Η ανάγκη για άθληση όλων των ατόμων που παραμένει ανεκπλήρωτη εξαιτίας της αδιαφορίας της πολιτείας, τα λάθος πρότυπα και κίνητρα που πλασάρονται προκειμένου κάποιοι να πλουτίσουν και η σχέση του αθλητισμού με το χρήμα είναι συνώνυμα της σημερινής κοινωνίας όπως αυτή την έχουν διαμορφώσει κάποιοι. Ενας άνθρωπος που ζει κάθε μέρα τη μίζερη πραγματικότητα του ερασιτεχνικού αθλητισμού όπως ο προπονητής του «Ερμή Ηρακλείου» Νίκος Μανάφας, δε... μάσησε τα λόγια του εξηγώντας στον «Ρ» για το τι πραγματικά φταίει.

Με δεδομένο τις δύσκολες και πολλές φορές αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, απορίας άξιον είναι πώς κάποιος και ιδιαίτερα νέος προτιμάει να ασχοληθεί με την προπόνηση των ακαδημιών. Το γιατί μας το τεκμηρίωσε απόλυτα ο προπονητής του «Ερμή».

«Η προπονητική στις ακαδημίες αποτελεί μεράκι. Οταν δεις κάποια διαφορετικά πράγματα πέρα από τον πρωταθλητισμό και θέλεις να προσφέρεις κάτι περισσότερο, τότε οι μικρές ηλικίες σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Είναι ευχάριστο να μαζεύεις παιδιά από τη γειτονιά ή και πολλές φορές ξένα μεταξύ τους και να τους μαθαίνεις καινούρια πράγματα. Ιδιαίτερα στις ακαδημίες των ερασιτεχνικών σωματείων που υπάρχουν κάποιοι ευαίσθητοι τομείς. Για παράδειγμα προσπαθείς να τους μεταφέρεις αυτά που δε θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν εάν οι στόχοι της ομάδας ήταν διαφορετικοί και αφορούσαν μόνο την επίτευξη του αποτελέσματος. Κατά κάποιο τρόπο λειτουργείς ως δάσκαλος που προσπαθείς να τους μάθεις το ΑΒΓ του αθλήματος. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε τον τομέα της διαμόρφωσης του χαρακτήρα αφού στις μικρές ηλικίες μέσω του αθλητισμού διαμορφώνεται και ο χαρακτήρας των παιδιών. Αρμοδιότητα του προπονητή είναι να προσφέρει και σε αυτό. Να μπορεί να κάνει τα παιδιά σωστούς ανθρώπους όχι μόνο στη συμπεριφορά τους στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό στην παρέα, στο σχολείο κτλ. Και όλη αυτή η προσπάθεια δε γίνεται και κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις αφού οι συνθήκες είναι δύσκολες. Για παράδειγμα οι ανάγκες των παιδιών σήμερα όσον αφορά τον τομέα της εκπαίδευσης που τα κάνει να είναι πολύ πιεσμένα από πλευράς ελεύθερου χρόνου».

Παρά τις καλές προθέσεις όμως, σε πολλές περιπτώσεις το έργο γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο κυρίως από την έλλειψη χώρων αλλά και κρατικής μέριμνας. Την ίδια ώρα κάποιοι προσπαθούν να αντικαταστήσουν την πραγματικότητα με σκοπό το κέρδος. Ομως, εξηγεί ο Νίκος Μανάφας, τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως προσφέρονται.

«Σήμερα υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι με κάποιες ανέσεις αλλά δεν τους προσφέρει πάντα το κράτος. Στις περισσότερες φορές είναι απόν. Δεν υπάρχει κάποια μέριμνα. Για να αθληθεί το παιδί επί το πλείστον θα πρέπει να πάει σε κάποιο ιδιωτικό χώρο (όπως για παράδειγμα τα 5Χ5) και να πληρώσει 20-30-60 ευρώ τη συμμετοχή του. `Η θα αναγκαστεί να πάει στο γυμναστήριο (πάλι βέβαια με οικονομικό κόστος) προκειμένου να αθληθεί. Και βέβαια εδώ υπάρχει και κάτι άλλο που αφορά την αντικατάσταση της πραγματικότητας. Οταν δεν έχει τον χρόνο ή τον χώρο να πραγματοποιήσει μια απλή μορφή άσκησης όπως το περπάτημα, τότε αυτό το αντικαθιστά με τον λεγόμενο διάδρομο. Δεν είναι το ίδιο όμως».

Σύμφωνα με τον προπονητή του «Ερμή», δεν αντικαθιστούνται με τίποτα. Τα δυο παραδείγματα που μας ανέφερε ήταν χαρακτηριστικά.

