Η εργατική τάξη, στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, και τα άλλα λαϊκά στρώματα δοκιμάζονται ακόμη μια φορά άγρια - και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή... Από το βήμα της ΔΕΘ, η κυβέρνηση, διά στόματος πρωθυπουργού, θα εξαγγείλει νέα επίθεση στους εργαζόμενους.

Συνάμα, χορηγούνται κάθε είδους παροχές, ζεστό χρήμα και προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Τα κέρδη και ο πλούτος, που συσσωρεύει η άρχουσα τάξη, ξεπερνούν κάθε φαντασία.

Με το ΠΑΜΕ, λοιπόν, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στις 6.30 το απόγευμα και στην πορεία, να εκφράσουμε μαζικά και επιθετικά την αντίθεση σ' αυτήν την πολιτική. Να διατρανώσουμε ότι η εργατική τάξη δε συναινεί, δε χαρίζει κανένα δικαίωμα και θα υπερασπιστεί με όλα τα μέσα και μέχρι το τέλος όσα της ανήκουν.

Αυτή η πολιτική δεν παίρνει διορθώσεις, θέλει ανατροπή. Τα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία πρέπει ν' αλλάξουν χέρια. Η οικονομία να λειτουργήσει με κεντρικό - δημοκρατικό σχεδιασμό, με λαϊκή συμμετοχή και με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι το κέρδος του καπιταλιστή.

Να διαδηλώσουμε ότι την κυρίαρχη πολιτική, που εφαρμόζει η κυβέρνηση τη στηρίζει και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ασκεί αντιπολίτευση για τα μάτια του κόσμου. Για το ΠΑΣΟΚ τα μέτρα είναι «αποσπασματικά», γίνεται από την κυβέρνηση «μη ορθή εφαρμογή των αναπτυξιακών νόμων», «τα μέτρα δεν είναι προϊόν διαλόγου και συναίνεσης», ενώ «η νέα φτώχεια οφείλεται στους απίστευτους χειρισμούς στην οικονομία». Για την ταξική, πολιτική ουσία των μέτρων - με την οποία συμφωνεί το ΠΑΣΟΚ - δε λέει, φυσικά, κουβέντα, ούτε για τη στρατηγική της Λισαβόνας και την πολιτική της ΕΕ.

Η κυβέρνηση σήμερα συνεχίζει και βαθαίνει την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, αν κυβερνούσε σήμερα, την ίδια πολιτική θα εφάρμοζε με αυτήν της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ, αν κυβερνήσει αύριο, την ίδια πολιτική θα εφαρμόσει (στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, σελ. 17, γράφεται ότι θα επιβληθεί ΦΠΑ στις οικοδομές, αυτό δηλ. που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση!).

Οσο για το ΣΥΝ, που αναζητά την ...καλή ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, «πονόψυχους» καπιταλιστές και την ...ανθρώπινη ΕΕ, που θέλει να τα έχει καλά και με το κεφάλαιο και με την εργασία, συγκαλύπτει την κυρίαρχη πολιτική και συμπλέει.

Με το ΠΑΜΕ, λοιπόν, στο λιμάνι, να απαντήσουμε και στα ιδεολογήματα της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Να εξηγήσουμε στους εργαζόμενους ότι η ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και επιχειρηματικότητα του κεφαλαίου φέρνει κέρδη και πλούτο στην ολιγαρχία. Ενώ στους εργαζόμενους φέρνει ανεργία, φτώχεια, απολύσεις, κοινωνική καταπίεση, αφαίρεση δικαιωμάτων, μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Και από την άλλη, μετατρέπει την Παιδεία - Υγεία σε εμπόρευμα και τα αεροπλάνα σε ιπτάμενα φέρετρα, προκαλεί πολιτιστική υποβάθμιση, καταστροφή της φύσης και του τοπίου των πόλεων.

Ο ανταγωνισμός των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων παγκοσμίως φέρνει πολέμους, σφαγές, λεηλασίες, δυστυχία στους λαούς και οικολογική καταστροφή.

Η ανάπτυξη που προωθεί η κυρίαρχη πολιτική δεν είναι για όλους, αλλά για την αστική τάξη, ενάντια στα συμφέροντα του λαού και της κοινωνίας.

Η πολιτική της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μονόδρομος, απλά, είναι σήμερα η κυρίαρχη. Υπάρχει και άλλη πολιτική, αυτή που αντιστοιχεί στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τα οποία ταυτίζονται στην ουσία με τα συμφέροντα των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με την κοινωνική εξέλιξη και την πρόοδο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1996 έως το 2003 στην Ελλάδα το πραγματικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος στον επιχειρηματικό τομέα μειώθηκε κατά 11%, όμως οι τιμές των προϊόντων αυξήθηκαν.

Σε κάθε ευρώ που δαπανάται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, τα 83 λεπτά τα πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι (28 λεπτά από την άμεση φορολογία και 55 λεπτά από το ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης).

