Το μνημόνιο αποτελεί κλασικό δείγμα διαστρεβλωτικής προπαγάνδας, που ασφαλώς δεν πρωτοτυπεί από καμιά άποψη. Θυμίζει τα κείμενα της χιτλερικής «διαφώτισης», που καταδίκαζαν τη Γαλλική Επανάσταση ως ένα πελώριο λουτρό αίματος και τους ηγέτες της ως εγκληματίες.

Το να μπει κανείς στη συμψηφιστική λογική αντιπαράθεσης στοιχείων και αριθμών σχετικά με τα θύματα των μεγάλων συγκρούσεων του 19ου και 20ού αιώνα θα ήταν όχι μόνο μάταιο αλλά και λαθεμένο. Λαθεμένο, διότι θα βοηθούσε στη συγκάλυψη του κεντρικού στόχου του μνημονίου, που με το πρόσχημα της ευαισθησίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα στρέφεται κατά της ιδέας της επανάστασης και της όποιας ριζοσπαστικής αλλαγής. Εγχείρημα, επομένως, που προσπαθεί να μηδενίσει και να στιγματίσει κάθε μορφή πολιτικού και κοινωνικού αγώνα ουσίας.

Εγραψαν πολλοί - και σωστά - ότι το μνημόνιο αποτελεί ύβρη όχι μόνο για τα 27 εκατομμύρια των νεκρών της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά συνολικά των 55 εκατομμυρίων νεκρών του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Ομως, αυτό είναι η μία μόνο πλευρά του ζητήματος. Η άλλη είναι η προσπάθεια επαναφοράς του ψυχροπολεμικού κλίματος και της μακαρθικής αντιμετώπισης των αριστερών λαϊκών κινημάτων γενικότερα.

Τρεις είναι βασικά οι λόγοι αυτής της - κατά τη γνώμη μου καθόλου αναπάντεχης - μεταστροφής του «ήπιου» κλίματος, που επικράτησε μετά τις ανατροπές στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη:

Πρώτο, η ανεπάρκεια και η αποτυχία των ιδεολογικών όπλων που χρησιμοποίησε το σύστημα για να επιβάλει μια θεώρηση ακινησίας και στασιμότητας του ιστορικού γίγνεσθαι. Τα φληναφήματα περί του «τέλους της Ιστορίας» και του «τέλους των ιδεολογιών» των Αμερικανών πολιτικών «θεωρητικών» δεν πείθουν πλέον κανένα έμφρονα άνθρωπο.

Δεύτερο, η καλούμενη «παγκοσμιοποίηση», σε συνδυασμό με τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», συνειδητοποιούνται από τους λαούς κάθε μέρα και περισσότερο ως συγκάλυψη και ωραιοποίηση της πλέον στυγνής μορφής ιμπεριαλισμού, που γνώρισε μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα.

Τρίτο, ο ιμπεριαλισμός αυτός, ωστόσο υφίσταται τα τελευταία δύο χρόνια αλλεπάλληλες και δεινές ήττες: στην Ευρώπη με την καταψήφιση του «ευρωσυντάγματος», στο Ιράκ και την Κύπρο, στις πρώην σοβιετικές ισλαμικές δημοκρατίες και σε ολόκληρη σχεδόν τη Λατινική Αμερική.

Το σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο και καταφεύγει στη συστηματική καλλιέργεια του φοβικού συνδρόμου με τη βοήθεια της άγνοιας και της παραποίησης της Ιστορίας. Δεν αρκεί πλέον ο μπαμπούλας της τρομοκρατίας, χρειάζεται η νεκρανάσταση της αντικομμουνιστικής υστερίας.

Πώς διαφορετικά θα δικαιολογηθούν οι απαγωγές και βασανισμοί «υπόπτων», η παρακολούθηση τηλεφώνων, η χρήση απαγορευμένων ουσιών και όπλων κλπ, κλπ.

Χονδροειδή τα επιχειρήματα και η εξομοίωση φασισμού και κομμουνισμού; Ασφαλώς! Ομως ο στόχος είναι ο απλός και αδαής άνθρωπος του πεζοδρομίου. Ο άνθρωπος αυτός, που δεν ξέρει ότι Ευρωπαίοι αυτού του τύπου, που ψήφισαν το μνημόνιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης, είναι γνήσια τέκνα εκείνων, που εξέθρεψαν τους φασισμούς του Μεσοπολέμου για να αποκρουστεί ο «κομμουνιστικός κίνδυνος».

Γι' αυτό και το ζήτημα δεν είναι απλό. Χρειάζεται συστράτευση όλων των γνήσιων δημοκρατικών δυνάμεων όπου Γης για να συντριβεί το αυγό του φιδιού πριν εκκολαφτεί ένα νέο τέρας και φτάσουμε πάλι στο χείλος ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.

«Το απαράδεκτο ψήφισμα της Πολιτικής Επιτροπής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, εναντίον του κομμουνισμού, αποτελεί πράξη απόγνωσης ενός πανικόβλητου - και ως εκ τούτου επικίνδυνου - καταρρέοντος ιμπεριαλισμού.

