Στην Ελλάδα, κεντρικό ρόλο στη διάχυση παρόμοιων αντιλήψεων μέσα στο κίνημα έπαιξε και παίζει ο ΣΥΝ. Είναι χαρακτηριστικά της συμπόρευσης του ΣΥΝ με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα των πιο αντιδραστικών κύκλων της αστικής τάξης, τα λόγια του Αλ. Αλαβάνου σε πρόσφατη συγκέντρωση του ΣΥΝ: «Ελάτε να αποκολληθούμε από μια αυτιστική προσκόλληση στο παρελθόν. Δεν ξεχνάμε τα μοιραία ατοπήματα, όπως το να διαχωρίζεται ο σοσιαλισμός από την ελευθερία ή το να ακολουθούνται άκριτα αντιλήψεις διεθνών κέντρων».

Από τη μεριά τους όμως, στο δικό τους «διεθνές κέντρο», το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα (ΕΑΚ), συνομολογούν, με σιδερένια ομοφωνία στο Καταστατικό τους ότι βρίσκονται «σε ανεπιφύλακτη αντιδιαστολή με αντιδημοκρατικές, σταλινικές πρακτικές και εγκλήματα, που βρίσκονταν σε απόλυτη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδανικά».

Σε συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΕΑΚ και σε συζήτηση για το ζήτημα αυτό, που προκάλεσε το ΚΚ Βοημίας -Μοραβίας (παρατηρητής στο ΕΑΚ), ο Φάουστο Μπερτινότι (πρόεδρος του ΕΑΚ και γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης) δήλωσε με μια πρωτοφανή για οπορτουνιστή καθαρότητα:

«Η απόρριψη του Σταλινισμού ανήκει στην πολιτική μας ταυτότητα... δεν έχει τίποτα να κάνει με το παρελθόν μας, αλλά με το μέλλον μας. Αυτό που αρνούμαστε με απόλυτο τρόπο είναι η ίδια η ιδέα της εξουσίας που συνδέεται με το Σταλινισμό. Ξεκινώντας από εκεί, μπορούμε να αρχίσουμε να φανταζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία. Χωρίς αυτήν την απόρριψη, δε θα είμαστε σε θέση να φανταστούμε τη δικιά μας ιδέα για το σοσιαλισμό».

Μέσα από την απόρριψη του λεγόμενου Σταλινισμού, δε θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο ολοκληρωτική απόρριψη ολόκληρης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, της αναγκαιότητας στο σήμερα ενός Κομμουνιστικού Κόμματος Νέου Τύπου, εξοπλισμένου με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και πρακτική. Είναι ίσως αχρείαστο να τονιστεί ότι η Επανίδρυση και οι υπόλοιπες δυνάμεις του ΕΑΚ αποτελούν βασικές κινητήριες δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, το οποίο και μπολιάζουν με τις αντικομμουνιστικές αυτές αντιλήψεις τους.

Η συνολική τακτική του ΣΥΝ, παρά τις κατά καιρούς διαφοροποιήσεις, συγκλίνει στην κατεύθυνση της καλλιέργειας αυταπατών για το ρόλο και το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, για τη δυνατότητα «αριστερής» μετατόπισής του, για τη δυνατότητα «αριστερής» κυβέρνησης συνεργασίας ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ. Αυτή η τακτική συμβάλλει στον εγκλωβισμό δυνάμεων, τόσο στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ όσο και σ' ένα διαφορετικό σχήμα σοσιαλδημοκρατικού φιλελευθερισμού. Η απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και η μετατόπισή του σε πιο ανοιχτά φιλελεύθερες επιλογές, αναγκάζει το ΣΥΝ να «σκληραίνει» φραστικά την κριτική απέναντί του, χωρίς όμως να κλείνει τις πόρτες στη συνεργασία μαζί του. Το αντίθετο, το εγκαλεί να επιστρέψει σε κάποιες «σοσιαλδημοκρατικές αρχές» προσαρμοσμένες στις ανάγκες της «παγκοσμιοποίησης» και προετοιμάζεται για συνεργασία σε τοπικό επίπεδο.

Για τη δημιουργία προϋποθέσεων γενικευμένης συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αλαβάνου στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ: «Πριν από δύο μήνες, στο Συνέδριό μας, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρότεινε τη δημιουργία ενός φόρουμ προβληματισμού και διαλόγου, σε μόνιμη βάση εφ' όλης σχεδόν της ύλης ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, το Συνασπισμό, άλλες ενδιαφερόμενες δυνάμεις. Κάτι τέτοιο νομίζω θα προϋποθέτει βήματα προς μία συνολική πολιτική σύγκλιση. Αυτά δεν υπάρχουν. Αυτό δε σημαίνει ότι οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να κτίσουν γύρω τους υψηλά τείχη, να κλειστεί η κάθε μια στο δικό της κάστρο (!). Δεν ξεχνάμε τις μέρες που βρεθήκαμε με πολλούς από εσάς, μαζί στο δρόμο για τον πόλεμο στο Ιράκ ή το Ασφαλιστικό. Ελπίζω να ξαναβρεθούμε μαζί με μία σειρά στόχους, για την ειρήνη, την ανεξαρτησία, την κοινωνική πρόοδο, την ανεκτικότητα».

• Από το κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα: «Η ταχτική του ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ. Η πρόταση για την "ενότητα της Αριστεράς" και για "κοινή δράση στοπρόβλημα"»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