Η επιτυχία που σημείωσε ο πρόσφατος απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στις 26 Ιούλη, ενάντια στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης - που χτυπούν το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας σμπαραλιάζοντας, κυριολεκτικά, τις ζωές των εργαζομένων - δεν ήταν περιστασιακή. Ηρθε ως αποτέλεσμα της διαρκούς προσπάθειας των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, του ΠΑΜΕ, που από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του έχει ριχθεί στη μάχη για την οργάνωση της πάλης και το συντονισμό της δράσης των εργαζομένων. Ηταν η συνέχεια των προηγούμενων αγωνιστικών πολύμορφων παρεμβάσεων των ταξικών δυνάμεων. Από τις καθημερινές μάχες που δίνονται στους χώρους δουλιάς, στις περιοδείες και συγκεντρώσεις μέχρι τη δράση για την αναζωογόνηση της ζωής των πρωτοβάθμιων σωματείων, τη συμμετοχή των εργατών στη λειτουργία και τη δράση τους στην ενίσχυσή τους με την εγγραφή νέων μελών, τη δημιουργία επιτροπών αγώνα και απεργιακών επιτροπών, ως και την οργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων και την κατάληψη υπουργείων.

Κεντρικό σημείο αναφοράς αυτής της δράσης είναι ότι αυτή η πολιτική των κυβερνήσεων που υπηρετεί απαρέγκλιτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αυτή είναι που αναπαράγει και θρέφει τα προβλήματα των εργαζομένων, και δεν παίρνει φτιασιδώματα μέσα από «κοινωνικούς διαλόγους» και ταξικές συνεργασίες. Τα συμφέροντα εργαζομένων - κεφαλαίου είναι διαμετρικά αντίθετα. Γι' αυτό αποτελεί μονόδρομο η ανάπτυξη της ταξικής πάλης των εργαζομένων ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, με στόχο την ανατροπή της. Αυτό εκφράζεται τόσο μέσα από την ανυποχώρητη στάση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων στην καθημερινή τους δράση, από το κάλεσμα του ΠΑΜΕ στους εργαζόμενους να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την οργάνωση του αγώνα τους, από το ίδιο το πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλουν οι ταξικές δυνάμεις. Αιτήματα που έχουν βασικό κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων, αυξημένων, πραγματικών αναγκών των εργαζομένων και που η υλοποίησή τους απαιτεί τη σύγκρουση με την αντεργατική πολιτική και τους φορείς της, την εγκατάλειψη αυτών των πολιτικών φορέων από την εργατική τάξη.

Αυτή η ακατάπαυστη δράση που ΠΑΜΕ είναι που απέφερε τη μαζικότατη συμμετοχή των εργαζομένων από κάθε χώρο δουλιάς στην απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τρίτης στην Αθήνα και τις δεκάδες ακόμα συγκεντρώσεις που οργάνωσε σε όλη τη χώρα. Συμμετοχή που έδειξε την αυξανόμενη εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης στο ΠΑΜΕ και διέψευσε τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, οι οποίες, αν και εξαναγκάστηκαν να προκηρύξουν την απεργία, έσπευσαν να την υπονομεύσουν, λέγοντας ότι ο καύσωνας και οι άδειες του καλοκαιριού θα εμποδίσουν την επιτυχία της. Συμμετοχή που έδειξε ότι το ταξικό κίνημα δυναμώνει και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι καταδικάζουν την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης που καταργεί το 8ωρο και το 7ωρο, αυξάνοντας κατακόρυφα το βαθμό εκμετάλλευσης, αποδιοργανώνοντας τη ζωή των εργαζομένων, αφού τους στερεί τον καθημερινό ελεύθερο χρόνο τους, καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα την υγεία τους, υπονομεύει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και μειώνει την υπερωριακή αμοιβή, η αύξηση της οποίας πρέπει να διεκδικείται ως εμπόδιο στην τάση ανεμπόδιστης αύξησης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και της αύξησης της απλήρωτης δουλιάς του εργάτη. Ομως, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις δε σταματούν εδώ. Ανεβάζουν το πήχη των καθηκόντων τους. Και συνεχίζουν ακόμα πιο αποφασιστικά, πιο μαχητικά τον αγώνα με όλες τις μορφές. Για να σπάσουν οριστικά τη μοιρολατρία που καλλιεργούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ). Αλλωστε, η έως τώρα δράση του ΠΑΜΕ και τ' αποτελέσματά της έχουν ανοίξει το δρόμο της συμμετοχής μεγαλύτερων τμημάτων των εργατών στην ταξική αγωνιστική δράση, δείχνοντας ταυτόχρονα ότι η συνεπής δράση μπορεί να χτυπά τη μοιρολατρία. Αναδεικνύουν την ανάγκη, οι εργαζόμενοι να απεγκλωβιστούν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Να αλλάξουν τους συσχετισμούς δύναμης στα συνδικάτα, αποδυναμώνοντας τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, ισχυροποιώντας παραπέρα το ΠΑΜΕ. Απαραίτητη προϋπόθεση για την αύξηση της αποτελεσματικότητας του αγώνα. Ο μόνος δρόμος που αντιστοιχεί στα συμφέροντα της εργατικής τάξης που βλέπουν μέρα με τη μέρα δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων να αφαιρούνται, προκειμένου το κεφάλαιο να βγάζει όλο και περισσότερα κέρδη.