Και έτσι που τα σκεφτόμουνα όλα αυτά, για να πω, όσο πιο δυνατά μπορούσα, στον ίδιο μου τον εαυτό πως δεν είμαι ούτε «πράγμα» όπως με θέλουν ούτε και «αρουραίος», πήρα το δρόμο της επιστροφής, όπως το κάνω συχνά, όχι για να χαθώ, μα για να πάρω δύναμη. Και είπα να επιστρέψω έτσι, στην τύχη, σε έναν κόσμο απλής, ανθρώπινης ευδαιμονίας και απλών λέξεων. Σε έναν κόσμο ανεπίστρεπτων χρωμάτων και ήχων, που δεν έστηναν μπροστά μου αριθμούς, ούτε ακατανόητους υπολογισμούς, που προσπαθούσαν να μου περιγράψουν την εφιαλτική «εντροπία» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που απεργάζεται το «θερμικό μου θάνατο», όπως λένε οι κοσμολόγοι. Την ομορφιά της Ζωής μου περιέγραφαν και το δικαίωμά μου να τη διεκδικήσω.

Γρηγοριάδης Κώστας

Θυμίζουμε ότι ο «Ριζοσπάστης» υπήρξε το κατ' εξοχήν βήμα αντίκρουσης του πλαστογράφου συγγραφέα. Οι έντονες αντιδράσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό είχαν ως συνέπεια την παρέμβαση της Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλημάτων Πολέμου της Γερμανίας και την έναρξη ανακρίσεων για την εξόντωση της Μεραρχίας Ακουι.

Ετσι, στις 5/6/2000, ο Λ. ντε Μπερνιέρ αναγκάστηκε να δηλώσει πως «μπορεί να έκανε λάθος», ενώ προανήγγειλε και το επόμενο ιστορικό μυθιστόρημά του, για «τις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων σε ένα χωριό της Ανατολίας», στη διάρκεια της εισβολής της ΑΝΤΑΝΤικής «Βενιζελλάδας» (όπως την αποκαλούσε ο σατιρικός συγγραφέας Μικέλης Αβλιχος) στη Μ. Ασία και της Μικρασιατικής καταστροφής το 1922.

Σχολιάζοντας την είδηση περί του νέου βιβλίου του σε κείμενό μου στο «Ριζοσπάστη» (3/9/2000) επισήμαινα: «Φαίνεται πως τον έλκει ιδιαίτερα η ιστορία μας ή μάλλον η παραποίησή της. Ο θεός να βάλει το χέρι του, που λένε...».

Δεν άργησε «το πλήρωμα του χρόνου» και ο κ. Μπερνιέρ ξαναχτύπησε, με το βιβλίο «Πουλιά χωρίς φτερά» (762 σελίδες). Δε θα ασχοληθώ με τα τυχόν λογοτεχνικά προτερήματα του βιβλίου - λογοτεχνικώς πάσχει - αλλά με τον τρόπο που ο ντε Μπερνιέρ αντιμετωπίζει την Ιστορία της Ελλάδας, αλλά και των άλλων βαλκανικών λαών και εθνοτήτων, που στέναζαν επί αιώνες κάτω από το πέλμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οπως ο ίδιος δηλώνει στο βιβλίο του (σελίδα 3) απηχεί «τις απόψεις και τις γνώμες τους».

Ετσι, στο κεφάλαιο «Μουσταφά Κεμάλ (Ι) (σελίδα 37) διαβάζουμε: «Σπρωγμένοι από την Αυστροουγγαρία και τη Ρωσία, οι διάφοροι λαοί των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής ξεχνούν τη μακραίωνη συμβίωση τους και την αλληλεξάρτησή τους. Οι φανατικοί και οι ιδεολόγοι τους εισηγούνται δογματικές θέσεις ανωτερότητας και απόσχισης: Τα συνθήματα είναι "Η Σερβία στους Σέρβους", "Η Βουλγαρία στους Βουλγάρους", "Η Ελλάδα στους Ελληνες", "Εξω οι Τούρκοι και οι Εβραίοι!" Τα έθνη αυτά ζουν μαζί εδώ και αιώνες, αλλά κανείς δεν κοντοστέκεται να αναρωτηθεί τι στην ευχή σημαίνει Σέρβος ή Μακεδόνας ή Βούλγαρος ή Ελληνας. Αρκεί που υπάρχουν μπόλικοι τυχοδιώκτες, αυτοαποκαλούμενοι μαχητές της ανεξαρτησίας ή ακόμη και ελευθερωτές. Αυτοί θα εκμεταλλευτούν τέτοιες ιδέες για να γίνουν ληστές και ήρωες στον πόλεμο όλων εναντίον όλων» (!!!)

