Associated Press

Αβέβαιο το μέλλον των παιδιών που ζουν στα γκέτο...

Η πόλη είναι ωρολογιακή βόμβα

Από τον αρχηγό της αστυνομίας μέχρι τον τύπο στο δρόμο

Τα πάντα είναι μίσος...».

Αυτό λέει στο τραγούδι «Μπροστά από την αστυνομία» το συγκρότημα «113», συγκρότημα μουσικής ραπ, που έχει γίνει ο κύριος τρόπος έκφρασης των γαλλικών γκέτο. Από το προάστιο Βιτρί σουρ Σεν, οι Γιοχάν Ντιπόρτ, Μοκόμπε και Καρίμ Μπαχμί είναι αφρικανικής και αραβικής καταγωγής. Οι... γκάφες της αστυνομίας είναι καθημερινές. Μία από αυτές και ο θάνατος των δύο νεαρών στο Κλισί σου Μπουά, που πυροδότησε τα πρόσφατα επεισόδια.

Οι Γιοχάν, Μοκόμπε και Καρίμ μίλησαν, όπως έπραξαν και αρκετοί άλλοι Γάλλοι ράπερ, όλοι τους παιδιά των γκέτο. Κάλεσαν τα παιδιά της «άλλης» Γαλλίας «να μην καίνε τα αυτοκίνητα των διπλανών και τα σχολεία της κοινότητας, γιατί απλώς θα προκαλέσουμε το φόβο των υπολοίπων εργαζομένων και συγκατοίκων μας». Ζήτησαν και αυτοί συγκεκριμένες λύσεις: Δουλιά, σεβασμό. «Αν δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα των γκέτο, ας ακούσουν ραπ, και ας πάψουν να κοιμούνται στο κοινοβούλιο».

Στα γαλλικά ΜΜΕ, ειδικοί συνεχίζουν να διατυπώνουν απόψεις. Λόγια πάλι, όπως είπαν και στο «Ρ» οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Τα γαλλικά κόμματα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αλλά και ο Πρόεδρος αντέδρασαν με καθυστέρηση και αμηχανία. Μοναδικός «ετοιμοπόλεμος» εμφανίστηκε ο υπουργός Εσωτερικών, Νικολά Σαρκοζί, που συγκέντρωσε τα πυρά των «αποστασιοποιημένων διανοούμενων», όπως έλεγαν πολλοί σχολιαστές, αλλά κέρδισε, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, αξιοποιώντας επιτυχημένα τα χαμηλότερα ένστικτά της: το φόβο και την άρνηση μιας πραγματικότητας, που, αύριο, μπορεί να είναι και δική της.

Associated Press

Οι περιπολίες και προκλήσεις της αστυνομίας στα προάστια έχουν ενταθεί μετά την εφαρμογή του νόμου έκτακτης ανάγκης

Μίλησε για μεγάλα λάθη όσον αφορά τα προάστια: Την παροχή γενικευμένης βοήθειας, χωρίς να προηγηθεί έρευνα για το ποιος πραγματικά την έχει ανάγκη και την αξίζει, την παροχή κοινωνικών και επαγγελματικών συμβουλών όταν χρειάζονται θέσεις εργασίας, την άρνηση της πραγματικότητας που επικρατεί στα γκέτο και των προβλημάτων που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, την αποφυγή λήψης σοβαρών κατασταλτικών μέτρων «για εκείνους τους λίγους που προκαλούν ακόμη και τους συμπολίτες τους στα γκέτο». Ο υπουργός Εσωτερικών είναι ο πρώτος Γάλλος πολιτικός, πλην του ακροδεξιού Λε Πεν, που, επικαλούμενος το ρεαλισμό, υπογραμμίζει ότι δε γίνεται πλέον να μην εφαρμοστεί μια «πολιτική θετικών διακρίσεων».

Δηλαδή, να δημιουργηθούν ιδιαίτερα σχολεία για τα... προβληματικά παιδιά των γκέτο «προκειμένου να δοθεί έμφαση στην εκπαίδευση και την κατάρτισή τους, για να μπορούν να διεκδικήσουν τις ίδιες ευκαιρίες με όλα τα υπόλοιπα παιδιά». «Η Γαλλία δεν είναι απλώς ένα αμάλγαμα διαφορετικών εθνικών κοινοτήτων, αλλά λέγοντας ότι όλοι οι Γάλλοι είναι ίσοι, λέμε ψέματα. Αυτή η Γαλλία δεν υπάρχει» καταλήγει κυνικά και... ειλικρινά.