Μέσα στο 2004, 273 κερδοφόρες εταιρίες στο Χρηματιστήριο κέρδισαν 7,5 δισ. ευρώ, δηλ. 2,56 τρισεκατομμύρια δρχ.

Εδώ και πέντε χρόνια περίπου, έχουμε κάθε χρόνο αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) κατά 3 με 4% περίπου, δηλ. αυξάνει ο κοινωνικός πλούτος που παράγει η εργατική τάξη, μαζί με την επιστήμη και τη διανόηση. Εχουμε με άλλα λόγια καπιταλιστική ανάπτυξη, όμως η ανεργία παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα, η φτώχεια, η ακρίβεια μεγαλώνουν, οι απολύσεις συνεχίζονται, η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια και ο Πολιτισμός παραμένουν στη γνωστή κατάσταση ή και υποβαθμίζονται περισσότερο.

Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτό θα πει καπιταλιστική ανάπτυξη, την οποία υπηρετεί η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΠΑΣΟΚ.

Τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει και στο συνδικαλιστικό τοπίο. Η συμμαχία ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ - παράταξη του ΣΥΝ, που υπήρχε μέχρι την περασμένη άνοιξη σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, περνάει σε άλλη φάση. Παραμένει ως προς το κύριο, τη στήριξη της κυρίαρχης πολιτικής, διαφοροποιείται, όμως, ως προς τη διαχείριση αυτής της πολιτικής.

Η ηγεσία της ΔΑΚΕ διαχωρίζει τη θέση της και στηρίζει ανοιχτά την κυβερνητική πολιτική (=διαχείριση ΝΔ) και θα παίξει ανοιχτά υπονομευτικό ρόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και της παράταξης του ΣΥΝ και διάφορες «αριστερές» ομάδες συνεχίζουν μαζί και θα επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα για έναν στείρο αντικυβερνητισμό με κινήσεις κορυφής και εντυπωσιασμού, με δημαγωγία για τα προβλήματα και ψόφιες ως προς την οργάνωση και το περιεχόμενο απεργίες, με σκοπό να φθείρουν την κυβέρνηση - όχι την πολιτική της - για να αναλάβει μετά τις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση (=διαχείριση ΠΑΣΟΚ). Η παράταξη του ΣΥΝ ακόμα μια φορά κουβαλάει νερό στο μύλο του ΠΑΣΟΚ.

Με το ΠΑΜΕ λοιπόν, ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά και στη φθαρμένη, ηθικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά, ηγεσία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ενάντια στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Για συνολική αντιπαράθεση με την πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ και κεφαλαίου. Φυσικά, έχουν και διατηρούν τη σημασία τους οι αγώνες των σωματείων και των κλάδων της εργατικής τάξης. Κυρίως, όμως, χρειάζεται, για να έχουν οι αγώνες αποτέλεσμα, προοπτική και δυναμική, η συνολική αντιπαράθεση όλης της εργατικής τάξης.

Συνολική αντιπαράθεση, όμως, σημαίνει κοινούς στόχους και ενιαία αιτήματα, χωρίς να παραβλέπονται τα κλαδικά. Χρειάζεται ενιαία οργάνωση και συντονισμός της πάλης. Αυτός είναι ο ρόλος του ΠΑΜΕ: Να συνενώσει σε οργανωτικό επίπεδο και σε επίπεδο αιτημάτων σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, συνδικαλιστικές δυνάμεις και εργαζόμενους.

Ποιος άλλος θα το κάνει αυτό; Η ενσωματωμένη στην κυρίαρχη πολιτική ηγεσία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ; Που ενδιαφέρεται και βάζει πλάτη για να περάσει αυτή η πολιτική στους εργαζόμενους με τους λιγότερους κραδασμούς για την άρχουσα τάξη; Ποιοι υπέγραψαν στον ΟΤΕ την κατάπτυστη συμφωνία, ποιες παρατάξεις;

Στον καιρό του, ο Λένιν έγραφε κάτι πολύ επίκαιρο και σήμερα:

«Οταν οι εργάτες ενός εργοστασίου, ενός ορισμένου επαγγέλματος αρχίσουν να παλεύουν ενάντια στα αφεντικά τους είναι, άραγε, αυτό ταξική πάλη; Οχι, αυτό δεν είναι παρά αδύνατες εμβρυακές εκδηλώσεις. Η πάλη των εργατών τότε μόνο γίνεται ταξική πάλη, όταν όλοι οι πρωτοπόροι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης όλης της χώρας συναισθανθούν ότι αποτελούν μια ενιαία εργατική τάξη και αρχίζουν να παλεύουν όχι ενάντια στα χωριστά αφεντικά, αλλά σε όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και ενάντια στην κυβέρνηση που υποστηρίζει την τάξη αυτή».

Με το ΠΑΜΕ, ταξικά, ενωτικά, αγωνιστικά, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μπαίνουμε στη μάχη. Θα είναι εκεί και η ΠΑΣΥ των αγροτών και η Συντονιστική Επιτροπή των Επαγγελματιών και Βιοτεχνών.