Ο καταρρέων από τα ίδια τα εγκλήματά του (με πιο πρόσφατο αυτό της εισβολής στο Ιράκ) ιμπεριαλισμός, πανικόβλητος από την καθολική παγκοσμίως αντίδραση, η οποία εντείνεται πλέον και μέσα στις ίδιες τις χώρες τους (ΗΠΑ - Ηνωμένο Βασίλειο), προέβη σε μια ακόμη βλακώδη αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνη ενέργεια, της σύνταξης του απαράδεκτου "αντικομμουνιστικού μνημονίου"...

Και όπως συνήθως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, βρήκε εύκολα διαφόρους κουίσλινγκ, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος και υπόπτου παρελθόντος Σουηδός, ο οποίος όχι μόνο προσβάλλει και τη μνήμη ενός από τους σύγχρονους δημοκράτες, του Ούλοφ Πάλμε, αλλά και την πολιτική και πάντα δημοκρατική κουλτούρα των συμπατριωτών του, αλλά και διάφορα άλλα φοβισμένα και υποτελή ανθρωπάκια τα οποία, κακή τη μοίρα, βρίσκονται στο Συμβούλιο της Ευρώπης με μόνο σκοπό την προσβολή των αρχών για τις οποίες αυτό συνεστήθη.

Και εφεύραν, οι ανόητοι, αυτό το απαράδεκτο αλλά και βλακώδες κείμενο, 60 χρόνια μετά τη συντριβή του φασισμού, η οποία γιορτάστηκε πανηγυρικά - και δικαίως - στη Μόσχα. Διά τον οποίον εορτασμό διάφοροι νοσταλγοί του φασισμού είχαν υπογράψει διαμαρτυρία σε εφημερίδα των ΗΠΑ και προέτρεπαν τον Πρόεδρό τους, να μη μεταβεί στη Μόσχα για τις γιορτές.

Και βρήκαν τη συγκυρία, οι ανόητοι, να θελήσουν να ταυτίσουν τον ναζισμό με την παγκόσμια αντίσταση, η οποία εν πολλοίς προερχόταν και από τα κομμουνιστικά κινήματα, και να διατυπώσουν, με αναίδεια χιλίων πιθήκων, την "εντολή για ξαναγράψιμο της Ιστορίας από ανεξάρτητους μελετητές..." και "να καλέσουν όσα κομμουνιστικά κόμματα δεν έχουν καταδικάσει μέχρι τώρα τα εγκλήματα του ολοκληρωτικού κομμουνισμού να το κάνουν τώρα...".

Πάρα πολλοί, μέχρι στιγμής, επιφανείς διανοούμενοι και πολιτικοί καταδίκασαν το κείμενο ως άκρως επικίνδυνο. Θα μου επιτραπεί να πω ότι είναι κυρίως βλακώδες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύει να είναι και επικίνδυνο.

Και είναι βλακώδες, γιατί στηριζόμενο σε παρελθούσες καταβολές, προσπαθεί να επηρεάσει το συναίσθημα, κυρίως όσων δεν ταυτίζονται με τις κομμουνιστικές αρχές αλλά είναι βαθιά δημοκράτες και σοσιαλιστές και που σήμερα βλέπουν τα ανά τον κόσμον κομμουνιστικά - σοσιαλιστικά - αριστερά κόμματα να είναι πρωτοπόρα στον αντιιμπεριαλιστικό πατριωτικό αγώνα (βλέπε Τσάβες - Βενεζουέλα, Μοράλες - Βολιβία, αλλά και το ηχηρό χαστούκι των Κυπρίων πατριωτών κατά του απαράδεκτου "σχεδίου Ανάν").

Ιδιαίτερα εμείς οι Ελληνες, με βαρυτάτη δική μας ευθύνη, από συμμέτοχοι στη νίκη κατά του φασισμού, ακολουθώντας το παιχνίδι του μεταπολεμικού ιμπεριαλισμού, υπέστημεν την καταστροφή του εμφυλίου για να οδηγηθούμε καθημαγμένοι και με απαράδεκτες σχέσεις υποτέλειας στο άρμα της τότε Δύσης (1952, ΝΑΤΟ), το οποίο μας οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και στην καταστροφή της Κύπρου, ορθότατα αντιδράσαμε σε όλο το πολιτικό φάσμα κατά του συγκεκριμένου "μνημονίου".

Είμαστε βέβαιοι ότι το απαράδεκτο ψήφισμα δε θα περάσει στην Ολομέλεια του Συμβουλίου στις 24-27 του Γενάρη, γιατί πιστεύουμε ότι οι λαοί της Ευρώπης, οι λαοί του ΟΧΙ στο "σχέδιο Ανάν", του ΟΧΙ στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, θα δώσουν την πρέπουσα απάντηση στον πανικόβλητο ιμπεριαλισμό».

