Οι ρητορικές κορόνες που δημαγωγικά υψώνει η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δηλαδή από κοινού οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ) - για δήθεν αγωνιστική συνέχεια ενάντια στο νόμο για την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας δεν πείθουν κανέναν. Η ίδια η απραξία τους για τη διοργάνωση της απεργίας που αποφάσισαν στις 26 Ιούλη, που αποτυπώθηκε στην κεντρική συγκέντρωσή τους των 600 ατόμων, σχεδόν χωρίς ...εργάτες, αυτό πιστοποιεί. Οπως και το κλείσιμο του προεδρικού, (της ΓΣΕΕ) χαιρετισμού με το «καλό καλοκαίρι», εκφράζει πράγματι την ταξική, όχι υπέρ της εργατικής τάξης, αλλά ενάντιά της, δράση αυτών των παρατάξεων, όχι βεβαίως για πρώτη φορά. Η τακτική της παρεμπόδισης της ταξικής πάλης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, των αγωνιστικών διαθέσεων κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να πάρουν τάχα αποφάσεις για κινητοποιήσεις με στόχο να τις εκτονώσουν ανώδυνα για την εργοδοσία, η απεμπόληση των ταξικών συμφερόντων των εργατών, απ' αυτή την πλειοψηφία, οδηγεί στην αποστράτευση, στην αδράνεια των σωματείων και των συνδικάτων στον παραμερισμό των ίδιων των εργατών από την ταξική αγωνιστική συμμετοχή στα σωματεία και στα συνδικάτα, στην καλλιέργεια υποταγμένων συνειδήσεων. Και το κάνουν συνειδητά. Η λογική, επίσης, που απορρέει από το πλαίσιο στόχων πάλης υποτίθεται, δηλαδή της υπεράσπισης των «κεκτημένων» από τους νόμους του ΠΑΣΟΚ για τον εργάσιμο χρόνο, λες και ο νόμος Γιαννίτση κάνει λιγότερο οδυνηρή τη διευθέτηση, όπως και η συμφωνία τους για διευθέτηση 3 ωρών τη βδομάδα που θα γίνονταν 5 ώρες, ανάμεσα σε εργοδοσία και εργαζόμενους με τη συλλογική σύμβαση που είχαν υπογράψει. Το ίδιο ισχύει π.χ. και με την υπεράσπιση του νόμου Ρέππα στην Κοινωνική Ασφάλιση. Δηλαδή, να αγωνίζεται η εργατική τάξη για την υπεράσπιση των αντεργατικών νόμων του ΠΑΣΟΚ(!) για να μιλήσουμε μόνο για τα τελευταία ζητήματα, γιατί η δράση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ βρίθει από παρόμοια παραδείγματα. Τα ίδια έκανε και με τους μισθούς, όταν υπέγραφε τη δίχρονη συλλογική σύμβαση, καθηλώνοντάς τους στα 586 ευρώ! Και όλ' αυτά, μαζί με το γεγονός ότι είναι πρωτεργάτης στους «κοινωνικούς διαλόγους», στο να περνά δηλαδή στη συνείδηση των εργατών ότι πρέπει να κάνουν υπόθεσή τους την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, δηλαδή του κεφαλαίου, κάνοντας έκπτωση από τις ανάγκες τους, έχει πλέον κάνει ολοφάνερο και στον πιο δύσπιστο ότι οι όποιοι αντιπολιτευτικοί ελιγμοί αυτών των παρατάξεων που συγκροτούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δε φθάνουν για να σβηστεί η πορεία ξεπουλήματος των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός συνεχίζει σ' αυτό το οποίο είναι ταγμένος. Να υπερασπίζεται μέσα στην εργατική τάξη τα συμφέροντα του κεφαλαίου, με την πλήρη αποδοχή των αντεργατικών επιλογών των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας. Αλλωστε, ως και ημερίδα έκαναν πρόσφατα για να πείσουν για την αποδοχή, ως δήθεν αντικειμενικής αναγκαιότητας, της ενίσχυσης του ανταγωνισμού, δηλαδή της αύξησης των κερδών του κεφαλαίου. Τη στήριξη πολιτικών που είχαν ως αποτέλεσμα τη γενίκευση των ευέλικτων μορφών εργασίας, τη νομιμοποίηση του δουλεμπορίου των εργαζομένων, τη συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων κ.ά.

