Το πανελλαδικό συλλαλητήριο που διοργανώνει το ΠΑΜΕ στις 12 Νοέμβρη στην Αθήνα, δεν είναι απλά μια ακόμα κινητοποίηση, μια ακόμα πρωτοβουλία, από τις δεκάδες και εκατοντάδες που έχει διοργανώσει το Πανεργατικό Μέτωπο. Επιδιώκει - και δεν το κρύβει - ότι αυτό το συλλαλητήριο πρέπει να αποτελέσει σταθμό, στη δράση των ταξικών δυνάμεων. Σταθμό στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Να δημιουργήσει προϋποθέσεις μαζικής λαϊκής αντίδρασης και αντεπίθεσης, όλων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Το ΠΑΜΕ φιλοδοξεί και επιδιώκει, σε συνθήκες όξυνσης της αντεργατικής επίθεσης, σε συνθήκες όξυνσης των προβλημάτων της εργατικής οικογένειας, να οργανωθεί ακόμα πιο αποτελεσματικά η πάλη των εργαζομένων, πλατύτερα στρώματα να μπουν σε αυτή την πάλη, η οποία ταυτόχρονα θα βαθαίνει τα ταξικά της χαρακτηριστικά, θα ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις, θα συγκρούεται πιο αποφασιστικά με τα ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης περί «ανταγωνιστικότητας» και «παραγωγικότητας» της οικονομίας, θα βοηθάει να ξεκόβουν δυνάμεις από τη στρούγκα της κυρίαρχης πολιτικής.

Γι' αυτό, σημασία δεν έχει μόνο η επιτυχία του συλλαλητηρίου, στόχος δεν είναι μόνο να πλημμυρίσει το Πεδίον του Αρεως από τους ανθρώπους του μόχθου, αλλά και στην πορεία προς το συλλαλητήριο, στις 50 μέρες που έχουμε μπροστά μας οι ταξικές δυνάμεις να ξεδιπλώσουν τη δράση τους, να μη μείνει εργοστάσιο και επιχείρηση που να μη φτάσει το μήνυμα του συλλαλητηρίου, που να μη γίνει συζήτηση για το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ. Και κάτι ακόμα σημαντικό: Να υπογραμμιστεί ξανά και ξανά, ότι μόνο οι αγώνες των εργαζομένων, μόνο η συσπείρωση δυνάμεων και η οργάνωση της πάλης μπορεί να μπει φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, στην πολιτική της ΕΕ, που είναι ταυτόχρονα και στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου. Οτι οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη να αντιστρέψουν αυτή την καταστροφική - για τα συμφέροντά τους - πορεία, ότι «δεν είναι γραφτό» αυτοί πάντα να πληρώνουν το μάρμαρο. Και ως εκ τούτου οι ταξικές δυνάμεις πρέπει καθαρά και ξάστερα να μιλήσουν ενάντια σε ποιους, ποια πολιτικά κόμματα και ποιες δυνάμεις πρέπει να στρέφεται αυτή η πάλη. Διότι ένας αγώνας που δε χτυπά τη ρίζα του κακού, ακόμα και αν φρενάρει προσωρινά κάποιες αρνητικές επιπτώσεις, καταλήγει να αφήνει να επανέρχεται από το παράθυρο, αυτό που μόλις λίγο πριν είχε βγάλει από την πόρτα.

Μπροστά σε ένα τέτοιο συλλαλητήριο, μπροστά στην ανάγκη η πάλη της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των ΕΒΕ, των νέων και των γυναικών, των ανέργων και των συνταξιούχων, να πάρει όλα αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, πρέπει αντίστοιχη να είναι και η δουλιά της προετοιμασίας. Πρώτος και απαράβατος όρος, το συλλαλητήριο να γίνει υπόθεση των ίδιων των συνδικάτων και των άλλων μαζικών φορέων. Συνεδριάσεις διοικήσεων, συσκέψεις, γενικές συνελεύσεις, περιοδείες, οργάνωση συζητήσεων μέσα και έξω από τους χώρους δουλιάς, να μπούνε στο ημερολόγιο της καθημερινής δράσης. «Πέτρα» δεν πρέπει να μείνει ασήκωτη, απ' άκρη σ' άκρη της χώρας. Το συλλαλητήριο πρέπει να γίνει καθημερινή υπόθεση όχι μόνο των εκατοντάδων συνδικαλιστικών στελεχών, αλλά χιλιάδων εργαζομένων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που πορεύονται μαζί του και προσβλέπουν σ' αυτό. Ιδιαίτερο βάρος και προγραμματισμός δουλιάς χρειάζεται να γίνει στις γυναίκες, στους νέους, στους ανέργους, στους μετανάστες. Οι Τοπικές Γραμματείες του ΠΑΜΕ, οι κλαδικές γραμματείες και οι Επιτροπές Αγώνα, να δώσουν πρώτες το παράδειγμα στην οργάνωση της δουλιάς. Απαντες να σηκώσουν τα μανίκια τους. Για να ταρακουνηθεί στις 12 Νοέμβρη το Πεδίον του Αρεως.