«Η πρόταση που θα έρθει προς συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης από 24 έως 27 Ιανουαρίου 2006 και αφορά στη σύσταση Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Εθνικών Επιτροπών των Κρατών - Μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης προς διερεύνηση των εγκλημάτων του Σοβιετικού καθεστώτος και των καθεστώτων των ευρωπαϊκών πρώην κομμουνιστικών χωρών είναι επινόηση σατανική. Κινείται από τα ίδια κίνητρα που κινείται και η σκόπιμη και συστηματική δημιουργία και αναζωπύρωση μειονοτικών ζητημάτων (όπως, π.χ., των πρώην Αρβανιτών γύρω από την Αθήνα ή των Κουτσόβλαχων στο Μέτσοβο). Βεβαίως, εντελώς διάφορο είναι το θέμα της μεταχείρισης τυχόν μειονοτήτων χωρίς διακρίσεις, με την οποία συμφωνούμε απολύτως.

Ο στόχος είναι κοινός: Η γέννηση βαθιών διαιρέσεων και ρήξεων, προπαρασκευαστικών της διάλυσης των ευρωπαϊκών χωρών.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ εξήγγειλε κατά την τελετή ανάληψης της δεύτερης προεδρίας του ότι θα υποστηρίξει τις μειονότητες. Διότι γνωρίζει ότι στα σύνορα όλων των ευρωπαϊκών χωρών υπάρχουν μειονότητες, επικίνδυνες υπό την έννοια ότι καταλλήλως κινούμενες μπορεί να δημιουργήσουν φοβερά προβλήματα εδαφικών αποσπάσεων από τις γειτονικές χώρες (πράγμα που οι ΗΠΑ δε φοβούνται, παρ' όλο που συγκροτούνται σχεδόν αποκλειστικά από μειονότητες).

Ανάλογες διαλυτικές τάσεις και ρήξεις μπορεί να δημιουργηθούν από αναζωπυρώσεις κομματικο - ιδεολογικών παθών και μάλιστα άλλοτε οξέων μέχρις εμφυλίων πολέμων.

Το ότι στην Ελλάδα κατορθώσαμε να ξεπεράσουμε τις παρελθούσες ρήξεις και τα μίση είναι ευλογία. Αντίθετα, η ανάξεση του δραματικού παρελθόντος είναι κατάρα.

Τα σχετικά επιχειρήματα του εισηγητή αυτού του εγχειρήματος είναι τελείως αστήρικτα.

Κατ' αρχήν, οι βαριές καταλυτικές των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταπιέσεις ολοκληρωτικών καθεστώτων, της αριστεράς και της δεξιάς, είναι γνωστά.

Πάντως, το παράπονο του Εισηγητή για τη διαφορά μεταχείρισης των ναζιστών αρχηγών και των κομμουνιστών αρχηγών είναι τελείως έωλο. Ξεχνάει ότι οι Γερμανοί επιτέθηκαν και κατέστρεψαν όλους μας και ότι η κύρια δύναμη και αυτή που υπέστη τις ασύγκριτα μεγαλύτερες καταστροφές, ανθρώπινες και υλικές, για την τελική νίκη όλων μας, ήταν η Σοβιετική Ρωσία (Ενωση); Πώς θα έσερναν στο σκαμνί του κατηγορούμενου τον κύριο παράγοντα της νίκης;

Σχετικά με το επιχείρημα του κινδύνου να χαθούν εκ νέου οι ελευθερίες και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με τη μελλοντική επιστροφή του κομμουνισμού, τόσο κοντόφθαλμοι είναι άραγε ώστε να μη βλέπουν ότι οι ελευθερίες χάνονται ήδη και στις χώρες που εμφανίζονται ως "προστάτριες της δημοκρατίας και της ελευθερίας" - των οποίων στο παρελθόν υπήρξαν πρωτοπόροι - και με την πρόφαση της πάταξης της τρομοκρατίας τις καταπατούν ολοένα βαρύτερα; Ετσι εξεγείρουν, φυσικά, λαϊκές αντιδράσεις.

Μήπως, λοιπόν, με το ξεθάψιμο του παρελθόντος στοχεύουν και σε δεύτερο σκοπό, να δημιουργήσουν, δηλαδή, άλλοθι για τα διαπραττόμενα σήμερα: για να κόψουν τα πόδια στους σημερινούς αγωνιστές; Διότι για τους μη κοντόφθαλμους είναι φανερό ότι όλα αυτά τα μέτρα - εξάψεις παλιών παθών, εθνοτικών, θρησκευτικών και πολιτικο-ιδεολογικών - εκεί τείνουν. Και αλίμονό μας αν το Συμβούλιο της Ευρώπης - που ως τώρα κρατούσε πολύ καλύτερη στάση - πέσει στην παγίδα! Θα γινόταν συνεργός αφ' ενός της αναβίωσης παλαιών διαλυτικών για τη χώρα μας και την Ευρώπη κινημάτων, αφ' ετέρου της ματαίωσης των αγώνων κατά της σημερινής καταρράκωσης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».