«Ο αγώνας των τραπεζοϋπαλλήλων πρέπει να είναι αγώνας όλων. Δεν είναι θέμα των τραπεζοϋπαλλήλων. Αύριο έρχεται και στα υπουργεία, έρχεται παντού. Ενας για όλους και όλοι για έναν! Ο τραπεζοϋπάλληλος δε χρειάζεται αλληλεγγύη, κοινή δράση χρειάζεται. Η αλληλεγγύη είναι σαν να είμαι εγώ μακριά και να έρθω κοντά σου. Ποια αλληλεγγύη; Ενιαίος είναι ο αγώνας. Και αν δεν μπουν όλοι οι κλάδοι σε αυτή τη μάχη, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Τι αλληλεγγύη; Για την τιμή των όπλων; Σαν την αλληλεγγύη στα φτωχά παιδιά της Αφρικής; Αυτοί που σπέρνουν τον πόλεμο και τα οδηγούν στη φτώχεια, τους στέλνουν και μερικές βαποριές φάρμακα και τρόφιμα! Μιλάμε για κοινή δράση και όχι για αλληλεγγύη».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην εισηγητική της ομιλία κατά τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας, που παραχώρησε με αφορμή τις εξελίξεις που αφορούν στο Ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων.

Αρχίζοντας τη συνέντευξη διευκρίνισε πως: «Ο,τι λέμε και ό,τι πούμε σήμερα αφορά όλους τους εργαζόμενους στις τράπεζες, είτε αυτές είναι ιδιωτικές, είτε ιδιωτικές με κρατική συμμετοχή έντονη, είτε είναι σε πορεία πλήρους ιδιωτικοποίησης και συγχώνευσης με μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους. Αναφερόμαστε σε όλες τις ηλικίες των εργαζομένων, γυναίκες και άνδρες. Γιατί για μας τα δικαιώματα είναι ενιαία. Βεβαίως χρειάζεται εξειδίκευση σε ορισμένους τομείς κατά φύλο και κατά ηλικία, ανάλογα και με το επάγγελμα».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επισήμανε αμέσως πως αν στέκεται στο ζήτημα της ηλικίας είναι γιατί «ο γενικός προσανατολισμός εδώ και χρόνια, και ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός, είναι να υπάρχει μια διαφοροποίηση - καθαρά για λόγους τακτικής - στην πολιτική απέναντι στις νέες ηλικίες» και για το ΚΚΕ «αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα».

Ακολούθως συμπλήρωσε: «Το θέμα είναι καθολικό. Μπορεί ένας τραπεζοϋπάλληλος να είναι κοντά στην ηλικία της συνταξιοδότησης και τα μέτρα που παίρνονται να νομίζει ότι τον θίγουν λιγότερο. Εχει όμως πάρα πολύ μεγάλη σημασία, γιατί ο τραπεζοϋπάλληλος έχει και παιδιά και επειδή θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει μια συλλογική συνείδηση. Εμείς πιστεύουμε σε αυτή τη συλλογική συνείδηση, πρέπει να σκεφτόμαστε και τα παιδιά των άλλων και κυρίως πρέπει να σκεφτόμαστε πώς η σημερινή νέα γενιά θα είναι σε 10-15 χρόνια, ή όταν φτάσει στη δική μας ηλικία. Αυτό για μας είναι βασικό κριτήριο, είναι αρχή».

Συνεχίζοντας η Αλ. Παπαρήγα ανέφερε τη θέση του ΚΚΕ, λέγοντας: «Για να πάμε στα πιο συγκεκριμένα. Γενικά νομίζω ότι η θέση μας είναι γνωστή. Λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ σε αυτό που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση και έχουμε διατυπώσει και πολύ συγκεκριμένες θέσεις. Νιώθω την ανάγκη απλώς να τις επαναλάβω, γιατί νομίζω ότι η συζήτηση πρέπει να είναι πιο ουσιαστική και πιο βαθιά.

Εμείς παίρνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα, τις σημερινές συνθήκες, το σημερινό συσχετισμό δύναμης και την κατάσταση του Κινήματος, υποστηρίζουμε ότι πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο Ταμείο κύριας σύνταξης των τραπεζοϋπαλλήλων και ένα ενιαίο Ταμείο επικουρικής σύνταξης των τραπεζοϋπαλλήλων όλων των τραπεζών.

Δε μένουμε μόνο εκεί, διότι κάποια στιγμή μπορεί να γίνει και αυτό και ευχόμαστε να υπάρχουν αποτελέσματα από τους αγώνες.

