Associated Press

Η γρίπη των πουλερικών που απειλεί τους φτωχούς της Ασίας, γίνεται αφορμή για κέρδη των πολυεθνικών και για αμφιλεγόμενες «έρευνες»

Αφ' ενός γιατί η έρευνα των Δρ. Τάμπεϊ (απ' την Ιατρική Σχολή «Ορος Σινά» της Ν. Υόρκης) και Δρ. Ταουνμπενμπέργκερ (απ' το Ιδρυμα Παθολογίας του Αμερικανικού Στρατού) εντόπισε ότι πρώτον, ο ιός της ισπανικής γρίπης (τύπου Η1Ν1) προήλθε από ιό της γρίπης των πουλερικών και δεύτερον, γιατί ορισμένες γονιδιακές μεταλλάξεις του μοιάζουν εκπληκτικά με τον ιό Η5Ν1 της σημερινής γρίπης των πουλερικών που πλήττει τη νοτιοανατολική Ασία...

Ομως, τα χρήσιμα πορίσματα των Αμερικανών ερευνητών, στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο καινοφανή, αφού Βρετανοί επιστήμονες ένα χρόνο νωρίτερα (σύμφωνα με δημοσίευμα ηλεκτρονικής έκδοσης του National Geographic στις 5 Φλεβάρη 2005) είχαν κάνει παρόμοιες έρευνες και είχαν έκτοτε διαπιστώσει τη συγγένεια του ιού της ισπανικής γρίπης με τη σύγχρονη γρίπη των πουλερικών.

Γιατί τότε οι Τάμπεϊ και Ταουνμπενμπέργκερ έκαναν με τη σειρά τους ένα τέτοιο εγχείρημα; Σίγουρα όχι μόνον λόγω επικαιρότητας της γρίπης των πουλερικών, που κατά τους ιολόγους της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας θα μπορούσε (άγνωστο πότε...) να μεταλλαχτεί ώστε να μεταδίδεται και μεταξύ ανθρώπων με πιθανό αποτέλεσμα την πρόκληση διεθνούς πανδημίας γρίπης με αρκετά εκατομμύρια νεκρούς παγκοσμίως...

Το κίνητρο των Δρ. Τάμπεϊ και Ταουνμπενμπέργκερ ήταν (μεταξύ άλλων) ο πακτωλός των (πάνω από) 10 δισ. δολαρίων με τα οποία η κυβέρνηση του Τζ. Ου. Μπους χρηματοδοτεί (μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη) αμφιλεγόμενα ερευνητικά βιολογικά προγράμματα πανεπιστημίων, ιδιωτικών εργαστηρίων, στρατού και (τώρα πλέον...) του Εθνικού Κέντρου Ελέγχου Ασθενειών (CDC). Τα λεγόμενα «βιο-αμυντικά» προγράμματα έρευνας και γενετικής μηχανικής, ποικίλλουν απ' τους βακίλους άνθρακα μέχρι τους ιούς ισπανικής γρίπης αλλά αυτό δε σημαίνει πως αποκλειστικός τους στόχος είναι η θωράκιση της δημόσιας υγείας... Αν ήταν αυτός, τότε η κυβέρνηση Τζ. Ου. Μπους δε θα υποβάθμιζε δραματικά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του αμερικανικού λαού... Στόχος είναι υποτίθεται η αντιμετώπιση «βιοτρομοκρατικής απειλής», μόνον που στην πραγματικότητα αυτό που προωθείται απ' την αμερικάνικη κυβέρνηση ή απορρέει απ' την ομοσπονδιακή πολιτική, είναι η δημιουργία (τάχα για χάρη της έρευνας) ισχυρότερων παθογόνων μικροοργανισμών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως βιολογικά όπλα. Η περίπτωση πως οι ΗΠΑ τα τελευταία πέντε χρόνια τηρούν τη διεθνή Συνθήκη Βιολογικών Οπλων (που απαγορεύει την έρευνα σε βιολογικά όπλα) ελέγχεται ως ανακριβής...

Πέρσι, τέτοιο καιρό, ο Δρ. Ερνι Τακαφούτζι, υποδιευθυντής του τμήματος Μολυσματικών Ασθενειών των Εθνικών Ιδρυμάτων Υγείας Ασθενειών των ΗΠΑ, είχε επικρίνει τον επισφαλή χαρακτήρα της «βιομηχανοποίησης» των λεγόμενων βιο-αμυντικών προγραμμάτων, προσθέτοντας πως «οι ίδιες πληροφορίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε για θεραπεία, είτε για τη δημιουργία πιο επικίνδυνων παθογόνων μικροοργανισμών που θα μπορούσαν να σχεδιαστούν για να πλήττουν πληθυσμούς με συγκεκριμένο γενετικό προφίλ»...

Επιπλέον, με αφορμή την ανακοίνωση του Αμερικανού επιστήμονα Μαρκ Μπιούλερ το φθινόπωρο του 2003, ότι ερεύνησε (με κρατική χρηματοδότηση) τη δημιουργία πιο φονικών μικροοργανισμών της ευλογιάς των ποντικών (mousepox) και της αγελάδας (cowpox) ώστε να μεταδίδονται στον άνθρωπο, ο Δρ. Ρίτσαρντ Ελμπράιτ (διευθυντής εργαστηρίων του Waksman Institute of Rutgers University) σχολίασε: «Τέτοιες δουλιές δημιουργούν νέα τρωτά σημεία για τις ΗΠΑ και τον κόσμο...Είναι σαν τα Εθνικά Ιδρύματα Υγείας να χρηματοδοτούν έρευνα για την ανάπτυξη πτέρυγας της Αλ Κάιντα»...

