Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Μαντούβαλος: «Με θέλει ο λαός βουλευτή!!!». Κι αυτός θυσιάζεται! Ολοκαύτωμα...

***

Καθημερινά αυξάνονται οι νεκροί στρατιώτες των ΗΠΑ; Ετσι φαίνεται...

***

Από δω και η εξυπνάδα του Τάμπλογιου, ότι το Ιράκ είναι ένας ασφαλής τόπος!...

***

ΣΥΝ: Ωραίο το σύνθημά σας «Μπορούμε ν' αλλάξουμε την Ευρώπη»! Θα είχε ενδιαφέρον να λέγατε και το πώς! Με τον Πρόντι ή με τον Ζοσπέν (Γιώργο)!...

***

Αλαβάνο: Δε σας ενημέρωσε (τουλάχιστον) ο Κωνσταντόπουλος, ότι θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ποιο είναι το πρόβλημα; Σ' ένα δημοκρατικό κόμμα έτσι συμβαίνει...

***

Κωνσταντόπουλο: Χρειάζεται, όντως, μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών! Θα φέρει ένα νέο άνεμο...

***

Το «δεξί χέρι» του Τάμπλογιου κυνηγιέται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Απίστευτον!!...

***

Τα άλλα «δεξιά χέρια» του Τάμπλογιου, τι κάνουν;

***

Πρόσωπο πανελλαδικής ακτινοβολίας (;) η κυρία Βουγλάνη!!

***

Και στα αυτοκίνητα κάνουν αγιασμό οι παπάδες!! Για να τρέχουν καλά!... Με το αζημίωτο εννοείται...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και καλά οι παπάδες! Αλλά αυτοί οι τύποι που φωνάζουν τον παπά να αγιάσει (;) το αυτοκίνητο, τι έχουν στον εγκέφαλο;

***

Η Δρούζα είχε προχτές προσωπικές ιστορίες!...

***

Ακου κοσμογονία!...

Κάτι παράξενοι ήχοι, πρωτοφανέρωτοι. Διαπεραστικοί, απόκοσμοι κι άγριοι. Συγκλόνιζαν την ατμόσφαιρα προκαλώντας ρίγη τρόμου, αβεβαιότητας και ανασφάλειας.

Δευτέρα ξημερώματα πάνω στην τελευταία γλύκα τ' ονείρου. Αλλόκοτο ξύπνημα. Μαύρη συννεφιά. Ετοιμόρροπη η στέγη τ' ουρανού. Βγήκα ξυπόλυτος με το βρακί στο δρόμο. Οι καμπάνες της εκκλησιάς δυνατές και γρήγορες συμπλήρωναν τον παράξενο ήχο την ώρα που 'παιρνε να σβήνει και να ξαναδυναμώνει στη στιγμή.

Πέφτω στην αγκαλιά της μάνας μου τρομαγμένος - «Τι είναι μωρέ μάνα», της λέω με καημό, έτοιμος να βάλω τα κλάματα..! Πιο κάτω οι συνομήλικοί μου τραγουδάνε τον Εθνικό Υμνο και βάζουνε επ' ώμου τα ξύλινα ντουφέκια τους.

«Τι είναι μωρέ μάνα...», ξαναλέω σπαραχτικά!

Σκύβει χαμηλά και μου λέει με πίκρα... «Πόλεμος, παιδί μου, πόλεμος...»! Δεν ένιωσα ακόμα την τραγικότητα αυτής της μυθιστορηματικής λέξης. Μου φάνηκε σαν λέξη της σφεντόνας και της πετριάς, του τενεκεδένιου τανκς με τους ψεύτικους σπινθήρες και το σιδερένιο στρατιωτάκι πρηνηδόν.

Ο εκφωνητής έλεγε σπουδαία λόγια, που όμως δεν μπορούσα να καταλάβω. Ακουσα μόνο τον πατέρα να λέει... «Αϊ σιχτίρ, τους παλιορουφιάνους». Με τράβηξε η μάνα από το χέρι να πάμε να δούμε για ψωμί. Στο φούρνο του Καψάλη γινότανε το σώσε... Κόσμος πολύς προσπαθούσε ν' ανεβάσει τα κατεβασμένα ρολά, να μπει μέσα ν' αρπάξει το ψωμί... Το ίδιο στα μπακάλικα της γειτονιάς. Αλληλοσπρωξίδι και βρισιές. Μέχρι που έφτασε η αστυνομία να βάλει τον κόσμο στην ουρά. Από κείνη τη στιγμή, γνωρίσαμε το καινούριο φρούτο που θα γίνει βίωμά μας σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, την ουρά...

Δε στρώθηκε τραπέζι εκείνη τη μέρα από το σούσουρο και την αναμπουμπούλα. Ηταν οι άντρες που τραβούσανε για το μέτωπο. Τραγούδια και χαρές και το λεύτερο χέρι ψηλά να χαιρετάει. «Καλό γυρισμό, και με τη νίκη». Κλαμένες οι γυναίκες.

Μεσάνυχτα και λαμπάδιασε ο τόπος. Καιγότανε το λιμάνι του Πειραιά. Καίγονταν οι καρδιές μας... Ντύσαμε τα τζάμια με κόλλες μπλε και η μέρα χάθηκε για πάντα... Ηρθαν και οι γειτόνισσες εκείνο το βράδυ, να 'μαστε κοντά. Εκείνη την πρώτη νύχτα του πολέμου στις 28 Οκτώβρη 1940..!