Από εκεί και πέρα θεωρούμε ότι αυτό το ενιαίο Ταμείο δεν πρέπει να θίγει τίποτα από αυτό που έχει κατακτηθεί όλα αυτά τα χρόνια, αντίθετα πρέπει ν' ανοίξει η συζήτηση για το τι κατακτήσεις πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι, τραπεζοϋπάλληλοι και γενικότερα, σήμερα.

Διότι κάθε πενταετία που περνάει σημαδεύεται από την αλματώδη αύξηση των αναγκών και βεβαίως σήμερα αντιμετωπίζουμε την αρπαγή κατακτήσεων. Παρ' όλα αυτά εμείς θεωρούμε ότι η συζήτηση πρέπει να είναι ενιαία για το τι μας ανήκει και με βάση αυτό θα παλεύουμε και να μην μας τα πάρουν πίσω, αλλά και να κατακτήσουμε καινούρια πράγματα.

Μας ενδιαφέρει ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Παίρνοντας υπόψη τις σημερινές συνθήκες, αυτοί που δεν πρέπει να πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι. Ούτε ένα ευρώ. Αντίθετα εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει ν' ανοίξει μια συζήτηση και στο Κίνημα και γενικότερα, γιατί δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να πληρώνουν εισφορές για ζητήματα κοινωνικών υπηρεσιών, δε λέμε για τη σύνταξη, για ζητήματα υγείας».

«Ξεκινώντας - συνέχισε - από την αφετηρία ότι και η πιο υψηλά αμειβόμενη εργασία του υπαλλήλου είναι πολύ κάτω από αυτό που προσφέρει. Και η πιο υψηλά αμειβόμενη εργασία εξασφαλίζει την κερδοφορία. Γι' αυτό και δεν υιοθετούμε τη λογική των "ρετιρέ" και των υψηλόμισθων. Επομένως οι εργαζόμενοι καταβάλλουν έτσι κι αλλιώς μέσω των μισθών τους, τους δίνουν λιγότερα από αυτά που παράγουν. Καταβάλλουν και με τη φορολογία. Δεν πρέπει να δίνουν τίποτε άλλο.

Πρέπει όλα αυτά, τα οποία τους τα παίρνουν, με την πάλη ένα μέρος να επιστρέφεται με τη μορφή δωρεάν σύγχρονων κοινωνικών υπηρεσιών. Θα πληρώνει το κράτος και οι τράπεζες.

Βεβαίως θα μου πείτε: Το κράτος από πού θα τα βρει τα λεφτά; Δε θα τα πάρει πάλι από τους εργαζόμενους; Οι τράπεζες από πού θα τα βρουν τα λεφτά; Δε θα τα πάρουν από την κερδοφορία που έχουν, όχι μόνο από τους τραπεζοϋπαλλήλους αλλά από το σύνολο του λαού; Γιατί οι τράπεζες βγάζουν κέρδη όχι μόνο από τους εργαζόμενους, βγάζουν και από τη δουλιά των εργαζομένων, αλλά κυρίως από όλο το λαό. Ετσι είναι...

Αλλά ακριβώς μέσα στις συνθήκες του αγώνα - αγώνας ο οποίος πρέπει να είναι πολιτικός, ο οποίος πρέπει να οδηγεί και σε πολιτικές αλλαγές, να ανοίγει και πολιτικούς δρόμους - μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να πούμε τίποτα άλλο, παρά να πληρώνει το κράτος και η εργοδοσία και εμείς να παλεύουμε για δικαιώματα, ούτως ώστε να μην μετακυλίουν σε μας το κόστος. Να χάνουν οι τράπεζες. Ναι, εμείς λέμε να πληρώνουν οι τράπεζες χάνοντας από την κερδοφορία.

Το κράτος είναι κράτος των τραπεζών, κράτος των βιομηχάνων. Να πληρώσουν αυτοί. Δεν είναι κράτος του λαού. Επομένως να σκεφτόμαστε, όταν λέμε να τα πληρώσει το κράτος, ότι εννοούμε ότι θα τα πληρώσει ο λαός και βέβαια μέσα από ένα διεκδικητικό κίνημα πάλης προσπαθείς αυτό που σου δίνουν με το ένα χέρι, να μη στο παίρνουν με το άλλο. Ο αγώνας είναι συνολικός και μακρόχρονος».

Εν συνεχεία η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Θέλω να ξεκαθαρίσω αυτό το ΟΧΙ. Το ΟΧΙ δεν αναφέρεται μόνο στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Εμείς είμαστε αντίθετοι στην υπαγωγή των ταμείων της κύριας σύνταξης στο ΙΚΑ. Δεν περιοριζόμαστε μόνο στο επικουρικό και δεν ξεκινάμε με το "ο γέγονε, γέγονε". Βεβαίως έχει προχωρήσει το πρώτο σκέλος, αλλά παλεύουμε στην πορεία να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Γιατί αν δεχτούμε τη λογική που λέει ότι "αυτό που έγινε - έγινε" και πάμε παρακάτω, θα έρθουν πάρα πολλά πράγματα, που θα χάσουμε και το λογαριασμό.