Την ίδια περίοδο, το σχέδιο ερευνητών του Αμερικανικού Στρατού στο Μέριλαντ, να ανασυνθέσουν στελέχη του ιού της ισπανικής γρίπης, είχε προκαλέσει την ανησυχία επιστημόνων και του αμερικανο-γερμανικού «Προγράμματος Ηλιακτίδα» (που ερευνά κυβερνητικά προγράμματα βιολογικών και χημικών όπλων). Ο διευθυντής του προγράμματος, Εντ Χάμοντ, είχε τότε επισημάνει: «Τέτοιες έρευνες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε χρήσιμα συμπεράσματα όσον αφορά τους ιούς της γρίπης αλλά θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη δημιουργία βιολογικών όπλων...Ομως εάν κάποιοι επιστήμονες έκαναν ανάλογη έρευνα σε βιολογικά εργαστήρια της Ρωσίας, της Κίνας ή του Ιράν, τότε οι Αμερικανοί θα είχαν σπεύσει να μιλήσουν για ενδείξεις που φωτογραφίζουν μυστικά προγράμματα βιολογικών όπλων»...

Παράξενη αγωνία μέχρι και πρεμούρα για την «ενότητα της Αριστεράς» εμφανίζεται κάθε φορά που η ένταση μεταξύ των κομμάτων της άρχουσας τάξης, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, παίρνει μεγάλη διάσταση και οξύτητα. Ο φόβος κάθε πολιτικής οργάνωσης που δεν έχει πολιτικές σταθερές, να κονιορτοποιηθεί στη μέγκενη αυτής της οξύτητας είναι φανερός και δικαιολογημένος. Οπως εξίσου δικαιολογημένη είναι η προσπάθειά της να ακουμπήσει σ' ένα κόμμα, πιο δυνατό, που όμως δε θα είναι τόσο, ούτε θα διαθέτει δύναμη εξουσίας, να την «καταπιεί».

Το κίνημα ειρήνης, και ιδιαίτερα ο υπογράφων το άρθρο έχουν ιδιαίτερη εμπειρία στο ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, από τα συνταρακτικά γεγονότα του τέλους της δεκαετίας του 1980 με τη δημιουργία του ενιαίου τότε Συνασπισμού. Το πολιτικό κλίμα για ενότητα είχε ιδιαίτερα βελτιωθεί και βάδιζε στην «ωρίμανση». Αυτό ήταν και αποτέλεσμα προσπαθειών τουλάχιστον πέντε χρόνων, '84-'89, στις τάξεις των κινήσεων ειρήνης.

Οι οξείες πολιτικές διαφορές σε καίρια ζητήματα της εθνικής και διεθνούς πραγματικότητας άρχισαν να λύνονται υπό το βάρος της ευθύνης που δημιουργούσε η δημόσια ανοιχτή παρουσία για να φτάσουν σ' ένα θετικό αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι άνοιξαν το δρόμο για ένα ανοιχτό εξίσου δημόσιο διάλογο στα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς με προοπτική την πιθανή μελλοντική ενότητα. Το ζήτημα ήταν με τον ανοιχτό διάλογο στις γειτονιές της Ελλάδας και με τη συμβολή των στελεχών του κινήματος ειρήνης που είχαν ήδη ζήσει αυτή την εμπειρία, οι αντιπρόσωποι των κομμάτων να άνοιγαν τις θέσεις τους σε αμεσότητα με τον κόσμο.

Σκοπός της προσπάθειας στην οποία πρωτοστάτησα ήταν να αρχίσει να δημιουργείται ένα κοινωνικό μέτωπο ευρείας λαϊκής αποδοχής, το οποίο στην ανάπτυξή του θα αποτελούσε την καταλυτική δύναμη δοξασιών κι αιρέσεων. Η δημιουργία, δηλαδή, του Συνασπισμού θα ήταν ένα κοινωνικό γεγονός που θα σφράγιζε την πολιτική εξέλιξη της Ελλάδας. Αντ' αυτού ήρθαν οι γνωστές εξελίξεις - όπου υπήρξε συγκεκριμένη μεθόδευση όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια - για να φτάσουμε μέσα από συνεννόηση συγκεκριμένων τότε στελεχών του ΚΚΕ και της ΕΑΡ: α) Στο κοινό πόρισμα και β) στο όνομα «Συνασπισμός της Αριστεράς και της... Προόδου». Η προσπάθεια ενός λαογέννητου Συνασπισμού της Αριστεράς στις γειτονιές της Ελλάδας αντικαταστάθηκε από το διαγκωνισμό για την πρωτοκαθεδρία εκκολαπτόμενων αρχηγίσκων καρεκλόβιων νέας εσοδείας. Το αποτέλεσμα αυτής της αηδιαστικής εξέλιξης είναι γνωστό. Εκείνη η εμπειρία ωστόσο παραμένει ιδιαίτερα χρήσιμη για να κατανοηθούν οι τωρινές «αγωνιώδεις» «ενωτικές φωνές» για την τύχη της Αριστεράς. Είναι οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που έθαψαν τότε την προσπάθεια πραγματικής ανάτασης του λαϊκού κινήματος κι εκείνες που ανεγκέφαλα έγιναν τα ποδάρια σε ετοιμόρροπες πολιτικές καρέκλες. Οι πολιτικές περίοδοι που ευνοούν την ανάπτυξη αριστερών συνασπισμών δεν είναι καθημερινό φαινόμενο ούτε υποκειμενική επιλογή. Πριν απ' όλα όμως προϋποθέτουν την ύπαρξη πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς που να διαθέτουν πολιτικές σταθερές. Τέτοιος σχηματισμός είναι τουλάχιστον για την ώρα μόνο το ΚΚΕ. Οι υπόλοιποι ας πάψουν κατ' αρχήν να είναι ο αριστερός βαστάζος του συστήματος.