Το «καυτό» πρόβλημα, του Ασφαλιστικού - Συνταξιοδοτικού των εικαστικών καλλιτεχνών, που παραμένει δεκαετίες άλυτο, είναι άρρηκτα δεμένο με την κυβερνητική αντίληψη (τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ), για το πολιτιστικό δημιούργημα και τον πολιτισμό στο σύνολό του. Η άρνηση των μέχρι τώρα κυβερνήσεων να το λύσουν οριστικά, έχει ως βάση την άρνησή τους να δεχτούν αυτό που το Σύνταγμα κάνει σαφές: Οτι το έργο τέχνης και ο πολιτισμός δεν είναι εμπόρευμα. Και, ως εκ τούτου, ο καλλιτέχνης δεν είναι εμπορευματοπαραγωγός. Ευθύνη της κυβερνητικής πολιτικής είναι το γεγονός ότι ο εικαστικός καλλιτέχνης, ως τέτοιος, είναι χωρίς συνταξιοδοτικό δικαίωμα και πεθαίνει ανασφάλιστος. Ο θεσμός των τιμητικών συντάξεων έχει ξεπέσει πλέον σε κρατικό επίδομα προς αναξιοπαθούντες άπορους καλλιτέχνες. Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προτιμούν, μέχρι τώρα, να «παίζουν» με την αξιοπρέπεια των δημιουργών, παραλλάσσοντας το νόμο για τις τιμητικές συντάξεις, παρά να λύσουν συνολικά το Συνταξιοδοτικό τους, όπως αντιστοιχεί στη φύση της τέχνης που υπηρετούν. Η κυβερνητική πολιτική απέναντι στους ανασφάλιστους καλλιτέχνες διαμορφώνει και διατηρεί ένα αρνητικό τοπίο, εχθρικό, εν τέλει, συνολικά για την τέχνη και την κοινωνία.

Ο εξοστρακισμός και η φθίνουσα πορεία που ακολουθεί το μάθημα της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στις σχολικές μονάδες αποτελεί ένα χρόνιο πρόβλημα. Οι μεγαλόστομες κυβερνητικές εξαγγελίες για «αναμόρφωση», «εκσυγχρονισμό», «αναβάθμιση», αλλά και «κοινωνικό πρόσωπο προς τους εργαζόμενους γονείς» με τα «ολοήμερα σχολεία», έρχονται σ' αντίθεση με το «γκρίζο τοπίο» που επικρατεί στην εκπαίδευση. Πίσω από τη βιτρίνα, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα. Κομμάτι της και η καλλιτεχνική παιδεία, όπου παραλείψεις, αντιφάσεις και ανακολουθίες του υπουργείου Παιδείας οδηγούν στην «κλίνη του Προκρούστη» τα καλλιτεχνικά μαθήματα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ωθώντας, μάλιστα, τους μαθητές των τελευταίων τάξεων του Λυκείου, σε ιδιωτικές σχολές για τα μαθήματα «Ελεύθερο σχέδιο» και «Γραμμικό», αφού στην πράξη αποκλείονται από τα δημόσια σχολεία.

Ενα ακόμη σημαντικό ζήτημα, το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει εφαρμοστεί, είναι ο νόμος του 1997 (αντικατέστησε το νόμο του 1989), που προβλέπει ότι το 1% του προϋπολογισμού για τα δημόσια κτίρια θα διατίθεται για την καλλιτεχνική τους διακόσμηση. Το 1% συνδέεται άμεσα με την πολιτιστική αναβάθμιση των πολιτών και τη διαμόρφωση ενός πιο υγιούς περιβάλλοντος για την εικαστική δημιουργία στη χώρα μας. Θα μπορέσει, όμως, να λειτουργήσει ευνοϊκά προς την κατεύθυνση αυτή για όλους (κοινό και καλλιτέχνες) μόνον εάν συνδεθεί με τις θεσμικές διαγωνιστικές διαδικασίες, ώστε να μην ισχύουν οι αποκλεισμοί των δημιουργών από το δικαίωμά τους να διαγωνίζονται, και τα αποτελέσματα να είναι τα καλύτερα δυνατά. Σε σύνδεση με τα παραπάνω, είναι και η ενίσχυση του νομικού πλαισίου των διαγωνιστικών διαδικασιών για την Τέχνη στο δημόσιο χώρο, σ' όλα τα επίπεδα της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να μην παραβιάζονται διαρκώς, πράγμα που γίνεται σήμερα.