Αυτό φυσικά που δεν κάνει ο Σαρκοζί είναι να αγγίξει τα γιατί και πώς της διαμορφωθείσας κατάστασης. Και δε θα μπορούσε να το πράξει, αφού ο ίδιος όχι μόνο δεν αμφισβητεί το σύστημα που παρήγαγε αυτές τις διακρίσεις, αλλά ίσα ίσα, όπως εκτιμούν πολιτικοί παρατηρητές, προσπαθεί να παρουσιαστεί ως ο πρώτος εκπρόσωπος ενός νέου ρεύματος της γαλλικής δεξιάς. Ενός ρεύματος ακραία νεοφιλελεύθερου με σαφείς αποστάσεις από την κλασική γκολική δεξιά, που μιλούσε για ισχυρό κρατικό και δημόσιο τομέα.

Η ρήξη τακτικής στο στρατόπεδο της κυβερνητικής δεξιάς έγινε εμφανής όταν ο πρωθυπουργός ντε Βιλπέν καλούσε, εν μέσω πυρπολήσεων, τους τοπικούς άρχοντες και τις ενώσεις που δρουν στα γκέτο για να συνδιαλλαγεί μαζί τους, ενώ ο Σαρκοζί ζητούσε συλλήψεις και καταδίκες. Μετά από μέρες σιωπής, ο Πρόεδρος Σιράκ πήρε θέση, όχι τόσο απέναντι στην ουσία του προβλήματος βέβαια, αλλά στην κρίση της δεξιάς παράταξης.

Επέμεινε γκολικά, παρουσιάζοντας για άλλη μια φορά τον εαυτό του ως «Πρόεδρο όλων των Γάλλων». Προχώρησε σε ένα ακόμη ευχολόγιο, καλύπτοντας παραλλήλως τη στυγνή καταστολή του Σαρκοζί. Μίλησε με εκπροσώπους του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, με τα συνδικάτα, για να τους νουθετήσει ως προς την ανάγκη «να δίνονται ευκαιρίες σε όλους, ασχέτως καταγωγής ή χρώματος».

«Και τι έγινε;» απαντούν τα παιδιά των γκέτο. «Για τη Γαλλία δε μετρά τίποτε. Ο,τι και αν κάνω, στο μυαλό της θα είμαι πάντα ένα παιδί από τα προάστια» απαντά με στίχους ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα της ραπ στα γαλλικά προάστια, ο 27χρονος Ντισίζ λα Πεστ (κατά κόσμον Σερίν Μ' Μπάι).

Για πολλούς ανθρώπους που ζουν ή εργάζονται στα γκέτο, η στάση της γαλλικής δεξιάς ήταν αναμενόμενη, όπως τόνισαν επανειλημμένως στο «Ρ». Αυτό που δεν έκρυψαν ήταν η πικρία για την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης, της γαλλικής αριστεράς. Γι' αυτό, ίσως, πολλοί από τους συνομιλητές, μας τόνισαν ότι η στάση Σαρκοζί ήταν το πρόσχημα, αλλά όχι η αιτία, προφανώς για να απαντήσουν εμμέσως στις αλλεπάλληλες επιθέσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του ΚΚ Γαλλίας κατά του υπουργού Εσωτερικών, μέσα από τις οποίες πιθανώς κάποιος που δε γνωρίζει την πραγματικότητα να συμπέραινε ότι αν εξαλειφθεί ο Σαρκοζί από προσώπου Γης, το ζήτημα θα αρχίσει να λύνεται.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, απορροφημένο από τις διαδικασίες του συνεδρίου του, που ολοκληρώθηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αρκέστηκε σε δηλώσεις και ανακοινώσεις. Ανάλογη στάση κράτησε και το ΚΚ Γαλλίας, που καταδίκασε την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Οι τροτσκιστικές οργανώσεις προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το κενό παρουσίας των άλλων αριστερών δυνάμεων στα προάστια με μηδαμινά αποτελέσματα.

Ολοι παραδέχονται ότι η έκρηξη στα γκέτο ήταν προδιαγεγραμμένη, ότι τα προβλήματα χρονίζουν. Ολοι αναφέρονται στην ανάγκη καταπολέμησης της ανεργίας, βελτίωσης των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, επικέντρωσης της προσοχής στη βελτίωση των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών και παραγόντων έτσι ώστε να πάψει να υφίσταται «ζήτημα ενσωμάτωσης».

Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, βέβαια, ενίοτε, είναι και πιο καίριοι στις παρατηρήσεις τους. Ο κομμουνιστής δήμαρχος του Σεβράν, στο Σεν Σαν Ντενί, όπου σημειώθηκαν σφοδρά επεισόδια, παραδεχόταν ότι όπως όλα τα άλλα κόμματα και το ΚΚ Γαλλίας δεν έχει πολιτικό σχέδιο. Αντίθετα με τις δεκαετίες του '60 και του '70, που η πολιτική απέναντι στα γκέτο διαχώριζε τη δεξιά από την αριστερά, δηλώνει στον «Ομπζερβατέρ» ο Στεφάν Γκατινιόν, σήμερα δε γίνεται αυτό.

Ειλικρινής και ο, επί 23 χρόνια, δήμαρχος του προαστίου Ρονί σου Μπουά, ανεξάρτητος της δεξιάς, Κλοντ Περνέ. Μιλώντας στο ίδιο περιοδικό, παραδεχόταν ότι «τα παιδιά που είδα στους δρόμους κατά τα επεισόδια, δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, αν και γνωρίζω την πλειοψηφία των δημοτών μου με το μικρό τους όνομα».

Η κυβέρνηση υπόσχεται κονδύλια, τα κόμματα ζητούν περισσότερα χρήματα για τα προάστια, οι ενδιαφερόμενοι δήμαρχοι τονίζουν ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν με τα τρέχοντα προγράμματα στις υπάρχουσες ανάγκες. Υποσχέσεις και δεσμεύσεις ξαναμοιράστηκαν για άλλη μια φορά. Το θέμα παύει να αποτελεί πρωτοσέλιδο. Για τους περισσότερους Γάλλους, η καθημερινότητα δεν άλλαξε. Ούτε φυσικά για τα γκέτο, όπου απλώς η αστυνομική παρουσία έγινε ασφυκτικότερη και οι πιθανότητες πρόκλησης έντασης πολύ μεγαλύτερες.

Οταν πρωτοδημιουργήθηκαν οι εργατικές συνοικίες των προαστίων τα προβλήματα δεν ήταν τόσα πολλά, είπαν στο «Ρ» κάτοικοι, εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, παλιοί συνδικαλιστές. Γιατί υπήρχε δουλιά, έστω και κακοπληρωμένη. Η παροχή φτηνών καταλυμάτων, η οικονομική βοήθεια στις φτωχότερες οικογένειες, η αυτόματη παροχή υπηκοότητας σε όσα παιδιά γεννιούνται στη Γαλλία, η φοίτησή τους στα ίδια σχολεία με όλα τα άλλα παιδιά ήταν αρχικώς επαρκή μέτρα.

«Σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε μία από τις πλέον βάρβαρες φάσεις του. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί και καταλύονται, στο όνομα της ελεύθερης αγοράς και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, ακόμη και οι στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές. Αυτοί που θα πεταχτούν πρώτοι στο δρόμο θα είναι οι πλέον αδύναμοι και αυτοί είναι η μεγάλη μάζα των ανειδίκευτων εργατών που στήριξε τη Γαλλία στην ανάπτυξή της. Μεταξύ αυτών, αναμενόμενο είναι ότι υπερτερούν τα παιδιά των μεταναστών, που αν και Γάλλοι πολίτες μεγάλωσαν σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες από τα παιδιά της υπόλοιπης εργατικής τάξης. Οι φτωχότεροι περιθωριοποιούνται κοινωνικά και οικονομικά, συνθλίβονται...» σχολιάζει στο «Μαριάν» ο Ζαν Φρανσουά Καν.

Και αντιδρούν... Κατ' αρχάς τυφλά, όπως έγινε πριν από μερικές ημέρες, γιατί αυτό που νιώθουν είναι, όπως λέει ένας άλλος τραγουδιστής γαλλικής ραπ, ο Φόνκι Φάμιλι, ότι «το κράτος μας π..., για αυτό μάθετε ότι και εμείς θα αμυνθούμε»...

Την ΤΡΙΤΗ:

Ο «Ρ» συζητάει με τοπικούς παράγοντες των προαστίων