Πολύς ντόρος έγινε τις τελευταίες μέρες για τους 16 περίπου τόνους μολυσμένης από σαλμονέλα γαλοπούλας που μας σέρβιραν στο πιάτο οι αρμόδιοι... ελεγκτικοί φορείς τα περασμένα Χριστούγεννα. Πάντως, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Εάυγ. Μπασιάκος σε προχτεσινοβραδινή τηλεοπτική του δήλωση... έβαλε στη θέση τους όλους εκείνους που πάνε να... τρομοκρατήσουν τους καταναλωτές. Επικαλούμενος τις απόψεις των κτηνιάτρων - συμβούλων του, είπε, με κάθε σοβαρότητα ότι «αν οι γαλοπούλες έβρασαν, τότε δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τη σαλμονέλα....», προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να καλύψει την ανυπαρξία ουσιαστικών υγειονομικών ελέγχων.

Πραγματικά, αφοπλιστική δήλωση, δε βρίσκετε;

Στο χτεσινό Συμβούλιο Αγροτικής Πολιτικής η εκπρόσωπος του ΣΥΝ βουλευτής Ασ. Ξηροτύρη, αφού έκανε κάποιες εύλογες επισημάνσεις για το τι σημαίνει η νέα ΚΑΠ, πρότεινε τη μέγιστη σύνδεση των επιδοτήσεων, για να μην υπάρξει εγκατάλειψη της παραγωγής...

Στην ουσία, όμως, η πρόταση αυτή αποτελεί την έκφραση μιας λογικής αποδοχής και συνδιαχείρισης των ολέθριων αποφάσεων της νέας ΚΑΠ. Γιατί, είτε υπάρξει σύνδεση είτε αποσύνδεση, στο περιβάλλον που διαμορφώνεται με τις σχετικές αρνητικές αποφάσεις της νέας ΚΑΠ και τις επιταγές του ΠΟΕ, οι μικρομεσαίοι αγρότες δε θα μπορέσουν να σταθούν στην αγροτική παραγωγή. Θα οδηγηθούν στο να λαμβάνουν για όσο καιρό θέλει η ΕΕ «κολοβές» επιδοτήσεις, που στην πράξη θα είναι ψευτο-επιδόματα ανεργίας. Η νέα ΚΑΠ έχει συγκεκριμένους στόχους. Επιδιώκει τη συγκέντρωση της γης και της αγροτικής παραγωγής στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών, ώστε να παράγουν με τις «ανταγωνιστικές», τριτοκοσμικές τιμές, που απαιτούν και διαμορφώνουν οι πολυεθνικές των ΗΠΑ και της ΕΕ. Και, βέβαια, όλ' αυτά με ευρω-προϋπολογισμό μικρότερων επιδοτήσεων (είτε συνδεδεμένων, είτε αποσυνδεδεμένων) που θα είναι, όμως, ικανοποιητικές, αφού θα μοιράζονται σε ελάχιστους μεγαλοαγρότες.

Καπιταλισμός και ανάπτυξή του σημαίνει, πρώτα και κύρια, οι λίγοι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι. Φροντίζουν γι' αυτό οι κάθε λογής πολιτικοί εκπρόσωποι των κεφαλαιοκρατών. Ολ' αυτά, βέβαια, είναι γνωστά, αλλά μερικές φορές οι αριθμοί είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί.

Το 2002 στις ΗΠΑ - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - η κοινωνική ομάδα που παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξηση εσόδων, σε σύγκριση με το 1980, ήταν το πλουσιότερο 0,1% του πληθυσμού, δηλαδή 145.000 άνθρωποι. Οι τελευταίοι είχαν το 2002 δυόμισι φορές μεγαλύτερα εισοδήματα, απ' ό,τι το 1980. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν πτόησε τον Πρόεδρο Μπους και πήρε μέτρα, ώστε να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Θεσμοθέτησε, λοιπόν, μια σειρά φορολογικές απαλλαγές, από τις οποίες το 53% αφορά στο πλουσιότερο 10% των Αμερικανών, ενώ ένα άλλο 15% απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς τους 145.000 «υπερπλουσίους» που αναφέραμε παραπάνω. Ετσι, οι 400 φορολογούμενοι με τα υψηλότερα εισοδήματα (87 εκατ. δολάρια ετησίως) πληρώνουν φόρο εισοδήματος, περίθαλψης και κοινωνικής ασφάλειας ίσο με αυτό που πληρώνουν άτομα με εισόδημα 50.000-75.000 δολάρια ετησίως! Κι όλ' αυτά χάρη της ανάπτυξης, βέβαια...