Πρώτον, οι συνήθως αλλοπρόσαλλες μέρες και ώρες των δρομολογίων, χρονοδιαγράμματα που δεν εξυπηρετούν την πλειοψηφία των εργαζομένων. Δεύτερον, η ανασφάλεια στην τήρηση ακόμα κι αυτών των έρμων δρομολογίων, καθώς διαρκώς αναφέρονται βλάβες στις μηχανές των πλοίων με συνέπεια μακρόχρονες καθυστερήσεις. Βλέπετε, οι εφοπλιστές και οι κυβερνήσεις τους ωρύονται όταν κάνουν απεργία οι ναυτεργάτες, μην και δε φύγει το πλοίο, μην και μείνουν ταξιδιώτες στον ντόκο ελέω «αχάριστων» και «καλοπληρωμένων» πληρωμάτων, μην και «ρεζιλευτούμε» διεθνώς στους αλλοδαπούς επισκέπτες. Αλλά αν το πλοίο είναι σαπάκι και οι μηχανές για πέταμα φταίει ο ...Χατζηπετρής και οι αγανακτισμένοι ταξιδιώτες που δεν έχουν υπομονή, διάθεση για περιπέτεια και χιούμορ. Τρίτον, οι τιμές, οι οποίες με τις υπέρογκες αυξήσεις που πετυχαίνουν οι εφοπλιστές σχεδόν ανά εξάμηνο, με τη σύμφωνη γνώμη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχουν ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη, ακόμα και για το εισιτήριο καταστρώματος.

Το άρθρο ξεκινά καταγράφοντας σωρεία βλαβών, καθυστερήσεων, καταργήσεων και αλλαγών δρομολογίων, ακόμα και επιδοτούμενων (χωρίς καμία προειδοποίηση, αποζημίωση ή όποια άλλη διευκόλυνση προς τους επίδοξους επιβάτες) μέσα σε λιγότερο από δέκα μέρες, με αποτέλεσμα το νησί να μοιάζει ακόμα και στο τριήμερο του Αγ. Πνεύματος αποκλεισμένο, «με τους επιβάτες να κατεβαίνουν στο λιμάνι της Μύρινας και εκεί να μαθαίνουν ότι δε θα γίνει το δρομολόγιο και να τρέχουν αλλόφρονες για να βρουν άκρη...».

Και η εφημερίδα συνεχίζει: «Ολα αυτά που συμβαίνουν στη Λήμνο είναι απολύτως τραγικά. Και φυσικά δεν είναι περιστασιακά. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση που υπάρχει εδώ, αυτή η αγανάκτηση όλων των Λημνίων δε μεταφέρθηκε στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας κατά τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε με τον γενικό γραμματέα (σ.σ.: του υπουργείου) κ. Τζωάννο και μια επιτροπή που την αποτελούσαν ο έπαρχος κ. Μπαβέας, ο δήμαρχος Μύρινας κ. Κορνιώτης, ο δήμαρχος Μούδρου κ. Αδαμίδης και ο δήμαρχος Ατσικής κ. Καλαϊτζής.

Μάλιστα, εκπρόσωπος της επιτροπής αυτής, ο κ. Μανώλης Καραγιώργης, κατηγόρησε τον έπαρχο που είχε την ευθύνη της συνάντησης με τον υπουργό ότι τους αγνόησε εσκεμμένα. Ο έπαρχος απάντησε ότι δεν έβρισκε εισιτήριο με την "Ολυμπιακή". Πάντως, η επιτροπή που πήγε στο υπουργείο, ελάχιστα προετοιμασμένη και χωρίς στην ουσία σημαντικά αιτήματα για την αλλαγή της κατάστασης, δεν κατάφερε τίποτα το ουσιαστικό. Ούτε καν κάποια κατανόηση για το πρόβλημα. Για το υπουργείο όλα "βαίνουν καλώς".

Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι στη σύσκεψη αυτή ήταν παρών και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης των πλοίων που κάνουν τις επιδοτούμενες γραμμές της Λήμνου, κ. Μανούσης, και απ' ό,τι κατάλαβα, από αυτά που μας είπαν οι εκπρόσωποί μας στη συνάντηση αυτή, βασικά με αυτόν συνομίλησαν. Τέτοιο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας έχουμε».

Το άρθρο καταγράφει κι άλλες πτυχές του ζητήματος, αναδεικνύοντας βασικά τα προβλήματα που βιώνουν οι περισσότεροι νησιώτες και όχι μόνο οι Λημνιοί. Π.χ., τι να πουν και οι Αγιοστρατίτες...

Ακολούθως το φυτώριο της «γαλάζιας γενιάς» θα αποχωρήσει, χαρούμενο όπως πάντα, καθ' οδόν για το επόμενο beach party. Οι ντόπιοι «γαλαζοπράσινοι» δήμαρχοι θα πιαστούν από τις προαναφερόμενες νεοκαραμανλικές μεγαλοστομίες, θα τις μετονομάσουν σε «πρωθυπουργικές δεσμεύσεις» που τάχα οι ίδιοι «εξασφάλισαν», και θα συνεχίσουν αυτές τις «κλειστού τύπου» συναντήσεις με τους εφοπλιστές, μακριά από τα μάτια του λαού. Τέλος, οι Λημνιοί (και όχι μόνο αυτοί) θα συνεχίσουν να παλεύουν με σάπιες κι αργοπορημένες λαμαρίνες. Ομως, για πόσο ακόμα;

• Στο μεταξύ, διάφοροι μικρόνοες (ή έχοντες συμφέρον) πατώντας στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι ακόμα κρατικές «Ολυμπιακές Αερογραμμές» (ΟΑ) - απόρροια των πολιτικών που εφάρμοσαν οι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια - με χαρά μεγάλη, αναμένουν το ξεπούλημά της σε ιδιώτες. Δε ζητούν όμως και την κρατικοποίηση των αποδεδειγμένα, ξανά και ξανά, πολύ χειρότερων ιδιωτικών ακτοπλοϊκών εταιριών. Ούτε και πολυσυζητούν για το τι έχει να γίνει όταν ο επερχόμενος ιδιώτης ιδιοκτήτης των «ΟΑ» - στο πρότυπο των «συναδέλφων» του στη θάλασσα - αρχίσει συστηματικά: Να περικόπτει δρομολόγια. Να κακοσυντηρεί κινητήρες. Να αυξάνει ανά εξάμηνο τα ναύλα. Να ματαιώνει πτήσεις λόγω βλαβών. Να αναδρομολογεί αεροσκάφη προς άλλους «εμπορικότερους» προορισμούς. Και να στέλνει αεροπλάνα μόνο αν εξασφαλίσει παχυλή κρατική επιδότηση, γιατί κατά την αντίληψή τους το κράτος είναι καλό για να χρηματοδοτεί τον μεγαλοεπιχειρηματία, αλλά ποτέ για να μπαίνει στα χωράφια του. Κι όλα αυτά πάντα στο κυνήγι του μεγάλου κεφαλαίου για ακόμα μεγαλύτερο κέρδος, σε βάρος φυσικά των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι όμως δε γίνεται καλό ταξίδι.