«Αν και το πρόβλημα των χώρων παραμένει μείζον όσον αφορά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, εντούτοις σε σχέση με παλιότερα υπάρχουν περισσότεροι χώροι. Από την άλλη όμως στις σημερινές μεγαλουπόλεις έχει λείψει η αλάνα. Που ναι μεν εκεί μπορεί να μην γινόταν η οργανωμένη και η σωστή δουλιά, είχε όμως και τα καλά της. Για παράδειγμα το παιδί ερχόταν πιο κοντά με την πραγματικότητα. Είχε όλη την άνεση να απλωθεί που λέμε, να παίξει να τρέξει ακόμα και εάν θες να χτυπήσει αλλά μέσα σε όλα αυτά να σκληραγωγηθεί».

«Το πρόβλημα της άθλησης δεν αφορά βέβαια μόνο τη νεολαία αλλά γενικότερα όλους τους ανθρώπους που χρειάζονται την άσκηση. Ομως δεν έχουν τις δυνατότητες. Πόσο εύκολα μπορεί για παράδειγμα να παίξει κάποιος τένις σήμερα; Μήπως υπάρχουν πάρκα; Μάλιστα την έλλειψη τέτοιων χώρων τη θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική όσον αφορά τις δυσκολίες στη μαζική λαϊκή άθληση. Για παράδειγμα εκτός του άλσους Φιλαδέλφειας και της Φιλοθέης, δεν υπάρχει τίποτα ούτε στο Ηράκλειο ούτε και στην υπόλοιπη βόρεια περιοχή. Ακόμα και ο μεγάλος χώρος στο ΟΑΚΑ έξω από τα γυμναστήρια και το στάδιο προτιμήθηκε να τσιμεντοποιηθεί παρά να αξιοποιηθεί κάπως πιο φυσικά. Αντίθετα έγιναν πέτρα-πλακάκι-άμμος».

Κλείνοντας τη συζήτηση δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στο θέμα των αναβολικών που έχει καταντήσει μάστιγα στον αθλητισμό ενώ απλώνει και τα πλοκάμια του πλέον ακόμα και στις μικρές ηλικίες. Σύμφωνα μάλιστα με τον Νίκο Μανάφα, το φαινόμενο δεν είναι ξεκομμένο από τις γενικότερες συνθήκες ζωής. Αυτές είναι που δημιουργούν τα λάθος πρότυπα και κίνητρα.

«Οσον αφορά τα αναβολικά, πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη μάστιγα μετά τα ναρκωτικά και φαίνεται και από το γεγονός ότι πλέον αρχίζει και αφορά ακόμα και τις μικρές ηλικίες. Οι συνθήκες στον αθλητισμό έχουν δημιουργηθεί έτσι ώστε να ευνοούν το εμπόριο των ουσιών, άλλωστε για αυτό και στα αναβολικά υπάρχουν και εδώ οι λεγόμενοι «ντίλερς». Κάποιοι εκμεταλλεύονται την έλλειψη σωστών προτύπων και σωστών κινήτρων διαμορφώνοντας κάποιες άλλες εικόνες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Για παράδειγμα ποιος λέει ότι κίνητρο για ένα παιδί που ασχολείται με τον αθλητισμό, είναι η μεγάλη επίδοση; Κίνητρο είναι να προσπαθεί και σιγά σιγά να ξεπερνάει τον εαυτό του με σωστά βήματα. Δεν μπορείς να κάνεις τα 100μ. κατευθείαν σε 10΄΄. Η σωστή πορεία για παράδειγμα είναι μια να τα κάνεις σε 12΄΄, μια σε 11΄΄ 50εκ., μια σε 10΄΄ και ούτω καθεξής. Οταν όμως ένα σημαντικό κομμάτι για τον αθλητισμό είναι το χρήμα, τότε κανείς δεν μπορεί να περιμένει αυτή τη σωστή πορεία. Βομβαρδιζόμαστε όλοι καθημερινά από την τηλεόραση ή τις εφημερίδες για τη δόξα και τα χρήματα που έβγαλαν κάποιοι από τον αθλητισμό. Ετσι λοιπόν και οι γονείς όταν θελήσουν το παιδί τους να κάνει κάτι, θα έχουν αυτούς σαν πρότυπο. Αρα θα πρέπει οπωσδήποτε να τους μοιάσει με κάθε τρόπο. Και αυτό έχει απήχηση και σε όλους τους τομείς. Ποιο παιδί θέλει σήμερα να γίνει τεχνίτης, γυμναστής ή άλλο επάγγελμα. Τα περισσότερα θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, φωτομοντέλο, μπάρμαν, πάντα εκεί που νομίζουν ότι υπάρχει το χρήμα. Γι' αυτό τον λόγο δε θα πρέπει να δούμε τα αναβολικά σαν σημεία των καιρών αλλά σαν μια εξέλιξη σε ένα σφαιρικό επίπεδο της σημερινής κοινωνίας».