Πώς να το πεις; Να το πεις κόκκινο πείσμα; Να το πεις κόκκινο σεβντά, κόκκινο μεράκι; Ας το πει ο καθένας απ' όσους το έζησαν χτες το βράδυ, όπως θέλει. Οπως το ένιωσε μέσα του, όπως το άκουσε, το είδε. Αυτό το κάτι που σε «τσιγκλάει» και δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά. Κι ας βρέχει, κι ας φυσάει. Ισως να είναι απλώς το κοινό μας όνειρο, που δε λέει να αλλάξει χρώμα. Επιμένει κι αυτό στο κόκκινο. Ενα «όνειρο πιο δυνατό απ' τον εφιάλτη» που έχουν επιβάλει τα τέρατα του ιμπεριαλισμού.

Ο λόγος για το 31ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στην Πανεπιστημιούπολη, σ' αυτό που μάθαμε, χρόνια τώρα, να αποκαλούμε γιορτή της νιότης. Μόνο που η χτεσινή μέρα ήρθε μάλλον για να σε διαψεύσει. Αυτό που γίνεται στα Ιλίσια είναι κάτι άλλο. Κάτι παραπάνω, κάτι πιο δυνατό. Δεν είναι απλώς μια γιορτή. Δεν είναι μόνο οι ροκιές και τα ζεϊμπέκικα. Είναι οι στίχοι, οι χοροί, οι λέξεις, οι εικόνες που θέλουν να είναι πάντα χρήσιμα, ποτέ όμως χρησιμοποιημένα. Είναι η ακατανίκητη ανάγκη για μεγάλες πράξεις, η ανάγκη «να μάθεις την αλήθεια, να αλλάξεις τον κόσμο».

Είναι οι παρέες που επέμειναν να σμίγουν στα τραπεζάκια και να τα λένε ή γελώντας να βρίσκουν καταφύγιο απ' τη βροχή κάτω απ' τα δέντρα. Οι παλιοί αγωνιστές που ανταμώνουν και ανταλλάσσουν δύο κουβέντες για τα παλιά και επανέρχονται στα σημερινά «πέτρινα χρόνια». Οι πιτσιρικάδες που θέλουν «γνώση και όχι απόγνωση». Είναι η μάνα που δεν μπορεί να μην έρθει σε «εκείνους που θέλουν το παιδί μου "καθαρό"». Είναι όλοι εκείνοι που μιλούν για «τα χρόνια που έζησαν φύλακες του τείχους και χόρτασαν φωτιές, χόρτασαν από μύθους». Και έχουν την πεποίθηση πώς «κάτι γίνεται», «κάτι "τσουλάει", κάτι αλλάζει». Είναι η ελπίδα που αψηφά μονόδρομους και αδιέξοδα. Γιατί από μια ελπίδα γεννιούνται όλα.

Και η βροχή δε λέει να σταματήσει. Ορισμένες από τις συναυλίες αναβάλλονται. Κι όμως, κανείς δε φεύγει. Ολοι κι όλα παραμένουν εδώ. Λες και το 'χουν βάλει πείσμα, για άλλη μια χρονιά οι τέσσερις βραδιές να γίνουν μια. Να μη ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Σε πείσμα των καιρών, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και είμαστε ακόμη στην αρχή, στην πρώτη μέρα. Κάτω απ' τις εξέδρες, τριγύρω στα περίπτερα, πίσω απ' τους πάγκους. Κάθε χρόνο όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μπροστά. Και συνεχίζουμε. Μαζί. Παντού. Γιατί εδώ «οργανώνουμε το όνειρο»...

Εδώ, «σμίγουν» οι ανησυχίες, τα όνειρα κι οι αγώνες νέων και λαών από δεκάδες χώρες. Είναι η Διεθνούπολη του Φεστιβάλ. Που φέτος μετρά περισσότερες από 20 συμμετοχές ξένων αποστολών. Από την Πορτογαλία και την Ουγγαρία, το Μπαχρέιν και τη Σρι Λάνκα, την Κούβα και τη Βενεζουέλα, την Τουρκία, το Σουδάν και αλλού.