Λέμε ΟΧΙ στη φιλοσοφία που διέπει αυτό το νομοσχέδιο που θα έρθει. Το υπογραμμίζω αυτό, γιατί σήμερα το πρωί είχα την ευκαιρία, προσωπικά, δε μου το μετέφεραν, να δω μια δήλωση του προέδρου της ΟΤΟΕ - δεν ξέρω αν είναι συνολικά της ΟΤΟΕ - που λέει "να το πάρει πίσω, και να ανοίξουμε ένα διάλογο για ένα άλλο"... Η προηγούμενη κυβέρνηση, θυμάστε, έφερε το νομοσχέδιο Γιαννίτση, το πήρε πίσω κι έφερε το νόμο του Ρέππα. Βεβαίως, όταν πήρε πίσω το νομοσχέδιο Γιαννίτση, εμείς είπαμε ότι είναι ένα βήμα που το κατέκτησαν οι εργαζόμενοι με τις μεγαλειώδεις πραγματικά τότε κινητοποιήσεις. Δεν το υποτιμήσαμε.

Ομως, τι λέγαμε τότε; Να μη σταματήσει ο αγώνας και εννοούμε τον πολύμορφο αγώνα, δεν εννοούμε μόνο τον αριθμό των απεργιών και των διαδηλώσεων. Να αξιοποιήσουμε το χρόνο, να κερδίσουμε χρόνο για να μη φέρει το επόμενο.

Βεβαίως, τότε η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος όχι μόνο κάθισε στις καρέκλες της, σηκώνοντας τη σημαία και το λάβαρο της νίκης, αλλά όταν έγινε ένα στρογγυλό τραπέζι της ΓΣΕΕ και κληθήκαμε οι επικεφαλής των κομμάτων, εκεί η ΓΣΕΕ μινιμοποίησε τις διεκδικήσεις της και άνοιξε το έδαφος για να έρθει το νομοσχέδιο Ρέππα. Μακάρι να το πάρει πίσω η κυβέρνηση, να μην το φέρει καν - γιατί δεν το έχει φέρει, απλώς ένα πλαίσιο έχει. Εμείς θα το θεωρήσουμε βήμα σημαντικό. Βήμα να οργανώσουμε την αντεπίθεση. Και όχι βήμα ν' αρχίσουμε ένα διάλογο.

Εχω μπροστά μου τις δηλώσεις και του κ. Αλογοσκούφη και του κ. Παναγιωτόπουλου που έκαναν χτες (σ.σ. προχτές). Δηλαδή αυτό που έρχεται είναι προϊόν των δυο συγκεκριμένων ανθρώπων; Είναι επιλογή της κυβέρνησης, είναι μέσα στο προεκλογικό της πρόγραμμα και ας αφήσουν αυτά ορισμένοι που αντιπολιτεύονται ότι η κυβέρνηση παρεκκλίνει από τις υποσχέσεις της. Τα είχε αυτά στο προεκλογικό της πρόγραμμα. Οποιος θέλει να το διαβάσει αναλυτικά, τα λέει.

Δεύτερον, προκύπτει από τις εντολές και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και γενικά και των τραπεζικών Ομίλων.

Τρίτον, προκύπτει από την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης. Διότι είναι εξειδίκευση επί το χειρότερο του νόμου Ρέππα. Και αν αύριο έχουμε μια άλλη κυβέρνηση στην ίδια ρότα, θα φέρει ένα καινούριο νόμο, που ό,τι προσθέτει σε κάτι κακό, το κάνει χειρότερο. Ούτε συζήτηση».

Συνεχίζοντας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στις αντιδράσεις που εκδηλώνονται, υπογραμμίζοντας: «Δηλαδή με αυτή την έννοια υπάρχει ένα ζήτημα σήμερα. Υπάρχει μια εικόνα πως η κυβέρνηση θέλει να φέρει ένα νόμο και όλοι οι άλλοι αντιδρούν. Δεν είναι έτσι. Αν σας τα λέω αυτά, δεν είναι για να υποτιμήσω την αντίδραση που υπάρχει, τις προσπάθειες που γίνονται, ή να σας βάλω την ανησυχία ότι όλα αυτά που γίνονται δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Οχι. Τα τοποθετούμε ακριβώς, γιατί θέλουμε να υπάρχει αποτέλεσμα.

