοπορίας, να αλλάξει αυτούς τους συσχετισμούς, πράγμα που απαιτεί μια πρωτοπορία αφοσιωμένη σε αυτή την υπόθεση, με σωστή στρατηγική αλλά και έτοιμη να τραβήξει μπροστά αυτόν τον αγώνα με αυτοθυσία.

Μόνο με ένα τέτοιο Κόμμα μπορεί να υπολογίζει η εργατική τάξη στη νίκη και μόνο με ένα τέτοιο Κόμμα μπορούμε να πείσουμε, να διαπαιδαγωγήσουμε και να προετοιμάσουμε την εργατική τάξη να ακολουθήσει την πρωτοπορία έως τη νίκη.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος. Θα περάσουμε μέσα από σκληρές ταξικές συγκρούσεις. Μπροστά μας είναι τα μεγάλα γεγονότα. Με αυτή την προοπτική πρέπει το Κόμμα να οικοδομείται, να αναπτύσσεται και να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις. Απαρέγκλιτα, σταθερά, αποφασιστικά. Δεν μπορούμε και δεν έχουμε δικαίωμα να θυσιάζουμε το κύρος του Κόμματος και τα μελλοντικά συμφέροντα του κινήματος στις σημερινές δυσκολίες που μας περιτριγυρίζουν από όλες τις μπάντες. Το μαζικό πνεύμα προσωπικής αντίστασης, προσωπικής θυσίας και αντοχής στη ρουτίνα της καθημερινότητας είναι το πρακτικό κριτήριο αποτελεσματικής καθοδήγησης σε αυτή την κατεύθυνση.