Τα γνωστά ...συσσίτια για τους φτωχούς

Ηδη στις ΗΠΑ, έχει καταργηθεί το διάλειμμα κατά τη διάρκεια της εργασίας, όπου οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν μασουλώντας ταυτόχρονα το φαγητό τους. Το ίδιο ισχύει σε πολλές περιπτώσεις και για τις άδειες που παίρνουν για να πάνε διακοπές, όπου παίρνουν μαζί τους δουλιά ή ακόμα δουλεύουν υπερωρίες πριν φύγουν διακοπές. Τώρα πια, η έννοια της σύνταξης, όπως τη γνωρίζουμε όλοι, απειλείται. Στις ΗΠΑ, οι συνταξιούχοι επιστρέφουν στη δουλιά - πολλές φορές σε βαριά χειρωνακτική δουλιά - ώστε να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα χρήματα για να συντηρηθούν και να επιβιώσουν.

Πρόωρη συνταξιοδότηση δεν υπάρχει πλέον και ο καθένας μέχρι πρόσφατα περίμενε να φτάσει τα 67 χρόνια για να πάρει σύνταξη, να ξεκουραστεί, να ευχαριστηθεί τα εγγόνια του. Τώρα όμως, ηλικιωμένοι άνθρωποι στα 60, 70 και 80 τους χρόνια, επιστρέφουν στη δουλιά κατά χιλιάδες.

Στα τέλη του 1995, το 29,3% του πληθυσμού άνω των 55 χρόνων εργαζόταν. Τα επόμενα 5 χρόνια, με την άνθηση της οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ο αριθμός αυτός έφτασε στο 31,7%. Μετά το 2001 και με την ύφεση της οικονομίας, αρκετοί εργαζόμενοι έχασαν τη δουλιά τους, όμως η εργασία για τους ηλικιωμένους αυξήθηκε επιπλέον 3,7%, φτάνοντας έτσι το 35,4% στα τέλη του περασμένου χρόνου.

Τα τελευταία 9 χρόνια, το ποσοστό εργασίας των εργαζομένων ηλικίας 55-65 χρόνων αυξήθηκε κατά 8% και κατά 22% για τους εργαζομένους 65-75 χρόνων. Και γι' αυτούς άνω των 75 χρόνων, το ποσοστό εργασίας αυξήθηκε κατά 42% από το 1995!

Και μάλιστα, το φαινόμενο αυτό, ορισμένοι προσπαθούν να το δικαιολογήσουν, λέγοντας πως πρόκειται για μια νέα τάση, όπως χαρακτηριστικά έχει δημοσιεύσει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς». Οπως αναφέρει, έχει αλλάξει το παλιό όνειρο κάθε εργαζομένου να πάρει μια σύνταξη και έχει πάρει τη θέση «νέου ονείρου όπου θα υπάρχει η ελευθερία να εργάζεται κανείς σε νέους τομείς, σε νέες θέσεις εργασίας, πράγματα που θα τον επιβραβεύουν». Επιβράβευση; Για εκατομμύρια Αμερικανούς συνταξιούχους δεν πρόκειται για επιβράβευση, αλλά για μιαν αναγκαιότητα, ώστε να μπορέσουν να επιζήσουν.

Ενας συνταξιούχος ξοδεύει το 22% της σύνταξης για ιατρικές δαπάνες, ενώ, παράλληλα, υπάρχει και μια γενικότερη τάση για κατάργηση διάφορων ιατρικών επιδομάτων από τις επιχειρήσεις. Οι συνταξιούχοι ενοικιαστές δίνουν το 41% της σύνταξής τους στα ενοίκια, ενώ όσοι κατέχουν δικό τους σπίτι ξοδεύουν υψηλά ποσά στη φορολογία και το κόστος θέρμανσης.

