Οι εξαγγελίες του Καραμανλή στη ΔΕΘ έκαναν σαφές ότι η κυβέρνηση προχωρά ολοταχώς στην υλοποίηση των αντεργατικών σχεδιών στις πρώην ΔΕΚΟ κατά τα πρότυπα του ΟΤΕ, προκειμένου να διευκολυνθεί η πορεία και η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησής τους προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων. Ηδη έχει πάρει σειρά η «Ολυμπιακή» και έπονται οι υπόλοιπες. Από την πρώτη στιγμή, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις κατέδειξαν ότι οι εξελίξεις στην «Ολυμπιακή» δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», αλλά αποτέλεσμα των αντεργατικών - αντιλαϊκών πολιτικών, που επί χρόνια εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ο,τι ακριβώς συμβαίνει και στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Παρόμοια περίπτωση αποτελεί η ΕΥΔΑΠ, για την οποία μόλις πριν λίγες ημέρες η κομματική οργάνωση της ΝΔ στην Επιχείρηση, καλούσε σε συγκέντρωση προκειμένου να συζητηθεί το πώς θα εφαρμοστεί πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου στο προσωπικό και η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ «συνολικά και μερικώς». Ενώ τον περασμένο Ιούλη, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι της κατάπτυστης συμφωνίας που υπέγραψε η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΟΜΕ ΟΤΕ με τη διοίκηση του Οργανισμού, η ΔΑΚΕ ΕΥΔΑΠ σε ανακοίνωσή της αναφέρει ότι η λύση που θεσμοθετήθηκε στον ΟΤΕ για την εθελούσια έξοδο «θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην ΕΥΔΑΠ».

Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις του κεφαλαίου στην ΕΥΔΑΠ αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο το κράτος αναλαμβάνει να δημιουργήσει με τα λεφτά των εργαζομένων και του λαού τις υποδομές για την προσφορά βασικών κοινωνικών αγαθών - όπως το νερό - και στη συνέχεια τις παραδίδει στο κεφάλαιο για την εκμετάλλευσή τους και την αύξηση της κερδοφορίας τους.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, την ύδρευση της Αττικής αναλαμβάνει η αμερικανική ιδιωτική εταιρία «Ούλεν». Οταν όμως σημειώνεται τεράστια αύξηση του πληθυσμού στην Αττική και απαιτούνται μεγάλες επενδύσεις για τη δημιουργία και ανάπτυξη των υποδομών (συλλογή νερού, λίμνες, εξωτερικά υδραγωγεία), η εταιρία περνά στο κράτος το 1974 και μετονομάζεται σε Ελληνική Εταιρεία Υδρευσης (ΕΕΥ). Το 1980, μετά από συγχώνευση της ΕΕΥ και του Οργανισμού Αποχέτευσης Πρωτεύουσας ιδρύεται η ΕΥΔΑΠ, η οποία δημιουργεί τις βασικές υποδομές της ύδρευσης και της αποχέτευσης (κεντρικοί αποχετευτικοί αγωγοί, κεντρικοί αγωγοί ύδρευσης, το δευτερεύον δίκτυο, ολοκληρώθηκε το φράγμα του Μόρνου, εκτροπή του ποταμού Εύηνου κ.ά.).

Ομως, από την πρώτη στιγμή ίδρυσης της ΕΥΔΑΠ οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σχεδιάζουν και προωθούν την παράδοσή της στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Διαλύεται σταδιακά η περίφημη υπηρεσία αυτοκατασκευών που είχε επιτελέσει σοβαρότατο έργο, καθώς από το 1980 και μετά αρχίζουν να δίνουν τα έργα της σε εργολάβους. Από 800 εργαζόμενους που είχε τη δεκαετία του 1970 σήμερα έχει περίπου 60 εργαζόμενους και στην ουσία η υπηρεσία υπάρχει μόνο στα χαρτιά.