Το γιγάντιο ταμπλό, με γελαστά πρόσωπα απ' όλες τις φυλές του κόσμου, υψωμένο ακριβώς απέναντι από την κατηφόρα που οδηγεί στο χώρο, ξεκαθαρίζει ποια είναι η θέση που επιλέγουν οι κομμουνιστές: «Με τους λαούς που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, για το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό». Τα διπλανά ταμπλό ξεναγούν τον επισκέπτη «Μαθαίνουμε για την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα». Η κουβανική σημαία, η φωτογραφία με τα βασανισμένα κορμιά Παλαιστινίων αγωνιστών, όλα γίνονται αφορμή για κουβέντα, για προβληματισμό, για να φτάσει ο νους και η προσοχή σε όσα κρύβουν τα αστικά ΜΜΕ.

Δε λείπει όμως και το κέφι, η διάθεση για χορό και τραγούδι: Το μπαρ των Κουβανών με τα παραδοσιακά τους κοκτέιλ έχει γίνει πλέον στέκι.

Ξεχωριστή θέση έχουν οι πλούσιες εμπειρίες από το 16ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών (ΠΦΝΦ). Δίπλα στη φωτογραφική έκθεση με τις συζητήσεις, την καθημερινότητα, τις γνωριμίες, όλα όσα μοιράστηκε η πολυμελής ελληνική αποστολή με χιλιάδες νέους, στο Καράκας, αποτελούν το περίπτερο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών. Και φυσικά δε θα μπορούσε να απουσιάζει η μαρτυρία της ΕΕΔΔΑ από την μπριγάδα διεθνιστικής αλληλεγγύης που οργάνωσε στο δήμο Ουπάτα της Βενεζουέλας: φωτογραφίες των διεθνιστών της Οργάνωσης, με το πινέλο, με τα εργαλεία και τα ρούχα της δουλιάς, με τα παιδιά της περιοχής, που χαρούμενα έβλεπαν τους μπριγαδίστες να ετοιμάζουν το σχολείο τους.

Πολλοί έχουν ήδη γνωριστεί στο 16ο ΠΦΝΦ στο Καράκας της Βενεζουέλας το καλοκαίρι. Και ξαναβρίσκονται στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πρώτη τους συνάντηση και πολύ νωρίτερα από ό,τι φαντάζονταν.

Χαρούμενος είναι ο Λουίς Ντελγάδο, από το Καραμπόμπο της Βενεζουέλας, μέλος του ΚΣ της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Χαρούμενος που μετά από την επιτυχία του 16ου ΠΦΝΦ είναι στην Ελλάδα και συμμετέχει στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. «Τα Φεστιβάλ νεολαίας είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους έκφρασης και συνάμα πολύ αποτελεσματικός για να έρθουν σε επαφή νέοι από διαφορετικές χώρες, να ανταλλάξουν την εμπειρία τους αλλά και να δείξουν τη συμπαράστασή τους απέναντι στους λαούς. Η παρουσία σε ένα Φεστιβάλ δηλώνει πρώτα και κύρια αλληλεγγύη και συμπαράσταση στους αγώνες του λαού που μας φιλοξενεί».

Ο Σέρτζιο από τη Μαδρίτη, μέλος της Κομμουνιστικής Ενωσης Ισπανίας, είναι ενθουσιασμένος για την παρουσία του στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, κι ας χάνει το Φεστιβάλ του κόμματός του, που πραγματοποιείται τις ίδιες μέρες. «Είμαι εντυπωσιασμένος από την οργάνωση, τον τρόπο δουλιάς της ΚΝΕ, τον κόσμο που προσελκύει», μας είπε, τονίζοντας ότι παρόλο που βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του αισθάνεται σαν στο σπίτι του.

Για τον Αμάρ Σαμπάν, από την Οργάνωση Νεολαίας του Μπαχρέιν, είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Ο Αμάρ βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα τη δυνατότητα να μιλήσει με τόσο κόσμο από άλλη χώρα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σε δύο τόσο διαφορετικές πατρίδες.