Λοιπόν το "όχι" που λέει π.χ. το ΠΑΣΟΚ να πάρει το νόμο πίσω, να κάνουμε κοινωνικό διάλογο και να τον βελτιώσουμε, όχι μόνο δε λέει τίποτε, αλλά είναι επικίνδυνο, διότι όταν την ώρα του αγώνα βάλεις ένα εμπόδιο, μια ουτοπική ελπίδα μπροστά σου, χάθηκες.

Η πολιτική που κάνει αυτή τη στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση είναι φάρσα. Και όλη αυτή η συζήτηση, αν αυτό το νομοσχέδιο που θα έρθει είναι νόμιμο με τα κοινοτικά πλαίσια ή δεν είναι και με το Σύνταγμα, αυτό, καταλαβαίνετε, είναι ετοιμασία για να περάσει ένας καινούριος νόμος, ο οποίος θα είναι εξίσου αντιλαϊκός με αυτόν που φέρνει ο κ. Παναγιωτόπουλος και ο κ. Αλογοσκούφης, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας!

Θέλετε να πούμε για τη νομιμότητα; Η νομιμότητα λέει αυτό που έκανε το ΠΑΣΟΚ επί Ρέππα, για να πάρω τους συγκεκριμένους υπουργούς και αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία με Παναγιωτόπουλο και Αλογοσκούφη. Εμείς δεν κατηγορούμε τη Νέα Δημοκρατία, όπως και δεν κατηγορήσαμε το ΠΑΣΟΚ ότι κάνουν παράνομες ενέργειες. Εξειδικεύουν τις επιλογές τους.

Τι είναι αυτό που νομιμοποιείται σήμερα και που γίνεται; Οι συγχωνεύσεις και οι εξαγορές τραπεζών προχωρούν σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα είναι πιο γρήγορη η συγκεντροποίηση και η συγχώνευση στους τραπεζικούς ομίλους και στην πολεμική βιομηχανία από άλλους τομείς της Ευρώπης. Σε άλλους τομείς υπάρχουν κάποιες δυσκολίες.

Οι συγχωνεύσεις προϋποθέτουν, δεν έχουν σαν συνέπεια, προϋποθέτουν τη ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης. Η μερική απασχόληση είναι καθιερωμένη πια μέσα στις τράπεζες.

Μου έλεγαν σε ένα Κατάστημα της EUROBANK, τοπικό είναι, αλλά υποθέτω ότι είναι γενική πολιτική της EUROBANK, τους νέους τους είχαν να βγαίνουν 3-7 το απόγευμα, σπίτι - σπίτι, για να πουλάνε κάρτες. Τους έβαζαν μια υπερωρία. Εδώ και ένα μήνα, τους είπαν "τέρμα, θα πάρετε αμοιβή ή ποσοστό ανάλογα με τις κάρτες που πουλάτε". Ενα μεγάλο μέρος των τραπεζοϋπαλλήλων θα πηγαίνει πόρτα - πόρτα. Αλλος πουλάει τάπερ πόρτα - πόρτα, καλλυντικά, θα πουλάτε τώρα και τραπεζικά προϊόντα».

«Επομένως - συμπλήρωσε επ' αυτού - τι να συζητήσουμε; Αν είναι νόμιμα αυτά που κάνει η κυβέρνηση; Νομιμότατα είναι. Αυτήν τη νομιμότητα, όμως, εμείς την αντιπαλεύουμε. Η συζήτηση που κάνει το ΠΑΣΟΚ είναι τέτοια. Και τσίμπησε και ο Συνασπισμός, δεν ξέρω αν συνεχίζει, αλλά τσίμπησε. Ολα αυτά που λέει η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα λένε. Αυτά φτιάχνουν. Το πολύ πολύ, να κριθεί η ικανότητα του νομοθέτη, αν ένα νόμο τον διατυπώνει καλά ή όχι. Αλλά αυτά που κάνουν είναι νομιμότατα. Είναι παράνομα όμως, με βάση τα δικαιώματα του λαού».

«Εμείς ως κόμμα - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - κάναμε μια προσαρμογή και λέμε: Ενιαίο Ταμείο Τραπεζοϋπαλλήλων, κύριας σύνταξης και ενιαίο ταμείο επικουρικής ασφάλισης. Χωρίς καμία επιβάρυνση, χωρίς να παρθούν πίσω οι κατακτήσεις και με εγγυημένη χρηματοδότηση από το κράτος και τις τράπεζες.