Συνολικά στην ΕΥΔΑΠ, οι εργολάβοι έχουν πλέον αναλάβει όχι μόνο τα μεγάλα έργα, αλλά και τις απλές επεμβάσεις στο δίκτυο (συντήρηση και επισκευή). Ακόμα και την τοποθέτηση των καινούριων παροχών. Πρόκειται για μια συνειδητή υποβάθμιση και συρρίκνωση του τεχνικού έργου της ΕΥΔΑΠ, την ίδια στιγμή που οι εργολαβίες διευρύνονται όχι μόνο στα τεχνικά έργα, αλλά και στις μελέτες. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι ότι από το 1980 μέχρι σήμερα ο αριθμός των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ είναι σχεδόν σταθερός (λίγο πάνω από τις 4.000), ενώ έχει υπερδιπλασιαστεί η γεωγραφική έκταση που καλύπτει και ο αριθμός των καταναλωτών που εξυπηρετεί η επιχείρηση.

Το 1996 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ περνά το νόμο 2414 και βάζει τα θεμέλια για την ιδιωτικοποίηση συνολικά του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τότε τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ περηφανεύονταν ότι βοήθησαν στο να πάρει σάρκα και οστά ο νόμος, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι συντελεί στον εκσυγχρονισμό των ΔΕΚΟ. Με το νόμο 2744 του 1999 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χωρίζει την ΕΥΔΑΠ στα δύο. Από τη μια δημιουργείται η ΕΥΔΑΠ παγίων που παραμένει στο κράτος και στην οποία ανήκουν από τις λίμνες μέχρι τα εξωτερικά υδραγωγεία (υποδομές που απαιτούν τεράστιες επενδύσεις και για αυτό το λόγο δεν εμπλέκονται οι ιδιώτες). Από την άλλη δημιουργείται ΕΥΔΑΠ ΑΕ, που έχει ως έργο τη διύλιση και την εμπορία του νερού.

Σχεδόν το 30% της ΕΥΔΑΠ ΑΕ ανήκει στους ιδιώτες μέσω του Χρηματιστηρίου, το 10% στην ΑΤΕ και το υπόλοιπο 60% στο κράτος. Ετσι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέχει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να αρπάξει κυριολεκτικά μια δημόσια περιουσία που φτιάχτηκε με τα λεφτά των εργαζομένων και του λαού και να την εκμεταλλευτεί για να αυξήσει τα κέρδη του. Χωρίς ταυτόχρονα να βάλει φράγκο!

Οι επιπτώσεις συνολικά στους εργαζόμενους από την πορεία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ είναι κιόλας φανερές. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, από το 1999 μέχρι σήμερα τα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ έχουν αυξηθεί σχεδόν κατά 50%.

Την εφαρμογή αυτής της πολιτικής στήριξαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ (από το 1994 έχει την απόλυτη πλειοψηφία στην Ομοσπονδία Εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ), αν και προς τα έξω έλεγαν ότι διαφωνούσαν, δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το 1999 αρκέστηκαν στην πραγματοποίηση τριών μόλις κινητοποιήσεων, ενώ είχαν απορρίψει την πρόταση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, της ΕΣΚ ΕΥΔΑΠ για συγκεκριμένο πρόγραμμα κλιμάκωσης του αγώνα, με προοπτική το συντονισμό της δράσης, κατ' αρχάς με τους εργαζόμενους των άλλων ΔΕΚΟ. Η ΔΑΚΕ με τη σειρά της στάθηκε στο περιθώριο, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, στηρίζοντας με αυτό τον τρόπο το πέρασμα του νόμου για την ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης. Στην ιστορία θα μείνει η φράση του προέδρου της ΓΣΕΕ, χαρακτηριστική του κλίματος μοιρολατρίας που καλλιεργούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες όλα αυτά τα χρόνια, στην τελευταία συγκέντρωση των εργαζομένων σε θέατρο το 1999: «Ο,τι μπορούσαμε να κάνουμε το κάναμε, από εδώ και πέρα ο καθένας μόνος του» (!).

Η πορεία της ΕΥΔΑΠ, ο ρόλος που έπαιξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και τα συνδικαλιστικά τους στηρίγματα επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα του καλέσματος του ΚΚΕ στους εργαζόμενους να καταδικάσουν αυτή την πολιτική και τους φορείς της και να παλέψουν για τη διεκδίκηση μιας ΕΥΔΑΠ που να ανήκει 100% στο δημόσιο. Μια ΕΥΔΑΠ που θα είναι λαϊκή περιουσία, θα θεωρεί το νερό κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα και θα λειτουργεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.