«Ιδιαίτερος στόχος της Συνδιάσκεψης είναι να κατανοηθεί από όλα τα καθοδηγητικά όργανα, ξεκινώντας από την ΚΕ έως την ΚΟΒ, ότι τα σύγχρονα προβλήματα της νεολαίας και του κινήματός της είναι ευθύνη πριν απ' όλα του Κόμματος».

Είναι, σύντροφοι, απ' όλους μας παραδεκτό πως η μεγάλη αλήθεια που μαρτυρά η θέση 1 στη σελίδα 4 των «Θέσεων της ΚΕ» περικλείει και τη μεγάλη αδυναμία που καλούμαστε να θεραπεύσουμε. Το γεγονός, δηλαδή, πως η αντιμετώπιση των προβλημάτων της νεολαίας και του κινήματός της - τουλάχιστον στην πράξη - δε φαίνονται να ανήκουν στην ευθύνη του Κόμματος, στη δικιά μας ευθύνη. Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να αλλάξει. Και η αλλαγή αυτή πρέπει να εμφανιστεί πεντακάθαρη στην πράξη. Η πράξη θα δείξει αν πράγματι αλλάζουμε κάτι σ' αυτή την υπόθεση, αν ξεπερνάμε αυτή την αδυναμία μας ή αν - με την ευκαιρία της Συνδιάσκεψης - λέμε κάποια ωραία λόγια και μετά πάμε στον τομέα ευθύνης που είμαστε χρεωμένοι και συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, πράττοντας μια από τα ίδια. Γι' αυτή την πράξη επιτρέψτε μου να παραθέσω ορισμένες σκέψεις:

1) Οι εξελίξεις στη «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» είναι γνωστές. Ο «Ρ» καθημερινά ασχολείται με τα προβλήματα που ορθώθηκαν μπροστά στις 500 πάνω - κάτω εργαζόμενες και τον αγώνα που δίνουν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Ανάμεσα σ' αυτές τις εργαζόμενες υπάρχουν και κάποιες - λίγες είναι η αλήθεια αλλά υπάρχουν - νέες εργάτριες. Πρέπει, λοιπόν, ή όχι το ρεπορτάζ της εφημερίδας να ψάξει και να αναδείξει τα δικά τους ειδικά προβλήματα; Τα όποια σχέδια κάνανε για το μέλλον τα νέα αυτά κορίτσια, στηριγμένα σ' αυτό το μεροκάματο, που τώρα βλέπουν να χάνεται;

Δεν αποτελεί δικαιολογία πως σε κάποιους κλάδους, π.χ. ιματισμός, κλωστοϋφαντουργία, με την πολυετή συρρίκνωση που υφίστανται, οι νέοι που έχουν απομείνει να εργάζονται είναι λίγοι. Σε άλλους κλάδους, π.χ. μέταλλο, είναι πολλοί. Το ζήτημα είναι τι προσανατολισμό έχουμε. Καλά κάνουμε, δηλαδή, και αναδείχνουμε την περίπτωση του εργάτη που, παίρνοντας το χαρτί της απόλυσης 5 χρόνια πριν βγει στη σύνταξη και με σακατεμένη την υγεία, συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβρεί δουλιά, για να συμπληρώσει τα ένσημα για τη σύνταξη και νιώθει το κόσμο να χάνεται από μπροστά του. Πρέπει όμως παράλληλα να προβάλουμε και την περίπτωση του νέου εργάτη που, μετά από δύο - τρία χρόνια δουλιά, βρίσκεται στο δρόμο και αναγκάζεται να κάνει κράτει - αν δεν τα ξεχάσει οριστικά - στα όποια όνειρά του για καμιά μηχανή να πηγαίνει βόλτα το κορίτσι του, για καμιά βδομάδα σε κανένα νησί το καλοκαίρι, για κανένα δικό του σπίτι - φυσικά με δάνειο από την τράπεζα - μπας και της βάλει και το στεφάνι, για ν' αλαφρύνει - και όχι να βαρύνει κι άλλο - το όποιο κουπί τραβάει.