Το απόσπασμα αυτό εκφράζει την ιδεολογικοπολιτική «λογική» του συγγραφέα, με βάση την οποία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα έπρεπε να παραμείνει κατακτήτρια των Βαλκανίων, στον αιώνα τον άπαντα, και οι λαοί να μην αγωνιστούν για τη λευτεριά τους.

Οι ιδέες του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, που συνεγείρανε τα απελευθερωτικά κινήματα των σκλαβωμένων εθνών, ήταν, κατά τη γνώμη του, «οι σπόροι του ναζισμού» (!)

Κοινωνιολογικά και εθνολογικά αστοιχείωτος, δεν είναι σε θέση να διακρίνει απλά πράγματα. Ετσι θεωρεί τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των βαλκανικών λαών ως «σπόρους του ναζισμού», μη όντας σε θέση να ξεχωρίσει το εθνικό συναίσθημα των καταπιεζομένων από τον εθνικισμό των καταπιεστών. Πώς να το καταλάβει αυτό, αφού δεν έχει αντιληφθεί τίποτε για την ιστορική κίνηση και την κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας και για το χαρακτήρα του αγώνα των λαών για την απελευθέρωσή τους από τους κατακτητές και την εθνική ανεξαρτησία και αποκατάστασή τους.

Ετσι, ο συγγραφέας θεοποιεί τον «Μουσταφά Κεμάλ» και του αφιερώνει 22 κεφάλαια του βιβλίου. Γι' αυτόν, οι ηγέτες των βαλκανικών λαών είναι «μικροί Χίτλερ», γράφοντας ότι ο Κεμάλ «γεννιέται σ' έναν κόσμο όπου οι σπόροι του ναζισμού έχουν πέσει προ πολλού σε εύφορο έδαφος, περιμένοντας πια μόνο τη μαύρη βροχή που θα τους κάνει να βλαστήσουν» (σελίδα 37).

Ετσι, ο ανιστόρητος, ευφάνταστος συγγραφέας, ανακαλύπτει τον πρώιμο ναζισμό στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της Βαλκανικής. Εμφανίζει τον Κολοκοτρώνη αρχιεγκληματία, τους Ελληνες να ξεκοιλιάζουνε και να σταυρώνουνε μωρά στη Θράκη, ενώ θεωρεί τους υπηκόους των αυτοκρατοριών - και της Οθωμανικής - «τυχοδιώκτες, αχάριστους και έτοιμους να σηκώσουν κεφάλι με την παραμικρή ευκαιρία» (σελίδα 363).

Φυσικά, όλα αυτά είναι συστηματική, μεθοδευμένη προσπάθεια, στα πλαίσια των επιδιώξεων της σημερινής «νέας τάξης πραγμάτων», για την κατεδάφιση της Ιστορίας, της μνήμης και των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστατικών παραδόσεων των λαών. Με δυο λόγια, τη συκοφάντηση των ιερών και των οσίων τους.

Οι πηγές του είναι αποκλειστικά τούρκικες. Αυτές που θέλουν τον Ομηρο Τούρκο οργανοπαίχτη. Τους Κούρδους - τους Καρδούχους του Ξενοφώντα - «Τούρκους ορεινούς που έχουν ξεχάσει τη γλώσσα τους» και Τούρκους, «κατοίκους της Μ. Ασίας από καταγωγής κόσμου», ενώ είναι γνωστό πως στη Μ. Ασία έφθασαν τον 11ο αιώνα οι Σελτζούκοι και τον 13ο οι μετέπειτα λεγόμενοι «Τούρκοι». Οι ιστοριογράφοι, όμως, του Μουσταφά Κεμάλ, «προσάρτησαν» και «βάφτισαν» όλους τους αρχαίους λαούς της Μικράς Ασίας ως «προγόνους» των Τούρκων. Ετσι, έφτασαν στον παραλογισμό, να ονοματοδοτήσουν και μια τράπεζα της Αγκυρας ως «Τράπεζα των Σουμερίων» (!).

Ιστορικός παραχαράκτης καθ' έξιν και σύστημα, ο Μπερνιέ κρύβει τις αντιδραστικότατες πολιτικο-κοινωνικές απόψεις του, και την πλαστογράφηση της Ιστορίας, με μυθιστορήματα που υπηρετούν αντιδραστικούς σκοπούς.