Εδώ ο κ. Αλογοσκούφης, το λέει ο άνθρωπος ότι πρέπει να σώσουμε τις τράπεζες, την Εμπορική, την Αγροτική. Οχι, εμείς δεν παλεύουμε να σώσουμε τις τράπεζες. Παλεύουμε εναντίον της κερδοφορίας των τραπεζών σήμερα, αύριο παλεύουμε για άλλο μοχλό ανάπτυξης, σε πολιτικές συνθήκες εντελώς διαφορετικές και, εν πάση περιπτώσει, παλεύουμε για να σωθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Η άποψη που λέει ότι όταν σώζονται οι τράπεζες σώζονται και οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Για να σωθούν οι τράπεζες, πρέπει να χάσουν δικαιώματα οι εργαζόμενοι, για να διατηρηθεί η σωτηρία των τραπεζών πρέπει να χάσουν καινούρια και επειδή οι συγχωνεύσεις δε θα έχουν τελειωμό, θα συνεχίζεται η διαδικασία της συγχώνευσης, οι εργαζόμενοι θα πάνε πίσω.

Οσο δυναμώνουν οι τράπεζες, τόσο χάνουν οι εργαζόμενοι, όχι μόνο των τραπεζών, αλλά συνολικά οι εργαζόμενοι. Οσο ενισχύονται, ενισχύεται η πολιτική τους δύναμη, η κατασταλτική τους δύναμη, η ιδεολογική τους δύναμη, η δύναμη χειραγώγησης. Βεβαίως, οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν να τους φέρουν σε δύσκολη θέση και να αποσπάσουν κατακτήσεις. Αλλά άμα ξεκινήσουμε "να σωθεί η τράπεζα για να σωθώ κι εγώ", έχασες και την απλή δυνατότητα πίεσης. Εχασες τη δυνατότητα της άμυνας, δε μιλάμε για την αντεπίθεση».

Αναφερόμενη στην πρόταση του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Εμάς η συνολική μας πρόταση για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι η εξής: Ενιαίο Ταμείο όλων των μισθωτών, των εργατοϋπαλλήλων, αλλά δεν πέφτουμε στη λούμπα σήμερα, διότι προωθούν τη συγχώνευση στο ΙΚΑ, όχι για να δημιουργήσουν ενιαίο Ταμείο, αλλά για να καρατομήσουν δικαιώματα και για να αδυνατίσουν το ΙΚΑ και να το κάνουν καθαρά συμπληρωματικό στην ιδιωτική ασφάλιση.

Επομένως, εμείς προβάλλουμε την ιδέα ενός ενιαίου Ταμείου, αλλά κάτω από άλλες πολιτικές συνθήκες με άλλη κυβέρνηση, την προβάλλουμε και τώρα για να γίνει στόχος πάλης και για αλλαγή συσχετισμού για ριζικές ανατροπές, αλλά δεν την πατάμε και να πάμε να πούμε "ναι στην ενοποίηση στο ΙΚΑ", γιατί το Ταμείο που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας δεν έχει σχέση με το να μπουν απλώς στο ΙΚΑ.

Εδώ πέρα χαρίζονται στις τράπεζες 5 δισ., πέφτουν οι εισφορές των τραπεζών, και στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ σήμερα τα έχουμε δημοσιευμένα, η Εθνική έδινε 26,5% πάει στο 13,3%, η Αγροτική τα ίδια, πάει στο 13,3%. Μειώνονται οι εισφορές των τραπεζών. Μας λένε πως πάνε στο Ταμείο της κύριας ασφάλισης στο ΙΚΑ και πως "διασφαλίζουμε τους μέχρι το '92 προσληφθέντες" κτλ. Το ΙΚΑ θα χρεοκοπήσει. Νομίζω ότι έχουμε στοιχεία από τις ΗΠΑ και από άλλες χώρες, όπου Ταμεία που υπήρχαν χρόνια χρεοκόπησαν. Δηλαδή, δε θα χάσουν αυτοί που είναι από το '93 και μετά, θα χάσουν και οι προηγούμενοι. Σε κάποια στιγμή δε θα έχουν να πληρώσουν τις συντάξεις.

Υστερα θα αρχίσει άλλο βιολί. Οι τραπεζοϋπάλληλοι καταβάλλουν τόσες εισφορές, οι άλλοι καταβάλλουν τόσες, να πάμε στην εξίσωση εισφορών και όλα θα είναι προς τα κάτω. Δηλαδή θα πληγεί και η κύρια σύνταξη, θα πληγεί και η επικουρική. Αυτό το Ταμείο που κάνουν, που βρήκαν μία ονομασία, ΕΤΑΤ, που θα μπαλώνει τρύπες μεταβατικά, αυτό είναι μαϊμού Ταμείο, αυτά είναι για να περάσουν τώρα οι νόμοι με την ανοχή».