2) Το συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας βρίσκεται σε εκλογική διαδικασία. Ο συνδυασμός των ταξικών δυνάμεων έγκαιρα έχει δώσει στη δημοσιότητα, με ένα καλαίσθητο δίφυλλο την εκλογική του διακήρυξη, μέσα στην οποία παραθέτει τις θέσεις του για τις διεκδικήσεις του κλάδου το επόμενο διάστημα. Ερώτημα - παρατήρηση: Πότε, αλήθεια, θα μπει σ' όλο τον κλάδο για διεκδίκηση το αίτημα για εξάωρη δουλιά με πλήρεις αποδοχές στους εργαζόμενους μαθητές - φοιτητές - σπουδαστές, αίτημα που σωστά προτείνεται στο συνεκτικό πλαίσιο πάλης για τα προβλήματα της νεολαίας, που υπάρχει στο δεύτερο μέρος των Θέσεων της ΚΕ; Και, φυσικά, η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν αφορά μόνον στην παράταξη του συγκεκριμένου χώρου, ούτε εστιάζεται μόνον στο συγκεκριμένο αίτημα. Αν ψάξουμε στα αιτήματα που οι ταξικές δυνάμεις παλεύουν στην πράξη - είτε είναι πλειοψηφίες είτε μειοψηφίες στα συνδικάτα - και τα μελετήσουμε με πνεύμα αυτοκριτικής τότε θα συνειδητοποιήσουμε γιατί πράγματι η δουλιά μας πρέπει να υποστεί ριζικό αναπροσανατολισμό, για να βρεθούμε - στην πράξη και όχι στα λόγια - αρωγοί στους νέους εργαζόμενους και άνεργους και στα πραγματικά τους προβλήματα, δύναμη πάλης για τη λύση τους.

3) Η δύναμη του παραδείγματος που βάζουν οι Θέσεις της ΚΕ και που αφορά κάθε κομμουνιστή ατομικά, είναι ένα το κρατούμενο για να δέχεται ο νέος τον κομμουνιστή, να επιδιώκει την κουβέντα μαζί του, να του «ανοίγεται». Εχω τη γνώμη όμως πως το δύσκολο είναι να συμφωνήσουμε ποιο ακριβώς είναι το καλό παράδειγμα που πρέπει να δείχνει ένας κομμουνιστής. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στην αγωνιστική στάση απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, που τη θεωρώ αυτονόητη. Αναφέρομαι σε κάποιες άλλες συμπεριφορές που πολλές φορές έλκουν ή απομακρύνουν οριστικά τον νέο από τον κομμουνιστή και συνακόλουθα τη δυνατότητα του κομμουνιστή να επηρεάσει θετικά τη συμπεριφορά του νέου.

- Τι παράδειγμα δίνει στους νέους και τις νέες ο κομμουνιστής που δεν αφήνει τη γυναίκα του να δραστηριοποιηθεί - όσο η ίδια μπορεί και οι ανάγκες απαιτούν - στο κίνημα και στο Κόμμα, γιατί «προέχουν οι δουλιές στο σπίτι και η οικογένεια» ή «γιατί δεν είναι αυτά για σένα», ίσως και γιατί ζηλεύει;

- Τι παράδειγμα δίνει ο κομμουνιστής, όταν λέει στο γιο του και την κόρη του να μην ανακατεύονται «γιατί προέχουν τα μαθήματα» ή γιατί «έχουν καιρό για τέτοια» ή γιατί «αρκετά έχει δώσει η οικογένεια στον αγώνα, δε χρειάζεται να μπλέξουν κι άλλοι» κλπ.;