Οταν τα έξοδα υπερβαίνουν τη σύνταξη, οι ηλικιωμένοι είναι αναγκασμένοι να υποθηκεύουν τα σπίτια τους και να ζουν από τις πιστωτικές τους κάρτες. Από το 1989, η αναλογία πιστωτικών καρτών - ηλικιωμένων άνω των 65 χρόνων που έχουν υποθηκεύσει τα σπίτια τους έχει διπλασιαστεί. Μέχρι το 2000, το 28% από αυτούς είχαν υποθηκεύσει τα σπίτια τους, σε αντίθεση με το 21%, το 1990. Υπερβολικά επιτόκια, ληστρικές πρακτικές υποθήκευσης, που είχαν στόχο τους πρεσβύτερους, συνέβαλαν στον τριπλασιασμό του επιπέδου πτώχευσης την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας της Ιατρικής Σχολής και της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ, οι μισές πτωχεύσεις του 2001, όπου εμπλέκονται 2 εκατομμύρια οφειλέτες και τα παιδιά τους, οφείλονται σε ιατρικά έξοδα.

Η νέα πρόταση ιδιωτικοποίησης του Προέδρου Μπους, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και περικοπές στην Κοινωνική Ασφάλιση για τους μελλοντικούς συνταξιούχους, μαζί με την «παράταση του επαγγελματικού βίου», που έχει ζητήσει ο πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Αποθέματος, Αλαν Γκρίνσπαν, και την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, σκιαγραφούν τις μαύρες και δύσκολες μέρες που περιμένουν τους πολίτες των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του υπουργείου Εσωτερικών της Ρωσίας σήμερα στη χώρα αυτή υπάρχουν πάνω από 700 χιλιάδες ορφανά παιδιά. Σε 2 εκατομμύρια υπολογίζονται τα ανήλικα παιδιά που είναι αγράμματα, ενώ πάνω από 6 εκατομμύρια παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε «μη ευνοϊκές κοινωνικές συνθήκες». Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο ΙΝΤΕΡΦΑΞ, ο Ρασίντ Νουργαλίεφ, υπουργός Εσωτερικών της Ρωσίας, σήμερα η χώρα περνάει το «τρίτο κύμα» της εγκατάλειψης των παιδιών, αν θεωρήσουμε ότι ένα τέτοιο «πρώτο κύμα» υπήρξε μετά τον Α' Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο Πόλεμο (1922) κι ένα «δεύτερο κύμα» μετά το Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο, το 1945.

Το στοιχείο εκείνο που «κεντρίζει» το ενδιαφέρον είναι πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι γονείς αυτών των ορφανών παιδιών είναι στη ζωή, δεν έχουν δηλαδή πεθάνει, όπως είχε συμβεί στα δύο προαναφερόμενα «κύματα ορφάνιας». Εξαναγκάστηκαν όμως τα παιδιά αυτά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας της εμφάνισης νέων κοινωνικών προβλημάτων, όπως είναι η φτώχεια κι εξαθλίωση των οικογενειών τους, αλλά και του αλκοολισμού των γονιών.

Ως προθάλαμος αυτού του κοινωνικού προβλήματος λειτουργεί η κατάσταση χαλάρωσης των οικογενειακών δεσμών. Οπως σημείωσε ο υπουργός, παράλληλα με το πρόβλημα των εγκαταλειμμένων παιδιών οξύ είναι και το πρόβλημα των «ανεπιτήρητων παιδιών». Παιδιών δηλαδή που ακόμη δεν έχουν εγκαταλείψει το σπίτι τους και ζούνε με τους γονείς τους, αλλά την ίδια ώρα δεν έχουν ούτε την προσοχή τους, ούτε ένα δίαυλο επικοινωνίας μαζί τους. «Χωρίς αμφιβολία η κατάσταση που επικρατεί περικλείει σοβαρό κίνδυνο για την ανάπτυξη της κοινωνίας μας», αναγνώρισε ο Ρώσος υπουργός εσωτερικών.

Σύμφωνα με την επίσημη στατιστική, κάθε χρόνο στη Ρωσία το σπίτι τους το εγκαταλείπουν 50 χιλιάδες παιδία. Περίπου το 30% από αυτά φεύγουν λόγω των άσχημων σχέσεων με τους γονείς τους. Επίσης, ένα άλλο 30% «δραπετεύει» από αλκοολικές οικογένειες, το 18% των παιδιών φεύγει γιατί δε θέλει να σπουδάσει, ενώ το 12% εξαιτίας της έλλειψης στοιχειώδους φροντίδας των γονιών τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Αντρέι Φουρσένκο, υπουργού Παιδείας και Επιστήμης της Ρωσίας, στη σειρά για να υιοθετηθούν βρίσκονται σήμερα 170 χιλιάδες μικρά παιδία. Στα ορφανοτροφεία ζούνε 186 χιλιάδες παιδιά, ενώ 357 χιλιάδες βρίσκονται υπό κηδεμονία άλλων ανθρώπων κι όχι των γονιών τους.

Οπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο ΡΙΑ-ΝΟΒΟΣΤΙ, την 1η Ιούνη στο υπουργείο Εσωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας πραγματοποιήθηκε σύσκεψη όπου εξετάστηκαν τα θέματα της προφύλαξης, καθώς και των παραβάσεων που κάνουν ανήλικοι.

Το καπιταλιστικό φρούτο της μαζικής εξάρτησης των συνειδήσεων από τα ναρκωτικά κάνει πλέον θραύση και στη σημερινή Ρωσία, όπου υπολογίζεται πως 4 εκατομμύρια ανήλικα παιδιά έχουν μπλεχτεί στα δίχτυα των ναρκωτικών ουσιών. Μάλιστα η ανάλυση του επιπέδου της ναρκομανίας μεταξύ των ανηλίκων δείχνει πως η μέση ηλικία στην οποία τα παιδιά πρωταρχίζουν να κάνουν χρήση ναρκωτικών κατέβηκε τα τελευταία χρόνια από τα 17 στα 11 χρόνια!

«Το επίπεδο της ναρκομανίας μεταξύ της νεολαίας είναι κατά 2,5 φορές μεγαλύτερο από αυτό που παρατηρείται στους ενήλικους. Ο αριθμός των περιπτώσεων θανάτου από τη χρήση ναρκωτικών, σε σύγκριση με τη δεκαετία του '90, αυξήθηκε κατά 12 φορές, ενώ μεταξύ των ανηλίκων κατά 42 φορές», σημείωσε ο υπουργός.

Το 2004 καταγράφτηκαν πάνω από 154 χιλιάδες εγκλήματα που διέπραξαν ανήλικοι. Σύμφωνα με τους αρμόδιους, στα στοιχεία αυτά πρέπει να προσθέσουμε άλλα 60-70 χιλιάδες εγκλήματα που διέπραξαν παιδιά που δε συμπλήρωσαν την ηλικία στην οποία μπορεί να ασκηθεί εναντίον τους ποινική δίωξη. Σε μερικές εκατοντάδες υπολογίζονται οι μεγάλες οργανωμένες συμμορίες που αποτελούνται βασικά ή χρησιμοποιούν κυρίως ανήλικους.

Ομως τα παιδιά είναι και από τα μεγαλύτερα θύματα της εγκληματικότητας. Υπολογίζεται πως κάθε χρόνο στη Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30 χιλιάδες παιδιά, που είτε καταλήγουν στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του σωματεμπορίου, είτε ακόμη χειρότερα διαμελίζονται για το εμπόριο οργάνων.

Οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες της Ρωσίας, συχνά - πυκνά και με αφορμή διάφορες επετείους, όπως η π.χ. η 1η Ιούνη, η Παγκόσμια Μέρα του Παιδιού, αναγνωρίζουν το πρόβλημα, δίνουν στοιχεία και καταφεύγουν σε εκκλήσεις, κυρίως προς τους επιχειρηματίες, για να συνδράμουν με χρήματα τα διάφορα φιλανθρωπικά προγράμματα για τα ορφανά κι εγκαταλειμμένα παιδιά.

Ομως τα σημερινά στοιχεία που αφορούν το συγκεκριμένο ζήτημα, αν και δεν προκλήθηκαν μετά από κάποιον καταστροφικό πόλεμο, αλλά από την πορεία παλινόρθωσης του καπιταλισμού, έχουν τα ίδια και ίσως χειρότερα τραγικά αποτελέσματα για τη Ρωσία και πρώτα απ' όλα για τη νέα γενιά της. Και βέβαια οι «ασπιρίνες» των φιλανθρωπικών προγραμμάτων δεν μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση, αφού η επίλυση αυτού του προβλήματος συνδέεται μόνο με τις ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές, που θα καταργήσουν την αιτία που το δημιούργησε: την επιστροφή στον καπιταλισμό.