Το «γεράκι» της Χιλής, ο στρατηγός που βύθισε τη χώρα στο φασιστικό σκοτάδι σχεδόν 30 χρόνια, ο Αουγούστο Πινοτσέτ, έχασε την ασυλία του.

Στην Αργεντινή το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικούς τους νόμους που ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση του τότε Προέδρου Ραούλ Αλφονσίν - ο πρώτος το 1986 γνωστός ως Punto Final και ο δεύτερος το 1987 γνωστός ως Obediencia Debida - που χορηγούσε αμνηστία στους στρατιωτικούς για τους περισσότερους από 30.000 «εξαφανισθέντες» της χούντας.

Στην Ουρουγουάη, η κυβέρνηση του Ταμπαρέ Βάσκες βρίσκεται στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση.

Η υπόθεση Ποσάδα Καρίλες και ειδικά η διήμερη Συνάντηση της Αβάνας «Ενάντια στην τρομοκρατία, για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη» έδωσε το βήμα να κατατεθούν στοιχεία και πληροφορίες για τη δράση των παραστρατιωτικών ομάδων ενάντια στο λαϊκό κίνημα στη Λατινική Αμερική, τις διασυνδέσεις τους με τη CIA, τις χούντες, την υπόθεση «Κόνδωρ».

Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει για τα καλά και δημοσίευμα της βραζιλιάνικης εφημερίδας «O Globo», αναφορικά με τις διασυνδέσεις και τη στήριξη αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών προς τα ειδικά τάγματα θανάτου που δρούσαν στη Λατινική Αμερική κατά τις δεκαετίες '60 και '70, απλά προσθέτει ακόμη πιο πολλά στοιχεία.

Η στρατιωτική χούντα στη Βραζιλία ήταν από τις πρώτες. Το 1964 το πραξικόπημα ενορχηστρώθηκε από την Ουάσιγκτον και τη CIA και μέχρι το 1969 είχε επιδοθεί σε ένα όργιο κρατικής καταστολής. Εχοντας αναστείλει το χάμπεας κόρπους - εχέγγυα ενάντια στην αυθαίρετη σύλληψη πολιτών - χιλιάδες άνθρωποι μέσα από τα ίδια τους τα σπίτια, τις δουλιές τους, τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία σύρθηκαν στις φυλακές, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και κάποιοι «χάθηκαν» οριστικά...

Οι ξένες πολυεθνικές, όπως οι «Phillips», «General Motors», «Chrysler», «Volkswagen», «Firestone» κ.ά., καλωσόρισαν αυτό το όργιο καταστολής και αναζήτησαν αυτοστιγμεί όλους τους τρόπους για να το στηρίξουν. Ηταν η περίοδος που οι ξένες πολυεθνικές χορηγούσαν αφειδώς «δωρεές» προς την «Επιχείρηση Μπαντεϊράντες», παραστρατιωτική μυστική αστυνομική υπηρεσία που σχηματίστηκε εντός των Ενόπλων Δυνάμεων της Βραζιλίας. Τα χρήματα από τις «δωρεές» πήγαν στη στρατολόγηση επιχειρησιακών στελεχών από διάφορα τμήματα του στρατού και της αστυνομίας του Σάο Πάολο, βιομηχανικού κέντρου της χώρας, οι οποίοι επιδόθηκαν σε κυνηγητό, απαγωγές και βασανισμούς υπόπτων στελεχών και μελών του εργατικού, κομμουνιστικού και ευρύτερα αριστερού κινήματος.

