Για την εργατική τάξη, αλλά και το Κόμμα που συσπειρώνει την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό, η αλληλεγγύη στο μετανάστη δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας. Οπως επίσης, απευθύνεται πρώτα και κύρια στο μετανάστη εργάτη. Μέσα από πολλές πρωτοβουλίες, όπως είναι και η διοργάνωση κάθε χρόνο του «Διημέρου για τους μετανάστες». Η κοινωνικοταξική ταυτότητα των μεταναστών δεν είναι ίδια για όλους. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες, εκείνος που εκμεταλλεύεται στυγνά το μετανάστη εργάτη, έχει την ίδια φυλετική καταγωγή μ' αυτόν, μιλά την ίδια γλώσσα. Αλλωστε, εκείνο που πρώτα διακρίνει τον καθένα μας, δεν είναι το χρώμα του κορμιού του, είναι η τάξη του.

Γι' αυτό και, πρώτιστο πρόβλημα του μετανάστη εργάτη, δεν είναι τα - λεγόμενα - «ιδιαίτερα» ζητήματα, όπως π.χ. το πότε και πώς θα εκδοθεί η άδεια παραμονής του. Κύριος αντίπαλος είναι ο ίδιος που απειλεί και το ντόπιο εργάτη: ο ιμπεριαλισμός. Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία προκαλεί τα κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς. Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα είναι που συνθλίβει το όνειρο «για μια καλύτερη ζωή», πρώτα στην πατρίδα, κι έπειτα στη γη που αρχικά μπορεί και να φαντάζει ως «γη της επαγγελίας». Η ομηρία των μεταναστών στην παρανομία, η άγρια εκμετάλλευσή τους (η παρανομία ενισχύει την εργοδοτική αυθαιρεσία), οι προσπάθειες διάσπασης των εργατών με συκοφαντικά και φτηνά επιχειρήματα του τύπου «οι ξένοι φταίνε για την ανεργία», δεν είναι παρά τερτίπια των ιμπεριαλιστών για την ποδηγέτηση της εργατικής τάξης, το σαμποτάρισμα της ταξικής ενότητας, το χτύπημα του εργατικού κινήματος.

Οσο για εκείνους που κάνουν λόγο ξεκομμένα για «αντιρατσιστικό αγώνα», για «μεταναστευτικό κίνημα» (όπως οι δυνάμεις του «Φόρουμ» - ΣΥΝ - κλπ.) αποσιωπούν πως ο ρατσισμός είναι δημιούργημα του ιμπεριαλισμού και τους ιμπεριαλιστές εξυπηρετεί. Στην πραγματικότητα θέλουν τους μετανάστες έξω από το μαζικό, ριζοσπαστικό κίνημα, από τα ταξικά συνδικάτα. Αφού, στην ουσία, είναι κι οι ίδιοι δεκανίκια των εκμεταλλευτών.

H συσπείρωση, η δράση, η αποφασιστική ένταξη του μετανάστη εργάτη στο συνδικάτο του, η ενίσχυση του ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενίσχυση του ΠΑΜΕ, μπορεί να βάλει φραγμούς στη λυσσαλέα επίθεση της κυρίαρχης τάξης. Στην ιμπεριαλιστική αγριότητα που άλλοτε αποτυπώνεται στα χιλιάδες πτώματα λαθρομεταναστών που επιπλέουν στο Αιγαίο, άλλοτε στα άθλια μεροκάματα και τα εξαντλητικά ωράρια για τα οποία... «προσφέρονται» οι παράνομοι μετανάστες, άλλοτε στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία που με μεγαλύτερη ένταση ξεσπά στους μετανάστες. Αυτοί οι φραγμοί μπορούν να μπουν μόνο μέσα από τον ενωμένο αγώνα όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή ή θρησκεία. Η διαρκώς εντεινόμενη αντεργατική, συνολική και συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, είναι που επιτάσσει την πανεργατική, μετωπική αντεπίθεση όλων των εργαζομένων.

Δεν είναι τα «ίσα δικαιώματα» με τους ντόπιους, που έχουν ανάγκη οι μετανάστες. Την παραβίαση των συμβάσεων, τους μισθούς πείνας, την ανασφάλιστη και προσωρινή δουλιά, το ελαστικό ωράριο, το νέο εργασιακό Μεσαίωνα που ανατέλλει, κανείς δεν μπορεί να τα ονομάσει δικαιώματα, και μάλιστα ζηλευτά. Οπως ο Ελληνας, το ίδιο και ο Αλβανός, κι ο Βούλγαρος κι ο Σουδανός κι ο Κούρδος εργάτης, έχουν ανάγκη όχι απλά να κρατήσουν ό,τι κατέκτησε το εργατικό κίνημα με αιματηρούς αγώνες δεκαετιών. Αλλά να διεκδικήσουν όλα τους τα δικαιώματα, να απαιτήσουν την ικανοποίηση όλων τους των αναγκών. Να παλέψουν για όλα όσα τους ανήκουν. Ολα όσα δημιουργούν με το νου και τα χέρια τους.