Associated Press

25η Μάη: Οι πρόεδροι της Τουρκίας Σεζέρ, της Γεωργίας Σαακασβίλι, του Αζερμπαϊτζάν Αλίεφ και ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Μπακού, Μπόνταμ, εγκαινιάζουν τον αγωγό Μπακού - Τμπίλισι - Τσεϊχάν. Ο αγωγός όμως ίσως δεν θα είναι αρκετός για να «επιβιώσει» ο Αλίεφ...

Πέραν του πετρελαίου και της μεγάλης σημασίας του Αζερμπαϊτζάν σε αυτό που η εφημερίδα «Asia Times» έχει αποκαλέσει Πετρελαιοαγωγιστάν, η χώρα εντάσσεται και σε γενικότερους επικίνδυνους στρατιωτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον. Μια διάσταση που ελάχιστοι έχουν προσέξει, είναι η γειτνίασή Αζερμπαϊτζάν - Ιράν, πράγμα που εξηγεί το γιατί η κυβέρνηση του Ιλχάμ Αλίεφ, ο οποίος «κληρονόμησε» την εξουσία από τον πατέρα του Γκαϊντάρ, πιέστηκε τόσο για να δεχτεί τη μεταφορά ενός μεγάλου μέρους της βάσης των ΗΠΑ από το Ουζμπεκιστάν στο έδαφός του. Σε μια ενδεχόμενη επίθεση εναντίον της Τεχεράνης, εξηγούσε πρόσφατα ο πρώην επιθεωρητής όπλων του ΟΗΕ Σκοτ Ρίτερ, το Αζερμπαϊτζάν θα έχει το ρόλο του «βόρειου μετώπου», με το Αφγανιστάν και το Ιράκ να είναι τα άλλα δύο μέτωπα από όπου σχεδιάζουν να επιδράμουν οι Αμερικανοί. Πέραν αυτού, η κυβέρνηση Μπους θέλει να «κλείσει» το κανάλι για τη μεταφορά χρημάτων και τεχνολογίας από τη Ρωσία στο Ιράν που φημολογείται ότι αποτελεί το Αζερμπαϊτζάν - αλλά και να αποσπάσει άλλη μια χώρα - κλειδί από τη σφαίρα επιρροής της Μόσχας.

Ευεξήγητο, λοιπόν, το ότι στις αρχές Σεπτέμβρη ο «Συνασπισμός της Ελευθερίας» πραγματοποίησε μια σειρά διαδηλώσεων, μιμούμενος το ουκρανικό «υπόδειγμα» ακόμη και στο χρώμα - τα πορτοκαλί πουκάμισα και οι πορτοκαλί σημαίες κυριάρχησαν, τα συνθήματα κατά του Αλίεφ ακούστηκαν όχι μόνο στην αζερική αλλά και στη ρωσική και στην αγγλική για τηλεοπτικούς και προπαγανδιστικούς λόγους, ενώ διάσπαρτες στο πλήθος των 5 (κατά τις αρχές) ή 50 (κατά τους διοργανωτές) ή 20 (κατά ανταποκριτές) χιλιάδων διαδηλωτών ήταν και αρκετές σημαίες των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει λόγος να τηρηθούν καν τα προσχήματα: ο Χουσεΐνοφ, με άνετο κυνισμό, ομολογεί ότι «στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο, η δημοκρατία χρειάζεται υποστήριξη από το εξωτερικό». Το ζητούμενο για την αντιπολίτευση, που διαθέτει εξασφαλισμένη υποστήριξη από τα γνωστά - άγνωστα δαιδαλώδη χρηματοδοτικά κανάλια της Δύσης (Ιδρυμα Σόρος, NED, και δε συμμαζεύεται) είναι να αποκτήσει το «πάνω χέρι» στον πόλεμο της προπαγάνδας.

Σε αυτό βοηθά και ο μηχανισμός γύρω από τον ίδιο τον Αλίεφ: οι αρχές επιδίδονται σε κατασταλτικά όργια, στα τηλεοπτικά κανάλια που ελέγχει η κυβέρνηση τα στελέχη της αντιπολίτευσης περιγράφονται ως ομοφυλόφιλοι, πράκτορες της «Αλ Κάιντα», προδότες της πατρίδας, και πάει λέγοντας. Στο μεταξύ, οι ...υπερπατριώτες του Αλίεφ συμπεριφέρονται ως υποτελείς της BP, που όπως έγραφε τον Ιούνη το περιοδικό «The Economist], αποτελεί σύγχρονη μετενσάρκωση της εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών (!). Ο ίδιος ο Αλίεφ απαντά ξερά «όχι», όταν ερωτάται αν ανησυχεί για το ενδεχόμενο άλλης μιας ...«επανάστασης». Αλλωστε, η Ουάσιγκτον μπορεί να τον διατηρήσει στην εξουσία, ως εγγυητή του εξέχουσας σημασίας πετρελαιαγωγού Μπακού - Τμπίλισι - Τσεϊχάν.

Τα δύο στρατόπεδα προετοιμάζονται για τη μάχη του Νοέμβρη, με το 40% του πληθυσμού, που ζει στην ανέχεια, έτη φωτός από τις συζητήσεις που γίνονται για αυτόν χωρίς αυτόν. Στο μεταξύ, οι «Μερσέντες» στο Μπακού αυξάνονται, οι νεόπτωχοι επίσης, όπως και οι φήμες περί ενδεχόμενης αναζωπύρωσης του πολέμου με την Αρμενία για το Ναγκόρνο - Καραμπάχ. Και το Μεγάλο Παιχνίδι συνεχίζεται. Σίγουρος επόμενος στόχος, η Λευκορωσία, και, πλέον, το Ουζμπεκιστάν του Ισλάμ Καρίμοφ, που άλλαξε «πλευρά».

Με τις επιδοτήσεις και αντεργατικές διευκολύνσεις του αστικού κράτους, η εργατική τάξη υποχρεώθηκε να πληρώνει ακόμη και τα έξοδα της μετεγκατάστασης των επιχειρήσεων της πλουτοκρατίας διά μέσου των δημοσίων επιχορηγήσεων. Δηλαδή υποχρεώθηκε να πληρώσει ακόμη και τα έξοδα της εγκατάστασης του ελληνικού καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες. Κάτω από το δόγμα της «διείσδυσης» του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια, η εργατική τάξη πληρώνει τους νεκροθάφτες που της ράβουν τα σάβανα και τα «έξοδα της κηδείας».