Ακόμα και όταν η όξυνση των προβλημάτων και η δυναμική του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματός τους με την ακατάπαυστη δράση του ΠΑΜΕ τους εξαναγκάζει να κηρύξουν απεργιακές κινητοποιήσεις, φροντίζουν από την πρώτη στιγμή για την αποτυχία τους. Σχεδόν πριν ακόμα κηρυχτεί η τελευταία απεργία έσπευσαν να καλλιεργήσουν κλίμα απογοήτευσης, λέγοντας ότι είναι αμφίβολη η επιτυχία της, λόγω του καύσωνα και των καλοκαιρινών αδειών. Την απάντηση την πήραν από τους ίδιους τους εργαζόμενους που συμμετείχαν μαζικά στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Με όση θέρμη προστρέχουν σε κάθε «κοινωνικό διάλογο», προωθώντας την ψευδαίσθηση ότι κεφάλαιο και εργάτες μπορούν να τα βρουν, με άλλη τόση συνέπεια απέχουν από την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων. Ποτέ δε βρέθηκαν στους χώρους δουλιάς, δεν ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τους εργάτες, ως υποτιθέμενη συνδικαλιστική ηγεσία που ηγείται της οργάνωσης των αγώνων τους.

Ολα τα υπόλοιπα, όπως οι φραστικοί «σκυλοκαυγάδες» με την κυβέρνηση και οι ανακοινώσεις τους που αναλώθηκαν στο αν το νομοσχέδιο για το χρόνο εργασίας ενισχύει ή όχι το διευθυντικό δικαίωμα, και για τη μείωση τάχα του εργατικού εισοδήματος λόγω μείωσης της πληρωμής των υπερωριών, αντικειμενικά αποπροσανατόλιζαν τους εργαζόμενους από την ουσία των αντεργατικών μέτρων, ήταν για το «θεαθήναι», ή πιο σωστά για να εμφανίσουν τάχα φιλεργατικό πρόσωπο. Δηλαδή προσωπείο, φοβούμενοι μην τους πάρουν χαμπάρι ακόμη μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης, αν και οι μάσκες τους πλέον έπεσαν για τα καλά. Τους έχουν πάρει χαμπάρι και ας ψαρεύουν σε θολά νερά. Η συγκέντρωσή τους αυτό δείχνει. Αλλά και οι ίδιοι βεβαίως δε θέλουν εργατικό κίνημα. Τα πόστα θέλουν για να το 'χουν ποδηγετημένο.

Αν, για παράδειγμα, ενδιαφέρονταν για το συμφέρον του εργάτη, γιατί δεν υιοθετούν το στόχο για 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο με σταθερή δουλιά για όλους, με κατώτερο μισθό 1.200 ευρώ, για να υπάρχει στοιχειωδώς εργατικό εισόδημα για αξιοπρεπή ζωή και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα με επιβάρυνση του κράτους και της εργοδοσίας και μείωση των εισφορών των εργατών έως και κατάργησή τους; Μα, γιατί συμφωνούν με την ανταγωνιστικότητα. Και προβάλλουν τάχα τη μείωση της πληρωμής των υπερωριών, (στον καπιταλισμό πρέπει, βεβαίως, να πληρώνονται αδρά οι υπερωρίες, αλλά οι εργάτες πρέπει να παλεύουν για σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλιάς και μισθό που να ικανοποιεί τις ανάγκες τους και όχι να πασχίζουν με τις υπερωρίες που τους καταστρέφουν τη ζωή και την υγεία να βγάζουν συμπλήρωμα για τα προς το ζην), σαν την κύρια αντίθεσή τους στο νόμο, για να συγκαλύψουν ότι συμφωνούν με την ουσία του, που αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης και «σκοτώνει» τη ζωή του εργάτη.

Στην ίδια ρότα κινείται και η Αυτόνομη Παρέμβαση. Θέλει να τα 'χει καλά και με τη ΓΣΕΕ, αλλά να δείχνει και αγωνιστικό προσωπείο. Προβάλλει την ανάγκη αγωνιστικής δράσης των συνδικάτων αλλά με τη ΓΣΕΕ. Προσπαθεί να διαφοροποιηθεί στο πλαίσιο αιτημάτων, π.χ. 1.200 ευρώ αλλά σε τρία χρόνια και όχι άμεσα, ή προβάλλει γενικά το 35ωρο αλλά δέχεται τη μερική απασχόληση, την ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου. Ολ' αυτά προκειμένου να μη διασπάσει, τάχα, οργανωτικά το κίνημα, παίζοντας έτσι καλά το παιχνίδι εγκλωβισμού των εργατών στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Αλλωστε, ξέρει καλά και έχει συμβάλει στον «κοινωνικό εταιρισμό». Και ταυτόχρονα γίνεται η αιχμή του δόρατος ενάντια στο ΠΑΜΕ, επιδιώκοντας την παρεμπόδιση της συσπείρωσης στον ταξικό πόλο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να ηττηθούν ολοκληρωτικά. Ο ταξικός αγώνας θα ενισχύεται μέσα από την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, την αποδυνάμωση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, την απομάκρυνση εργατικών δυνάμεων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Αυτός είναι ο δρόμος που αντιστοιχεί στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργατών και των εργατριών, των νέων εργαζομένων που στενάζουν από την αντεργατική πολιτική, τη δικτατορία του κεφαλαίου.