Συνεχίζοντας, ιδιαίτερη αναφορά η Αλ. Παπαρήγα έκανε στους νέους, αλλά και στις γυναίκες τονίζοντας: «Και το κυριότερο: Εμάς μας απασχολούν οι νεότερες ηλικίες. Δεν μπορούν να μη μας απασχολούν και να μένουμε αδιάφοροι για τις νεότερες ηλικίες. Αυτήν τη διασπαστική πολιτική, η οποία είναι διασπαστική σήμερα και αύριο θα είναι ισοπεδωτική για όλους. Ας δούμε κι άλλες πλευρές.

Μεγαλώνει ο χρόνος που παίρνουν σύνταξη μέχρι 7 χρόνια, για τις γυναίκες από 7 και πάνω. Ολα μαζί τα μεθοδεύουν για να σώσουν τις τράπεζες. Και θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για τις γυναίκες: Πραγματικά, πριν από πολλά χρόνια, η 15ετία στις εργαζόμενες στις Τράπεζες και σε άλλους τομείς του Δημοσίου φάνταζε ενδεχομένως σαν κάτι το υπερβολικό.

Κι εμάς μας προβλημάτιζε πάντα, παίρναμε όμως υπόψη ότι ό,τι πεις χρησιμοποιείται για αφαίρεση κατακτήσεων και δεν εντάσσεται σε μια θετική πολιτική. Αλλωστε σε αυτές οι γυναίκες, αυτό τους παραχωρήθηκε μέσα στα πλαίσια ορισμένων παραχωρήσεων που γίνονταν από το κράτος στους δημόσιους υπαλλήλους ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, για καθαρά πολιτικούς λόγους και για λόγους χειραγώγησης.

Να σας πω, όμως, κάτι; Τώρα προβληματίζομαι. Ως κόμμα λέμε, ανεξάρτητα από ηλικία, να βγαίνουν στη συνταξιοδότηση αυτοί που έχουν 30 χρόνια δουλιάς. Αραγε, στις γυναίκες μπορεί να είναι το ίδιο; Και γιατί προβληματίζομαι: Κάποτε οι γυναίκες έκαναν παιδιά στα 25 και στα 28. Στη 15ετία ήταν 43-44 χρόνων, τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει. Οι γυναίκες σήμερα κάνουν παιδιά στα 38, στα 39, στα 40, έχουμε φτάσει οι 50άρες να έχουν παιδιά στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, όταν παλιότερα οι 50άρες και οι 55άρες ήταν γιαγιάδες.

Βεβαίως, δε λέω να γυρίσουμε πίσω, όταν η γυναίκα παντρευόταν στα 16, στα 17 και στα 20. Η γυναίκα σπουδάζει, η γυναίκα είναι πιο ελεύθερη από παλιά, δεν είχε άλλη επιλογή παλιά η γυναίκα στα 15 της, άμα δεν πήγαινε και στο Γυμνάσιο, η επιλογή ήταν να παντρευτεί. `Η θα έμενε με τη μαμά και το μπαμπά και θα μαγείρευε ή θα έβρισκε τον σύζυγο με την ελπίδα να ζήσει καλύτερα και να μαγειρεύει εκεί».

Σήμερα οι γυναίκες, όμως, και για λόγους κοινωνικοοικονομικούς, πολιτικούς και για άλλους, κάνουν τα παιδιά στα 40. Και δε βρίσκεις δουλιά στα 20 και στα 25. Επομένως, όλα αυτά που λένε για τις γυναίκες, γιατί να έχουν ειδικά προνόμια, πρέπει να τα δει κανείς στις σημερινές συνθήκες και θα είναι ευθύνη τους. Η 45άρα είναι πολύ κουρασμένη σήμερα, έχει σπουδάσει, όσες έχουν σπουδάσει, έχει κάνει κι ένα παιδί στα 39, άλλο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί στα 25 κι άλλο στα 39 και 40, δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Αναφέρομαι και συνολικά στην οικογένεια, γιατί πρέπει να μετέχει κι ο άντρας σ' αυτά τα πράγματα. Αλλά εν πάση περιπτώσει, τι θέλω να πω: Σήμερα, έπρεπε να συζητάμε δραστικές αλλαγές στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας και συνταξιοδότησης, αλλά με βάση τις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων, με βάση τα δικαιώματά τους, υπολογίζοντας τη μεγάλη κερδοφορία και την εκμετάλλευση και υπολογίζοντας καινούριες πλευρές που η αντικειμενική εξέλιξη της ζωής επιβάλλει.