- Τι παράδειγμα δίνει ο κομμουνιστής, όταν αντιμετωπίζει σαν ιδιοκτησία τα παιδιά του και δεν τα αφήνει να ξεδιπλώσουν τα ενδιαφέροντά τους να κοινωνικοποιηθούν στις παρέες με τους συνομήλικούς τους, να ερωτευτούν; Οταν τα περιορίζει από φόβο μην τυχόν και ξεστρατίσουν και χαλάσουν και χαθούν; Λες και βρήκε πουθενά γραμμένο πως οι περιορισμοί και η απόκρυψη της κοινωνικής πραγματικότητας και όχι η γνώση της και η κριτική αντιμετώπισή της θα κάνει το νέο και τη νέα δυνατούς να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις δυσκολίες της ζωής;

4) Το παράδειγμα, όμως, από μόνο του δε φτάνει. Για να υπάρξει αποτέλεσμα χρειάζεται να συνοδεύεται και από τη διάθεση κατανόησης για τα προβλήματα που απασχολούν το νέο - νέα, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ο κομμουνιστής για τη βαρύτητα που δίνει στο πρόβλημα ο νέος. Διάθεση κατανόησης συνειδητή και εκφρασμένη στην πράξη και όχι προσποιητή και μένουσα στα λόγια.

Ας δούμε μια - δύο περιπτώσεις που, όσοι από μας τυχαίνει να βρίσκονται κοντά στους νέους, τις συναντούν και χρειάζεται να τις αντιμετωπίσουν.

- Συχνά ο νέος εμφανίζεται «πεσμένος». Ο λόγος - τις περισσότερες φορές, κατά την εκτίμηση του κομμουνιστή - δεν είναι τόσο σοβαρός ώστε να «ρίχνει» έτσι τον νέο. Ωστόσο ο νέος «πέφτει». Τι θα κάνουμε; Θα τον αποπάρουμε και θα τον επιτιμήσουμε, γιατί αφήνεται να «πέφτει» έτσι «χωρίς λόγο» ή από «κάποιες τέτοιες λεπτομέρειες» ή θα του φερθούμε ανάλογα, αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα με τη σοβαρότητα που επιβάλλει η κατάσταση που του έχει δημιουργήσει; Και όταν τον βρούμε «όρθιο» του κάνουμε και μια κουβέντα για το πώς οι νέοι πρέπει να αντέχουν τα όσα τους συμβαίνουν στη ζωή και πώς και με τι κριτήρια να τα αξιολογούν.

- Ο γιος, η κόρη, πώς «μας έχουν», στις σχέσεις τους με το άλλο φύλο, και στα προβλήματα που - έτσι κι αλλιώς - ανακύπτουν από αυτές;

- Με το ζόρι εξομολογητές; (πρέπει να τα ξέρω όλα, αν δεν τα πεις σε μένα πού θα τα πεις).

- Αρνητές; (δε θέλω να ξέρω τα αίσχη σου).

- Ουδέτερους; (δε μας αφοράν εμάς αυτά, δικά σου προβλήματα είναι, μάθε να τα λύνεις).

- Αδέκαστους κριτές; (εσύ φταις, καλά να τα πάθεις).

- 'Η φίλους και συμπαραστάτες, έτοιμους να ακούσουμε, να ακούσουμε και πάλι να ακούσουμε και να βρούμε τρόπους να φτιάξουμε τη διάθεσή του και... όλα τα άλλα έρχονται;

Ολες οι αναλύσεις των ειδικών επιστημόνων και άλλων συντρόφων που - σωστά - κόσμησαν τις στήλες του δημόσιου διαλόγου από τον «Ρ», συμβάλουν στο να γίνουν αποτελεσματικότερες οι όποιες προσπάθειές μας. Αν θα λάβουν χώρα, όμως, τέτοιες προσπάθειες είναι κυριολεκτικά και αποκλειστικά ευθύνη του καθενός μας. Η δικιά μας, η ατομική πράξη είναι τελικά αυτή που θα μετρήσει. Θα το αποφασίσουμε;

Βασίλης Αμπελογιάννης

ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»