Η 6χρονη Βάσια κρατά με το ένα χέρι ένα κόκκινο μπαλόνι και με το άλλο το πανό του συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας Αθήνας μαζί με τις εργάτριες της «Σεξ Φορμ». «Ναι, εγώ την έφερα μαζί», λέει η μητέρα της, η Μαριάννα, μια απ' τις εργάτριες. «Γιατί, πρέπει από μικρή να μπει στο κλίμα, να μπει στον αγώνα, ν' αγωνίζεται γιατί όταν μεγαλώσει θα 'χει κι αυτή τα ίδια προβλήματα ν' αντιμετωπίσει».

Η πορεία φτάνει κοντά στο Σύνταγμα. Η μία κόρη του Αλέξανδρου είναι 12 χρόνων και η άλλη μόλις δύο. «Γιατί τις φέρατε σήμερα μαζί σας;», τον ρωτάμε. «Ακου να δεις», λέει με αυστηρό ύφος και οι λέξεις βγαίνουν χείμαρρος: «Οσο περνάει από το χέρι μου θα υπερασπιζόμαστε πάντα το δίκιο. Το ίδιο θέλω να περάσω και στα παιδιά μου. Θα υποστηρίζουμε τη δικαιοσύνη. Οχι το άδικο. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να τα χαρίζουμε στον εχθρό».

Η Μαρίνα Παρασκευοπούλου είναι 23 χρόνων. Δουλεύει στα «Μακ Ντόναλντς» εδώ και δύο χρόνια. «Είμαι ωρομίσθια και με σύμβαση ημιαπασχόλησης», μας λέει. «Τι σημαίνει αυτό;». «Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε μια βδομάδα μπορεί να δουλεύω από 20 μέχρι και 42 ώρες. Τη μια μέρα τέσσερις ώρες και την άλλη οχτώ. Τη μια μισό ένσημο και την άλλη ολόκληρο». Και από μισθό; «Λιγότερο και από το βασικό. 500 με 550 ευρώ το μήνα, που όμως μπορεί να πάει και 400 με 450 ευρώ». Ακόμη και οι συνθήκες εργασίες είναι άθλιες. Ενα σύγχρονο γκέτο. «Είναι δυνατό να μην αντισταθείς σε αυτή την πολιτική; Να μην παλέψεις;»...

Το μήνυμα της αντίστασης στον εργοδοτικό αυταρχισμό δεν ήταν «γραμμένο» μόνο στα πανό, ήταν πάνω απ' όλα μαρτυρία, παράδειγμα προσωπικό, των εργαζομένων που συντάχθηκαν πίσω απ' τα πανό. Ο Ζαφείρης, συνδικαλιστής απ' τον κλάδο των λιθογράφων απολύθηκε, λίγο πριν τη συνέλευση που θα γινόταν για τη συγκρότηση Εργοστασιακής Επιτροπής. «Οταν στρέφονται ενάντια στους συνδικαλιστές, στόχος τους είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι», σημειώνει. «Αυτό που μπορεί να τρομοκρατήσει τους εργοδότες είναι ο συντονισμένος αγώνας, και μέσα στους χώρους δουλιάς, η συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, να 'χουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, ενάντια στα κρούσματα αυταρχισμού».

Η Αναστασία είναι μουσικός. «Θέλουμε μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες να βάλουμε ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο. Ανθρώπινο, με καλύτερες εργασιακές συνθήκες, με σεβασμό στον άνθρωπο. Ως μουσικοί, προσπαθούμε μέσα από την τέχνη μας να βοηθήσουμε τον κόσμο να ενδιαφερθεί για τον διπλανό του... Απαιτούμε την ύπαρξή μας. Βιώνουμε την ανεργία, την υποαπασχόληση».

«Τα βγάζω με δυσκολία πέρα, μόνο για το ενοίκιο δίνω 300 ευρώ. Κάνω περικοπές, στερούμαι να βγω έξω για ένα ποτό, δεν πάω κινηματογράφο, οι έξοδοι είναι κομμένες και ό,τι άλλο κάνει κάθε νέος, για να μπορέσω να σπουδάσω»... Ηταν η περιγραφή της πραγματικότητας, της σκληρής καθημερινότητας για τον φοιτητή, που από την επαρχιακή του πόλη, βρέθηκε για σπουδές στην Αθήνα.

Η Φωτεινή, απολυμένη, πριν ένα χρόνο, από την αλλαντοβιομηχανία ΒΕΚΚΑ στην Κόρινθο λέει: «Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να ενώσω τη φωνή μου με τον υπόλοιπο λαό ενάντια σε αυτή την πολιτική που μας στέλνει στην ανεργία και στη φτώχεια. Αυτό που πέρασα κι ακόμα περνάω μετά την απόλυσή μου να μην το ζήσει κανένας. Δεν έχουμε πάρει όχι μόνο την αποζημίωση αλλά ούτε και τα δεδουλευμένα. Στον αγώνα μας μόνο το ΠΑΜΕ στάθηκε πραγματικά δίπλα μας κι αποδείχτηκε ότι αν υιοθετούσαμε την πρότασή του για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων την κατάλληλη στιγμή, τώρα θα ήμασταν σε καλύτερη θέση».

Γεμάτο παλμό και ενθουσιασμό τα μπλοκ των διαδηλωτών από τις πόλεις της Βορειοδυτικής Ελλάδας. Από την Κέρκυρα έως και το Μεσολόγγι. «Το ΠΑΜΕ είναι η μόνη εστία αντίστασης. Ο μόνος δρόμος που μπορούν να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και άλλη επιλογή δεν υπάρχει μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται. λέει ο Νίκος, 42 ετών από τα Γιάννενα. «Ο δρόμος του ταξικού αγώνα είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η οποία συνθλίβεται από την αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και βρίσκουν στήριγμα στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ», συμπληρώνει ο Κώστας, εκπαιδευτικός από την Κέρκυρα.

Από την προσυγκέντρωση ακόμα στην πλατεία Καραϊσκάκη, οι διαδηλωτές από την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και την Εύβοια έδειξαν τη μαχητικότητα και το δυναμισμό τους. Με σημαίες του ΠΑΜΕ κι ευρηματικά πανό, βροντοφώναξαν: καμιά ανοχή στην ανεργία, στη φτώχεια και στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Ιδιαίτερο «παρών» έδωσαν εργάτες από τη Βιομηχανική Περιοχή της Πάτρας και απολυμένοι από την Κορινθία, αμπελουργοί της Αχαΐας που συγκρούστηκαν με την αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης το προηγούμενο διάστημα, αλλά και φοιτητές που εναντιώνονται στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης. Το μήνυμα ξεκάθαρο: Συνεχίζουμε αγωνιστικά μέχρι τη νίκη.