Εμείς όταν λέμε σύνταξη στα 60 στους άντρες και 55 στις γυναίκες, παίρνουμε υπόψη τι: Οτι ανέβηκε η παραγωγικότητα της εργασίας, ότι μπορεί να παράγουμε περισσότερα είτε προϊόντα είτε υπηρεσίες με λιγότερη δουλιά και καλύτερης ποιότητας, ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι μεγάλης αξίας για τον άνθρωπο, αυτό δεν το καταλάβαινε ο άνθρωπος πριν 50 χρόνια.

Εμείς, ως Κόμμα, πριν 50 χρόνια είχαμε αίτημα για μείωση, αλλά όχι και για το πώς θα αξιοποιηθεί όλος αυτός ο χρόνος. Σήμερα έχουμε».

Καταλήγοντας επ' αυτού η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Λοιπόν, για να μη σας κουράζω, το "όχι" πρέπει να είναι κάθετο και να μην ανοίγει το δρόμο σε παραλλαγές της ίδιας πολιτικής. Το "όχι" - και καλούμε από αυτή τη θέση και τους τραπεζοϋπαλλήλους - πρέπει να είναι και πολιτικό και πρέπει να στρέφεται κατά της κυβέρνησης, κατά του ΠΑΣΟΚ, κατά των επιλογών της απελευθέρωσης της αγοράς και όλα αυτά που συνιστούν την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις βασικές της επιλογές μέσω του Μάαστριχτ. Οχι για να γεμίσει κανείς με πολλές σελίδες την καταγγελία, αλλά γιατί έτσι μπαίνει αντικειμενικά. Αν δεν αντιμετωπίσεις τις γενικές κατευθύνσεις, τις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και πας μόνο με αιτήματα να διαπραγματευτείς με την κυβέρνηση, όπως πιθανό να κάνει η ΟΤΟΕ, θα σου πει η κυβέρνηση "με συγχωρείς, αλλά αυτό γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Πώς θα εξαιρεθεί η Ελλάδα; Με συγχωρείς, αλλά αυτό έχει γίνει και σε άλλους τομείς πριν από τις τράπεζες. Με συγχωρείς, έτσι γίνεται παντού. Ναι, είμαι δεσμευμένος με αυτή την πολιτική".

Επομένως, πέρα από στόχους πάλης πρέπει ν' ανοίξει το θέμα και των γενικότερων αλλαγών στο πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο επίπεδο της Κοινωνικής Ασφάλισης. Το πακέτο των προτάσεων των εργαζομένων βεβαίως δε θα είναι το ιδανικό που θέλουμε - εγώ δε λέω το ιδανικό - αλλά εν πάση περιπτώσει πρέπει να έχει μια γραμμή άμυνας που αυτή η γραμμή άμυνας όχι μόνο να υπερασπίζεται αυτά που έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι, αλλά να κατακτήσει και κάτι παραπάνω.

Η άποψη που λέει να ζητήσω λιγότερα για να κατακτήσω δεν έχει επιβεβαιωθεί πουθενά. Ξαναλέω, για να μην το παρεξηγήσετε: Δε λέω να κάνετε ένα βιβλίο και να βάλετε χίλια αιτήματα, αλλά πρέπει να υπάρχει επεξεργασία που να ανταποκρίνεται στα σημερινά δικαιώματα και στις δυνατότητες που παρέχει η κερδοφορία και στις δυνατότητες να συγκρουστούμε με αυτή την πολιτική».

Η Αλ. Παπαρήγα άσκησε κριτική στον Συνασπισμό υπογραμμίζοντας: «Από αυτό το βήμα θέλουμε επίσης να κάνουμε κριτική και στο Συνασπισμό. Και να ξεκαθαρίσω την κριτική. Βεβαίως δεν έχει κυβερνητικές ευθύνες. Οι ευθύνες ενός κόμματος δεν κρίνονται αν κυβέρνησε, γιατί κι εμείς θα μπορούσαμε να πούμε "εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη γιατί ποτέ δεν κυβερνήσαμε". Δεν είναι έτσι. Εχουμε κι εμείς ευθύνη ως αντιπολίτευση.

Πού έχει ευθύνες; Μέσα, π.χ., στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν εμπόδισε αυτή τη συναινετική γραμμή στην κυρίαρχη πολιτική. Και όχι μόνο δεν την εμπόδισε - όσο μπορούσε ακόμη και με ενέργειες αν θέλετε, όχι μόνο φραστικά - αλλά την ανέχτηκε και τη βοήθησε και τη βοηθάει μέχρι σήμερα. Το να εξαπολύεις μύδρους εναντίον της κυβέρνησης ή εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εύκολο πράγμα. Μέσα στο κίνημα πρέπει με τη στάση σου να βοηθήσεις ν' αναπτυχθεί πραγματικό κίνημα αγωνιστικό.

