Το σπίτι «κάστρο» της οδού Μπιζανίου αρ. 10, όπου ήταν το Φρουραρχείο του ΕΛΑΣ, γίνεται ολοκαύτωμα. Οι οκτώ ΕΛΑΣίτες Γιάννης Ιωακειμίδης, 17 χρόνων, Σπύρος Πουλημένος, 17 χρόνων, Δημήτρης Γαλάτσης, 19 χρόνων, Δημήτρης Βασιλειάδης, 19 χρόνων, Ιορδάνης Παπαδόπουλος, 19 χρόνων, Γιώργης Γυμνόπουλος, 21 χρόνων, Στέλιος Βιτζέντζος, 20 χρόνων και Γαβριήλ Μυρδινός, 25 χρόνων, μετά από ηρωική αντίσταση για να μην πέσουν στα χέρια των εκατοντάδων ταγματασφαλιτών και Γερμανών που τους πολιορκούσαν - έκαναν την «έξοδο προς την ελευθερία». Ανάλογα μπλόκα είχαν γίνει στην Κοκκινιά από τους ταγματασφαλίτες στις 17 Αυγούστου του 1944, όπου εκτελέστηκαν στην πλατεία Οσίας Ξένης από υποδείξεις κουκουλοφόρων, 76 άτομα. Το ίδιο έγινε στις 7/8/1944 στο Βύρωνα σε μπλόκο των Γερμανών και τσολιάδων όπου εκτελούνται 11 άτομα. Στέλνονται εκατοντάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους φασίστες - κατακτητές. Το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της πάλης του ΕΛΑΣ, είναι η μάχη και η αυτοθυσία των τριών παλικαριών, στο «κάστρο» του Υμηττού. Ο ΕΛΑΣ δίνει μαθήματα ελευθερίας.

Στις 24 Ιούλη του 1944, οι Μπουραντάδες, ταγματασφαλίτες και χιτλερικοί κάνουν επιδρομή στην Καλλιθέα της Αθήνας. Το 1ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Αθήνας τους αποκρούει. Στις 24 Ιούλη χίλιοι εκατό και πλέον Γερμανοί, ταγματασφαλίτες και «Ειδικά και της Χωροφυλακής - φαλαγγίτες» (είχαν «εκπαιδευτεί» σε κλίμα αντικομμουνιστικής υστερίας με σύνθημα «Φαλαγγίτες, πιστεύσατε - Αγωνιστείτε Νικήσατε...!!!) κάνουν μπλόκα. Γίνονται μαζικές συλλήψεις. Ο ΕΛΑΣ αντιστέκεται. Καλεί το λαό σε συναγερμό: Οι ντουντούκες λειτουργούν διαρκώς. Τα απελευθερωτικά συνθήματα στους τοίχους κατακεραυνώνουν τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους. Η μάχη αρχίζει απ' το πρωί. Απεργούν όλοι. Τα μαγαζιά κλείνουν. Τμήματα του ΕΛΑΣ από τα Πετράλωνα, Σφαγεία, Παγκράτι, Νέα Σμύρνη, το Ελληνικό, και την Κοκκινιά προστρέχουν για να βοηθήσουν τους συντρόφους τους - στην Καλλιθέα. Οι Γερμανοτσολιάδες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα: βαριά πολυβόλα - όλμους. Το σπίτι «κάστρο» της οδού Μπιζανίου κρατάει. Οι επιδρομείς καλούν τους ηρωικούς ΕΛΑΣίτες να παραδοθούν. Από μέσα ακούγεται ο «ΕΛΑΣ δεν παραδίδεται ποτέ». Οι ριπές συνεχίζονται. Οι απώλειες των Γερμανοτσολιάδων είναι πολλές (50 νεκροί και τραυματίες). Εξι ώρες κρατάει η άνιση πάλη. Υστερα ακούγονται οι τελευταίοι πυροβολισμοί των ηρωικών παιδιών του ΕΛΑΣ. Και αντηχεί ο θούριος του Εθνικού Υμνου: «Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά». Η «έξοδος» των οκτώ ΕΛΑΣιτών προς την Αθανασία. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται ως το απόγευμα. Οι Γερμανοί αποσύρονται.

Το ανδραγάθημα των ηρωικών παιδιών, γίνεται θρύλος. Την άλλη μέρα, 25 Ιούλη γίνεται η κηδεία των οκτώ ηρώων. Παίρνουν μέρος χιλιάδες λαού με επικεφαλής τα τμήματα του ΕΛΑΣ που περιφρουρούν την κηδεία από αντίποινα των Γερμανών. Παντού και πάλι ο ΕΛΑΣ γίνεται φρουρός του λαού. Αγρυπνα παρακολουθεί τους Γερμανούς. Φράζει το δρόμο τους, τους χτυπάει αλύπητα. Τα σαμποτάζ, η τιμωρία των συνεργατών των κατακτητών, βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Ο ΕΛΑΣ στις πόλεις και στα χωριά τραγουδάει: Το «Λαέ σκλαβωμένε... της λευτεριάς τα αγέρι φυσάει εμπρός - εμπρός». Γι' αυτό τον αέρα της ελευθερίας, οι οκτώ ΕΛΑΣίτες έγιναν ολοκαύτωμα: «Ολοκαύτωμα γενήκατε σεις/ πατρίδα και τιμή να υπερασπιστείτε/ λεβέντες κι αν πεθάνατε σεις/ αιώνια στη μνήμη μας ζείτε».