«Είχαμε προβλήματα με τη βίζα και γενικά είναι πολύ δύσκολο για εμάς να μετακινηθούμε», λέει ο Μπαχά Αλμασρί. Ο Μπαχά είναι Παλαιστίνιος, μετανάστης όμως στη Συρία. Γνωρίζει την αλληλεγγύη που δείχνει ο ελληνικός λαός απέναντι στους αγώνες του παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία. Εκείνο όμως που τον κάνει πιο χαρούμενο είναι το γεγονός ότι έχει την ευκαιρία να νιώσει αυτή την αλληλεγγύη από κοντά.

«Ζούμε, ήδη εδώ στο Φεστιβάλ, όλα τα μέτωπα πάλης, τα οποία έχουμε να ανοίξουμε: Από τη θεωρία στην πράξη, τη λειτουργία του, από το κείμενο, το σύνθημα που θα γραφτεί, μέχρι και την τελευταία βίδα που θα μπει, όλα είναι δική μας υπόθεση». Η φράση ανήκει στον Θοδωρή Τσόκο, φοιτητή στο Πολυτεχνείο, με τον οποίο και αρχίσαμε χτες τη βόλτα μας στους χώρους του Φεστιβάλ για μια συζήτηση με τα παιδιά που φροντίζουν, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, να λειτουργούν όλα στην εντέλεια.

Κάθε χρόνο, τα μέλη της ΚΝΕ, φοιτητές, μαθητές, νέοι εργαζόμενοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για την επιτυχημένη διεξαγωγή της μεγάλης αυτής γιορτής της νεολαίας. Διάσπαρτοι στο χώρο, στα περίπτερα, στα μπαρ, στις κάρτες γνωριμίας, οι νεολαίοι της ΚΝΕ συνεισφέρουν, ο καθένας με τον τρόπο του, ώστε να φτάσει η πολιτική και πολιτιστική πρόταση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, όσο το δυνατόν πλατύτερα στους επισκέπτες του Φεστιβάλ.

«Είναι φοβερή εμπειρία για μας τόσο το στήσιμο όσο και η λειτουργία του Φεστιβάλ», είπε η Ερασμία Αγγελή. «Ενας χώρος παραμελημένος αποκτά χρώμα και ζωή, "διαποτίζεται" από την πολιτική μας θέση. Το γεγονός ότι δουλεύουμε για τη λειτουργία του κεντρικού μπαρ ίσως φαίνεται απλό, έχει όμως επιρροή στη συνείδησή μας. Διαμορφώνει την προσωπικότητά μας. Είμαστε οργανικό κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Συμβάλλουμε. Ξέρουμε ότι αν δε δουλέψουμε, κάτι θα μείνει πίσω».

«Προάγει επίσης τη συνεργασία και τη συντροφικότητα μεταξύ μας», συμπληρώνει η Μάρθα Ιμπριάλου. «Κι αυτό "περνάει" και στους επισκέπτες. Η εθελοντική εργασία για τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ είναι μέρος της ιδεολογίας μας κι αυτό θέλουμε να το δείξουμε σε όλους!».

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ έχει πρώτα και κύρια πολιτική και πολιτιστική υπόσταση. Κι αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που λειτουργεί. «Στόχος μας είναι να παρέμβουμε πολιτικά στη συνείδηση των νέων. Εμείς οι ίδιοι, με οδηγό την πείρα μας και την ιδεολογία μας, με τη βοήθεια από το Κόμμα, προσπαθούμε με τον τρόπο στησίματος και λειτουργίας του να απευθυνθούμε σε όσους περισσότερους γίνεται, με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο», είπε στο «Ρ» ο Πέτρος Φράγκος, εργαζόμενος.

«Ολες οι αρμοδιότητες που έχουμε στο Φεστιβάλ είναι η χαρά της δικής μας γιορτής. Σχεδιάζουμε ένα χώρο όμορφα και τον λειτουργούμε όπως θέλουμε να "χτίσουμε" και τον κόσμο για τον οποίο παλεύουμε!», συμπλήρωσε ο Θοδωρής.