Το θέμα δεν είναι να εκστασιαζόμαστε με τις κινητοποιήσεις. Το θέμα είναι να βάλουμε πλάτες να υπάρξει ένα κίνημα, το οποίο φέρνει σε δύσκολη θέση την εκάστοτε κυβέρνηση και το οποίο δημιουργεί δυνατότητες οι εργαζόμενοι να μετέχουν συνειδητά, και όχι παθητικά με απεργίες-τουφεκιές, και να αναπτύσσουν μια τέτοια συνείδηση, δε λέμε στενή, κομματική, αλλά μια τέτοια συνείδηση, που δίνει τη δυνατότητα στο κίνημα να έχει επιτυχίες.

Εδώ υπάρχουν μεγάλες ευθύνες. Η τακτική "κινούμαι στο κίνημα με αψιμαχίες" φέρνει την ήττα. Και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος όταν αυτοί οι αγώνες δε φέρνουν αποτελέσματα, όχι γιατί μια κυβέρνηση δεν έκανε παραχωρήσεις, αλλά γιατί το κίνημα δεν έδωσε σωστά τη μάχη, αυτό το κίνημα φέρνει μεγάλη απογοήτευση και μοιρολατρία.

Διότι είναι άλλο πράγμα να δίνω τη μάχη σωστά και να πω "δεν μπόρεσα να την κερδίσω αυτή τη στιγμή, κέρδισα το 10%, αύριο θα κερδίσω κι άλλα 10% και άλλα 50%", και είναι άλλο πράγμα να δίνεις μάχη εκ των προτέρων χαμένη».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έκλεισε την εισηγητική της τοποθέτηση αναφερόμενη στο σπουδαίο ζήτημα της κοινής δράσης όλων των εργαζομένων. Και τόνισε:

«Ο αγώνας των τραπεζοϋπαλλήλων, όπως είπαμε και προηγούμενα, πρέπει να είναι αγώνας όλων. Δεν είναι θέμα των τραπεζοϋπαλλήλων. Αύριο έρχεται και στα υπουργεία, έρχεται παντού. Ενας για όλους και όλοι για έναν! Ο τραπεζοϋπάλληλος δε χρειάζεται αλληλεγγύη, κοινή δράση χρειάζεται. Η αλληλεγγύη είναι σαν να είμαι εγώ μακριά και να έρθω κοντά σου. Ποια αλληλεγγύη; Ενιαίος είναι ο αγώνας. Και αν δεν μπουν όλοι οι κλάδοι σε αυτή τη μάχη, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Τι αλληλεγγύη; Για την τιμή των όπλων; Σαν την αλληλεγγύη στα φτωχά παιδιά της Αφρικής; Αυτοί που σπέρνουν τον πόλεμο και τα οδηγούν στη φτώχεια, τους στέλνουν και μερικές βαποριές φάρμακα και τρόφιμα! Μιλάμε για κοινή δράση και όχι για αλληλεγγύη.

Ο αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος, δεν μπορεί να διαχωρίζεται σε ηλικίες και πρέπει να φύγει από τη μέση η φιλοσοφία που διέπει την κυρίαρχη πολιτική όσον αφορά το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Δημόσιο αποκλειστικά σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, να μην είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες να περιμένουν να διεισδύσουν πιο άμεσα και στο σύστημα των τραπεζοϋπαλλήλων, μακριά από τις λογικές των "ρετιρέ", των υψηλόμισθων κλπ. και σε λογική ριζικής αντιπαράθεσης.

Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και θα έχει και θυσίες. Πρέπει να βοηθήσουμε να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι όταν απεργούν οι τραπεζοϋπάλληλοι δεν είναι φοβερό πράγμα έστω κι αν παίρνω 500 ευρώ σύνταξη και δεν μπορώ να την πάρω. Θα υποστούν θυσίες και αυτοί που απεργούν και οι υπόλοιποι. Ετσι κι αλλιώς υφιστάμεθα θυσίες. Δεν είναι λόγος αυτός να μη γίνεται απεργία. Αλλο πράγμα είναι να δεις ποια απεργία, για ποιο σκοπό, με τι όρους, με τι προϋποθέσεις, με τι σχέδιο, με τι γραμμή.

Αυτές είναι οι θέσεις μας. Να παλέψουμε τώρα το ενιαίο σύστημα, αυτό το ενιαίο Ταμείο των τραπεζοϋπαλλήλων κύριας και επικουρικής ασφάλισης, να πληρώσουν οι τράπεζες και το κράτος, να παλέψουμε να μην τα μετακυλήσουν στην πλάτη μας και να ανοίξουμε το δρόμο στο κίνημα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για πιο ουσιαστικές αλλαγές. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς δραστική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, για να έχει το κίνημα αποτελεσματικότητα».