Εντούτοις, η συνεργασία πολυεθνικών και ταγμάτων θανάτου δεν εξαντλήθηκε στην οικονομική μόνο υποστήριξη τους. Το Νοέμβρη του 1969, όπως αναφέρει το δημοσίευμα της «O Globo» - που βασίζεται σε προσφάτως δημοσιοποιημένα αρχεία της αστυνομίας αλλά και μελέτες Βραζιλιάνων ιστορικών - εκπρόσωποι των «Phillips», «GM», «Chrysler», «Volkswagen», «Firestone» και άλλων εταιριών συναντήθηκαν στο Σάο Πάολο με τον επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας DOPS (Τμήμα Πολιτικής και Κοινωνικής Τάξης), καθώς και με εκπροσώπους των Ενόπλων Δυνάμεων, με κύριο στόχο να ιδρύσουν ένα μόνιμο σώμα καταπίεσης και καταστολής των Βραζιλιάνων εργαζομένων. Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα από τη συνάντηση, οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών και των αρχών ασφαλείας «συζήτησαν διεξοδικά τα προβλήματα» στα εργοστάσια και κατέληξαν στη σύσταση ενός μόνιμου γραφείου στην κεντρική διοίκηση του DOPS, το οποίο έγινε γνωστό ως «κοινοτικό κέντρο». Κέντρο όπου ουσιαστικά οι εργαζόμενοι κρατούνταν, βασανίζονταν και σε ορισμένες περιπτώσεις «εξαφανίζονταν».

Εξάλλου και η δικτατορία της Βραζιλίας φανατισμένα επιδίωκε την κατασκοπία της εργατικής τάξης, οπότε η χρηματική και οιουδήποτε άλλου είδους στήριξη ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Μέρος της στρατηγικής της ήταν να διατάξει την αύξηση των ημερομισθίων, όπου «οι πράκτορές της» είχαν την αποστολή να καταγράφουν όλες τις αντιδράσεις τόσο εντός των εργοστασίων όσο και εντός των συνδικαλιστικών ενώσεων. Την ίδια στιγμή, στηρίζοντας και προωθώντας τον επιχειρηματικό έλεγχο των σωματείων, η στρατιωτική χούντα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το σύστημα πληρωμών για να χρηματοδοτεί την καταστολή, αλλά και τον προσωπικό πλουτισμό των στελεχών της.

Οσο για τις πολυεθνικές, που από τις αρχές της δεκαετίας του '60 ανησυχούσαν υπέρμετρα για την αύξηση της δύναμης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, είχαν τα «κέρδη» τους... Η κρατική - επιχειρησιακή καταστολή ήταν τόσο «προσοδοφόρα», που δεν υπήρξε ούτε μία απεργία ή κινητοποίηση σε μεγάλη βιομηχανία από το 1969 έως το 1978. Ως επόμενο βήμα ήρθε φυσικά και η μείωση των μισθών και των επιδομάτων που τελικά θεσμοθέτησαν το αποκαλούμενο «βραζιλιάνικο θαύμα», των υπέρογκων κερδών και ρυθμών ανάπτυξης, που φυσικά θρυμματίστηκε στην κρίση του χρέους στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Η απόλυτη συνεργασία πολυεθνικών και στρατιωτικών καθεστώτων δεν ήταν μόνο φαινόμενο που περιορίστηκε στη Βραζιλία. Στην Αργεντινή, όπου η στρατιωτική χούντα ίσως ήταν η πλέον φονική και ειδεχθής της Νότιας Αμερικής, δεκάδες χιλιάδες εργάτες συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν τους πρώτους μήνες του πραξικοπήματος του 1976. Αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας από το Μπουένος Αϊρες προς την Ουάσιγκτον αναφέρει: «Αριστη συνεργασία μεταξύ επιχειρήσεων και αρχών ασφαλείας», καθώς επίσης ότι μεταξύ των κύριων προσδοκιών εκ μέρους των ξένων επιχειρήσεων ήταν «η ελαχιστοποίηση του κινδύνου απεργιών στις βιομηχανικές τους μονάδες». Ενώ εταιρίες όπως η «Mercedes Benz» και η «Ford» επέτρεπαν τη χρήση των ιδιοκτησιών τους για παράνομα κέντρα κράτησης, όπου εργαζόμενοι, που οι ίδιες εταιρίες είχαν παραδώσει τις λίστες, βασανίζονταν, φυλακίζονταν και δολοφονούνταν.